zövq verən kiçik oğraşlıqlar

Taksiylə uzun yol gedəndə çox vaxt taksi sürücüləri ilə söhbətimiz yaxşı alınır, adətən, eyni söhbətləri edirlər deyə taksilərlə flörtdə ustalaşmışam çünki. Söhbət başlıqları əsasən "boltun çox faiz tutması", "qəpiklə ödəniş edənlər", "beş ulduz verməyənlər", "dünən gecə maşına minən trans"* taksi sürücülüyü dünyanın ən homofobik işidir, anladığım qədərilə , "şoferimizin əsgərdə vurduğu zabit" və s. Kimi "elit" mövzular ətrafında fırlanır. Həm də yolun sonunda etməyi planlaşdırdığım oğraşlığı düşünərək daha həvəslə sürücülərlə söhbətə girişirəm. Hətta bəzən müxtəlif rayonlara şirin qonaqlıq təklifləri də alıram.* onlarla işim yoxdur
Mənim oğraşlığımın obyekti yolun sonunda, ödəmə vaxtı çatanda "qonaq olardın" demək cəsarətini özündə tapan sürücüdür. Həmin anda üzümdə əclaf bir təbəssüm əmələ gəlir və * lol "qonaq? Çox sağol, gecən xeyrə qalsın!" Deyib düşürəm. Həmin anda Yaranan səssizlik... sürücüdəki "kemalim yapmaz" baxışı...
təbii ki, əziz sürücümüz içində mənə ağır təhqirlər etmədən öncə "haha, zarafat edirəm, elə şey olar? O qədər yol gəlmişik" deyib pulu verirəm. Bəzi adrenalin sevən şoferlər yenə dirəşir "vallah, düz deyirəm, qonaq ol" filan deyirlər, qayıdıb "yemə məni, allahyar, alnının tərini sil" demədən sağollaşıb gedirəm.

84 charing cross road

Baş rollarında anthony hopkins və anne bancroftun yer aldığı 1987-ci il tarixli dram filmi.
Bu film iki cəhətinə görə izlənməyə dəyər. Birincisi, çox geek ədəbiyyat söhbətləri gedir, kitablardan çox maraqlı sitatlar var, amma əgər siz də mənim kimi ingiliz ədəbiyyatını yaxşı bilmirsinizsə, filmin bu tərəfinin dadını tam ala bilməyəcəksiniz, yenə də qətiyyən sıxıcı gəlmir o hissələr.
Filmi izlənməyə dəyər edən ikinci cəhəti obrazlar arasındakı çox içdən hiss edilən münasibətlərdir. Empatiya bacarığı olmayan birisi belə, məncə, obrazların hansı hisləri keçirtdiyini başa düşər.

Ümumi filmin mövzusu frankla helenin məktub dostluğu ətrafında qurulub. Helen kitablara həddən artıq maraqlı biridir və öz ölkəsində tapa bilmədiyi kitabları ingiltərədən gətirtmək üçün frankın kitabxanasına məktub yazır, beləliklə onlar tanış olurlar. Film boyunca da helen hər dəfə hansısa kitabı frankdan tapmasını xahiş edir və belə məktublarla söhbət edirlər.

—spoiler—
Mənə görə ən maraqlı, bəlkə də təsirli obrazı frankın həyat yoldaşı noradır, hansı ki, son səhnədə əslində biz onu daha yaxşı tanıyırıq. Nora frankla aralarında ziddiyət olduğunun fərqində olsa da frankı qəlbdən sevir və frankın da helenə qarşı hissləri olduğunu anlayır, hətta helenin maktublarını, zarafatlarını, yazı üslubunu qısqanır. nora özü-özlüyündə tək-tənha olduğunu anlayır. hər nə qədər frank onun yanında olsa da, helendən minlərlə kilometr uzaqda olsa da, heleni heç vaxt görməsə də aralarındaki ən tənha insan noradır. Son səhnədə helenə yazdığı məktubda özü kimi tək-tənha insanların əslində çoxluq təşkil etdiyini yazır. insanlar eyni evdə, bir ailədə yaşayırlar, hər gün danışırlar, ancaq əslində tənhadırlar, ya da minlərlə kilometr aralıdadırlar, ayda bir dəfə məktublaşırlar, ancaq tənha deyillər.
—spoiler—

