öyrənildiyində təəccübləndirən məlumatlar

itlərin də iç səsinin olması. Əsasən iç səsləri sahiblərinin səsi olur. Nə isə bir qadağa qoyduğunuzda (məsələn: bu peçenyeni yemə, mən gələnə qədər buna toxunma və s.) buna əməl edib-etməməsindən asılı olmayaraq itin gözündə ona qadağa qoyan sahibin şəkli və səsi canlanır. Əməl etmədiyi halda da ona normalda verdiyiniz neqativ reaksiya canlanır beynində. Bayaq peçenye ilə çay içəcəkdim. Peçenyelər açıqda idi və 1 dənəsini icazə vermədiyim halda oğurlamışdı balaca. Mənim ona əsəbi şəkildə səslənməyim və onun tez-tələsik qorxu ilə peçenyeni yeyib bitirməsi anında bu bilgi ağlıma gəldi yazım dedim

həyata dair gülümsədən detallar

Ana ilə eyni musiqi zövqünə sahib olduğun üçün onun qoşduğu mahnılara onunla duet etmək. Bayaq elə backstreet boys-i want it that way-ə qulaq asıb oxuyurduq. Xoş hisdir məncə. Uşaq vaxtı belə yaxın ola bilsə idik daha yaxşı olardı ancaq. indiki kimi hislər baxımından çətinliklər çəkməzdim ən azından* fərqli bir paralel dünyada xoşbəxt bir suzuki var

sözaltı etiraf

Həftənin 5 günü eyni saatda ata ocağına baxıram. Evdə hamı yatmağa gedəndən sonra da böyük səlcuqluya baxıram xəzər tv'də* məncə oyanış böyük səlcuqlu alparslan'dan daha yaxşı idi

yazarların ruh halı

#368623 hələ sifətimdə səy bir gülümsəmənin yapışması az imiş kimi göz qırpmağı da azaltmışam sözlük. Bilmirəm yaxşıdır yoxsa pis amma hissizləşmişəm sanki. Əvvəllər də bir növ hissiz idim amma o vaxtı ən azından duyğusuz bir ifadə var idi üzümdə. indi isə sadəcə gülümsəyirəm və random bir şəkildə gülürəm arada bir* gülməyim gəlməsə də hər dediyim cümlənin axırına gülüş əlavə edirəm aq . O dərəcədədir ki üzümə şapalağ vurub necə cındır adam olduğumu desələr üzlərinə səsli bir şəkildə gülərəm sanki. Ortalıqda rəsmən momo kimi gəzirəm* o göz qapaqları olmayan dodağı üçkünc gülümsəməyə sahib olan qız şəkli . Hələ də yaxşı yoxsa pis hiss etdiyimi anlaya bilmiş deyiləm bu arada. Bircə onu bilirəm ki göz qırpmadan insanlara baxanda qəribə hiss edirlər nəsə. Nə isə hiss etdiyimi də düşünmürəm o ayrı məsələ. Gözlərim qurumasın deyə arabir göz qırpmağı yadıma salıram ya da öz-özünə bağlanır. Yatağa yatmaq üçün uzanıram amma leş kimi yorğun olsam da gözlərim bağlanmaq istəmir sanki. Özümü regular show'dakı röntken ilə baxışma yarışmasına girib günün sonunda gözlərini bağlaya bilməyən mordecai kimi hiss edirəm rəsmən. Normal hiss edə bildiyim günlərə qayıtmaq istəyirəm sözlük.
(baxma: bundan sonrası allahu tealaya emanet)

zövq verən kiçik oğraşlıqlar

Səhər sübhdən hamının oyanacağı vaxta yaxın* 5.20 civarı hamının otağına yaxın olan kolidorda reski "balam eeyy" deyə qışqırmaq. Çox eləmirəm anamın qorxusundan amma edəndə gələn söyüşlər xoşuma gəlir.

Evimizə hansısa dostum gələndə it hücum çəkib hürəndə çox vaxt hündür yerə dırmaşırlar qorxudan. O momentdə "qorxma oynamaq istəyir elə-belə"* ya da qoy səni iyləsin özü gedəcək deyirəm deyirəm. Üzlərindəki ifadə çox xoşuma gəlir

