meyxana

haqqında önyarqının bol olduğu, heçkəsin dinləməyə məcbur olmadığı, gəncləri harasa çəkməyən, söz formasında dəyişmə sənəti. bu entrydə ümumi yanaşma probleminden danışacam.
doğurdan da meyxana hamıya xitab etməyə bilər. söhbət oğuz igidliyindən, qeyrət-namus temalarının ürəkbulandırıcılığından filan getmir. mən dinləyirəm, bəyəm oğuz igidiyəm yaxud hər hansı real tanışım şeyimi qaşıya-qaşıya, şalvarımın ortasını xımcımlıyıb şeyimi rahatlayaraq gəzə-gəzə qeyrətdən zaddan danışdığımı görüb ? xitab o mənada deyilir ki, yəni ola bilər sözdən istifadənin, rədifə uyğunlaşdırmanın gözəl bəndlər yaratması həmin kəsə zövq vermir. bu adamlara ok.
insan böyüdükcə inkişaf edər, dəyişməkdə və ya keçmişlə problem yoxdur. məsələn indi aznetin məşhur ateist cavanlarının keçmişi məscidlərdədir. bu pisdir ? nə pisdir, nə yaxşı. müqayisəli müzakirə olunmayacaq hadisədir. atam bakılıdır, mən uşaq olanda evdə ən çox eşitdiyim səslərdən biri meyxana idi. ortalama düşüncə ilə götürsək mən nəticədə oğuz igidi olmalıydım. amma olmadım. çünkü indinin ateistleri-keçmişin inanclıları necə yazılmasından asılı olmayaraq adi ana haqqında şerdən təsirlənirdisə, mən bunun adi şey olduğunu, sadəcə anaya həsr olunub deyə guya xoşlarına gəldiklərini fikirləşdiklərini düşünəcək və söyləyəcək biriydim ən kiçik yaşlarımdan bəri. lakin mən meyxana dinləyirəm (düzü son illər keyfiyyət də düşüb, bilirəm hansı qafiyədən nə çıxar). meyxana dinləmək məni keyfiyyətsiz biri edir ? hər hansı bənd içində dini motiv varsa və gözəldirsə alqışlayıram, qulaq asıram.
ölkədə meyxana dinləyənlərə qarşı ümumi düşük yanaşma var. mən durub əsl meyxana bu deyil, əslində tərbiyəlidir zad deməyəcəm. kvn, bu şəhərdə konsertlərinə 50 manat bilet verib, kənddən bulvara gedənlərlə təxmini eyni zümrəyə məxsus adamlar, o konsertlərdə beldən aşağı zarafatlara güldükləri halda, oradakı klounların meyxana bağlı etdikləri kinayəli zarafatlarına da gülürlər. yəni deyilə bilinməz ki, meyxana qara camaat üçündür, az öncəki cümləmdə qeyd etdiyim kimi görürsüz ki, evində ismayıl yk dinləyən də meyxana zarafatına gülür, bəlli etmir ki, meyxana dinləyir. mən də gülürəm, lakin zarafat kimi saxlanıla bilinənlər gülməlidir. elə sözlükdə 2-3 dəfə pərviz bülbülənin musiqili meyxanasına aid babat zarafatlar oxuyub gülmüşəm.
yadınızdadırsa 1 il əvvəl ictimai sektorun qabağcıl düşükləri dadanmışdı məşədibabaya. məşədibaba qəzəl yazıb, pis deyil, üslubuna görə yaxşıdır. mənə xitab etmirdi məsələn. onun toylarda elə ləzzətli sözlərinə rast gəlmişəm - sadəcə söz sənəti adamları və dinlədiyi, oxuduğu nəyəsə inadkarlığını kənara qoyub o abu-havaya düşənlər anlaya bilər. söhbət fəlsəfi nədənsə getmir. meyxanaçı sadəcə hər hansı bilinən düşüncəni (bəzən orijinal) qafiyəyə, vəznə uyğun çatdıran biridir. meyxanaçıya dair gözləntilər böyük olmalı deyil.
nə bıçaq davası, nə kriminal, nə də nəşə temaları məni cəlb edir. sözdən istər yumor, istər təsirlilik üçün istifadə - mənə prioritet olan budur.
konkret, meyxanaçı dini, vətənpərvərlik, millətçilik yaxud arıçılıq (atıram) haqqında deməsinə görə yox, necə deməsinə görə təyin olunmalıdır.
belə özünü qabağa çəkmək kimi olmasın,aydın xırdalanlı kalibrində bir neçə meyxanaçı ilə söhbətim də olub, çox adam olub həmin yerdə, lakin onlar qeyd ediblər ki, bu qardaş sözü-sözdən ayıra bilir.

bəli, vergidə işləyən anarxist meyxana dinləyir, o krodur. yardırın mənfilərilfklrmklenfjknj. daha çox yazmaq istərdim səbrim tükənir.