Ümumiyyətlə, çox underrated film olduğunu düşünürəm, yəqin ki, ancaq dialoqlar(bəzən monoloqlar) ətrafında qurulub deyə. Yenə də, bir çox yüksək reytinqli action filmlərindən daha axıcıdır, mənə görə. izləyin, izlətdirin..

tongue fu

Bu kitabı bir neçə il əvvəl oxumuşdum və demək olar ki, oxuduğum yadımdan çıxmışdı, çünki həmin vaxt oxuyanda "bunları azərbaycanda tətbiq etmək mümkün deyil" deyə düşünüb, kitabdakı fikirləri ignore eləmişdim. Səbəbi kitabda ancaq "belə mülayim olun, elə mülayim olun, insanları anlayın, onların dərdlərini öyrənin" kimi şeylər deyilməsidir. Ancaq həyatında uğur qazanmış* bu nisbidir təbii ki. Vooşim Mənə görə, uğur qazanmış insanların qəsdən ya da özləri də bilmədən bu kitabdakı "hint"ləri həmişə tətbiq etdiyini görürəm. Çox mürəkkəb fikirlər də yoxdur kitabda, hamısı sadə şeylərdi, atalar sözlərini yaxşı bilən insan da burdakı fikirləri bilir, ancaq tətbiq etmək çox praktika tələb edir.
Bu entryni yazmağıma səbəb keçən gün metroda başıma gələn hadisədi, hansı ki, yenə kitabda keçən "insanlara onların dərdlərindən danışın" tövsiyəsinin nə qədər işəyarar olduğunu xatırlatdı. Hadisə belə baş verdi ki, metroda sağ küncdə qısılıb oturmuşdum və bir aya yaxındır hər gecə 4-5 saat ancaq yata bilirəm, həm də ətrafımdakı hamıyla didişirəm deyə, üstəgəl bir sürü problemlərim var deyə, əsəblərim həddən artıq gərgin idi, ucundan fizioloji affekt vəziyyətində idim. Yanımda oturan qaqaş isə dayanmadan dizini sağa-sola oynadır və mənim dizimə toxundururdu. Hər dəfə dizi mənə dəyəndə əsəbdən beynimdə milyonlarla neyron ölürdü. istədim sakit formada deyim ki, "ayağını toxundurma", amma bunda “ intimate space” qanacağı da yoxdur, yapşanıdır deyə düşünüb azca sərt tonda dedim ki, "qaqaş, ayağını dəydirmə narahat edirsən". "Yaxşı" dedi və dayandı. 10-15 saniyədən sonra yenə başladı. Başımdan qaynar su tökülmüş kimi oldum, indi özüm yazanda da niyə o qədər çox əsəbləşmişəm anlamıram. Niyəsə qəsdən edirmiş kimi düşündüm və "xəstəsən, ala sən, demirəm ayağını dəydirmə?" Dedim. bu nöqtədə qaqaş tongue-fue edərək məni kor-peşman elədi. Birincisi üzr istədi və qəsdən eləmədiyini dedi(avtomatik mən onun qəsdən etdiyini düşündüyüm üçün özümü günahkar hesab elədim) və mənim dərdimdən özününküymişcəsinə danışmağa başladı. "Sənin də əsəblərin mənimki kimi gərgindi deyəsən, bilirəm, belə xırda şeylər adamın əsəbinə toxunur" məzmununda şeylər dedi. O an mənim əslində nə qədər gərgin vəziyyətdə olduğum yadıma düşdü, səhv hərəkət etdiyimi anladım. Yol boyu qaqaşdan üzrxahlıq eləmişəm, "sənalla üzrlü say" deməkdən birtəhər oldum. Başqa reaksiya almış olsa idim, yəqin ki, hər iki tərəf üçün pis nəticələnərdi.
Yəniii, insanlara onların dərdlərindən danışmaq həmişə psixoloji kontakt yaratmağa kömək edir. nə qədər fərqli xasiyyətdə olursa olsun nəticədə insan insandır.

