36. saxlanılmış entrylər arasında illər əvvəldən qalan bu yazını tapdım, görünür çox yalnız olmuşam.

Bir gün birdən bir epifaniyayla ayılıb aydınlanırsanki əslində yaxın dost deyə bir şey yoxdur. Varsa da bizə çox uzaqdır. Bu "yola getməmə" ya da şanssızlıq xəstəliyinin sadəcə səndə olduğunu düşünür ama sonra ətrafındakı insanlara nəzər salanda başa düşürsən ki, yox hamı dostsuzdur. Ona görə zatən dost haqqında şeirlər nəğmələr uydururlar. Çünki az tapılır. Hətta 18-ci əsr ədəbiyyatının aldatmağa başlayıb hollywoodun davam etdirdiyi ənənə olan romantik eşqdən belə daha uzaqdır yaxın dostluq. Çünki həqiqətən də bəzi hallarda həmin o romantik eşqin nümunələrini görürsənsə də, (bəlkə də onları bir arada saxlayan daha güclü instiktiv bağ olan cinsəlliyin olduğu üçün) dostluq daha da nadirdir.
iki insanın bir-birini başa düşməsinin mümkünsüzlüyünü zaman-zaman qəbul edirəm. ya da başa düşürlər, ancaq onlar üçün kifayət qədər vacib deyil. yalnızlığı dibinə qədər hiss etməyiblərsə ya da empatiya hissləri aşağıdırsa. kimisə yaxşı dost olmadığı üçün qınamaq yersizdir.
ya da var güclü dostluq ancaq o insanı tapmaq çətindir. sevgili tapmaq daha asandır çünki kriteriyanın içində gözəllik, cinsəllik kimi güzəştə gediləcək faktorlar olur.
dostluq keçicidir. ya da mənim acgöz ruhum üçün elədir. bir gün siktiri çəkib çıxıb gedəcəyi ehtimalını gözə alaraq da dostlara da çox bağlanılmamalı bəlkə də.
dostum yoxdur. bu mənə əziyyət verirmi? bəli. bu barədə edəcəyim nəsə varmı? xarakterimdə güzəştə getmək. kooperasiya uğruna individuallığından kompramisə getmək. maskalanmaq. səmimiyyət və nəzakət.