+14 əjdaha
4. uzun yazılar yazanda hemişe bele olur mende. başqa bir yazı ile başlayıram, başqa bir yazı ile bitirirem. yazının başı ile götü qaçır bir terefe. ama bu aşağıda yazılanların heqiqet olmasına engel deyil. daha da axıcı yaza bilmediyime göre hörmetli oxuculardan üzr isteyirem.sovet vaxtı deyerdiler ki, esgerlik kişilik mektebidi. 18 yaşında heyatdakı en böyük uğuru keçi qayırmaq olan kend uşaqları dünyanın en böyük ölkesi olan sovet imperiyasının ferqli nöqtelerinde ve onun periferiyalarında esgerlik eder, şanslı olanlar qadınla ilk cinsel temaslarını qurar, azdan-çoxdan rusca öyrener, metronu zadı görer, böyük bir imperiyanın kiçik bir ferdi olmağın lezzetini yaşayardılar.
şexsen men atamın eyni esgerlik hekayelerini eşitmekden bezmişem. bütün komandirlerinin adını, azerbaycanlı esgerlik yoldaşlarını, stroybatda (tikinti batalyonunda sement daşımaqdan başqa ne qehremanlıq elemek olar göresen?) eledikleri qehremanlıqları eşitmekden boğaza yığılmışam.
bizdeki esgerlik institutu ile temasım rayon voekomatının qabağında keçirdiyim bir neçe saatla bitir. vetene olan borcumu nağd ödemeye üstünlük verdim.
ama esger gedenler haqqında mediada mütemadi çıxan xeberleri görenden sonra kişilik yox, oğraşlıq mektebi olması haqqında fikrim güclenir.
esgerlik elememişem. 5 il litsey, 5 il bakalavr, 3 il magistratura. 13 il yataqxanada qalmışam. 10 ili kişi yataqxanasında keçib. son 3 ili kişi qadın qarışıq olub.
yataqxana heyatı haqda da danışarken onun kişilik mektebi olduğunu deye bilmerem.
aileden uzaq qalmaq insana bir anlamda müsteqillik verir. evvelceden ferqine varmadığın çetinlikleri görürsen.
meselen paltar seçmek, yatağı yığışdırmaq, qab yumaq, süpürmek, silmek, ütülemek, belli bir büdce ile ayın axırını getirmek ve s. ve ilaxır.
buna kişilik mektebi demek olarmı bilmirem?
uşaqlığım boyunca böyüdüyüm kendde, litseyde, univerde filan hemişe bir rol modeli axtardım. belke ele bir model olsaydı heyatım indikinden daha yaxşı olardı.
ama bizim uşaqlığımız ele bir döneme denk geldi ki, bütün deyerler sistemi deyişdi.
rol modeli ola bilecek insan yox idi. bir zamanlar qehbelik sayılan hereketler alqışlanmağa, alqışlanan hereketler ise alçaldımağa başladı.
neticede bizim neslin özü bizden sonrakılar üçün bele demek olarsa rol modeli olmağa başladı.
azerbaycanlı bir ergen olaraq
-dine qarşı münasibetimiz,
-cemiyyete qarşı münasibetimiz,
-qarşı cinse qarşı münasibetimiz,
-valideynlerimize qarşı münasibetimiz,
-qohumlarımıza qarşı münasibitimiz,
-dostlarımıza qarşı münasibetimiz,
-siyasete qarşı münasibetimiz,
-iş heyatına qarşı münasibetimiz,
-bakireliye qarşı münasibetimiz,
-kitablara ve filmlere qarşı münasibetimiz ve s. ve ilaxır.
bizim bunları baxıb öyreneceyimiz bir nesil yox idi. bu münasibetler sisteminin bir çoxu ya bizim zamanımızda yarandı, ya da güncellendi.
indi bunları yazarken bir anda eslinde ne qeder böyük bir nesil olduğumuzun farkına vardım lan.
papa/mama uşağı olaraq yaşamaq, 30 yaşında bakire bir qız axtararaq yaşamaq ve daha da pisi onu tapa bilmek, hansısa bir dini cereyana qoşulub qaranlığa qerq olmaq, "paytaxt sakini" olmaq ve bunun kimi onlarla problemin üstesinden gelib beşeri deyerlerle yaşayan insan olaraq qala bilmişikse bunun özü heç de balaca bir şey deyil. tevazökarlıqdan uzaq olsa da gerek deyim: biz sadece kişilik mektebinin mezunları deyilik, eslinde yeni erada o mektebin esasını qoyanlarıq!!
tecrübelere esaslanaraq gösterir ki, kişilik mektebini hansısa bir institutla (esgerlik, internat, yataqxana, komandirovka, evlilik ve s.) serhedlemek doğru deyil. her seher oyanandan sonra o mektebe gedirik ve gece yatanda bele tehsilimiz yarımçıq qalmır. ve bu mekteb o biri mektebler kimi müyyen müddet sonra mezun olacağın bir yer deyil. ta ki heyatla vidalaşana qeder öyrenmeye davam edirik.
yazını axıra qeder oxuyanlar üçün bonus: #158813