* (açıqlama) - gəncləri meyxana olmasa başqa bir şey çəkər. siz elə bilirsiniz ki, pərvizdir, rəşaddır bunlar olmasa o gənclər tarkovski filmləri izləyəcək. məhlə uşağım var. dəli deyil, amma problemlidir ciddi formada. hər gün metroda zadda dava edir. bu adam bir ara sement zavodunda işləyirdi. ordakılar haqqında deyirdi dəhşət həyatdır. sonra əsgərliyə könüllü getdi. indi oranın "romantika"sına qapılmışdı. deyirdi kaş yenə çağırardılar gedərdim. o sabah gedib broylerdə işləsə ora haqqında elə düşünəcək- yaxşı oğlanlar, əla mühit zad. təsəvvür edin əsgərlikdən gəlib hələ də əsgərlikdə qalanlarla telefonda danışır hər gün. çünkü məhdud həyatı var. bu adam rəşad dağlını seçib sizcə özünə idol ? yən pərviz olmasa, başqa sahənin iyrəncliyində batacaqlar. sanki perviz olmasa, perviz düşük-düşük qeyretdən deməsə bunlar hamısı azadlıq, seksual inqilab dalınca düşəcəkdilər ? indi deyəcəksiz o boşluğu başqa şeylə doldura bilərlər, niyə öz qurğunu özünə sərf edən istiqamətə yönləndirirsən ? məsələ burasındadır ki, bu adam belə ya elə pis yetişdirilib və bu pis yetişdirilmənin altında yatan sistem meyxana kökenli deyil.
problemlerin ne olduğunu hamı yaxşı bilir. evvelce ümumi özü dəyişməlidir insanın, adicə meyxana barəsindəki fikirlərdən belə görürəm ki, ən öncül hesab elədiklərim belə dəyişə bilmirlər özlərini. bizde var axı, eyni təməlli problemin public olan və ağır qarşılanan tərəfi tənqid edilib məzələnildiyi halda, özləri də bilmədən həmin kökdən gələn digər problemi öz fikirləri kimi satan adamlar. nə demək istədiyimə dair nümunə :
qeyrət-namus mövzularını tənqid edir, məzələnir, amma bəsit zəka tələb edən "real pul üzərində qurulub, ehe, oyunçular harınlayıb" cümləsini də deyə bilir həmin adamlar. daha başa düşmür ki, qeyrət-namus ayrı ifşa olunmalı məsələ deyil, birbaşa toplumun şüuru, dayaz təfəkküri ilə əlaqəlidir. bu misalı ona görə verdim ki, gözlərimlə oxumuşam eynən belə söhbəti. inanın kı, gedib yaxınlaşacağınız əksər oğuz igidləri də real haqqında məhz belə izahat verər. çünkü harınlamaq, pullu, güclü olmaq haqqında bücür bəsit cümlələr o təbəqənin eyni dərin qatlardan gələn və toplumda formalaşan fikirlər assosiyasıdır. dərinə varmaq istəmirəm yoruluram çünkü, siz əvvəlcə özünüzü dəyişdirin, sonra yanınızdakını, cəmiyyətin kriteriyaları dəyişsin, tələbat olmadıqdan sonra nə rəşad dağlı, nə biləcərili kriminaldan filan deməyəcək. bu cəmiyyətin hər pilləsində belədir. sadəcə bir çox gəncin qız tutmaq üçün kitab oxuduğlarını, intellektual görünməyə çalışmaları, kitab oxumayan qızla evlənməyəcəklərini demələri ilə qızların da kitaba böyük axınına təkan verməyini göstərmək olar. dəyişən nəsə yoxdur. eyni məqsədlər indi fərqli make-up edilir. yəni gördünüz ki, adi süni hərəkata qarşı cinsdə necə reaksiya verdi.

sözaltı sayəsində tanış olunmuş gözəl insanlar

(baxma: sözaltıda tanışı olmayan yazarlar)
(baxma: tənhalıqdan entry gəmirən yazarlar)
(baxma: tanışın olmasının faydaları )
(baxma: tanış olsa bəlkə də bir-birini sevəcək insanlar) jddkjtjtkjkttjk