azərbaycana və ya azərbaycanlılara xas xüsusiyyətlər

Texnologiyanın inkişafı ilə azərbaycanlıların yeni-yeni xüsusiyyətləri meydana gəlir. Bunlardan biri də, xeyir-şər günlərində bir-birinin şəklini storydə paylaşmaqdır. Bu Xüsusiyyət çox da yeni deyil yəqin ki, amma "renessans" mənə indi gəlib çatıb. Əslinə qalsa, məncə, Bunda qeyri-adi bir şey yoxdur, yəni yaxınlarımızı paylaşmaq normaldır, amma bəzi "attention whore" manyaklar geri dönüşüm almaq üçün hər yoldan keçənin ad günü olanda instagram storysində bayram şənliyi qurur. Təbrikini video ilə çatdırıb sağlıq deyənlər, ad günü olan şəxsin hər yaş dövrünə aid şəkil paylaşanlar, 2 vərəq təbrik mesajı yazanlar zad, insan övladını bu qədər sevmir. Yoxsa, quru-quru "Təbrik edirəm, hər şey könlüncə olsun" yazmaqla təbrik olar, ala?
Bir də ölən adamın məzarının yanında şəkil çəkdirib paylaşan xəstələr var. Onlara da "allah rəhmət eləsin" demək bəs eləmir, yəqin ki, whatsappda status paylaşaraq daha çox rəhmət qazandırırlar, bilmirəm. Tək bildiyim, belə şeylərin səmimiyyətsiz olduğudur.

ən nifrət edilən insan tipi

Restoranda, kafedə və s. Yerlərdə ona xidmət edən ofisianta ya da hansısa xidmət sektorunda işləyən şəxsə ödəniş etdiyi üçün onun üzərində bütün haqları satın aldığını düşünən insan tipi. Bu insanların fərqləndirici əlaməti əmr cümləsi ilə danışmalarıdır. "Bizə filan, filan şeyləri gətir!" , "bu köynəyin böyük razmerini ver!" və sairə. "Zəhmət olmasa" , "siz" sözünü leksikondan çıxarırlar bir anlıq. Anlamır ki, kimsə ona xidmət edir deyə ondan aşağı səviyyədə deyil. Həkim də, vəkil də, müəllim də pul qarşılığında başqalarına xidmət edir, necə ki, ofsiant və satıcı.
Amma yenə də mənim kimi işin zibilini çıxarıb ofisianta yaltaqlıq etməyin, axırda özünüzü self-service edən yerdə tapa bilərsiniz.

don’t try so hard

queenin 1991-ci ildə yayımladığı innuendo albomundan bir mahnı. innuendo albomu freddie mercury ölmədən öncə yayımlanmış son albomdur. Bu mahnı da freddie mercurynin xəstəliyi dövrünə təsadüf edir və tezliklə öləcəyini bilən bir adamın verdiyi səmimi tövsiyədir sanki.
Ən yorğun anda, dibdə olanda belə, “dibdə” ya da “zirvədə” olmağın əslində o qədər də önəmli olmadığına inandırır məni.


if you're searching out for something
don't try so hard
i you're feeling kind of nothing
don't try so hard
when your problems seem like mountains
feel the need to find some answers
you can leave it for another day
don't try so hard

but if you fall and take a tumble
it won't be far
if you fail you mustn't grumble
thank your lucky stars
just savour every mouthful
and treasure every moment
when the storms are raging round you
stay right where you are
oooh don't try so hard
oooh don't take it all to heart
it's only fools they make these rules
don't try so hard

one day you'll be a sergeant major
oh you'll be so proud
screaming out your bloody orders
hey but not too loud
polish all your shiny buttons
dressed as lamb instead of mutton
but you never had to try
to stand out from the crowd

oh what a beautiful world
is this the life for me
oh what a beautiful world
it's the simple life for me
oooh

oh don't try so hard
oh don't take it all to heart
it's only fools they make these rules
don't try so hard
don't try so hard
don't try so hard

(youtube: )

the day before you came

abbanın dağılmadan öncə yayımladığı, abba tərzində olmayan, tək-tük melonxolik, slow mahnılarından biri.
Mahnının sözlərində sanki bir qadın, “o şəxs” gəlmədən öncəki günlük həyatını xatırlayır. Həyatının çox monoton, məqsədsiz olduğunu söyləyir və elə başa düşülür ki, “o” gələnə kimi bunu anlamamışdı. “O” gələndən sonra doğrudan yaşamağa başladığını hiss edir. Ondan ayrılandan sonra isə keçmiş həyatının nə qədər boş, məqsədsiz olduğunu anlayır. indi yanında nə sevgilisi var, nə də keçmiş həyatı. * məncə, belədir. Başqa şeyi də ifadə edə bilər

