+9 əjdaha
1. Joyce-un yaratmış olduğu sıradan insanların qəribə həyatları hər oxuyucu üçün həyatlarında bir dəfə də olsun Dublini ziyarət etmə həvəsi gətirir hətta bucket listə belə daxil edilir. Sadəcə bakı insanlarını Gogolun Dead Souls da etməyə çalışdığı kimi edərdim. Həm mənfi, həm müsbət. Axırda Gogol dözə bilməyib həm keçirdiyi ağır manic depressiya ilə özünü öldürdüyü üçün kitabı da yarımçıq qaldı. Amma nə isə.Bakının oldquca qəribə ara küçələri var. Hansı ki, bu ara küçələri bütün bakı insanlarını aydınladan günəş deyil də sanki başqa ultra şüalar tərəfindən işıqlanırdı. Bu küçələrdə həyatlar yanımızda yaşanan həyatlardan tam fərqli, onlara bənzəməyən, bizə xas olmayan və yaşanmışla yaşanmamış arasında qalmış növdən bir həyat kimidi. Bəzi hissələrində olduqca fantastik, şəhvətli insanların yaşadığı bu küçələrin digər hissəsində olduqca bayatı deməyək amma bir o qədər solmuş, quru, sıradan olan bir şeyin qarışımında insanlar yaşayır. Bəlkə də bu insanları xəyalpərəst adlandırsaq daha düzgün olardı (məsələn məni. gəzdiyim hər küçədə ətrafımdan keçənlərə diqqət eləmirəm. elə bilirəm qarşıma bu dəqiqə hoqvarts sakini çıxıb deyəcək ki, qaça-qaça divara kəllə at girəcəksən yanımıza)
Bir şeylərin düzələcəyinə ümid bəsləyən amma ümidləri ilə yaşlanan, tarixin tozlu səhifələrində belə yer almayan sakinlər, xəyal quraraq hər şeyin daha da yaxşı olacağına inam bəsləyirlər. Bu məqama Batio məllimin Peace-i çox gözəl daxil ola bilər.
Bir libas geyindirməyə çalışdığımız bu şəhər heç bir həyatı olmayan insanların bioqrafiyasıdır. Bakı, sevgi şəhəri olmadığı üçün bəlkə də insanları sənətdən, yaratmaqdan daha uzaqdır.Yaratdıqları obrazlar belə çoxu zaman nifrət və bir-birilərini alçaldacaq təmsillərin toplusudur.
Oxuduğunuz bu uzun təmsilləri yazmaqda məqsədim həmin duyğular içində olan insanları görmək və özümə ən azından hələ də yaşadığımı sübut etmək ehtiyacında olduğumdandır.