sözaltı etiraf

çox cəsarətsizəm. bilirdim də, amma yenə özüm öz üzümə çırpdım bu həqiqəti. dünən diş həkimində idim. rentgendən keçməli idim. növbədə dayandıq. bir qoca qadın gəldi nəvəsi ilə, başladı azərbaycanlığına salmağa. o an biraz baş yellədim,dodağaltı güldüm. üzbəüzdə əyləşmiş bir xanımın da mənə baxıb gülümsədiyini fərq etdim. ondan sonra neçə dəfə baxışlarını öz üzərimdə tutdum. adam çox idi, bəlkə tək olsa nəsə deyə bilərdim. qız da taş.
hələ bir qadının uşağını həkimlə qorxutmasına " onu indidən belə böyütsəz gələcəkdə adi yoxlanış üçün də həkimə getməyəcək" dedi və yenə məni süzdü (belke de mene baxaraq nümune kimi gösterirdi qadına, yene de pozitiv qalaq ümid edek ele deyil -* ) . lakin onun növbəsi çatdıqda mən koridorda, mən içəri girəndə o koridorda idi. sadəcə adını öyrəndim. düşünürəm ki, guya nə olacaqdı ki ? mənim bu özünə inamsızlığım, cəsarətsizliyim onsuz hər yerdə xəncərdir mənə. amma yenə də yadımdan çıxmır. həyatım boyunca məhz bu tip qızlar maraqlı gəlmişdi mənə. demək olar türk aktrisa ipek yaylacıoğlunun eynisi idi. ulan, həmişə o rəngdə saçı olan sevgilim olsun istəmişdim. və bəlkə xoşniyyətli baxışları ilə, daimi məni süzməsi, təbəssümü ilə bunu bildirmək istəyirdi. ya da təbiətin bir oyunu idi. mənə göstərdi ki, sən sadəcə bəhanələri sevirsən, sənə şansı yaratdım, bu qədər ipucu verdim, amma bir dəfə yaxınlaşa bilmədin.
ən pisi isə köhnə sevgilim psixopata bağlayıb. ev ünvanımı filan aşkarlayıb, bu arada yemək yediyim yerdə sümük boğazıma getdi, girdi içəri. bla, bir gün ərzində həm ideal 2-3 qız obrazımdan biri ilə rastlaşıb istifadə etmədim, həm köhnəsi izimə düşdü, həm ölümdən qayıtdım. təbiət bu qədər tərs hissləri necə bir yerə yığa bilirki ? yoxsa son günlərimdir hər şeyi yaşatmaq istəyir ? ejfejfejfjdbnvjdbnjen belə.

sözlüyə yazma səbəbləri

tənhalıqdan çatdırmaq istədiklərini çatdıracağın məkanlarda imic formalaşdıra bilməmək. əsas səbəblərdən biri budur. burada sadəcə özümü nəzərdə tutacam. digər yazar nə üçün yazır bilmərəm. mən yazmağa meyilli adamam, bəli özümü dünyanın mərkəzi hesab etdiyim üçün fikirlərimi də bölüşmək istəyirəm. düşünürəm sanki bu fikirlər insanlara çox vacibdir, lakin qulağına da alan olmur. bu isə mənim kimi özünü dünyanın mərkəzi hesab edən biri üçün mənəvi cəhətdən böyük çöküşdür.

hər şeyə ən başdan başlamaq istəyirəm, deyəsən yenə uzun yazı alınacaq. əvvəli əlaqəsiz görünəcək, sonrasında düyünlər çözüləcək.

elə də varlı ailədə böyüməmişəm. hətta kasıb ailədə böyümüşəm desəm yeridir. kasıbçılığı görənlər onun necə mundar şey olduğunu yaxşı anlayırlar. kasıbçılıq evdə sakitçilik səbəbidir və ya axşam düşdükcə deyib-gülərək günorta baş verən sakitçiliki unutdurmaq cəhdidir. bəlkə ürəyindən qaraqanlar axır bunu edəndə, lakin yenə də saflıq əlamətidir.

təkrarlamağa ehtiyac yoxdur yəqin, ki ən azı normal həyat şəraiti olan ailələrdə böyüyən uşaqlar daha yaxşı inkişaf edirlər, həm fiziki baxımdan, həm digər. mən elə də yaxşı inkişaf edə bilmədim. fiziki cəhətdən hündürlüklə yaxud nə iləsə problemim yoxdur. lakin uşaqlıqdan gördüyüm, ən pisi (bəlkə də yaxşıdır) dərk etdiyim pulsuzluğun və digər bundan doğan səbəblərin yaratdığı problemlər istər dərimin tonuna, üz cizgilərimə öz töhvəsini verdi. ən böyük problem isə bütün bunların yaratdığı özgüvənsizlik problemi idi. özgüvənsiz adam- heçkimə qaynayıb-qarışmaq olmurdu. çünkü hər an türklər demiş açıq verməkdən qorxurdum. belə-belə artıq digərləri tərəfdən də "eybəcər" , "çirkin" sözlərini eşidirdim. çünkü istər davranışından, istər üz cizgilərindən özgüvənsizlikin zirvəsi görünən adamın digərlərinə eybəcər gəlməsi normal hadisə idi.
bəs özgüvənim aşıb-daşmasa, normal olsa belə necə olardı ? məncə fərqli olardı. ən azı indiki kimi olmazdı. uşaqlıqdan daha aktiv olardım, insanları öz ətrafıma cəmliyə bilərdim. ya da nəbilim çoxlu "kruq"un əsas üzvlərindən biri olardım. üz cizgilərim hansı həddə olsa belə (əgər özgüvənli olsam sifət quruluşum eyni olsa da mühüm dəyişikliklər olacağı danılmazdır) bu heçbir zaman üzümə vurulmazdı. çünkü indiyə kimi gördüyüm odur ki, həmişə sual verərdim özümə. axı filankəs məndən də beşbətər çirkindir, necə o boyda kəs bunu eybəcər görmür, necə bu qədər adamla əlaqə qurur ? məsələ bunda imiş sən demə, problem güvəndə imiş. kasıb kimdir ? daim hardasa "açıq" vermək qorxusu ilə sosial ortamladakı psixopat. hə, olur ki, kasıblardan da tamam fərqli tiplər gəlir. amma mənə o klişeni söylətməyin deyəcəkdim elə - istisnalar bla bla bla.




