+7 əjdaha
6. 1 il ailəm beynini zad etdi ki, gələn il bibin oğlunun toyudu gedəcik kəndə toya. bunu eləmə səbəbləri ilk bibimoğlunun toyuna getməməyim idi. həmin toy vaxtı kənddəydim ama niyəsə bi hiss gəldi içimə getməmişdim, kəndə zatən məcbur gedirəm, sevmirəm. nəysə sözüm onda yox 1 il ərzində özümü bir təhər hazırladım 1 bəhanə də tapmadım bakıda qalmağçün. avqustun 20-i toy olasıdı. biz 17-i getdik. nəysə 18-i getdik bibimgilə qız evində xına gecəsiydi. oğlan evində də yüngülvari yeyib içmək. içki məsələsinə də toxunum biraz. 2015-ci ildə əmim oğlunun toyuna qatılıb orda içmişdim babat. ömrümdə araq 2-ci dəfə içirdim. qohumlarla filan çox arası olan biri deyiləm. ümumiyyətlə insanlarla yaxşı ünsiyyət qurammıram. həmin toyda içəndən sonra deyib güldüm zad. qohumlar da başladılar ki sən əməlli başlı qaynıyıb qarışansan filan. day demirlər ki uçuram ee brat. bu ilki toya da evdəkilərin məni yola gətirməkçün motivasiyalarından biri o içki məsələsi oldu. qayıdaq yenə mövzuya ayın 18-i getdik, yemək ürəyimcə deyildi, araq da süzdülər. 2 rumka içdim ancaq. içəmmədim. biraz kefim düzəldi zad, sonra durub getdim oturdum maşında. nə pox yeyəcəmsə maşında artıq. həmin gün tam olaraq anlamadım özümü filan. bilirəm ki xoşlamıram adam çox olmağını filan ama tam olaraq mövzunu sabahsı gün çözdüm. 19-u axşam yığışıb gəldik ciyər axşamına. bibimgillə biz ayrı kəndlərdəyik. nəysə getdik çatdıq gördüm, kimisi qoyun kəsir, kimisi günorta kəsilmiş dananın ətini doğrayır filan. hərənin bir işi var. bakıda yaşadığımçün çox adam tanımıram. üstəlik də toy da fərqli bir kənddədi tamam fərqli mühitdəyəm. bibi uşaqlarımın da başı qarışıqdı. tanıdığım heçkəs qalmıyıb. pox kimi qaldım ortada. gedib girdik mağara 1 kruq vurdum oturammadım ala. gördüm heçkəsi tanımıram çıxdım çölə biraz telefonla qurdalandım. gah atam çağırdı gəl içərdə otur telefonunla oyna filan, gah qardaşım alınmadı müəllim. orda dayanıb gəlib gedənlərə baxanda anladım ki, yalnızlıq budu. həmişə düşünürdüm ki, ətrafda tanımadığım insan çox olanda sıxılıram. orası elədi ama məni zad eliyən o adamları mənim tanımamağım yox, onların məni tanımamağı, məndən xəbərləri olmamağıdı. bir filmdə belə bir replika vardı. "başına mismar vurmaq belə ağlıma gəldi, amma mən daha pis bir şey edəcəm. səni görməzdən gələcəm". bax budu məsələ mən də buna çok takmış vəziyyətdəyəm. insanlar sizi görmürsə, sizi tanımırsa nəfəs almağın bir anlamı yoxdu. siz zatən yoxsuz. həyatda ən cındır şey budu. sizi heçkəsin görməməyi. o anda mən də anladım ki, mən yoxam. var olmağım üçünsə insanlar lazımdı. mənə dəyər verən, məni istəyən, mənə ehtiyacları olan insanlar. bu cür düşüncələrə görə də, indi nə işləyə bilirəm, nə insanlarla əlaqə qura bilirəm. heçnə edə bilmirəm, ümumiyyətlə ölüyəm mən.yaşamaq
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
sözaltı günlük - sözaltı etiraf - sözlük yazarlarının arzuları - tək yaşamaq - intihar - ölüm - yalnızlıq - ölmədən edilməli olan şeylər - keçən ayın ən bəyənilənləri - azərbaycandan rədd olub getmək
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+5 əjdaha
8. sıradan bir gün və günlər(aylar illər) keçirmək.ailə üzvü olmaq,şagird olmaq vətəndaş olmaq tələbə yada işçi olmaq .ailə başçısı olmaq və qocalmaq ,gəncolmaq,mübarizə aparmaq,iş tapmaq və s.
ən asası 80 milyard insan kimi yaşamaq.çox fərqli çox özüməxsus hadisədi yaşamaq.o qədər fərqlidiki 80 milyard insan kimi eyni işləri görür eyni yolla gedirik.yaşamaq üçün biz insan xüsüsən seçilmişik.yaşamaq üçün yaşayırıq.yaşamaq üçün var oluruq.yaşamaq üçün dözürük.ən təbii ən müqəddəs olaydı yaşamaq.
