əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+30 əjdaha
2. asta addımlarla yaxınlaşıb çantanı polisə uzadaraq:
-bu sahibsiz əşyanı yaxınlarda tapdım. ümid edirəm sahibini taparsınız
-olar cavan oğlan, çalışarıq tapaq sahibini
çoxdandı biriləri mənə cavan deməmişdi. özümü əla hiss edirdim. həyat məni qocaltmışdı. polisdən uzaqlaşaraq gedirdim ki, birdən arxamca düşərək qışqırıb çağırmağa başladı:
-aaəəəəəə! bura gəl!
nə baş verirdi?! bayaq verdiyim çantayla birgə üstümə doğru qaçırdı. bir anlıq ürək döyüntülərim başıma qədər çıxdı. qeyri-iradi eskalatora doğru qaçmağa başladım. polisin məni nəyə görə qovaladığı haqqında fikrim yox idi. amma getdikcə çantadan şübhələnirdim. onun içərisində görəsən nə var idi?
zibilə qalsın! insan dalğasından keçmək olmurdu. vaxt itirə bilməzdim. nasaz olan eskalatorun pilləkənləriylə yuxarı doğru çıxmağa başladım. ətrafımdakı insanlar bir yandan təəccüblə mənə baxır, bir yandan qışqıran polisə. cibindən qəribə, ucu biz bir alət çıxardıb ağzına tərəf tutub danışmağa başladı. texnologiyanın inkişafından xəbərim yox idi. nəysə. qaçmalıydım. səbəbini bilmirdim amma canımı qurtarmaq istəyirdim. yuxarı çıxmağı bacarmışdım ki, önümə iki iri polis əmi çıxdı. əslində onlardan asanlıqla qaça bilərdim. piyli olduqları üçün cəld görünmürdülər. amma mən əlicənab biri olduğum üçün həm hörmət əlaməti olaraq, həmdə vəziyyəti yumşaltmaq üçün qarşılarında dayanıb "salamlar!" dedim. amma deyəsən xoşlarına gəlməmişdi. qəzəbli baxışlarıyla üstümə doğru gəlirdilər. böyük ehtimal tutmağa hazırlaşırdılar. başqa variant fikirləşməliydim. əllərimi havaya qaldırıb, yana doğru açaraq ayaqlarımı araladım. amma yoxe. bu deyəsən vəhşi heyvanları qorxutmaq üçün idi. onsuzda bu da işə yaramamışdı. yandan manevr edərək qaçıb çölə çıxmağı bacardım. 28 bura imiş deməli. sağda dayanmış cəfər cabbarlı heykəli möhtəşəm görünürdü. biraz yaxınındakı məscidə bənzər tikilidə pis deyildi. insanlar çox qabiliyyətli məxluqlar imiş. əl işlərini bəyənib dəyərləndirdim. zibilə qalsın. yenə dalmışdım. izimi azdırmalıydım. amma necə? birdən adnsu binasını gördüm. yaxın qədeş adnsu zad deyirdi arada. ora qəbul olmuşdumu ya nəydi.. ahh zibil.. lənətə gəlmiş yaddaşım.. yenə sancırdı başım.. onu tapıb yanında gizlənə bilərdim bəlkədə. yolu keçib binanın arxasında dayanıb telefonu açdım. qədeşə zəng edib sinifə gəlmək istədiyimi dedim. əvvəl biraz tərəddüt etdi. amma çox önəmliydi. yoxsa tutacaqdılar məni. aşağıda görüşüb bir təhər razılaşıb içəri daxil olduq..
universitet deyilən yer məktəbi xatırladırdı. kolidorla ilərləyib ikinci mərtəbəyə qalxırdıq:
-danış görək nə məsələdi ala yenə neynəmisən?
-uzun məsələdi. sonra danışarıq. əsas odu burda gizlənib vaxt öldürməliyəm.
biraz sonra sinifə daxil olmuşduq. ya da sinifə oxşayırdı. bilmirəm ordan burdan yığma insanlarla dolu qəribə cəmiyyətə oxşayırdı. hər tərzdə gənc var idi içəridə. hörmətsizlik olmasın deyə əlimi yuxarı qaldıraraq sinifi salamladım:
-salam gənclər! necəsiz?