bura kimi oxuyanlar ola bilər desin, yazılanların bu başlıqla nə əlaqəsi ? gündəlik həyatımızda mühüm yeri olan facebook-da hər kəs ağzına gələni yaza bilir, çünkü mühiti var. mən yazıb ürəyimi boşalda bilmirəm. çünkü mənim primitiv yazımla hansısa imici olan kuklanın yazdığı eyni olsa belə mənim yaxın saydığım insan belə onunkini like edəcək məni yox - yəni onu alacaq məni yox, yəni onun mövqeyi daha ciddir, səninki isə xiyar tağı. bu ehtimal deyil, doğurdan da belə şey olub.

adamlar özlərindəki fikir boşluğunu belə doldurur. imic yaratmış biri sadə bir fikir yazır onu elə özü kimi içi boş lakin sosial məkanlarda tanınan insanlar (əksərən) bəyənir və həmin "fikir acı" insan üçün o insan daha bir mövqesi olan insan kimi bilinir. və girən sənə girir, görürsən ana səhifənə düşdü, filankəsin filan statusunu bəyəndi. o an tüpürürsən hər şeyə. deyirsən sikdirsin, hər şey. məhz o an yada sözlük düşür. deyirsən burda da təbii bir-birini tanıyanlar olsa da, yenə cəhənnəm, burada səndən daha intellektual adamların hətta sənin entryini bəyənməməsi kimi lüksün var.

demirəm mənə belə imic lazımdır. lakin adama çox pis qoyur. bu səbəblərdir məni sözlükdə yazar olmağa məcbur edən - bilirsən ki, sənin entryini 3 nəfər olsa belə nəsə görmüş, oxumuş adamlar oxuyacaq.

(baxma: ürəyi açılan yazar)
(baxma: ulan, hayatınımı anlatıyosun entrymi giriyosun )

yaponiyada qərbləşmə

(baxma: yaponiya şərqləşməyə başlasa belə ilk çatacağı yerin qərb olduğu gerçəyi)

(baxma: yaponların çətin seçimi)

(baxma: ayə, burdan qərb daha yaxınmış ki)

(baxma: zelimxan yaqub yolu gedən yaponlar)

(baxma: şərqlə qərb bir olsun, paytaxtı təbriz olsun)

1 avqust 2014 cəbhə xəttində atışma

gecəsində cəbhə xəttində, günortasında facebookda atışmaların getdiyi tarix. bu döyüş, müharibə, əsgərlik barəsində fikirlərimi başqa başlıqlara saxlayaraq onu bildirmək istəyirəm ki, müharibəni istəyənlərin özləri müharibəyə hazır deyil.
belə nəbilim e, anlaşılması çətin, harasından tutulması gərəkdiyi bilinməyən vəziyyətdir. bayaq bir saytda fazil mustafanın fikrini oxudum, deyir matəm saxlamaq müharibə şəraitində düz deyil və s. ən maraqlısı altındakı şərhlərdir. deyirlər ki, millət razıdır matəmə və s. hə bilirik e, müəyyən ifadələr ilkin mənasından çıxaraq fərqinə varılmadan necə gəldi işlədilən sözlərə çevrilir. amma matəm sözü elə bir şey deyil axı. matəmi bunlar necə təsəvvür edirlər ? vəziyyəti dərk etmək üçün illa kiminsə rəsmi qərarımı olmalıdır ? olmazmı sən o matəmi həqiqətən dərk edib istəyirsənsə özlüyündə rəsmiləşdirəsən ? bu bilirsiz nəyi göstərir ? təqvimdə olmasa insanlarımızın artıq bayram və ya faciəvi günləri qeyd etməyəcəyini. çünkü insanlarımızı yaşaya bilməsi üçün başqa şeylər düşündürür. insanlarımız səmimi kədərlənməyi də, sevinməyi də unudublar. lakin bunu insanlarda yaradan müharibə şəariti deyil, gündəlik sosial-problemlərdir.

insanlarımız hələ də tv-in bütün dünyada dövlətin marağları üçün var olduğunu başa düşmür. dövlət matəm elan eləsə, tv-lər qara rəngə boyansa bu dövlətə növbəti problem yaradacaq. çünkü artıq məhz o an neçə illərdir utancaq qız kimi üzünü gizlədən dövlət dar bir küçədə oğlanla-xalqla üzbəüz gələcək. o an suallar çoxalacaq, pis mənada desəm dövlət xalqa üz vermiş olacaq, daha çox hesabat istəyəcəklər. səhv edəcəklər ? xeyr. lakin dövlətə belə vəziyyət ən sonda lazımdır.