Must have left my house at eight, because I always do
My train, I'm certain, left the station just when it was due
I must have read the morning paper going into town
And having gotten through the editorial, no doubt I must have frowned
I must have made my desk around a quarter after nine
With letters to be read, and heaps of papers waiting to be signed
I must have gone to lunch at half past twelve or so
The usual place, the usual bunch
And still on top of this I'm pretty sure it must have rained
The day before you came
I must have lit my seventh cigarette at half past two
And at the time I never even noticed I was blue
I must have kept on dragging through the business of the day
Without really knowing anything, I hid a part of me away
At five I must have left, there's no exception to the rule
A matter of routine, I've done it ever since I finished school
The train back home again
Undoubtedly I must have read the evening paper then
Oh yes, I'm sure my life was well within it's usual frame
The day before you came
Must have opened my front door at eight o'clock or so
And stopped along the way to buy some Chinese food to go
I'm sure I had my dinner watching something on TV
There's not, I think, a single episode of Dallas that I didn't see
I must have gone to bed around a quarter after ten
I need a lot of sleep, and so I like to be in bed by then
I must have read a while
The latest one by Marilyn French or something in that style
It's funny, but I had no sense of living without aim
The day before you came
And turning out the light
I must have yawned and cuddled up for yet another night
And rattling on the roof I must have heard the sound of rain
The day before you came

(youtube: )

unudulmaz kitab cümlələri

"ben çok seyahat ettim, dünyayı avucumun içinde çevirdim ve bir şeyi iyice anladım. insanı en mutlu eden şey, ihtiyaçlarıyla varlıkları arasında bir denge bulunmasıdır. bütün sorun, bu dengenin nasıl sağlanacağı. insan bunu belki varlıklarını yükseltip ihtiyaçlarının düzeyine çıkararak yapabilir. ama bu budalalık olur. bunu yapmak, arada bir sürü doğa dışı şeyler yapmayı gerektirir. pazarlık etmek gibi, çalışmak gibi, çabalamak gibi. öyleyse? öyleyse akıllı bir adam dengeyi, ihtiyaçlarını azaltarak, yani onları varlıklarının düzeyine indirerek sağlar. bunu yapmanın da en iyi yolu, bedava olan şeylerin değerini bilmektir. dağların, kahkahanın, şiirin, bir dostun verdiği şarabın, yaşlı ve şişman kadınların, bakın bana! ben elimdekilerle mutlu olmayı çok iyi bilen biriyim. bütün mesele elimdekileri yeteri kadar çoğaltmak"

(bax: şibumi)

nessi gomes

bu sifarişi boynuma qoyan: reyn
Guernsey adalarında portuqal ailəsində doğulan, əslən ingiliz olan müğənni, mahnı sözü yazarı. ilk albomu olan “diamonds and demon”u pərəstişkarlarının topladığı pullar sayəsində çıxarmış, şöhrətini də bu albomdan sonra qazanmışdır. Öz dili ilə desək, “bu albomdakı qaranlıq və işıqlı nağıllar insanın vəziyyətini, psixikasını, kollektiv qorxularını və əzablarını daha dərindən kəşf etməyə kömək edir.”

All related -

(youtube: )