ətraf səssiz idi. heç kəs reply etməmişdi. təkcə soldakı üçlü qız qrupu mənə baxıb gülüşdülər. bilmirəm bəlkədə artıq salamlaşma forması dəyişmişdi, xəbərim yox idi. amma qızlardan biri çox gözəl idi. parıltılı sarı saçları, qalın kiprikləri və dəniz mavisi gözləri var idi. film səhnəsi kimiydi. biraz baxışdıq. zərif dodaqları dartıldı, mənə gülümsədi. ürək döyüntülərim yenə artmışdı. amma bu daha xoş hiss idi. bu gözəl mənzərə, birdən-birə naməlum bir məxluqun mənə toxunmasıyla bitdi. tüklü velociraptor'a oxşayan qaqaşlar ətrafıma yığışmışdı:
-salam qaaş, sən kimsən?
belləri əyilmiş yaxud çiyinləri havaya qalxmış, siqaret qoxusu verən, anormal göbələyə oxşayan saça sahib məxluqlar ölümsüzlüyü bildirən ulduzlu təsbehləriylə ətrafıma toplaşmışdılar. qədeş araya girərək:
-yaxın uşaqdı. bu gün sinifimizdə qonaqdı, işiniz olmasın
bayaq məni təhdit olaraq görən qaqaşlar artıq yumşalmışdılar. deyəsən müqəddəs kruqlarına daxil etmişdilər məni..
az sonra müəllim içəri daxil olmuşdu. amma məktəbdəki kimi heç kəs ayağa qalxıb onu salamlamırdı. heç elədə fikir verən yox idi. dərs geologiyaydı. yer və onun süxurları, çıxarılan minerallar və s. kimi şeylərdən danışırdı müəllim..
ilərləyən dəqiqələrdə bufetdə oturmuşdum artıq. müəllim məni sinifdən qovmuşdu. nədi nədi dünya düz yox ellipsoid formasındaymış. çox dirəşdim amma başa sala bilmədim ki dünya düzdü. o da qıvrımlı zəkamın qarşısındakı acizliyini qəbullana bilməyib məni sinifdən qovdu. sonra da bufetə gəldim. bu günkü qaçdı tutdu məni acdırmışdı. vitrindəki məhsullara baxdım. qiymətləriylə keyfiyyətləri tərs mütənasib idi. amma başqa seçimim yox idi. ən salamatı dönərə bənzər şeydən alıb arxaya keçdim və yeməyə başladım. zəng vuruldu. ac insan ordusu içəri axın edirdi. hər tərz insan görmək olurdu. birdən bayaqkı sarışın qız yanımda peydə oldu və gülümsəyərək:
-nə edirsən burda?
-yemək yeyirəm. istəyirsən?
gülməyə başladı. anlamırdım. nəyə gülürdü görəsən? yanıma əyləşib suallar verməyə başladı:
-burda yenisən?
-müvəqqətiyəm
-necə yəni?
-uzun söhbətdi
-danışa bilərsən?
yenədə baxıb gülümsəyirdi. bir müddət elədə qaldıq. çoxdandı belə gözəl hiss etməmişdim. yadımdan çıxmışdı. qızla tanış olanda hansı sehrli kəlməni deyirdik? aha yadıma düşdü:
-mənimlə evlənərsən?
incə səsiylə astadan gülərək əliylə həfif şəkildə çiynimə vurdu. deyəsən bu hə demək idi. ya da nikahdan əvvəl meydan oxuyurdu. yumruqlarımı havaya qaldırıb gardımı aldım. mən hazır idim. o isə olanları anlamağa çalışırdı. birdən padruqaları gəlib onu çağırdı. o gülümsəyib:
-getməliyəm. çıxışda ətraflı danışarıq
plan qurmalıydım. hələdə axtarışdaydım. dönərimi bitirib qədeşi axtarmaq üçün kolidora yola qoyuldum.
+16 əjdaha
1. quşlar cəh-cəh vurub eləmirdi. nə də günəşin şüaları gözümə düşürdü. xlor satanın səsinə oyanmışdım. yenə bir bazar ertəsi daha. güllü-çiçəkli yorğan bütün bədənimi ələ keçirmişdi. düyünlərini açıb yataqdan qalxaraq bir-başa mətbəxə keçib soyuducunu açdım. 1 həftə bundan əvvəl araz marketdən aldığım şoru çıxardım. bir bibidən almışdım. düzü bibidən şübhələnirəm. mənə qəribə baxır hər dəfə. nəysə. bibini düşünmək üçün vaxtım azdı. tələsməliyəm. siyirtmədən çay qaşığını götürüb şordan biraz yedim. zibilə qalsın. suyunu buraxmışdı. götürdüyüm kimidə soyuducuya atdım. dadı qəribə idi. yemək üçün başqa nə var nə yox deyə şkafı qurcalamağa başlamışdım ki, balaca qardaşımın xırda nesquik topları gözümə sataşdı. çoxdandı yeməmişdim. necə hazırlayırdılar bunu? qutunun üstündə süd şəkli var idi. hə hə xatırlayırdım. südü içinə töküb yeyirdik deyəsən. amma süd yox idi. onun yerinə çaydandan su töküb tələsik yeyib bitirdim. dadlı idi əslində. sonra mətbəxdən çıxıb paltarlarımı geyindim və həyətə düşdüm. dişlərimi fırçalaya-fırçalaya pişiklərimə baxırdım. biri yenə hamiləydi. sayları günü-gündən artırdı. işləri gücləri ancaq yemək, yatmaq birdə çoxalmaqdı. deyəsən evimizi ələ keçirəcəklər.