qaldı, itki məsələsinə. bilmirəm, hansı tərəf doğrudur. lakin doğurdan da əgər azərbaycan ordusu daha çox itki veribsə deməli hücum edən də azərbaycan ordusu olub - hərbi ekspertlərin dediklərini nəzərə alıb yazıram. bir şey var ki, ermənistan rəsmiləri itkiləri daha çox bağlı saxlamağa məcburdular. çünkü işğalçı onlardır və onların da insanlarının övladları ölürsə,həmin insanlar da övlad yanğısına görə dövlətə qarşı çıxa bilərlər. hansı ki, ən azından ərazi baxımından da böyük və güclü iqtisadiyyyatı, geniş marağları olan ölkə də deyilsən ki, sən haranısa işğal edib saxlayasan və bu qədər əsgərin qırılsın.

onu da qeyd etməliyəm ki, sözdə çox şey olsa da, ictimaiyyət müharibəyə hazır deyil, onu dərk etmir, ölkənin ən əsas idarəediciləri isə..........bax o vaxt tutarlı həmlə gözləyin ki, 1 əsgər düşmən tərəfindən öldürüldükdə prezident ya baş nazır ya digəri, bunu harda eşitməyindən asılı olmayaraq dişlərini qıcayıb intiqam hissi ilə qaynasın. mən şəxsən heç cür təsəvvür edə bilmirəm ramizi də nəbilim əlisidir filan, hadisələrə görə üzülürlər.


müharibə zad ən son istəyəcəyim şeydir. yaşadıqlarıma baxıram, məsələn indi evdə oturmuşam- sabahla bağlı xoş bir düşüncəm yoxdur. bugünki mənasızlıqdan fərqlənməyəck. lakin bunu nə ilə müqayisə edirəm. siz bir neçə gün evdə oturursuz və birgün hava dəhşətli dərəcədə pis olur, ürəyiniz sıxılır evdə.halbuki hava bele olmasa yenə evdə olacaqdız. bax həmin o sıxılma nəyin üsyanı olur ? azadlıqın əlinizdən alınmasının. çünkü hava xoş olsa planınız olmasa belə siz istədiyiniz yerə getmə imkanını öz əlinizdə saxlayacaqdız. məhz bu məsələ də həmçinin eyni vəziyyətdir. müharibə məndən elə sizdən də çox şey alacaq. həyatınızın qədrini bilin.

mario salieri

bəlkə də ən yaxşı porno filmlərin italyan prodüseri. porno sevmirəm, çünkü bildiyimiz şeylərdir. lakin onu bir əhvalat, film şəkilində təqdim edirlərsə maraqlı gəlir. bunu isə ən yaxşı italyanlar və ən əsası salieri edirdi. xüsusilə 80-ci illərdə malcom, rocci kimi aktyorlarla məncə bu sektorun zirvəsini fəth ediblər. hər aktyor porno filmin haqqını verərək oynamır. yaxud hər rejissorun, nəbilim prodüserin qozuna olmur, bütün film boş-boş sex-sex-sex və yenə də sex. baxın adicə ruslar qonşumuzdu. qızlarının sex-ə necə düşkün olduğu bilinir. lakin onların hələ də normal pornosunu görməmişəm. çünkü onlar zatən təbii olaraq sevdikləri,etdikləri bir şeyi aktyorluq çərçivəsinə sığdıra bilmirlər. demirəm, italyanlar sex sevmir, amma onların, xüsusilə, salierinin rəhbər olduğu çəkilişlərdə aktyorluğu ləzzət edir. entryinin sonunda yazar özünə sual verir - iyice sapıklaştımmı ne.

leyla ile mecnun

biraz ekşidə oxudum, bir-iki nəfərlə danışdım, elə düşüb ağızlarına "bu final düşünülməmişdi" , "nəbilim ismail abi anası üçün rəngli geyinirmiş" .

yəni nə olmalı idi ? balıq olduğu üçünmü belə geyindiyini söyləməli idi ? nəticədə bir uşağın o otaq boyda həyatında özünə yaratdığı dostlar və həyatlar idi. hər seriyasında onlarla absurd nəsə görəsən və güləsən, ən nəhayətdə deyəsən ki, yox filan yeri dəxlisizdir. dediyim odur ki, hamımız xəyal edərkən insanlara başqa obrazı mütləq veririk və xəyalımızda əsas olan o dostla görüşməkdirsə ağlımızda olurmu ki, mercedeslə gedim ya yox ? siz xəyalında olduğunuz görüşə xəyalınızda nə ilə getdiyinizi heç hesaba qatmırsız və ya maşına marağı olmayan mecnun üçün maşının elə bir əhəmiyyət daşımaması elə xəyalında olan son model maşınlara bizim də önəm verməli olmadığımıza bir səbəb olmalıdır. yəni sadəcə görsəl olaraq maşın lazım olduğu üçün o maşınlar var idi. sanki mecnun ilə leyla çox real xarakterlər də bir son model maşınlar problem.ebfndebn

