yorulmaq

yoruldum: hamıdan, hərkəsdən yoruldum. heç kimə güvənə bilmirəm , inancım qalmayıb artığ. amma yenədə susuram, çünki buna məcburam.
kaşkilər, bəlkələr doldurub həyatımı, yaşama istəyi qalmayıb. düşünürsən ki, nədə səhv etdim ki? nəyi düzgün etmədim ki? sözlərim sırf sevgi məsələsinə aid deil; dostlarım, ailəm, ətrafımdakılara inana bilmirəm. ən yaxınlarımı belə itirirəm, gözümün qabağında yox olurlar, mən isə heçnə edə bilmirəm...
elə dəyər verdiyin insan səni arxandan vurur ki, digərlərinin nə edəcəyini düşünmək belə istəmirsən. nə edim mən? necə qəbullanım bunları? niyə mən? suallar boğur məni, susmağda çarə deil. məni anlayan yoxdu.
nədən danışım, nəyi deyim ki, onsuz ki, məni anlayan yoxdu, dərdimə şərik olanım yoxdu.. hamı gəldi-gedərdi bu mənasız, yalanla dolu dünyada. yazarağ dərdimi başa salmağa çalışıram, oda çətin.
indi sən de bunu oxuyan: nə edim mən? hərşeyin əvvəlki kimi olması üçün nə edə bilərəm ki?
ən çox istədiyim şey ölümlə üz-üzə gəlməkdi, o hissi yaşamağdı. oda ki, mən bacaran iş deil
bəlkə də, bir şey olacağ, birisi gələcək həyatıma, hərşeyi dəyişəcək, bəlkə də, sevəcəm onu, bağlanacam ona, ona görə yaşayacam, ona görə hərşeyimi dəyişəcəm. ama yenədə, olmayacağ bəlkə...

sözaltı etiraf

ilk dəfədi ki, etiraf edirəm. doğurdan anonimlik qorunduğu üçün belə rahat yaza bilirəm bura. deməli, 2 il əvvəl eyni sinifdə oxuduğum bir sinif yoldaşım mənə yaxınlaşıb dostunun məni sevdiyini dedi. qəribə oldum. əvvəlcə inanmadım təbiki, sonradan hərəkətləri, danığı hərşeyi təsdiqlədi. başa düşmüşdüm hərşeyi. ama mən şans vermədim ona, niyəsini məndə bilmirəm. qorxmuşdum yəgin ona görə.bir il keçdi. sentyabr ayı idi və mən tətil boyu ancağ onu fikirləşirdim. sonradan qəbullandım ki, sevirəm məndə. ama yenə heçkimə demədim, çünki bəlkə indi sevmir deyə düşündüm. nəysə, məktəb uşağlarını bilirərsizdə hər dəfə bir oturanda, danışanda, dərsə bir gələndə flan utandırardılar adamı. dekabr ayıydı. artığ tək biz yox, bütün sinif bilirdiki, bir-birimizi sevirik. ama heç birimiz ilk addım atıb üzə demədik. beləcə vaxt yenə keçdi. tam sevgili deyildik, yəni adını qoymamışdıq hələ. sinifə təzə bir qız gəlmişdi. təxminən fevral aylarının axırları olardı. elə nə oldusa o gələndən sonra oldu. hiss eliyirdim ki, qız nəsə yaxınlığ eliyirdi onunla. oda geri çəkilmirdi, biryerdə oturmalar, deyib-gülmələr, bir gedib-gəlmələr, istər-istəməz pis olurdum. elə bilirdim ki, unutdu məni, sevmir daha. nəsə mən artığ uzağlaşırdım ondan, çünki qızın özü deməsədə onu sevdiyini bilirdim. sonra yalandan başqasını çıxardım ortaya. halbuki elə birisi yoxuydu. çox keçmədi, may ayında sevgili oldular, gözümün qarşısında danışırdılar hərşeyi. təzə dərs ili başladı, bu il müəllimə parta yoldaşı elədi bizi. o qədər istəyərdim hərşeyi əvvəldən sona kimi danışmağ ona. ama cəsarət eliyə bilmirəm. hal-hazırda yaxın dostuq, qızlada dostam. düşmənçilik sevmirəm. indi sevmirəm onu, ama məni ona bağlayan nəsə var sanki, sevgi deyil, tam fərqli birşeydi. itirməkdən qorxuram onu, niyə hərşey belə oldu onuda bilmirəm. bax belə şeylərdən sonra sevə bilmirəm, inana bilmirəm heçkimə.