Not: oynamaq istəmir. Bizdə olduğu müddətcə tutmasam hürüb mazgi sikəcək

kiçik xoşbəxtliklər

Ağır və yorucu bir gündən sonra iti gəzintiyə çıxarmaq. Tək başıma etsə idim maraqsız olardı amma evin içində yola gedə bilmədiyim, çöldə isə qardaş olduğum balaca xalam uşaqları ilə gəzdirirdik iti. Axşamüstü idi deyə çöldə də insan həmişəkindən çox idi. Bəziləri dərsdən gətirdikləri uşaqlarına əl ilə iti göstərir, bəziləri yaxınlaşmağa çalışır, bəziləri itlə bağlı söhbətlər edir, bəziləri isə hətta evlərinə belə dəvət edirdi ki onların iti ilə bizim itimiz oynasın * itimizin balaca dostu oldu bu arada . Qorxanlar da var idi aralarında ki bunlar daha çox 1-ci 2-ci sinifə gedən uşaqlar və yaxud da analar idi. Amma it balaca olduğu üçün çox da qorxan yox idi. Bəziləri itimizə özlərindən yeni ad qoyub elə çağırırdılar. Belə bu tərəflərdə itini gəzdirən adam çox deyil deyə və kiçik itə "ip" bağlayıb gəzdirən demək olar ki heç yoxdu deyə qəribə və gülməli gəlirdi çoxuna. Bir qoca xala itimizin oyuncaq ayısını ağzında bütün kənd boyu gəzdirməyinə görə nə qədər gülmüşdü hətta. Durduq yerə tanımadığım adamlarla belə üz gülümsədən hallarım 1 gündə heç bu qədər çox olmayıb deyə hələ də o pozitivliyi içimdə daşıyıram aq. Sosial olmaq istəyən, insanlara qarışmaq istəyən it saxlasın ən yaxşısı. insanlar özü yaxınlaşır və dialoq qurmaq daha asanlaşır ən azından* belə başlıqdakı entrilərimə baxdım. Mən yetimin xoşbəxtlikləri ancaq itimlə bağlıdı aq. Şikayətlənmirəm şəxsən

anlaşılmayan insan hərəkətləri

Hərdən uşaqlıq barədə random xatirələrimi ya da gülməli hekayələrimi danışanda durub şoka düşmüş kimi baxmaqları. Sonra da yazıqları gəlirmiş kimi* bəzən də aydınlanmış bir üz ifadəsi ilə "a ona görə belə imişsən dəə" deməkləri. Heç bir kopoğlu* cinsiyyətsiz ifadədir qız da ola bilər da açıqlamır ki hə suzuki səndə səhv gedən şey budur və s. Uşaqlıqdan belədir elə. Hamı qəribə olduğumu deyib açıqlamır heç nəyi. Bəlkə də anlaşılmayan insan elə mənəm aq bilmək olmaz

yazarların xüsusi istedadları

Hamıda olub-olmadığını bilmirəm amma yuxunun içində realdakı kimi düşünə bilirəm. Lüsid yuxu kimi yox* hərdən onu da bacarıram . Yuxunun içində olduğumun fərqində olmadan bacarıram. Yuxuda başıma gələn hadisə barədə əməlli-başlı düşünüb real həyatıma uyğun qərarlar verirəm ya da çıxış yolu tapıram. Hətta "ay da anam indi nə deyəcək bu elədiyimə?" "bunu etsəm daha çox pul qazanaram" kimisindən cümlələr də işlədirəm yuxuda.

Not: overthinking şeysi imiş


Hə bir dş xüsusi istedad sayılarmı bilmirəm amma parkour barədə heç nə bilmədiyim halda itimə düz divara dırmaşaraq evin damına çıxmağı öyrətmişəm * nə çox balaca nə də çox böyük itdir

insanı əsəbləşdirən şeylər

(baxma: iq-su 0-ın altında olan insanlar)
Bir insan öz həyatını daha asan və rahat yaşamaq üçün daha az düşünməyi yaxud da imic olaraq heç nəyi düşünməyən insan olaraq görünməyi seçə bilər* mən . Buna bir sözüm yoxdur amma bəzən elə insanlar qabağıma çıxır ki,* ya da hər gün qarşılaşdığım insanlar bu beyinlə bu günə qədər necə həyatda qala bildiyini başa düşə bilmirəm. Misal üçün dünən çox əsəbləşdiyim xırda bir olayı danışım. Qız status atıb gecə və "yha gecənin bu saatı ağlıma gəldi indi yata bilmirəme. Sizcə digər insanlar bizi güzgüdəki kimi görür yoxsa arxa kameradakı kimi? Sjsjsjsjs" deyir. Realda da bu sualı mənə dəfələrlə verməsinə və hər dəfə başa salmağıma və qızın yazı stilinin əsəbimi korlanmasına baxmayaraq cavab yazdım qıza. Cavab üzərində də dəfələrlə düşündüm və başa düşəcəyi dildə, sadənin sadəsi olan sözlərdən istifadə edərək ona cavab yazdım. Dedim ki bəs güzgüyə yazı tutanda necə onun tərsini* "əksini" yazmadım ki başa düşməz. Səhv anlayar görürüksə özümüzə də baxanda tərsimizi görürük. Qız nə cavab yazsa yaxşıdır? "biz yazıyıq amk?". Bu cavabı oxuyanda əsəbdən nə edim bilmədim. Yəni heçmi yazdığım cavab üzərində oturub düşünmədin aq? Mesajımı oxuyanda ağlına ilk "yazı olub-olmadığınmı" gəldi aq? Necə özünə bu qədər güvənərək belə düşük cavab yaza bilərsən aq? Əsəbdən telefonu yerə çırpıb stolun qırağını gəmirmək istədim rəsmən. Yaxşı ki yanımda deyildi həmin qız çünki heç bir qıza sərt davranmaq istəmirəm əsəbi ikən. Amma həmin an yanımda olsa idi hər-halda eşşək balası kimi çırpardım yetimi. Nə yedirib-içirirlər bunlara ki belə iq-suzdurlar? Amma həmin an mənə o "biz yazıyıq amk?" mesajını atanda sahib olduğu o özünəinamdan istəyirəm. Mənim çatacağım o pik həddən daha yüksəkdə idi o özgüvən.