amma məncə bu final deyildi. çox şey əvvəlcədən planlaşdırılsa belə bu final deyildi. demirəm bu qurğunu götündən quraşdırıblar. yox! yəni başqa cür necə açıqlayardılar bunu bilmirəm, final adı ilə söylənilən əslində final deyil, o sadəcə serialın skeletini, obrazların niyə saf olduqlarını izah edirdi bizə. hər halda öz aralarında, sanki kamera yoxmuş kimi davranmaları elə danışmalarına zəmin yaratdı, bir ayrı müsahibə olsa deməzdilər finaldır, sadəcə deyərdilər bu xarakter niyə belədir filan. hər bir obraz yaradılarkən nədənsə təsirlənilir, ismail abi üçün balıqdan təsirlənilib və nəhayətdə sonda onu rahatlıqla yerinə otuzdura biliblər. balıq suda yaşayır, məsələn mən inanmıram kiminsə balığdan xoşu gəlməsin, ən azından nifrət etməz. pişikdən qaçanlar var, amma balığa qarşı əksərində münasibət adidir. yadınızdadır hamı mecnunun beynində idi. sadəcə ismail abi necə varsa elə, saf göründü güzgüdə. mənə elə gəlir su-saflıq-balıq əlaqəsi var idi o söhbətdə.

təbii final başqa cür olacaqdı, ümumiyyətlə sonluqla bağlı heçnə deyilmədi zatən. sadəcə qurğunu izah etdilər sağolsunlar.
zatən hər serialın bəlli bir qurğusu olur, finalı lap sonradan dəyişdirsinlər. daha bu serialın qurğusunun belə olduğuna niyə inanmırlar başa düşmürəm.

ssenarist türk insanıdır, sentimentaldır. indi birinci xəstə uşağı fikirləşib, oradan yola çıxıb hər şeyi bir şeylə uyğunlaşdırılıb və xəyali obrazlar yaradılıb. bütün mövsümlər boyunca yetərincə işarələr verilir.
hər seriyada yeni bir mövzusu daha doğrusu mövzusuzluğu olan bir serialda gərək olmur obrazların əsl kimliyinə enməyə.

və ya çox maraqlıdır bu serialın qurğusuna uydurma deyənlər nə gözləyirdi mecnun yarpaqlamı gəzərdi ? yatağ xəstəsi onlara can verib, öz xəyalında həyatlarını təsvir edib. hər nəysə. vaxtında bir çox problem səbəbindən baxa bilməmişdim. peşmanam.

sözaltı etiraf

yenə etiraf etməyə çalışacam. əhvalım hara qədər yetsə yazacam, ya da bəlkə yarıya qədər yazdıqdan sonra öz ürəyimi boşaltdığım üçün siləcəm və bütün bunları siz oxumuş olmayacaqsız. əgər oxuyursuzsa, deməli səbrim çatıb.
mən sosial fobiyadan əziyyət çəkirəm. insanlar sosial şəbəkələrdə taxt-tac qurduqlarından, kiminsə sosial fobiyası artıq diqqət cəlb etmir. amma önəmli xəstəlikdir! bəli, bəli- bu xəstəlikdir. lakin mən özümü xoşbəxt sayıram. çünkü bu xəstəliklə mübarizə üçün bu xəstəliklə barışmalısan. nə qəribədir deyilmi ? məhz özünlə barışmamaq səbəbindən yaranan bu xəstəliyin hücumlarını dəf etmək üçün özünü qəbul etməlisən. hər şey uşağlıqdan başlayır. siz o qədər utancaq olursuz ki, ağlayaraq belə diqqət çəkə bilmirsiz. bu utancaqlığı sizə ailə vəziyyəti, maddi durum kimi kök salmış qol-budağlar aşılayır. uşağlığdan başlayan bu vəziyyət sizi digərlərinə görə bacarıqlı edir, lakin siz heçvaxt bu bacarıqları ardıcıl önə çıxara bilməyəcəksiz. sizdə bu bacarıqlar ona görə var ki, siz köməyə ehtiyacınız olanda kömək istəyəcək cəsarətə, öz ideyalarınızı ümumi toplanışda deyə biləcək səs tonuna (fikrən və cəsarətin gətirdiyi ton) sahib deyilsiz. məcbursuz öz ideyanızı alternativ yolla çatdırasız. və təəssüflər ki, bəzən bu alternativ yollar sizə mənfi xal verir, ideyanız başqasının özəl mülkiyyətinə çevrilir. siz heçbir zaman sübut edə bilmirsiz ki, əslində bu sizin fikriniz idi. çünkü bunu sizdən eşidən olmayıb.