çantamıda götürüb yola qoyuldum. yol boyunca insanları müşahidə edirdim. insanlar yenə qaşqabaqlıydı. bir xala mənə elə baxırdı ki, dedim döyüb eləyəcək bu dəqiqə. nə olub görəsən insanlara? heç kəsin üzü gülmürdü. məncə haqlıydılar da. həyat çox sıxıcı və yorucudu..
birdən birə məni valeh etmişdi. o qoxu, o ləzzət.. manatlıq dönər almağa qərar verdim. doymadığımın fərqinə vardım. lavaşda bir dənəsini gillətdikdən sonra əhmədlinin müqəddəs tunelinə daxil oldum. tonla insan içəri axın edirdi. qatarların səsi və əsən o qəribə qoxulu metro küləyi. hər səfərində o nostaljik hissi yaşadır. metroda itən o balaca uşaqlıq illərim.. bakıkartda balansımın artıqlamasıyla dolu olduğundan, əmin addımlarla keçmək istəyirdim ki, polis əminin sumkamı istədiyini gördüm. o çantaları yoxlayan şeyin adı nədi bilmirəm ora qoydum yüngül çantamı. maraqlıydı görəsən içindəkiləri kompyuterdə göstərir? onsuzda içində elədə bir şey yox idi. sadəcə iş forması və üç dörd dənə ədv çekiydi. çantamdan nəşə çıxmadığına məyus olan polis məni buraxdı. tam kartı vurub keçirdim ki dərnəgül qatarının qapılarının açıldığını gördüm. böyük ehtimal çata bilərdim. amma özümü yormayacam. birazda qaçışan insanları izləməyə qərar verdim. bir dənə qaqaşın əli qapının arasında əzilmişdi. kimisi də qapı bağlandığı üçün biri içəridən, biri də çöldən şüşədən baxışıb gülüşürdülər. metronu buna görə sevirəm əslində. hər gün yeni insanlarla tanış olma şansı və yeni macəralar..
iki üç dəqiqə sonra içərişəhər qatarının taqqıltısı eşidilirdi. arxa planda yenə həmin sözləri təkrarlayan qadının səsi eşidildi: "hörmətli sərnişinlər. metropoliten ərazisində şübhəli şəxslər gördükdə, habelə stansiyalarda və vaqonlarda sahibsiz əşya aşkar etdikdə dərhal polis əməkdaşlarına və yaxud metropoliten işçilərinə məlumat verməyinizi xahiş edirik." qatarı gözləyən insanların sayı artmışdı. qatarın vaqonları sürətlə gözümün önündən keçirdi. mənzərə ürək açan deyildi. vaqonlardakı insan sayı çox idi. hər nə də olsa gözlənilən haldı. hamı işə tələsirdi. qatar dayanan kimi özümü içəri atdım. daha əvvəlki kimi insanlara yol vermirdim. çünki hər dəfə gentleman'lik edib qadınlara içəri keçməsi üçün yol verdikcə özüm arxaya düşüb çöldə qalırdım. biraz sonra qatar hərəkətə keçmişdi..
cəmi 3 stansiya sonra blinçikə dönmüşdüm. insanlar vaqonlarda bir birinə təcavüz edirdi. gombul bibilər mənə rəhm etmirdi. qabırğalarım sıxılırdı. əslində, bu bibilər azərbaycanı təmsil edə biləcək sumo güləşçiləri ola bilərlər. bir təhər bağlı qapılara tərəf keçib söykəndim. ən azından insanların arasında sıxılmaqdan yaxşıydı. lakin yanımda dayanmış şəxs diqqətimi çəkirdi. maraqlıdı ki, nə əcəb sadəcə mən ona baxırdım. ətrafdakıların elədə diqqətini çəkməmişdi. yay vaxtı şlyapa və plaş geyinmiş şəxs əlindəki bənövşəyi çantayla dayanmışdı. turist zad idi bəlkədə. amma əmin olmaq çətin idi. böyük eynəyi sifətini gizləyirdi. şübhəli görünürdü..