+3 əjdaha
7. öz şəxsi evin,aylıq 1500 azn maaşın,sevərək evləndiyin, səni anlayan,axşam işdən yorğun qayıdanda gülər üzlə qapını üzünə açan başının tacı həyat yoldaşın,toppuş qollarını açıb "ata" deyib üstünə qaçan uşaqların,ildə heç olmasa bircə dəfə ölkə xaricinə istirahətə yollanmaq imkanın.kreditsiz həyatın.bax budu yaşamaq,ataş...+4 əjdaha
5. ölməkdir.(bax: to live is to die)
+8 əjdaha
3. ortalama azərbaycanlı bir oğlan üçün 17-18 yaşına çatdıqdan sonra davam ettirmək çətinləşən fəaliyyət.birneçə il ərzində hələ də çabalıyar amma sonra təslim olar.yaşamaz sadəcə həyatını davam ettirər. arada da qohum qardaşla söhbət düşəndə "biz yaşamırıq ki.yaşıyanlara mane oluruq əhə əhə"deyə yarı zarafat bu fəaliyyəti sadəcə digər insanlar üçün yerinə yetirdiyini gizli də olsa bildirər."mən ölsəm ailəmə kim baxacaq" fikrini çəkməmək üçün evlənməmə qərarı hələ ki ideal görünür.+4 əjdaha
1. (bax: ikiru)Akira Kurosawanın 1952-ci ildə çəkdiyi və ən çox bəyənilən filmi. film çəkiləndə yaponiya müharibə sonrası dönəmindəydi. kiçik bir spoiler verim:
--spoiler--
filmin qəhrəmanı Vatanabe biləndə ki, mədəsində xərçəng var və 6 ay ömrü qalıb, bircə anın içində dünyaya, həyata, öz işinə münasibəti dəyişir. O qərara gəlir ki, neçə vaxtdı işlədiyi idarədə süründürməçilik ucbatından uzanıb həll edilməyən çirkli su gölməçəsinin qurudulması və yerində uşaqlar üçün park salınması məsələsini mütləq həll etsin. Bütün ömrünü cari işlərlə keçirən və qəfildən qaçılmaz aqibətlə - ölümlə üzbəüz qalan Vatanabe qərara gəlir ki, həyatının son aylarında da olsa, bir xeyirxah iş görsün.
--spoiler--
ilk ondan başlayım filmin əvvəllərində bir dövlət dairəsində yerini qorumanın ən böyük yolu " heçnə etməməkdir" deyimi, yapon qadınlarının "burada demokratiya yoxdur" sözü diqqətimi çəkdi və an olaraq azərbaycanın indiki vəziyyəti ilə müqayisə etdim. daha sonra filmi incələyənlər filmdə "salt" və "Ekzistensializm" fəlsəfəsinə rast gəldiklərini bildirirlər, hətta filmin qəhrəmanı Vatanabeyi Leo Tolstoy'un ivan ilyiç'in Ölümü adlı romanın qəhrəmanı Leo Tolstoy'un ivan ilyiçlə müqayisə etmişlər. amma buna baxmayaraq filmi qətiyyən sevmədim. sevməmə səbəbim isə filmin mövzusunun çeynəlmiş mövzu olmağıdır. mövzu ucuz romantikadan başqa bir şey deyil mənə görə. ən dəhşətlisi filmlərə aktyorların əsl səslərini eşitmək üçün dublaj yox altyazılı baxdığım üçün bütün gününü Vatanabe ilə keçirən Toyonun ciy-ciy səsinə dözməyə məcbur oldum. hələ o iyrənc gülüşünü demirəm. filmə baxmamısızsa altyazılı qətiyyən baxmayın, yoxsa siz də mənim günümə düşə bilərsiz.
amma bu bəyənməmələrə rəğmən filmdə ancaq bir səhnəni sevdim, o da Vatanabenin sonda yelləncəkdə yellənərək " həyat qısa, aşiq olun bakirələr" mahnını oxuması idi.
Hayat kısa
Aşık olun bakireler
Dudaklarınızın allığı
Solup gitmeden önce
içinizde arzu dalgaları
Durulmadan önce
Yarını bilmeyen
insanlar için
Hayat kısadır
Aşık olun Bakireler
Uzun siyah saçlarınız
Ağarmadan önce
Kalbinizdeki alevler
Titreşip sönmeden önce
Bugünü bir daha
Yaşayamayacaklar için
(youtube: 
)
)+3 əjdaha
4. bilmədiyimiz bir mühitə ,tanımadığımız insanlar arasına atılmışıq və bizə deyirlər yaşıyın+2 əjdaha
11. Yaşamağın mənasını dərk etmək və ya hara aid olduğumuzu tapmaq.Insan yaşadığı müddətdə niyə sualları ortaya çıxır ki, çıxmalıdır da çünki həyatında hər hansı bir şeyi və ya yaşam səbəbini anlamağa çalışmayan insan yaşamır məncə. Həyata gəliş sebebimizi və məqsədimizi tapmaq çox çətindir.insan əslində niyə var olduğunu niyə yaşadığını dərk etməsi məşəqqətli ve uzun bir prosesdir. Həyatımda o qədər sorğulamam olub ki, insanın əslində niyə suallarının sayı artdıqca həyatda yaşama sevincini itirməyə başlayır.Mənə görə isə məncə həyatda yaşamağa ve bu həyatdan həzz almağa hər zaman bir səbəb vardır, yəni hər səhər yuxudan oyanmaq üçün bir səbəb vardır.tek iş isə o səbəbi tapmaqdır. Zənnimcə bu kiçik bir zerrecikdən, kainatın ən ali varlığı insana kimi hər bir şey ola bilər. Ümumiyyətlə bu dünyada çəkim gücünə daxil olmaq inanılmaz bir duyğudur..