böyüyürsüz, sizin girlfriend bele olmur. olduqda isə siz hər şeyi elə hey şişirdirsiz. hər gün özünüzlə bağlı bir problem aşkarlıyırsız və bu kəşfiniz sizə təşviş verir. bu təşvişin hərarəti ilə sevgilinizi qısqanırsız, dəxlisiz uydurmalar edirsiz, qız sizə yaraşıqlısan desə belə yenə də bir problem tapırsız və qız sizdən bezərək, qaçır gedir.
baxıram sosial dünyası olanlara. axı onlar bunu necə bacarır ? mənim həqiqətən dostum yoxdur. bir nəfər dost dediyim biri var, o da görməyən insandır. heç təəccüblü olmadı, hə ? çünkü görməyən biri ilə münasibət qurmaq sanki məni daha rahat edir. onunla görüşəndə çox danışıram, çünkü danışmaq təbii ehtiyacdır. və zatən onun da əlindən dinləmək gəlir görməyən olması ilə əlaqədar.
bu fobiya elə bir şeydir ki, sizin çantanızı oğurlasalar səs-küy yaratmaq ən sonuncu istəyiniz olar, hətta elə şəkildə qaçmağa çalışarsız ki, qırağdakılar bunu fərq etməsin.
bir uzun növbənin içindəsizsə siz antraktida, həyat grenlandiya. bilməzsiz birincimi olsaydız yaxşı olardı ya sonuncumu ? sanki sıra növbəsindəkilər hamısı bekardır və sizi gərginlikdə saxlamaq üçün ora yığışıblar havasında olarsız.
vaxtınızı alsa belə kiməsə sözünüzü demək üçün, hər hansı mağazadakı nəyinsə olub-olmadığını soruşmaq üçün ən sərbəst vaxtları seçərsiz. özünüzə paltar alarkən neçə dənə mağazanın yanından düz keçərsiz. girdiyiniz mağazada isə əgər nəyisə sınağdan keçirtməmisizsə nə mutlu sizə. yox əgər keçirtmisizsə hazır olun çox güman evə gedəndə peşman olacağınız, əlinizdə olan qəpik-quruşu bu zay şeyə verdiyinizə görə içinizdən qara-qanlar axıdacaq vəziyyət yaşayacaqsız. amma siz götsünüz, mamanız sizə bunun yaxşı olmadığını deyəndə eqonuz sik kimi duracaq və çımxıracaqsız. dükanda rədd edə bilməmə duyğusunu, evdə - sizə əslində real bir şeyi deyən və təbii instinkt olaraq sizə ən çox dəyər verən insan üzərinə qusacağsız. sosial fobiyanız varsa böyük ehtimal kasıb olduğunuzdan nəsə başqa şey ala bilməyəcəksiz və dəxlisiz bir ayaqqabını (tutaq ki, sizə ayaqqabı sırıyıblar) bütün mövsüm boyunca geyməli olacaqsız, alın sizə daha bir səbəb utanmağ üçün. məhz bucür dairənin içərisinə düşdüyümüzə görə bir an sosiallaşıram dediyimiz anda nəsə əks istiqamətdə baş tutur. adı isə olur ki, mütləq biri yaxşı olanda biri pis olmalıdır zırt-pırt.

əslində yazacaqlarım bitmədi. davamı mütləq olacaq.

güldürən hadisələr

deməli bugün mənə danışdılar . bir nəfərin rus dili müəlliməsi metroda görüb bu hadisəni. səhv etmirəmsə müəlliməsi nərimanovda minib rəfiqəsi ilə, gənclikdə tələbələr minən (düşən) vaxta düşüb. bizim bu tipik talpa-talpa gəzən (bu dəfə talpa 6 nəfərdən ibarət olub) bir qrup tələbə qaqaş minib vaqona. belə yenə şitlik zad. yanlarında bir nəfər keçəl bir kişi durubmuş. ilk baxışdan göz-qaş edib bir-birləri ilə məzələnirlərmiş. deyir inşaatçılara çatmışdıq, bu gədə yığını düşdü, biri içəridə qaldı. o birilər isə qapını bağlanmağa qoymadılar, bu içəridə qalan götürəsən bir dənə yağlı şillə çəkəsən keçəl kişinin başına. deyir hamı elə bildi qapı elə səslə örtüldü, elə bir əcaib səs çıxıb. elə bu qaçıb qapıdan çıxmaq istəyəndə yanındakılar guya mırtlaşmaq üçün bunu itələyiblər geri, qoymayıblar çıxsın, qapılar da bağlanıb. deyir sadəcə keçəl olması ilə seçilən və biraz da məsum birinə oxşayan kişi it balası kimi çırpdı oğlanı növbəti stansiyaya qədər.
belə hərəkətlər edərək özünü bir zibil sanan, metro kimi digər ictimai-nəqliyyat vasitələrini dostları ilə əylənmək üçün (məsələn onu içəridə qoyan dostlar, gah bir-birini itələyənlər) yer hesab edən xiyarların nəhayət belə şeylə üzləşməsi mənim hər zaman yarılmağıma səbəb olacaq.