qatarı dəyişmək üçün 28'də insan dalğasıyla birlikdə düşdüm. biraz nəfəsimi dərib telefona gəlmiş bildirimlərə baxdım. ordumun mənə ehtiyacı var idi. bilirəm amma bağışlayın, vaxtım yoxdu. yandakı oturacaqda oturub sonrakı qatarı gözləməyə başladım. qəribədi.. bayaqkı o çanta. şübhəli görünən şəxsin çantası düz ayağımın dibində, divarın küncünə söykənmiş halda dayanmışdı. xatırlamağa çalışdım. o da mənimlə birgə düşmüşdü ki? bəlkə də burda qoyub getmişdi, yadından çıxmışdı. çantanı götürüb polisə yaxınlaşmağa qərar verdim...
+7 əjdaha
5. əsəbləşib var gücümlə çantaya bir təpik vurdum. buda halisünasiyadır deyib evimizə keçdim. bəlkədə yatıb dincəlməliydim. hamısı yorğunçuluqdan ola bilərdi. qəribəydi.. qulağıma əcaib səslər gəlirdi. evimizə daxil olduqda qəribə bir məxluq gördüm. məni görən kimi sağa sola tullanaraq keyfiyyətsiz replikalar söyləyirdi. ehtiyatlı davranmalıydım. evimizi bu yaratıqdan xilas etməliydim. mətbəxdən oxlovu götürüb məxluqun üstünə atıldım. var gücümlə başına doğru zərbələr endirməyə başladım. başını tutub ağlamağa başladı.yaxından baxanda anladım ki bu primat balaca qardaşım imiş. "oh my god!" deyə qışqırdım. qardaşıma nə olmuşdu belə? internet uşağın səviyyəsini aşağı salmışdı. amma gec idi. başından qan axırdı. burnunun suyunu çəkə-çəkə atamın yanına qaçdı. vəziyyət yaxşıya doğru getmirdi. atam əsəbi halda sərt addımlarını yerə çırparaq üstümə doğru gəlirdi. atamın cavanlıqda maraton üzrə çempion olduğunu nəzərə alsaq, ondan qaçmaq məntiqsiz olardı. parlaq zəkama güvənirdim. şirin dilimi işə salmalıydım. qollarımı yana açaraq atamın üstünə doğru qaçaraq getdim:
-canım ataaaaa..
ağzımın üstündən yumruğu yapışdırmışdı. o dəqiqə yerə sərilmiş, ardıncada atam üstümə çıxaraq məni şillələməyə başlamışdı. zalım oğlu eləbil nusret idi ət şillələyirdi. huşumu itirirdim yavaşdan..
oyandıqda tək yadımda qalan anamın məni onun əlindən zorla alması idi. sifətim yaman göynədirdi. keyimişdi. zibil.. yenə başım sancırdı.. beynim.. çox ağrıyırdı.. divanda məni uzandırıb üzümə buz qoymuşdular. qardaşım ortalıqda yox idi. atam isə mətbəxdə anamla mübahisə edirdi:
-rədd et dedim onu. işəyaramazın biridi. artıq pul çatdıra bilmirəm. tullayacam maştağaya getsin
-sən necə atasan? heçmi pis olmursan? günah deyilmi bəs?!
birazda mübahisə etdikdən sonra atam qapını çırpıb getdi. anam hönkür-hönkür ağlamağa başladı. niyə ağlayırdı axı görəsən? məncə atam əla boksyordu. əksinə sevinməlidi. bəlkə də sevinc göz yaşları tökürdü. ayağa qalxıb valideynlərimin yataq otağına keçdim. güzgüdə üzümə baxdım. botoksla ərsəyə gəlmişdim eləbil. yatağa uzanıb yatmaq, dincəlmək istəyirdim. yatağa tullandım. altan şüşə səsləri gəldi. əyilib baxdıqda boş içki qabları gördüm. ailəmi buna görə sevirəm. geri dönüşümü mənimsəyərək təbiəti qoruyurdular. xəyallarla birlikdə yuxuya dalırdım.
gecənin ilərləyən saatlarında, səhər çağı oyanmışdım. əla hiss edirdim özümü. ruhum quştək yüngülləşmiş, zəkam daha da parlaqlaşmışdı. bunun şərəfinə telefonumda ceyhun zeynalovun "maaş günü" mahnısını açıb polnu xod qoşaraq rəqs etməyə başladım. birdən arxadan bir zombi kürəyimdən yapışaraq məni çəkişdirib telefonu əlimdən alıb mahnını söndürdü. cəld tərpənərək başımı tutub divarın küncünə sığındım.parlaq ideyalarla dolu mükəmməl beynimi ondan qorumalıydım. amma yox.. bu anam idi. sən demə yanımda o da yatıbmış:
-oğul nə edirsən sən?! atan yatıb axı indi durub əsəbləşəcək.
