əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
a beautiful mind
-
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+13 əjdaha
1. Köhnə əşyalarını ata bilməmək və onların nə vaxtsa lazım olacağını düşünərək saxlamaq.
ingiliscə "messie sindromu" olaraq adlandırılan bu əlamət insanların maddi durumundan asılı olmayaraq meydana gəlir.
Dunyada təxminən 2% insanda müşahidə edilir.
Dispozofobiyadan əziyyət çəkən insanların ortaq cəhələri oxuduğu qəzetləri, içdiyi suların qablarını, çekləri, yararsız hala düşmüş əşyaları belə ata bilməməkdir. Belə insanların evləri və iş yerləri çox zaman səliqəsiz olur.
Araşdırmaçıların fikrincə, belə insanların əsasən uşaqlığı yoxsullaqla keçdiyi üçün hər bir əşyanın ona nə vaxtsa, lazım ola biləcəyi düşüncəsindən yaranır və onlar gərəksız əşyalarını ata bilmirlər. Onlarda uşaqlıqdan itirmək qorxusu formalaşır və bu bir xəstəliyə çevrilib.
Texnologiyanın inkişafı ilə bərabər sözügedən davranışlara yeniləri də əlavə olunmuşdur. Köhnəlmiş telefonu dəyişmək istəməmək, köhnəlmiş və ya xarab olmuş disk və kabelləri saxlamaq, köhnə mesajları silməmək, telefonun yaddaşında xeyli yer tutmasına baxmayaraq lazımsız şəkilləri silməkdən qaçmaq və s.
bu insanlar özlərində disposofobiya xəstəliyinin olmasını və onun müalicəsini qəbul etmirlər.
+11 əjdaha
2. Pulqabımızda bu qədər çek olur:
![]()
Hər dolandan sonra çekləri başqa yerə deportasiya edib, yenirən pulqabında yığmağa davam edir və bu hərəkəti təkrarlayırıq. Qıraqda çeklərin olması bizi sevindirir. Bilirik ki, var, nə vaxtsa lazım olsa, orda durub bizi gözləyirlər. Əl atsaq əlimiz boş qayıtmayacaq.
Bu da "lazım olar" deyib saxladığım "zibil"lərdən bəziləri:
![]()
Biri 2017-dən qalma biletdir, nokia telefon qabının 10-11 yaşı var, barbie ayağını yerdən tapmışdım, 2 il cibimdə hazırlıqlara aparıb-gətirmişəm, antistress əvəzidir, dizi qatlanır. Qıraqdakılar sınaq bilet kağızlarımdır, altındakı ağlayanda gözümü sildiyim salfetdir, hələ üstündə burnumun qanı da var, yanındakı məktəb fizika laboratoriyasından götürdüyüm bir hissəsi qırılmış 100 qramlıq çəki daşı, digəri də saqqız kağızı. Bilirəm, lazım olmayacaq, amma ola da bilər.
Evdə 1 yekə polka ailəmin təbirincə desək mənim "zibilxana"mdır, podvalı da zəbt etmişəm, məktəb, universitet kitab-dəftərlərim qalır, evdə heç kimin geyinmədiyi paltarlar qalır, atmağa qoymuram, nə bilim, evdə istifadə etdiyimiz hər hansı məhsulun karobkası, ağlınıza nə gəlirsə artıq. Sıradan dispozofobdan fərqli olaraq, mən bacardığım qədər çalışıram ki, onlara "zibil" statusunu qondurmayım, yenidən istifadə edim. Məsələn, paltarları tikib nəsə düzəldirəm, karobkaların içinə o biri zibillərimi qoyuram filan :d
Belə yəni, əskiklik çox çəkmişik deyə, artıq ən dəxlisiz şeyin belə korluğunu çəkmək istəmir və lazımsız şeyləri saxlayırıq. Var olması bizi həqiqətən rahatladır, bir az özgüvənimizi də artırır deyə bilərəm hətta.
Müalicəsinə gəlincə, sırf bu fobiya üzərindən müalicə almamışam, ancaq bir müddət sonra bunun normal davranış olmadığını görüb dəf etməyə çalışmışam, hələ də çalışıram. Keçən dəfə qurtarmış dəftərlərin bir hissəsini, 3-cü sinifdən qalan yararsız qələmləri atdım. Təzə sezon paltarlarını ayıranda, köhnələri atırdılar, heç nə demədim. Çeklər də olan elə şəkildəki qədərdir, qalanını tullamışam-*
Birdəfəlik çətindir, yavaş-yavaş çalışırıq, görək nə olur...
hamısını göstər