Məncə nəfəs aldığımız müddətdə həyatı axışına buraxıb yaşaya bilərik,onsuzda anları yaşadığımız zaman əslində hara aid olduğumuzu tapa biləcəyik. Belke tek başına səyahət edən zaman, bəlkə tanımadığın birinin sizə güldüyü anda, bəlkə də dostlarınla vaxt keçirdiyin zamanda, bəlkə de hamıyla dalaşıb bütün qapıları bağladığın zamanda,yada hansısa bir kitab oxuyanda kiminsə hekayəsində özünü tapacaqsan...anı yaşayaq sadəcə..
Bu arada nadanın bu mahnısı çox uyur sanki bura
+2 əjdaha
2. (baxma: жить )2012-ci ildə василий сигаревin çəkdiyi film.
ilk onu qeyd edim ki, "yaşamaq" haqqında üç filmə baxmışam; akiranın "ikuru"suna, çjan imounun "huo zhe"nə və son olaraq vasiliyin "жить"nə. hələ indəyənə kimi bu qədər mənə təsir edən film görməmişdim. zhitdən əvvəl o iki film film deyil kinodur.
filmdə paralel olaraq üç insanın həyatı çəkilib; toy günü sevdiyi insanı itirən gənc qızın, iki əkiz qızını itirən ananın və atasını itirən balaca oğlanın həyatı. filmə baxmağa başlayırsan, hər şey yolunda gedir. və birdən üç ardıcıl hadisə baş verir, donub qalırsan yerindəcə. bir anlıq şok keçirmirsən, bu şok xeyli dəqiqələrivi aparır. film var baxırsan ağlayırsan, film də var baxırsan, donub qalırsan, ürəyin çırpınır, gözün dolur amma ağlaya bilmirsən. o necəki yaxınını itirəndə heçnə çatmır, bütün olanlara eləcə donub baxırsan ha bu filmdə də bax belədir. həmin şok keçirdiyin andan sonra filmə baxmırsan artıq, filmi yaşayırsan. və yaşaya-yaşaya başlayayırsan öz-özünə suallar verməyə; "görəsən mən əkiz qızlarımı bir anda itirsəydim nə olardı", "atanı itirmək hissi necə bir hissdir?", "və sevgilin olan şəxsi itirsən həyat davam edəcək və necə davam edək?" kimi suallar.
sevdiyin insanı itirəndə heçnə çatmır sənə, yanındakılar o qəbri elə qazır ki, sanki belə olacaqmış kimi amma o qəbrin üzərini torpaqla örtəndən sonra nəhayət ayılırsan ki, yoxdur o həyatda. yaşamağa davam edə bilmirsən, özünü öldürməyə cəhd edirsən ya da öyrəşməyə çalışırsan olmur xəyalla yaşayırsan.
filmdə o qədər gözəl səhnələr var ki, baxıb qurtardıqdan sonra təkrar-təkrar açıb baxırsan o səhnələrə. ananın qızlarını basdırdıqdan sonra gecəylə qəbirlərini qazıb meyidləri çıxardığı, sevdiyi şəxsi itirən qızın müqqəddəs atanın arxasıyca gedib "я спросить хотела. любить зачем?, говорю, любить зачем, если всё равно заберут?" kimi sualları verən səhnələri izləməklə doyulmayacaq səhnələrdi.
film "yaşamaq", "həyat və "ölüm" haqqında ən ağır və ən sərt filmlərdəndi(biri deyil ha yeganə filmdi). təxmini iki ay olar izləmişəm və hələ də təsirindən çıxa bilmirəm. təsirindən çıxmamağıma səbəb də filmin yavaş-yavaş çatmasıdır mənə. düzdür film haqqında spoiler vermədim, aktyor və aktrisaların adın qeyd etmədim amma bir müddət sonra yenə qayıdacam bu filmə. həmişə demişəm indi də deyirəm rus rejisrolarının və iran rejissorların çəkdiyi film deyil-sənədli filmdir.
"əvvəl yaşadığımız binada kimsə öləndə, həqiqətən vecimə olmurdu. ancaq kimin, necə öldüyü maraqlı idi. amma o an birilərinin dünyası başına yıxılır, sonsuza qədər hər şey dəyişirmiş"
filmi izləyin, izlətdirin, vaxtınız olsa yenə izləyin.
hamısını göstər