qəribə hisslər

Bəzən oturub kimnənsə söhbət eləyəndə qarşındakının söhbəti, səs-küy, mühit o qədər adamı sıxır ki, istəyirsən durub qaçasan, amma qabağındakının xətrinə də dəyməsin deyə hozu kimi sözünü yarımçıq kəsib çıxa da bilmirsən. Ona görə də, guya mədəniyyətsizlik olmasın deyə, hər dəfə iki dəqiqə sonraya alarm qoşub həyəcanla onun çalmağını gözləyirəm, o çalanda da "üzrlü say, bu zəngə cavab verməliyəm, bu dəqiqə gəlirəm" deyib durub çıxıram. bunlar onsuz da qəribə hisslərdi və o an səni tər basır, sanki nəsə cinayət edibsənmiş kimi. Amma ən maraqlısı bundan sonradı. restorandan çıxana kimi telefonu qulağına tutub əslində olmayan bir adamnan danışmalısan. Ən pisi də bir yerdən sonra yalandan danışdığım yadımdan çıxır və sözüm qutarana kimi telefondakınnan danışıram:
-"hə, yaxşıyam sağol sən necəsən lap yaxşı lap yaxşı yaxşı ol ayrı nə var nə yox....(a few moments later).... oldu oldu deyərəm davay danışarığ."
Adboy vermək üçün telefonu barmağlayanda gələn "mən neyniyirəm ala" hissi..

yazarların ən pis pərt olduğu an

Oğlanların bərbərə getməyi biraz qızların tualetə getməyi kimi birşeydi, yəni tək gedə bilmirlər. Bu ənənəyə sadiq qalaraq mən də dostumla getmişdim bərbərə. O saçını qırxdırırdı, mən də vəzifəmi yerinə gətirərək arada bir güzgüdə onunla göz-gözə gəlirdim. Nəysə, bura qədər hər şey yaxşı idi. Amma mən, "onsuz da gəlmişəm, mən də saçımın yanlarını ağartdırım" deyə düşünərək yandakı bərbərin önünə oturduğum an yeddi ölümcül günahdan birini işləmişdim. artıq mən kirlənmişdim.. mən bərbərimə xəyanət etmişdim.. Yenə nəysə, heç problem o da deyil, problem odur ki, mənim bərbərim yandakı salonda işləyir və müştərinin verdiyi əlliliyi xırdalamaq üçün bura gəlmişdi. Özü də təzə əlliliyi..* bunun nə dəxli var idi heç özüm də bilmədim
pərviz qapıdan girdiyi andan nə qədər gözlərimi gizlətməyə çalışsam da, pərvizin gözlərindən gizlənmək olmurdu. Eləbil saurondu köpoğlunun adamı. Göz-gözə gəldiyimiz andakı bir neçə saniyəlik sükut.. Aciz bir düşmən kimi mərhəmətsiz, amansız bir sükut, Ax!..* yazar bu hissəni rəsul rzadan oğurlayıb
pərvizin ağzından ilk çıxan "nətərsən, qaqa?" sözlərinin altında əzildim, cavab verə bilmədim. istədim ki, "Herşeyi Açıklayabilirim pərviz, göründüğü gibi değil" deyim, amma deyə bilmədim. özümü cilovladım və böyük bir utanc və üz qızarıqlığı ilə "sağlığın qaqa, sən nətərsən" dedim...

afroman

Joseph edgar foreman amerikalı raper, söz yazarı, multi-instrumentalistdir, treklərini afroman səhnə adı ilə yayımlayır. Daha çox 2000-ci ildə çıxardığı "because i got high" mahnısı ilə tanınır.
Bu arada, mahnını uzun müddət dinlədikdən sonra ortalıqda "i got high" deyə dolaşmağa başlaya bilərsiniz. Həmçinin mahnı (baxma: klipi ilə dinləniməli olan musiqilər) sırasına daxildir.

i was gonna clean my room
until i got high
i was gonna find the broom
but then i got high

(youtube: )

bir qızda dözülə bilməyən şeylər

Avtobusda pəncərə tərəfdəki oturacağı boş buraxıb qıraqda oturması. Bütün yerlər doludu, ayaq üstdəsən və insta biosuna "atasının prensesi" yazmış xanım qız bir yeri zanit edir. Bu da az deyilmiş kimi arada bir çönüb mən təcavüzkarammış kimi süzür məni. Mən də qarşılığında "biraz qırağa sürüş" baxışı atsam da xeyir vermir, qızın iradəsini qıra bilmirəm. Çünki, Eləbilir ki, yanında otursam nikahıma alacam.

Arada bir Ürəyimdən avtobusun tutacağından tutaraq tarzan kimi qızın üstündən atlayıb boş yeri tutmaq istəyi keçsə də avtobusdakı xalalar düşüncəmi oxuyub "boyundan-buxunundan utan" baxışı atır.