-acımışam ana, dönər istəyirəm
-gəl gedək sənə kolbasa çörək verim. həmdə vitaminlərini iç. yoxsa arıqlayarsan yenə
kolbasanı o qədər də sevmirdim. amma anamın xətrinə yeyərdim. səssizcə mətbəxə keçib əyləşdim. on dəqiqə sonra artıq qızarmış kolbasa çörəyim mədəmdə idi. vitaminlərimidə içdikdən sonra ağırlaşmışdım. başım ağrıyırdı. bəlkədə beynimin oksigenə ehtiyacı var idi. balkonda oturub telefona girdim. ordum bir həftəydi ki, mənə ehtiyac duyurdu. onların hal əhvalıyla maraqlanıb düşmən məntəqələrini məhv etdikdən sonra mariya yadıma düşdü. ona mesaj yazmağa qərar vermişdim, amma nə yazacağımdan əmin deyildim. cəsarətli olmalıydım. nə də olsa, o vodka yoldaşım idi:
-evə gələndə çörək alım?
təxmini üç dəqiqə sonra cavab gəlmişdi:
-dont forget vodka))
məni öz silahımla vurmağa çalışırdı. diqqətli davranmalıydım. düşmən sirrini öyrənmək üçün daha çox yazışmalı idim bəlkədə. biraz keçməmiş sonrakı mesajını atmışdı:
-indi necəsən? yaxşısan?
-yaxşıyam. nə olmuşdu ki?
-yadından çıxıb?
-nə dediyini başa düşmədim mariya
-mənimlə ayrıldıqdan sonra yolda gedən turistlərin çantalarını əlindən alıb qışqırırdın(gülüş emojisi)
nə danışırdı bu SSRI nümayəndəsi?! heçnə anlamırdım. məntiqimi işlədərək turist axınının ölkəmizə olan maddi xeyrindən danışmağa başladım. o isə gülüş emojisiylə reply edirdi. onsuzda gülməkdən başqa bir şey bacarmırdı. üstəlik sabah mənimlə görüşmək istəyirdi. sevgimiz getdikcə yeni pillələrə dırmanırdı. yaraşıqlı görünməliydim. bu sifətlə cəmiyyət içərisinə çıxmağa utanırdım. amma sevgi qurban tələb edirdi. görüş yerini təyin etdikdən sonra sağollaşdıq..
güzgünün qarşısına keçib yaralarımı təmizləməyə başladım. tumbuçkadan atamın üzqırxan maşınını götürüb saqqalıma düzəliş etdim. saçımada hacı şakiri sürtüb formaya saldım. geyim olaraq kostyum geyinib qalstuk taxdım. saatlar sonra hazır idim. yunan heykəlləri qədər gözəl idim. qızlar artıq qarşımda aciz idi. möhtəşəmliyimə dayana bilməyəcəkdilər. amma mən çox rəhmli idim. buna görədə saçımı daha az darayaraq yaraşığımdan azaltdım. iyirmi qəpiklik parfümdən də istifadə edib metroya doğru yola düşdüm.bu dəfə fərqliydi. insanlar mənə baxıb gülürdülər yol boyunca. metroda vəziyyət daha da gözəlləşmişdi. hərkəs mənim möhtəşəmliyim qarşısında zəif qalmışdı. hərkəsin gözü mənim üstümdəydi. uzaqda yerləşən stansiyaların melodiyası bu xoş auranı daha da yüksək səviyyəyə qaldırırdı..
içərişəhər stansiyasında düşüb parkda gözləməyə başladım. ağaclara baxdım, qazona baxdım, fəvvarəyə baxdım. hamısı yerindəydi. bu görüş qüsursuz olmalı idi. amma o yenə gəlmişdi.. niyə axı həyat?! nə üçün yenə pozdun bu ahəngi?! "şübhəli şəxs" yenə çantasıyla birgə üstümə doğru gəlirdi. artıq üzləşmə vaxtı gəlmişdi deməli. sarı pişiyim gəlməmiş onun işini bitirməli və daha sonra nişan tədbiri üçün banket zallarının qiymətləriylə maraqlanmalıydım. bunları düşündüyüm anda ilk hücum cəhdi "şübhəli şəxs" tərəfindən gəldi..