Belə baxanda nə çox ağıllı nə də çox beyinsiz insanları sevirəm. Orta həddi tapan insanları daha çox sevirəm

Uzun müddətdir ki* 1 ildən artıq olar insanların beyinsizliyi barədə şikayətlənmirdim. Bilmirəm nədən amma başqa problemlərim barədə daha çox düşünürdüm deyəsən ki bu da məni daha depressiv və insanlara qarşı daha həssas etmişdi* akira dediyin insanlardan şikayətlənər öz problemlərindən deyil * uşaq vaxtı da bağçadan/məktəbdən evə ağlayaraq gəlib insanların necə xiyar olduğu ilə bağlı nənəmə şikayətlənərdim. darıxdım aq . indi bu entrini yazdım belə yenilənmiş hiss edirəm. Kim bilir bəlkə əvvəlki kimi yaxşı hiss edərəm bir gün özümü.

yazarların hazırda düşündükləri

Düşünürəm ki hər hansı bir məşhuru özümə ata olaraq seçə bilsə idim pitbull'u seçərdim hərhalda. Adamdan bomba qız atası çıxar aq. Bilmirəm qızı var ya yox amma zor olardı. Qadınlar barədə dedikləri də bu düşüncələrimi dəstəkləyir amma oturub gecə vaxtı kişinin dediklərini yazası deyiləm. Nəysə suzuki gecə yazacağın entrinə də soxam düşüncələrinə də* overthinkeram deyəndə bunu nəzərdə tuturdum
(baxma: atasızlığın gətirdiyi problemlər)* tək problem budur ancaq
(baxma: keçəlindən öpdüyüm keltoşum)

unudulmaz kitab cümlələri

"dərzi bu sözləri eşidib, kədərlənsə də bir gün də səbir etdi. Amma beşinci gün aclığa dözməyib, dostuna yalvardı. Bir loxma çörək verməsini ondan xahiş etdi. Onun yalvarışlarını dinləyən çəkməçi nəhayət torbasından bir parça çörək və pendir çıxarıb ona uzatdı. Dərziyə:
- verirəm, amma bir şərtlə, - dedi.
- nə desən razıyam. Təki mənə bir tikə çörək ver, - dedi dərzi.
- sağ gözünü mənə versən verərəm,- deyə çəkməçi ona baxdı.
Dərzi eşitdiklərinə inana bilmədi. Aclıq onu əldən saldığı üçün qulağına səslər gəldiyini düşündü. Amma çəkməçi bayaq dediklərini təkrar söyləyəndə dərzi onun tələbi ilə razılaşmalı olduğunu başa düşdü. Çəkməçi iti bir bıçaq götürüb dərzinin bir gözünü çıxartdı. Əvəzində ona bir parça pendir və çörək verdi. Zavallı dərzi o qədər acmışdı ki, gözünün çıxarılmağının hayına qalmadan acgözlüklə çəkməçinin verdiyi çörəyi və pendiri yedi.
Sabahı gün dərzi yenə də bərk acdı. Bir parça çörək üçün yenə də dostuna yalvar-yaxar etməli oldu. Çəkməçi bu dəfə ona çörək vermək üçün dərzinin ikinci gözünü istədi. Zavallı dərzi onun bu tələbi ilə razılaşmalı oldu.
Xain çəkməçi dərziyə yaxınlaşıb, onun ikinci gözünü də oyub çıxartdı. Dərzi aclıqdan bunun ağrısını belə hiss etmədi. Tez çörəyi götürüb acgözlüklə yeməyə başladı" - 100 sevimli nağıl. 16-cı seriya
Uşaqlıqda oxuduğum* 5 yaşımdan 12 yaşıma qədər kitab oxumuşam sadəcə. Dərs kitablarını çıxsaq kitablara göz gəzdirəndə qabağıma çıxan anormal cümlələr arasından ən normalı bu ola bilər bəlkə də. Bir oxuduğum kitabda hələ də yadımdadır məlikməmmədin nənəsi div ilə sevişib ondan uşaq doğub məlikməmmədi evdən qovub evə buraxmamışdı. Çox absurd idi aq. Birində də bir dağa dırmaşan qaqaş var idi. Soyuqdan və aclıqdan ölmək üzrə idi. isinmək üçün itin qarnını deşib yarıb əllərini ora soxub isinməyə çalışırdı* kitabın adı qızıl axtaranlar idi cek londonun kitabı imiş . Uşaq vaxtı oxuduqlarıma baxsaq belə olmağımda bir günah görmürəm özümdə şəxsən xd

