Ölüm

1. Fikrimcə, xeyr. Bütün hallarda kiminsə ölümünü istəmək sadist yanaşmadı.

2. Yəqin ki, professional çərçivədən baxılsa, yox. Amma mənə elə gəlir ki, bir nöqtəyə qədər normal saymaq olar. Nə də olsa, məhv etmək insanın təbiətində var. Məncə, dönəm-dönəm hər insanın içində başqa birinin ölümünü arzulamaq şeysi yaranı(b)r. Bizə qarşı olunduğunu düşündüyümüz haqsızlıq, vicdansızlıq, ədalətsizlik, alçaqca bir hərəkət qarşısında yaranan qəzəbin nəticəsi kimi ortaya çıxır.

Başda dediyim Həmin o "bir nöqtə" də zamandı. Qısamüddətlidirsə, okey hesab etmək olar, keçib gedəcək zatən. Amma uzun bir perioda yayılırsa, həyat keyfiyyətinə təsir edirsə, bunu artıq problem saymaq lazımdır. Çünki yaşadıqlarını qəbul etmək, kin, nifrət, qəzəb kimi duyğularla başa çıxa bilməməyin göstəricisidir.

Buna "problem" demək təqsirin, günahın səndə olduğu mənasına gəlmir. Baş verənlərdə həqiqətən də bütün təqsir həmin o insanda olmuş ola bilər. Amma bir nöqtədən sonra başa düşürsən ki, onun ölümü sənin daxili aləmindəki qarışıqlıqlığı və neqativ duyğuları dəyişdirməyəcək. Bu hissin davam etməsi və problem sayılması şəxsin özündən ziyadə, həm də həmin o şeyin sırf sənin başına gəlmiş olması və ədalətsizlik yaşaman həqiqəti ilə başa çıxa bilməməkdir.

3. səbəbkar olmayacağsansa vəya sən törətməyəcəksənsə bu ölümü, normaldı

4. 2- bəs onun ölümünü öz xilasın kimi düşünürsənsə?

5. "xilas" sözünü işlətdin. Mənə elə gəlir hərhansı asılılığın olan biridir. Başqası da ola bilər, amma İlkin versiya kimi ağlıma valideyn gəldi. Məncə, konkret situasiyanı izah etməyin daha yaxşı olar.

6. Əgər sizə və ya başqasına cinsi istismar etmiş ya da ən azından cəhd etmişdirsə, benjx-in də dediyi kimi ölümünə səbəb siz olmayacaqsınızsa, normal baxıram.
təcavüzkarı öldürmək əslində şərəfdir, amma ömrünü həbsdə çürütmək var deyə ölümünü istəmək, arzulamaq daha yaxşıdır

7. Valideynlər, həyat yoldaşı...İnsan öz doğmalarının ölümünü istəyər mi?Bu düşüncələr ağlıma hər gəldiyində özümü nankor kimi hiss edirəm. Amma onları hər görəndə, özümü onların zibil qutusu etməyim,onlara valideynlik etməyə məcbur olmağım gəlir gözümün önünə. Ölsələr də qurtulsam deyirəm, nə böyük bədbəxtlik

8. Əvvəla, hər nə qədər tanıyıb nələr etmiş olduğunu bilməsəm də, nankor olduğunu düşünmürəm. Çünki həqiqətən nankor, vicdansız və bu tip insanlar özünü və davranışlarını sorğulamır. Hərçənd bizim coğrafiyada buna çox sərt yanaşılsa da, reallıq budur ki, Bir insanın doğmamız olması onun yaxşı insan olması və onun neqativ davranışlarına dözməliymişik anlamına gəlmir. Xırdalığa gedəndə insana öz ailəsi, doğmaları qədər mənəvi zərbə vuran ikinci biri yoxdur və ölməli olan saysız-hesabsız valideyn var ki, onlara nə cəza verilsə, azdır. Elə bu zədənin səbəbi də həmin o tabudur ki, doğmalarımızı sorğulamağa və onlara qarşı "guard" almağımıza icazə vermir. Sənin özünü "nankor" hesab etməyin də elə bizim mentalitetimizdəki o qəlib düşüncələrə görədir.

Həyat yoldaşı adını çəkdiyinə görə, ailəlisən. Sözün düzü, ailəli deyiləm, bu tip təcrübəm yoxdur deyə çox bir şey danışa bilmərəm. Amma əgər özünü təmin edəcək qazancın varsa, boşanma məsələsini götür-qoy edə bilərsən. Uşaqlar varsa, aliment də alacaqsan bu durumda və maddi olaraq bir az daha təminatın olacaq. Digər yandan valideynlərlə qismən, ya da tamamilə əlaqə kəsmək və ya məsafə qoymaq olar. Ən əsas məsələ də məncə çevrədir. Çünki boşanma və valideynlərlə əlaqənin kəsilməsi cəmiyyətdə xoş qarşılanacaq durum deyil deyə mənəvi olaraq dəstək olacaq yoldaşların olması daha yaxşıdır ki, özünü tək hiss etməyəsən.

Təbii ki, yaxşı işin və ya dediyim tip dostların olmaya da bilər. Məncə, ən ideal variant professional dəstək almaqdır. Lap psixoloq-terapevtlərə inamın olmasa belə, işi-peşəsi insana mənəvi böhran yaşadığı durumlarda düşüncələrindəki düyünləri açmağa kömək etmək olan bir insanla danışmaq daha yaxşı variantdır.

9. Ailəsindən mənəvi zərbə alanlardan imişsiniz ) təşəkkürlər məsləhətə görə...