Son yazılanlar
5 saniyə qanunu
yazarların spotify xülasəl�
camel qrupunun dinləməyə doyulmayan möhtəşəm instrumental albomu. paul gallico'nun eyni adlı qısa hekayəsi əsasında yazılıb. əslində, albomun adı müəllif hüquqları səbəbindən music inspired by the snow goose olaraq dəyişdirilmişdir sonradan və tam adı da belə gedir. amma daha çox bilinən adı başlıqdakı kimi qısa olandır. buyurun, dadını çıxarın:
https://www.youtube.com/watch?v=NoiBtAXRnIo&list=PLGFfX89dROQWw4Ufo8gACwty1gjetQbyZ
mirage albomunun vurucu topu (satrapın sözünə qüvvət). hələ 7:02'də girən bass və dalınca da gələn bu dünyadan olmayan gitara solosu yoxdurmu. bunlar insansa, biz nəyik?
)mən özlüyümdə buna bir çarə tapdığımı düşünürəm. həyata baxışımızdan çox şey asılıdır. cəmiyyətin uzun əsrlər boyu keçdiyi və əldə etdiyi normalar var ki, hər yeni nəslə də bunu aşılamağa, daha doğrusu, türklər demiş, dayatmağa çalışırlar. hər yerdə bunu görmək mümkündür: evdəkilər, qonşular, qohumlar, iş yoldaşları, tanışlar filan. hamı bu normalar mühitində yetişib, bundan kənarlaşmağı ağıllarına belə gətirmirlər. tək tək kimsə olarsa, öz aləmlərində "yola gətirirlər". yola gəlməyənlər də məcbur özləri üçün bir yol fikirləşməli olur. həyatda öz yerini tapıb tapmamaq hissi də buradan qaynaqlanır. kiminsə bəxti gətirib imkanı olur və vaxtında istədiyini edir, sonra da cəmiyyət normalarına uyğun bir həyat qurub yaşayır. yerdə qalan çoxluq da bir təhər çalışıb vuruşur və sürünərək azdan çoxdan bir həyat yaşayır. bunlar üçün həyatda öz yerini tapmaq kimi bir düşüncə mövcud deyil. əsas xətt işlə, evlən, uşaq böyüt, uşaqların gələcəyini qurmağa çalış və s... bir də var ki, öz həyatını yaşa. nə ailə, nə uşaq, nə gələcək? özünü dolandıracaq qədər pul qazan, yerdə qalan boş şeydir. vaxtın da çatanda öləcəksən. belə olan halda, istədiyin, maraqlandığın bir çox şeylə də məşğul ola bilirsən. önündə nə qədər zaman var. həyatda tutmaq istədiyin yeri də bu şəkildə əldə etmək olar.
izlədikdən sonra lost highway və mulholland drive filmlərinə normal deyə biləcəyiniz david lynch filmi. eyni zamanda rejissorun izlədiyim 3-cü filmidir və bundan hələlik kifayətdir dedim özümə. biraz istiqaməti dəyişdirmək vaxtıdır. biri yazmışdı ki, bir dənə normal deyə biləcəyimiz səhnə görmək mümkün deyil. ya biri maşından düşüb qapını örtsün, ya da stol arxasında oturub yemək yesinlər filan. bunları görməkdən ötrü darıxır adam.
mənim bu filmdən anladığım bu oldu ki, düşünülməmiş qərarlar verməmək və addım atmamaq lazımdır.
məsləhət görə bilərəmmi, bilmirəm. sürrealizm həvəskarı olan və iyrənmək hissiyyatı olmayan biri baxar bəlkə.
diskoqrafiyasını xətm eləməyə başladığım möhtəşəm qrup. deyə bilərsiniz ki, prog aşiqi olan biri nə əcəb bu günə qədər bu qrupu dinləməyib. o qədər geniş bir tərzdir ki, keçmişdən bəri dinləyə dinləyə gəlib hələ indi bu qrupa çatmışam. daha nə qruplar var növbə gözləyən. türkiyədə konsert verəcəkləri bir dövrə təsadüf etməsi də çox manidar oldu.
(bax: ənəlhəqq)
'in izahatını (#183040) oxuduqdan sonra 'abbboouv' dediyim film. rejissor linç edilməlidir. 'bu kino ki var, bu çox qəliz məsələdir' deyəndə bu qədər də qəliz olması nəzərdə tutulmamışdı məncə. david lynch nə yeyib içir ki, belə ssenari yazıb çəkir? beynimin olub olmadığını sorğulamağa başladım bu filmdən sonra.
black sabbath mahnısı insanı qəribə bir ruh halına salır. bu mahnıdan sonra qrupa simpatiyam 1-ə 10 artdı. əvvəllər o qədər də diqqətimi çəkməmişdi nədənsə bu qrup. indi qrupun dövrlərini belə bölmüşəm artıq.