sözaltı etiraf

Düşündüyüm şeylər üzündən başıma poxdan şeylər gəldiyini düşünürəm. Daha doğrusu inanc halını alıb artıq. Məsələn nə vaxt ölüm barəsində çox düşünsəm* hər gün düşünürəm sadəcə bəzi günlər beynimdə durmadan təkrarlanır bu düşüncələr o düşüncələri unutduqdan sonra ya da ölümə hazır olmadığım hər hansı bir anda illah ki başıma təhlükəli nəsə gəlir. Yolu keçərkən maşının mənə dəyməsi ya da tam millimetrlər qalmış ikən dayanması, avtobusda düz sürücünün arxasında oturarkən qəza etməsi, zirzəmidə bir şey axtararkən kabab şişlərinin üstümə düşməsi və gözümə girməsinə yaxın dayanması, yenə zirzəmidə ikən çəkicin düz başımın yanından keçib yerə düşməsi və s.

13 yaşımda da ilk dəfə dindən çıxanda otağımın bir küncündə daha öncə görmədiyim böcək növləri görürdüm hətta.
(baxma: allam nolar eləmə bir də belə pox yemərəm)* dindən çıxdı

yazarların ruh halı

Bilmirəm yaxşıdır pis amma çox gülməyə başlamışam son vaxtlar* 1-2 ay olar . O dərəcəyə gəlib ki üzümdə gülümsəmə yapışıb qalıb elə. Səbəb oldu olmadı durduq yerə gülürəm aq. Xoşbəxt zad deyiləm ya da belə hiss etməyim üçün hər hansı bir səbəb yoxdur. Oturduğum yerdə gülmə istəyi gəlir səbəbsiz yerə. Elə belə hırıltı da deyil aq stuldan yıxırdacaq dərəcədə ya da ayaq üstə ikən diz çökdürəcək dərəcədə. Oturmuşam pəncərədən həyətdəki quşlara baxıram başlayıram gülməyə, televizora baxarkən gözlərim yol çəkir başlayıram gülməyə və s. 2 gün əvvəl evdə soyuducunu açmışam və neçənci əsrdən qalma xarab olmuş süzməni indi görüb ağzını açıram, iyrənib ağzını bağlayıram və gic gülmək tutur məni. Anam gəlib görür ki yerə oturub nəfəsim kəsilənə qədər gülürəm. Deyir nolub suzuki niyə belə gülürsən* onu da gülmək tutub mən də cavab verə bilmirəm amq. Nəfəsim kəsilir anlıq. Bilmirəm yaxşıdır ya pis amma məncə anlıq pis hiss etməyimdən daha yaxşıdır. Bəlkə də son vaxtlar daha əsəbi olmağım ilə bir əlaqəsi var. Bilmirəm

uşaq ağlı ilə inanılanlar

Uşaq vaxtı koroğlunu louvre muzeyi bilirdim. Hətta taksilərə açılan tərəfinə ilk dəfə girəndə orda şüşələrlə hasara alınmış aşağısında bitkilərin olduğu yerdə timsahların olduğunu düşünürdüm. Louvre muzeyi ilə timsahın nə əlaqəsi var bilmirəm amma nədənsə inanırdım.

Hə bir də Azərbaycanda dinozavr sümükləri tapa biləcəyimə inanırdım. Uşaq vaxtı dinozavrlarla türklər demiş "kafayı bozduğum" üçün yeri çox qazsam ya da "heç kimin tanımadığı"* halbuki nənəmin iş yerinin bağıdır amk yerləri araşdırsam dinozavr sümüyü tapa biləcəyimə inanırdım. Nəticə: hamısının toydan ya da bayramdan qalma qoyun sümüyü olduğunu öyrənirdim amma inanmamağa çalışırdım.
Ümumiyyətlə uşaqlığım və dinozarv obsessiyam ilə bağlı çox xatirələrim var amma çoxuna baxıb "nə xiyar uşaq olmuşam amq" dediyim üçün yadıma salmamağa çalışıram