haluk bilginer

ilk dəfə 2001 yaxud 2002-ci ildə tanış olduğum aktyor. bu tanışlıq səbəbim "eyvah babam" və davamı kimi çəkilən "eyvah kızım büyüdü" seriallarıdır. o qız olur sevirsiz, amma anladılacağı bir tərəfi olmur. yaxud özünüzü istedadlı hiss etdiyiniz anlarda sizə gələn "bəs nə ilə fərqli sayırsan özünü ?" sualına cavab tapa bilmirsiz, yenə də özünüzü fərqli sanırsız hərşeyə rəğmən- bax o serial da sırf bu tipdən idi. ilk başlar hətta çox darıxdırıcı gələ bilər. amma Haluk bilginerin ustalığı məni bəzi hallarda onun kimi reaksiya verməyə sürükləyəcək qədər cəlb etmişdi. elə də film izləyən deyiləm, hətta haqqındakı entrylərdə olan filmlərə baxmamışam, yaxud baxsam belə rəy verə biləcəyimə inanmıram. eyvah kızım büyüdü serialının musiqisi isə nədənsə mənə çox ləzzət edir. xüsusən Haluk bilginerin yaratdığı obraza, görüntüsünə söz, musiqi, səs şap deyə oturur.
youtube linki verməkdə problem yaşadığımdan linki ulu-orta bıraxıram, ümidvaram səhvdirsə moderatorlardan biri əlimdən tutub düzəliş verər.
https://www.youtube.com/watch?v=9l1_zUkh-AI

tutuquşu

çox sevirəm tutuquşunu. onunla ilk canlı tanışlıq futbol oynamaqdan tər-su içində gəlib su içmək istərkən qəfəsdə görməyim ilə başladı. heyvanların əksərini sevmək asandır. amma o ana qədər tutuquşuya xüsusi marağım yox idi. bizə gələndə çox balaca idi. adını mən qoydum - koli. başladım bununla oynamağa, boynunun arxasında tük deyilən nəyəsə rast gəlmək mümkünsüz idi. darağı götürüb yavaşca boynunu qaşıyırdım. cəlb edirdi məni. gecə mən özümü yuxuluğa vurmasam yatmırdı. mənimki də ayrı əclaflıqdır. sanki partilər tökülüb qalıb tutuquşu imkan vermir getməyə havasında davranırdım. ulan zatən gecədir, yazıq koli ilə nə işin var ? yıxıl doğurdan yat da. nəysə, vaxt keçdi, bu böyüdü. artıq çox maraqlı şeylər baş verirdi.
telefonumuzun səsini əzbərləmişdi, atam neçə dəfə çaşıb telefonu götürmüşdü o dərəcə.
onu evdə tez-tez açıb bıraxırdım axşamlar. gedirdi onun boynunu körpəliyində daradığım darağı götürüb qoyurdu qabağıma və boynunu əyirdi aşağı, yəni dara boynumu. birgün yemək qabını yerləşdirərkən ayağını əzmişdim. onun axsamağını gördükcə vicdan əzabı çəkirdim. bir gün isə evdə pul yox idi. onun da yeməyi qurtarmışdı. atam evdə yox idi, mama ilə bacı da bunun fərqində idilər. lakin heçkim səsini çıxarda bilmirdi. adətən bu tipdə pis şey baş verəndə kiminsə danışmamağı daha yaxşıdır. çünkü danışıq belə hallarda insanı ağladır, ümidsizliyə aparır. heccür yemək tapmırdım, yazıq tutuquşu isə ac idi. o bizi görürdü ki, evdəyik, lakin yemini vermirik. tutuquşudan utanırdım rəsmən. baxa bilmirdim. axırki yan binadakı qonşudan dən tapdım gətirdim, elə sevinmişdim ki, evdə hələ də pulun olmadığını və evdəkilərin bu barədə susqunluğunu da unutmuşdum. sonra gedib "idman" adını qoyduğum məkanda doyunca ağlamışdım. sonradan atam dişi də gətirdi ona, düz 2 dəfə balaları oldu. sonuncu dəfə balaları ilə birlikdə həmin tutuquşunu elə kolini bizə körpəlikdə verən adama verdik. üstündən azı 6-7 il keçib. bu yaxınlarda evdəkilərə tutuquşu və dələ saxlamaq barəsində ideyamı verdim. evdəkilərlə, xüsusən bacımla yenidən tutuquşu saxlamaq barəsində danışanda ya məndəki həmin utanc hissinin abu-havasından dolayı ya doğurdan da elədirmi bilmirəm, sanki bacımın gözündə də həmin günün qəmginliyini görürəm.
hər necə olursa olsun, hələ nə qədər özəlliyini, əhvalatını yazmadığım bir tutuquşunun sevdası ilə yenidən tutuquşu saxlamağa qərar vermişəm. zərər vermə potensiali çox az olan, mənim kimi dostu az olan biri üçün dost və sevimli varlıq.

arxa-arxaya müsbət səs verən mələk

çox operativdir həmçinin. bağışla başlıq, sənə yenə yazıram. sadəcə deyim ki, #121241 entry-dən sonra artan reytinq xalım vicdanımı sızıldatdı. çox güman entrylərin bir çoxu oxunmadı. elə isə sual verdim özümə, niyə mən kiminsə bu başlığa yazma səbəbi olmayım (yazar cümləni "kiminsə bu gecə mələyi niye olmayım" alınmasın deyə uzatdı və hələ də uzadır) ?
məni müsbətlədilər, mən də bir nəfəri seçib müsbətlədim. yazını hababam sınıfından bir repliklə bitirmək istəyirəm - "bu bence bayrak yarışıdır, ben sizden aldım, benden sonrakılara vermeye gidiyorum."