+7 əjdaha
4. koridor boyunca beynimdə minlərlə senari yaradıb, məhv edirdim. başıma nələrin gələcəyini bilmirdim. bəlkədə gedib təslim olmalıydım polislərə. amma.. yox! mən hələ cavanam. nəvələrimlə futbol oynama xəyalımı həyata keçirmədən mənə ölüm yoxdu..
birdə gördüm qədeş ordadı gəlir:
-hardaydın? məndə səni axtarıram
-heç qədeş bufetdəydim yemək yeyirdim
-ala sən canı dilini qarnına qoy onsuz da qonaqsan burda müəllimlə dirəşmək nədi ala?
-neyniyime qədeş cahil - cahil danışırdı mən də dayana bilmədim
-onun başın burax görüm, sən danış görək burda niyə gizlənirsənki?
-gəl sinifdə danışaq bu haqqda
sinifə daxil olduq. içəridə sadəcə iki-üç nəfər var idi. arxa partaya keçib stulları üzbəüz qoyduqdan sonra olanları astadan danışmağa başladım. mən danışdıqca qədeşin üz ifadəsi getdikcə dəyişirdi. mənim üçün narahat olduğu bəlliydi. əlini çiynimə qoyaraq:
-qorxma, arxandayam. bir şey fikirləşərik. amma sən çalış polislərdən uzaq gəz. hər şey yaxşı olacaq
-sağol qədeş
-gəl gedək tualetə. ciyərlərim yanır bir siqaret çəkim.
onun adına pis olmuşdum. olduqca zərərli olan bu şeytan tüstüsünü ciyərlərinə çəkməklə özünə ziyan vururdu. qaşlarımı çataraq ciddi ifadə alıb, siqaretin zərərlərindən, onun həm maddi, həmdə sağlamlığa olan ziyanından danışaraq onu bu vərdişdən uzaqlaşdırmağa çalışdığımı dedim. ağzını ayırıb biraz üzümə baxdı, sonra gülüb nalayiq bir kəlmə işlətdi. məncə də haqlıydı. yollandıq tualetə tərəf. universitet deyilən yeri bəyənmişdim. qəbul olmağa çalışmadığım üçün peşman idim..
zəng səsi eşidildi. qədeşin telefonundan gəlirdi. üzr istəyib çölə çıxdı. önəmli bir zəng imiş deyəsən. əminəmki bir həftəlik sevgililərindən biridi. çöldə gözləməkdənsə elə tualetə girdim. içəridə heçkəs yox idi. üfunət qoxulu bu məkan qorxu evlərinə oxşayırdı. qapılara zor tətbiq edilmiş, divarlarda satanist ayinləri keçirilmişdi. iyrənc idi. iflic olmuş krantı açıb əlimi üzümü yuyub çıxmaq istəyirdim sadəcə. birdən gələn qapının cırıltısıyla o tərəfə baxdım. biri içəri daxil olmuşdu. bu.. o idi. qatarda yanımdakı "şübhəli şəxs". əlindədə həmin o məni bəlaya salan "sahibsiz əşya". onun burda nə işi var idi? "hey sən!" deyə səsləndim. başını qaldırıb məni görən kimi qapını açıb çölə çıxdı. heç şübhəsiz olanlardan xəbəri var idi. məndə möhtəşəm refleksimdən istifadə edərək ardınca çölə atıldım. yoxa çıxmışdı. göz qırpımında yox olmuşdu. yuxu kimiydi. ətrafdakı uşaqlardan soruşsam da, belə birini görmədiyini dedilər. bu anda qədeş gəlib çıxmışdı:
-üzrlü say işim uzun çəkdi. gəl gedək siqaret çəkəy, özümüzə gələrik
birlikdə tualetə daxil olduq. amma bir dəqiqə.. tualet dəyişmişdi. bayaqkı dağınıq yerdən əsər əlamət qalmamışdı. üstəlik içəridə başqalarıda var idi. ağlımı qaçırırdım deyəsən..
yerdə qalan dərslərdə bitdikdən sonra çıxmışdıq. qədeş də sağollaşıb gözdən itdi. hava çox istiydi. ştrafda görünməkdən qorxurdum. telefonumda tonla cavabsız zəng var idi işdən. vecimədə deyildi. skamyada oturub insanları izləməyə başladım yenidən.
-nə edirsən burda belə?
başımın üstünə dikilmişdi yenə bu gözəl sarışın. deyəsən çox maraqlı gəlirdim ona. aa doğurdan unutmuşdum. ona evlilik təklif etmişdim axı. üzük almalıydım deyəsən. və banket zalı düşünürdüm. xəyallara dalmışdım ki, o yenə sualını təkrarladı:
-hey eşidirsən məni?