(bax: ozzy osbourne)
)jazz fusion və folk musiqisini birləşdirib qəribə musiqilər ifa edən italyan prog qrupu. biraz eksperimentallıq da var.
keçən ay aşmış olduğum limit. nə qədər qənaətlə işlətsəm də, vaxtına 10 gün qalmış limiti keçdim. bu yerdə lap türkiyənin "istiqlal marşı" yadıma düşdü:
"ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım,
hangi çılgın bana zincir vuracakmış? şaşarım,
kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, taşarım,
yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım"
1974-cu ildə ilk və son albomunu çıxarmış olan ingilis prog qrupu və qrupum eyni adlı albomu. yes qrupundan bildiyimiz patrick moraz da olub bu qrupun tərkibində. yeganə albomun bənzərsiz mahnı siyahısı da belədir:
1. papillion
2. someday
3. grand canyon
4. gatecrasher
5. ritt mickley
6. credo
)frontiera (1972) və fiaba (1974) adlı 2 albom çıxarmış italyan prog qrupu.
yenə də heç bir dəyişikliyin olmadığı milli adət ənənəmiz. amma hamının fikirləşdiyi bir şey var ki, bununla razılaşmıram. ilham'dan daha yaxşı namizəd yoxdur. ən yaxşısı ona səs verək. mənsə deyirəm ki, layiqli namizədi gözləyəsi olsaq, ilham elə 1000 il sonra da prezident olaraq qalacaq. əsas ideya dəyişikliyə nail ola bilməkdir. deyək ki, seçkilərdə başqa bir namizəd prezident olur. lap olsun ilhamdan da betər. bir millət olaraq müqəddəratımızı özümüz təyin edə biliriksə, bu yolla daha layiqli biri seçilənə qədər seçim etməyə davam edəcəyik. amma bu millət o qədər kütləşib ki, hansısa dəyişiklik etməyə cəsarəti çatmır. ona görə də ya gedib ilhama səs verir, ya da heç getmir ki, onsuz bizim seçdiyimiz olmayacaq.
başqa ölkələri görməmişəm, yalan deyə bilmərəm, amma bizdə ailələrin 99 faizinin arxasında duran həlledici amildir. sanki bağda alma, armud yetişdirirlər. gec olmamış evlənmək lazımdır ki, vaxtında uşağın olsun. əksəriyyətinin beynində bu düşüncə var. ona görə yaş normasını azca keçən kimi başlayırlar bu məsləhəti verməyə. harda yazılıb ki, hamı mütləq evlənib uşaq böyütməlidir?
bir dəfə biri atamla söhbət edir öz oğlu barəsində. biri ilə evlənib, uşaqları olmayıb deyə ayrılıb. sonra başqa biri ilə evlənib. onda da uşaq olmayıb, yenə ayrılıb. sonrasına əsəbimdən qulaq asa bilmədim, aralandım ordan. deyəsən, bir də evləndirib başqası ilə. özü də elə fəxrlə danışır ki, belə toy elədim, belə pul xərclədim filan. bu oğlanın heçmi şəxsi düşüncəsi, istəyi yoxdur görəsən ki, inkubator kimi ancaq uşaq doğmağa hesablanmış qərarlar üzrə hərəkət edir.
eynilə bütün cəmiyyət. sonradan tanıyıb sevərsiniz deyib tamam yad təbiətli insanları zorla evləndirirlər. nədi nədi, ata ana gəlin buyuracaq, nəvə görəcək, həyatı boyu yaşaya bilmədikləri xoşbəxtliyi bəlkə indi yaşayalar deyə. bəs zorla evlənən o iki nəfər necə? onlar da əsrlər boyu davam edən bu planlı ailə təsərrüfatının bir üzvü olurlar və gözləyirlər ki, nə vaxtsa bunların da uşağı böyüyəcək və bunlara xoşbəxtlik bəxş edəcəklər.
evlənən o iki nəfər var ha, onlar da təzə təzə xoşbəxtmiş kimi görünürlər. sadəcə ani həvəsə qapılırlar. sonradan gerçəklərlə üz üzə gələndə artıq gec olur. ona görə məcbur olub öz uşağından qisas alacağı günü gözləyir. bəli. bu həyat planlı qisaslar üzərində qurulub.
yerdə qalan 1 faiz isə ola bilər öz istəyilə ailə qurur. onlara bir sözüm yoxdur.
sonra da deyirlər niyə evlənmirsən? soruşan lazımdır ki, siz nə vaxt mənə evliliyin yaxşı bir şey olduğunu göstərdiniz ki, indi mənə də məsləhət görürsünüz?
haqqında yazılanları oxuyub həvəslə izləməyə girişib, sonunda 'hə, n'oolsun?' dediyim film. bilmirəm mənmi çox odunam, yoxsa filmmi çox korş idi, heç bir zövq ala bilmədim. bir də izləyim deyərdim, amma özümə işgəncə vermək istəmirəm. bilirəm ki, film barədə dəyişən bir şey olmayacaq.
(bax: premiata forneria marconi)
1972 tarixli pfm albomu. möhtəşəm ilk albomlar sırasındandır.
1. introduzione
2. impressioni di settembre
3. e'festa
4. dove...quando...(1)
5. dove...quando...(2)
6. la carrozza di hans
7. grazie davvero
)Son bəyənilənlər
