+14 əjdaha
1. bir gün səhər qarnımda möhkəm bir ağrı ilə oyandım. ilk öncə bunun ümumi bir tualet ağrısı olduğuna qənaət gətirərək ağrı ilə tualetə qaçdım. lakin tualetə gedəmmirdim və eyni zamanda qarnımdakı ağrı da artaraq məni olduğum yerdə qıvranmağa sövq edirdi.bir neçə dəqiqə sonra artıq bilinməzliyin verdiyi qorxu ilə birlikdə qardaşımı oyatmaq üçün inildəyərək irəliləməyə başladım. qardaşımı oyatdıqdan sonra ağzımdan çıxan tək şey isə "qharrrnımmmmmmm" oldu. daha sonra ağrı ilə yerə yıxıldım. qardaşım böyük ehtimalla ilk öncə zəhərləndiyimi düşündü, daha sonra işin düşündüyündən daha ciddi olduğunu anladı və birlikdə xəstəxananın yolunu tutduq.
həkim ilk başda bunun apendisitdən qaynaqlandığını düşündü, hətta kt-dən cavablar çıxdıqdan sonra birbaşa əməliyyat üçün hazır olmalı olduğumu dedilər. mən isə hələ də ətrafdakı danışıqları suyun altından eşidirmişcəsinə qarnımı tutaraq yataqda qıvranırdım. kt-dən cavablar çıxdıqda isə həkimin üzündə bir rahatlama gördüm.
"daş düşürdürsən."
necə yəni? bu qədər ağrı cəmi cümlətanı 4 mm daşdan ötrü imiş? yəni bədənimin bir tərəflərində xırda bir daş, hətta daşcıq tərpəndi deyə dözülməz bir ağrı yaşamışdım? inana bilmirdim. böyrək daşının bu qədər ağrı verəcəyinə inanmağım gəlmirdi. lakin gerçəklər bu idi. həkim bu daşın əməliyyatla asanlıqla çıxa biləcəyini desə də, qısa bir google araşdırması sonrası əməliyyat fikrindən vaz keçdim. bu daşı düşürtməli idim!
yazılan ürəkbulandırıcı dərmanlar, tabletkalar, sistemlər bir yana, hər kəsin dediyi bir şey var idi.
"daşın düşməyi səndən asılıdır!"
və belə də etdim. hər gün binada 7ci mərtəbəyə qədər pilləkənləri hoppanaraq çıxdım və hoppanaraq düşdüm. dizlərimi əlimə toxunduraraq qaçmağa başladım. ip tullanmağa və tullanarkən konsantrasiyamı saxlamağa çalışdım. gündə litrlərlə su içib, armud, şaftalı, xıyar, qarpız kimi bilimum içinin böyük qisminin maye olduğu meyvələri tükətməyə başladım.
derkən ikinci bir sancı baş verdi. daş yerindən tərpənmişdi. bu dəfə ki sancı keçən dəfəkindən daha az deyildi. bəlkə də daha artıq idi. lakin ağrının nədən baş verdiyini bilmək, bilinməzliyin verdiyi qorxunun itməsi ilə nisbətən dözməyə başlamışdım. daha sonra onsuzda bu ağrıdan 1 dəfə də yaşadım.
və nəhayət daşımın düşdüyünü dedilər. düzdür bədənimdən çıxmağıma şahid olmadım. çıxıbsa belə bunu görməmişdim. lakin sonuncu yoxlanışlarda artıq bədənimdəki 4 mm daşın görünmədiyini dedilər. sevincək olmuşdum. lakin mənim üçün hər şey bitmiş deyildi.
o gündən bəridir duzlu qidalardan maksimum uzaq dururam. bol su içib aktiv şəkildə idman etməyə başlamışam, qazlı içkilərdən, fast-foodlardan uzaqlaşmışam. yəni istəmədən də olsa, başıma gələn şeylər uzun müddətdir davam edən qeyri-sağlam həyat tərzimin dəyişməsinə böyük səbəbi oldu.
və əgər kimsə böyrək daşı ilə bağlı bu başlığı oxusa, sözüm sənədir! qorxma, bol hərəkət et və bol su iç. və bunu daş düşdükdən sonra da davam et.
ps: burda yazdıqlarımın heç biri tibbi məsləhət deyildir və oxuyucuların mənim yazdıqlarımı etdiyi üçün başına gələnlərdən bəndəniz məsuliyyət daşımır.
tanım: özü kiçik, ağrısı böyük şey.