doğru zaman deyə bir şey yoxdu.Həyatda qarşılaşacaqlarına heç vaxt tam olaraq hazır ola bilmirsən.İnsan planları üçün doğru zamanı gözlüyür.O gün gəlsin bunu edərəm , bu bitsin sonra baxaram və s. Halbuki hər zaman planlamadığın hadisələr də paraleldə yaşanmağa davam edir və həyatın daha da şaxələnir.İndi geri dönüb baxanda , həyatımda heç mükəmməl başlanğıclar yoxdu.Bir qərar verib yola çıxırsan və hər şey elə yolda formalaşır.Məncə əgər beyninizin arxasında qalmış bir fikir, düşüncə , hiss , plan varsa onu ordan çıxarıb analiz edin və reallaşdırmağı yoxlayın.Nəysə uzattım , qısaca hər zaman praktika > theory . Heç nə kağızda yazıldığı kimi deyil , ancaq yoxlayaraq öyrənirsən həyatı.
valideynlərin davranışları, qoyduqları qadağaların səbəbləri. haqq verməsən də, başa düşürsən.
böyüdükcə həyatda daha çox şey görürsən, hər cürə insanla rastlaşırsan. onda yavaş-yavaş anlayırsan valideynlərin verdikləri məsləhətləri. hansı ki, bir vaxtlar mənə mənasız gəlirdi, ehtiyacım olmadığını düşünürdüm. dərk edirsən ki, üsyan etdiyin konservativlik səni nələrdənsə qorumaq üçün olub, çünki hər cürə əclaf, şərəfsiz insanlar var. valideyn olaraq bacardıqları qədər qorumağa çalışıblar əslində səni. təbii ki, övlad olaraq bu konservativlik sıxıcı və bezdirici gəlir insana. amma böyüyüb həyatı dərk etdikcə görürsən ki, valideynlərinin bir vaxtlar üsyan etdiyin, ağız-burun əydiyin düşüncələri ilə razılaşırsan indi.
həyatımda öz qərarlarımı hər zaman özüm verməyə çalışmışam, heç kimdən məsləhət almadan. biraz dikbaşlıqdır bəlkə də, bilmirəm. amma artıq mühüm qərarlar verərkən valideynlərimlə bölüşmək istəyirəm, amma utanıram, ya da necə reaksiya alacağımı bilmirəm deyə demirəm heç nə. bəlkə də, illər boyunca aramızda hörülmüş divarların nəticəsidir. hərdən nəsə fikrimi bölüşüb dəstək görəndə dəhşət çox xoşbəxt oluram.
mövzudan çox uzaqlaşmayım. hə, deyəsən, həyatı dərk etdikcə az da olsa valideynlərə bənzəməyə başlayırıq. düzdür, düşüncə fərqi həmişə olur. məsələn valideynlərim mentalitetə uysa da, mənim vecimə deyil.
böyüdükcə və bizim üçün çəkdikləri əziyyətləri dərk etdikcə onlar üçün nəsə etmək, sevindirmək istəyirəm. oxumaq motivasiyalarımdan biri də savadımı artıraraq daha yüksək gəlirli bir yerdə işləmək həvəsidir, heç olmasa onlar yaşa dolanacaq əlim pula çatsın, layiq olduqları həyatı yaşadım onlara. pul çox şeyi həll edir çünki.
düzdür, bəzi entrilərimdə anamdan şikayətlənmişəm. amma keçən dəfə hüzünlü şəkildə "istəyirəm ki, həyatın yaxşı olsun, mən çox əziyyət çəkdim, heç olmaya siz çəkməyəsiz" deyəndə içim parçalandı. valideyn sarıdan şanslı hesab edirəm özümü, doğrusu. və onları başa düşdükcə, etdiklərini dərk elədikcə daha çox qayğı göstərmək istəyirəm. amma aramızda hördüyüm buz dağlarını əritməliyəm əvvəlcə, bu da çox vaxt aparacaq.
başa düşmək biraz da ağrı verir, daha əvvəl etdiyim yekəbaşlıqlar üçün vicdan əzabı çəkirəm biraz.
Gecə melanxoliyası ilə yazılmış daha bir iç tökmə entrisi...
İntihara tu kaka deyirik amma intihar etmək istəyərkən ölməyib şikəst qalmaq intihardan daha qorxuncdur. Bilək kəsəcəksən? Kəsdin, ölmədin əllərini bir də əvvəlki kimi istifadə edə bilməmə riskin var. Hündür yerdən tullandın, ölmədin, onurğa beynini zədələdin kötük kimi bir ömür yorğan-döşəyə düşmək riski var. Özünü asmaq istədin, biri xilas etmək istədi amma asanda boynun qırıldı, yenə şikəst qaldın. Dərmanları lüppüldətdin, ölmədin, orqanlarından biri sıradan çıxdısa nanəni yedin. Bir ehtimal silah tapdın, eşşək cənnətini boylamaq ümidiylə atəş açdın. Əlin titrədi, istədiyin kimi dağıda bilmədin beynini (ibrahim tatlıses başından vuruldu ölmədi məsələn). Qaldın yarım yamalaq.
(baxma: bu ne biçim senaryo aq)