Uşaqlığımdan bu yana yaşadığım və zövq aldığım bir xəstəlikdir. Dərsə qulaq asmaq mümkün olmur, çünki beş dəqiqə dinlədikdən sonra xəyala dalırsan. Xəyala dalmaq üçünsə bir söz belə bəs edir. Yatağa tez girməyimə, duşda çox qalmağıma, bir iş görərkən uzamasına və üz-üzə danışıqlar zamanı qarşıdakını tam dinləməməyimə səbəb olur.
Dıqqılı olduğum vaxtlarda ailəmlə avatar izləyirdik, anime olan. Son havabükücü idi deyəsən, unutdum. Orada alovçulardan qız var idi, azula. Ondan dəhşət xoşum gəlirdi da. Əllərindən elektrik fışqırtmağı məni dəhşət etkilemişdi. Sonra Sukini (makyajlı qız) gördüm və ona da vuruldum. Xəyalımda isə Azula ilə flörtləşib, suki ilə sevgili idim. Bir il sevgili olduq, hər şey zor idi. Məktəbdən tez qaçıb düşünürdüm. Birlikdə sahildə voleybol oynayırdıq, shopping fln edirdik, nəm birlikdə yatırdıq. -* *
spoon edib yatırdıq ala sevişmirdik. rumantiçni uşaq olmuşam.
Azula ilə də flörtləşirdim da. əlindən elektrik atmağı filan öyrədirdi və s. Unutmuşam. insanlardan o qədər kəsilmişdim ki, artıq salam da vermirdim. Sayan da yox idi, vapşe kefimcə idi da. Oturub rahat qururdum. Narahat edən yox, bir şey yox. Sonra da naruto izlədim və mən dəhşət qaza gəldim. Əlimdə rasengan düzəltməyə çalışıram, chidori edib bacıma saldırıram, naruto ilə məktəbdə döyüşürük və mən məktəbdəki qızları qoruyaraq qəhrəman oluram. Gərgin döyüş gedirdi ha, naruto uje max gücündə idi, sasuke də rinneganını açmışdı. Rinnegan favdı da, yer dəyişmə özəlliyi baya işimə yaramışdı döyüşdə -*
Hiperaktivliklə qarışanda dəhşət bir əyləncə yaşayır da insan. Evə silahlı saldırı etmişdilər və mən sirkdən aldığım xəncərlə evdə saldıranları məhv edirdim, dünya dağılmağına az qalmış flash kimi tez qaçaraq hamını xilas edirdim. *
bunu comicsdə görmüşdüm və flashə heyran olmuşdum, sonra da qurdum ağlımda
Real həyatı yaşamağa əziyyət verir, çünki xəyalda istədiyin hər şeyi edə bilirsən. Bir an içində varlana da bilirsən, istədiyin kompüter seti qarşına gəlir, ideal insanını tapırsan və s. Md ilə xəyal qurub, hiperliklə gerçəkləşdirirsən və bu möhtəşəm olur.
Böyüdüyün an işin bitir. Həyat üzərinə gəlir, sevdiyin insan xəyalındakı kimi olmadığı üçün dalaşa da bilirsən, özəl həyat sikik dərəcədə olur. Necəsə uniyə girməyi bacardım, amma dərslərə qulaq asmaq dəhşətli dərəcədə qəliz olur, çünki dəhşət maraqlıdı. Bəli, maraqlıdır. Ona görə özlüyümdə dəli kimi araşdırıb, dərsi yarımçıq qoyurdum. Ailənlə vaxt keçirmirsən, çünki düşüncəndəki kimi deyillər, narsistdilər. Əslində xəyal qurmağımın səbəbi də ailəmdən qaçmaq idi. Başqalarının ailəsini görüb, özümünkülərə baxanda pis olurdum. Xəyal qurmaq bütün dərdlərimi unutdurur, hətta güclü də edirdi. Bir vaxtdan sonra sikir. Dəhşət sikir. Çünki qaçdığın hər şey üstünə gəlir və bunun üstünə overthinking əlavə olunanda depressiyadan başqa yol olmur. Hər şeydən kəsilirsən. Xəyal qurmaq, hiperlik, maraqlar əldən gedir. Batırsan. Pessimist xəyallar qurmadan dayana bilmirsən, ağrı-acısı ilə bütün xəyalı real kimi hiss edirsən. Yerində dönmədən dayana bilmirsən. Üstünə əjdaha oturur elə bil. Durub evi kruq atırsan ağrıdan. həyətdə dolanırsan gecə vaxtı ki düşünməyəsən. Hiperlik, maladaptive və overthinking üçlüsünü yaşayan bir insanın həyatda qala bilməsi möcüzədən başqa bir şey deyil.
Heç vaxt bundan çəkinməmişəm, utanmamışam. Məni hər yerdə dəli deyə çağırsalar da, özüm idim və xoşbəxt idim. Həm insanların gerçək üzünü dərhal gördüm, onları çözdüm. Həm də istədiyim kimi yaşayaraq xoşbəxt oldum. O dövrə qayıtmaq istəyirdim, bəlkə də, amma baya hard idi, qayıtmazdım.
)