necəsən

11. pis hiss edərkən, kiməsə verməkdən çox çəkindiyim suallar olur, bu da onlardan biridir. çünki cavabıyla birlikdə eyni sualın mənə qaytarılacağını bilirəm. onda da sanki həmin sualı səmimiyyətlə verməyib, əsas olaraq mənim əhvalım, mənim haqqımda danışılsın deyə etmişəm fikrinə düşürəm. nəticədə, məlum problemimi deməyi bacarmayaraq normal, günlük, səfeh mövzulara keçməli oluram. zəruri olmadığı müddətcə necə hiss etdiyim haqqında danışmağın həmsöhbətim üçün bezdirici olacağını anlamaq heç çətin gəlmir.
lakin "necəsən?" sualı əvvəllər mənim gözümdə hər nə qədər səmimiyyətsizliyi daşımış olsa da, keçən həftələrin birində həmin sualı aldıqda təşəkkür etməkdən, təəccüblənməkdən saxlaya bilmədim özümü. o vaxta qədərki bütün "necəsən?"ləri "həmişəki kimi. normal." ya da söz bolluğu arasına salıb, cavablamayaraq "bəs sən?"lərlə israf etmiş olduğumu başa düşdüm. həmin kiçik sualı aylardır kimsədən eşitməmisənsə, təşəkkürünün də klassik bir "çox sağol, sən?"dən fərqi kiçik hesab edilməyəcək qədər başqa olur.

12. heç vaxt cavabı olmayan, bəlkə də cavabı maraqlı olmayan suallardan biri olaraq dialoqlarımızın baş tacıdır. borcunu geri istəməyə cəhd edən o fağır gədədən köhnə sevgilisinə yeni ildə barışıq təklif etməyə çalışan qaqaşa kimi hamının rahatlıqla istifadə etdiyi, söhbətə başlamaqda katalizator rolu oynayan o sehirli söz, yaxşı ki varsan.

13. cavabsız qoyduğum sual. səmimi olduğum insanlarda "necəsən?"-i "neynirsən?" -lə əvəz edirəm. sən neylədiyini de, mən ordan necəliyin haqqında bir cavab çıxararam, əlbəttə ki, yaxşı tanıdığınız insanlarda.

14. Mən rayon uşağıyam qardaş. Bizdə necəsən yox nəttərsən əə deyirlər.

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!