sevmək

gəl sevim səni. səni başqası sevsə günah olar. başqası sevsə saçlarında ziyan olar. gülüşlərinə hüsran çökər. dağılar gülüşün kəsilər saçların. səni başqası sevsə gözəl sevməz. sevə bilməz. məsələn o adam bilməz ki, səni sevməyə öncə əllərindən başlamalısan. ilk o sehirli əlləri sevməlisən. cünki o əllər sehirli şəkildə adama hər işi etdirər. sonra biləklərini sevməlisən. sonra baxışlarını, sonra gülüşünü, ədəbini sevməlisən. ən sonda onu sevməlisən. birini sevmək üçün öncə ruhuna toxunmalısan. ruhuna toxundunsa, məsələ səndədi. tanrının bəndəsini sevdiyi kimi sevsən belə , ruhuna toxunmadınsa sevgin ürəyindən dağılar dilinə. mən saçlarını sevərəm. hətta burax saçlarını, mən sənin saçlarına oxşamağı sevərəm. ipək saçlarında sığal əskik. səni pişik kimi sevərəm. bir insan niyə pişik kimi sevər bilirsən mi? çünki qorxaq olur. itirməkdən qorxar. təklikdən qorxar. dahada tək qalmaqdan qorxar. mən səni qorxa-qorxa sevərəm. gəl sevim səni. ziyan olmasın saçlarına.

intihar

ilk dəfədi bu mövzuda yazıram. nə qədər çətindi bir insanın hər şeyini bir anda yox etməsi. mənim intihar üçün bəlirli bir səbəbim yoxdu. yarım-yarım səbəblərim var ama bu səbəblərlə yaşanılmır. çox çətindi hərşey. əvvəl intiharı fikirləşəndə yaxınlarımı fikirləşərdim, daha da açığ danışım, ailəm birdə bir- iki dostum varıydı əvvəl düşündüyüm. indi heç biri yoxdu. dost deyib inandığın,hamıdan çox dəyər verdiyin , hərşeyini paylaşdığın insan ilk məğlubiyyətdə səni yaralayırsa nə etməli? bağışlanar eləsi? yox.. ailəmdə inanmır mənə, bir iki dəfə söz gəlişi danışmışam problemlərimi hansı birinin nəyinə lazımam axı? tək qalmışam demək olmur. mən hərşeyimi itirdim. sevgi məsələsinə hələ heç girmirəm belə. o çoxdan öldürüb məni. bir ümid edib kömək istədim, yanımda kim olar deyə marağlandım, heyif.. əslində çox normaldı hərşey, bir söz vare insan övladı çiy süd əmib. düzdü bax, lazım olana qədər olarsan hamısının yanında. az şey yaşamamışam mən. əksinə həyatdan doymuşam demək olar, marağlı deyil bundan sonra nə olacağı.
insan ən yaxınlarını itirəndə bax intihar etmək istər, normal vaxtda gülüb keçdiyi kiçik şeyləri belə vaxtlarda qəbul edə bilməz, düşüncələri korlanıb, hissizləşibdir həmin insan. bax, ona görədə intihar gələr ağlına. çox normaldı bu. çıxış yolu odur təkcə, mən pis baxmıram intihar edənlərə, əksinə həsəd aparıram deyə bilərəm. çünki belə yaşamağdansa ölmək daha mənalı olar. intiharda cəsarət tələb edir, belə vaxtlarda insana elə cəsarət gəlirki, gözü kor olur sanki. qısası yaxşı-yaxşı düşünüb qərar verin, çünki bunun geriyə qayıtmağ yolu yoxdu. hərşeyi bir addımınla korlama, çox yaxşı düşün..