-bəli buyrun
yenə gülürdü. bilmirəm bəlkədə alnımda komediya filmi zad gedirdi. hər sözümə gülürdü. amma çox gözəl gülürdü. oturmaq sıxıcıydı. gəzmək istədiyimi dedim. o da "olar" deyərək gülümsəyib qoluma girdi. lənətə gəlsin. məni əsir götürmüşdü. qolundan çıxıb qaçmaq istədim birinci, amma mən parlaq zəkamı işə salaraq plan qurdum ki, sonradan mən onu ələ keçirib düşmənin sirrini ondan öyrənə bilərdim..
bir müddət sonra sahilə gəlib çıxmışdıq. söhbət edib gəzirdik. yorulduğunu deyib daşın üstündə oturaraq ayaqlarını aşağı salladı. məndə onun tərəfində olduğunu bildirmək məqsədilə eynisini etdim. yanımızdakı böyük su kütləsinin dalğalarının qayalara çırpılmağı çox gözəl idi. həzin əsinti üzümə doğru gələrək beynimi oksigenlə təmin edirdi ki, bu da daha parlaq ideyalar istehsal etməyimə şərait yaradırdı. ana təbiəti buna görə sevirəm. ancaq bu sevgimi gizləyə bilməyərək "təşəkkürlər ana təbiət!" deyə bağırdım. insanlar mənə baxırdı. bir bibi mənə baxıb başını buladı. onlara yazığım gəlir, çünki onlar bu sevgidən məhrum qalıblar. amma deyəsən qızı utandırmışdım:
-niyə qışqırdınki?
-içimdən gəldi
-haralısan sən?
-bakılı balasıyam
-(gülümsəyərək) vaay yerli imişik
-bəli elədir
-doğurdan heç soruşmadım, adın nədir sənin?
suallarla kimliyimi ortaya çıxarmağa çalışırdı. çox sıxışdırmasına baxmayaraq həll yollarım bitmirdi. saxta bir ad işlətməliydim:
-mən eyyub
-məndə mariya. amma mənə məryəm deyirlər. sizin azərbaycan dilində belə səslənir səhv etmirəmsə
qız deyəsən yarı rus idi. əslində danışıq tərzi şübhələrimi doğrultsa da, əmin deyildim. dəqiqləşdirmək üçün həqiqəti ortaya çıxaracaq sualı verdim:
-do you have vodka?
gülüşündən bəlliydi ki, kimliyini ortaya çıxarmışdım. mənə biraz yaxınlaşdı və dərin dərin gözlərimə baxdı. hipnoz etməyə çalışırdı deyəsən:
-çox maraqlı birisən. əslində səni bəyəndim. amma mən getməliyəm. istəsən telefonla danışarıq biz. nömrəsini mənə verib sağollaşdı. heçnə anlamamışdım. tələyə düşmüşdüm deyəsən. amma qəribə halda çox yaxşı hiss edirdim. mədəm ağrımağa başlamışdı. sevgi şeylərindən başım o qədər yaxşı çıxmır amma deyəsən buna deyirlər. evə getməyə qərar verdim. atama olanları danışsam mənə kömək edərdi. amma metroya minməyəcəkdim. taksi çağırmağa qərar verdim. təxmini 10 dəqiqə sonra taksi gəlmişdi. özümü önəmli biri göstərmək üçün arxa oturacağa əyləşdim. şofer dayı gərgin görünürdü. halını yaxşılaşdırmaq üçün irəlidəki maşını göstərərək "tez qırzmızı maşını təqib edin!" deyə qışqırıb xırda zarafatlarımdan birini işə saldım. dayı biraz məni acılayıb adres soruşdu. ciddiydi. evə salamat gedib çatmaq üçün səssiz olmağı qərarlaşdırdım. yenə çox ağıllıydım. kurtuluş için küçük bir bedel. biraz yol getmişdik ki, bir şeyə fikir verdim. yanımda bir çanta var idi. o həmin çanta idi! "sahibsiz əşya".
-dayı bu sənindi?
-nə mənimdi?
-bu çanta
-hansı çanta?
əlimə götürüb göstərmək istəyərkən orda olmadığını gördüm. bir andaca qeyb olmuşdu. həqiqətən bu işdə bir tərslik var idi. halisünasiya görürdüm sanki..
bir müddət sonra qəsəbəmizə çatmışdım. yorğun idim. evə yaxınlaşırdım. yatmaq istəyirdim. amma diqqətimi bir şey çəkdi. qapımızın ağzında bir şey var idi. yenə həmin çanta..
+5 əjdaha
6. çantasını başıma doğru hədəf aldı. heç mən boş dayanaram? sürətli refleksimi işə salaraq yana doğru çəkildim. çanta əlindən çıxıb arxaya doğru uçdu. ikimizdə ani olaraq geri sıçrayıb baxışmağa başladıq. ətrafdakı insanlar bizi izləyirdi. arxa fonda the good the bad and the ugly theme çalırdı. əllərimizi yana doğru açıb bir birimizdən hücum gözləyirdik. bu dəfə sıra məndəydi. yumruq atacaqmışam kimi davranıb şalvarımın arxa cibindən qızılgülü çıxarıb üzünə doğru atdım. bağışla mariya. onun yerinə bulet alaram. gül sifətinə dəyərək üzündəki o böyük eynəyi və şlyapanı aşırmışdı. indi onun sifəti görünürdü. kim olduğu ortaya çıxmışdı. izzət bağırovdan başqası deyildi. deməli buna görə hər gecə yuxuma girirdi. kabusuma çevrilmişdi.. evil gülüşünü işə salıb sehrli sözlərini durmadan təkrarlayaraq məni hipnoz etməyə başladı:
"həsrətə dözmərəm, gəl ürəyim gəll!"
bədənim qeyri iradi ona doğru hərəkət edirdi. cadu etmişdi mənə. ölümüm yaxınlaşırdı. hələ cavan idim axı.. ilk sevgimi belə yaşamamışdım.. o nə səs idi elə?! möcüzə! eyyub yaqubovun ruhu gözümün önünə gəldi. ya da hologramı əmin deyiləm. köməyə gəlmişdi deyəsən. mənə göz vurub yoxa çıxdı sonra. bu nə demək idi indi? bəlkədə ilham yaxud mesaj verməyə gəlmişdi. səbəbsiz yerə peydə olmuş ola bilməzdi. ağlıma bir fikir gəlmişdi. ehtiyat üçün saxladığım yumurtanı sol cibimdən çıxarıb sındırdım və başıma çəkdim. boğazım açılırdı. gücümü toplayıb oxumağa başladım:
üstümə qar yağsa leysan tökülsə,
dünyanın təməli sınıb sökülsə!
sevincim qeyb olub göyə çəkilsə,
həsrətinin yollarındayam!
dünya lərzəyə gəldi, yer yarılmağa başladı.buludlar göydən qar və leysan tökürdü. sevincimdə göyə çəkilirdi səhv etmirəmsə. izzət möhtəşəm səsimin qarşısında darmadağın olmuşdu. üstü başı toz içərisində yerdə uzanmışdı. leysan zəifləmiş, onun yerinə həzin yağış üzünə yağaraq ağzının burnunun qanını təmizləyirdi. insanlar məni alqışlayırdı. islaq pencəyimi çıxarıb onların qarşısında hörmət əlaməti olaraq baş əydim. izzət zarıyaraq:
-necə bacardın axı ürəyim?
izzətə yaxınlaşıb əyilərək qulağına o müqəddəs sözü fısıldadım:
-bakılı balasıyam..
izzət daha çox dayana bilmədi, bədəni bir andaca toza çevrilib sovruldu getdi. yerdə təkcə rəngli çantası qalmışdı. indi həqiqətəndə "sahibsiz əşya" olmuşdu. tam çantanı açıb içərisindəkinə baxmaq istəyirdim ki, birdən mariya qaçaraq gəlib boynuma tullandı. gülümsəyərək məndə onu qucaqladım. sonra əl-ələ verib hadisə yerindən uzaqlaşmağa başladıq..
günəş batırdı. mariya başını mənə söykəmiş sarı saçlarını çiynimə tökmüşdü. çox gözəl qoxusu var idi. yeni alınmış test kitabçasının qoxusundan daha gözəl idi. həyat bir məna qazanmışdı sanki. rahatlamışdım. elə rahatdadım. mariya iri parlaq gözlərini mənə zilləyərək:
-orda nə baş verirdi elə? sən necə bacardın?
-bilmirəm
yenə gülürdü. amma artıq əvvəlki kimi axmaqca gəlmirdi. hər şey çox gözəl irəliləyirdi. bəlkədə duyğularımı etiraf etməliydim. zibil.. başım sancırdı yenə.. amma yox bu dəfə bacarmalıyam.. əllərindən tutaraq astadan səsləndim:
-mariya sənə bir şey deməliyəm..
mariya yox idi. getmişdi.yalnız hiss edirdim yenə. yenə öz düşüncələrimlə baş başa qalmışdım. əslində hamısı yalan idi. ölmək istəyirdim. amma icazə vermirdi ağ xalatlılar. dərmanlarım vaxtı çatmışdı sadəcə...
+1 əjdaha
3. (baxma: gördükdə polis əməkdaşlarına və ya metropoliten işçilərinə məlumat verməyiniz xahiş olunur)
hamısını göstər
