barış özcan

bəzi insanlar var ki, tipi, üz cizgiləri, hal-hərəkətləri fetöcü olduğunu nəinki bildirir, bar-bar bağırır. amerikada yaşamlar, entektüel cool takılmalar, soft və "ali" danışıq tərzi, elm və "kendini geliştirme" meraklılar, bütün bunlar fetöcü premium paketine daxildir(baxma: fetömetreyi, aç olum ). bunun bir də avropali versiyası: " hikmet anıl öztekin". eyni xətti gedirlər ikisi də.

bun insanları pisləmək niyyətim yoxdu, ara sıra qabağıma çıxanda baxıram, amma demək istədiyim şey başqadı. heç bir manipulator sizə öz niyyətini bir başa deməz, əvvəl sizi pişim-pişim bişirəcək, bir də ayılacaqsınız ki, onların təsiri altındasınız (baxma: o gün yine imanlı abilerle görüştük). maraq göstərdikcə, opp bir də baxacaqsınız ki, opp özünüzü tamam başqa yerdə tapmısınız. (baxma: emir Ankaradan geldi, menşeyi okyanus ötesi ). özünüzü təkmilləşdirmək istəyirsinizsə, youtube/spotify doludu ingilis dilli akademik söhbətlərlə gedin oxuyun, birbaşa mənbəyindən. həm diliniz təkmilləşsin, həm də müəllifin fikrini filtrə olmadan öyrənin. türklər, ələxsus da youtube storyteller olanlar çox şişirdirlər söhbəti, dəxlisiz yerə. işin əhli olub hər şeyi biləndə, görürsən ki, danışdığı əslində 99 faiz romantik-romantik içi boş söhbətlərdi.
yəni, diqqətli olun, kimliyindən asılı olmayaraq, bir insanın keçmişini araşdırın. indi hamı quzu kürkündə gəzən qurdu. (baxma: bi araştır bakalım, esaatt)

sözlük yazarlarının həyata dair məsləhətləri

həmişə ehtiyatda pulunuz olsun, istinasız. 10 manat qazanmısan, 3-4-ün at qırağa. nə vaxt, nə olacağını əsla bilə-bilməzsiniz. son 6 ayımı demək olar işləməmişəm, finansal olaraq keçdiyim bu böhrandan uğurlu çıxmağımın tək səbəbi Az çox da olsa, ehtiyat pulumun olmağı olub. halbuki, özüm qədər əliaçıq və pul dağıdan adam tanımıram. zamanında qazandıqlarımı adam balası kimi yönləndirə bilsəydim, indi yağ bal içində yaşayırdım. pul qazanmaqdan çox, pul saxlamağı və xərcləməyi öyrənin. yoxsa, aşsüzənlə su daşımağa bənzəyəcək əziyyətiniz.

paltarlarınız daim keyfiyətli olsun, bahalı demirəm, keyfiyətli. bir dəfə alacaqsınız, ən azı 5 il, bəlkə də daha çox istifadə edəcəksiniz. 7 il bundan qabaq aldığım tommy hilfiger köynəyini hələ də geyinirəm, nə rəngi qaçıb, nə süzülüb. ya da zaradan aldığım kurtka, nə qədər zaradan bir şey almasam da. yəni, sözümün canı qısa müddətdə bəlkə də çox xərcə düşə bilərsiniz, amma uzun zamanlı baxanda yüz faiz qazanclısınız.

güvən yaxşı şeydi, kontrol daha yaxşı. bir insana, nə qədər güvənirsiniz, güvənin daim bir gözünüz üstündə olsun. məsələ burda kontrol xəstəsi/manyağı olun demirəm, sadəcə bilin ki, insan ilk fürsətdə içindəki nəfsinə yeniləcək, daim qaranlıq tərəfə, əyri yola meylilik var. istər münasibətdə, istər is yerində, normal sosial davranışlarda. boş yerə mahnının sözləri belə deyil ki: " sevgilini sınama, sınayırsansa, qınama". yəni sınasan ( yoxlasan), mütləq səhv tapacaqsan, sonra da qınama niyə belə elədi.
bir də son olaraq, bir insanla tanış olanda gələn ilk hiss/təəssürat boş deyil, çox vaxt doğruldur özünü. ürəyinizdə " normal adam deyil, deyəsən" dedizdirən şey düz deyir. o adam, həqiqətən normal deyil, ilk tində sağa dönün, yolu ayırın. ön yarqılar deyil məsələ, sizin səviyyənizə və davranış qəliblərinizə (pattern) uyğun olmayan biri, elə həqiqətən də uyğun deyil. vəsəllam, ay buna şans verim, düzələr, bəlkə özünü dəyişər. de, gələ. bu hikayede yanan ben oldum

qarabağ fk

ilk öncə təbriklər, daha sonra bir neçə fikrimi bildirim. Ölkə futbolunun içindən keçib, hər şeyi monotonlaşdırdılar. Nə rayon futbolu qaldı, nə digər adlı-sanlı klublar. Nədi-nədi adı Qarabağdı deyə, bütün gücü və dəstəyi verdilər ona ki, "guya" dünya Qarabağın bizim olduğuna inansın. Əgər xarici siyasətin bir tək futbol oynundan asılıdırsa, soxum onda belə xarici siyasətə.

Ölkə çempionatında 8 dənə klub var, stadionlar göt günündə, ən normalı tofiqlə, olimpiya stadionudu, orda da meydançadan azarkeşlərə qədər olan məsafəyə taksi 5 manata aparır.

nəysə, vur ikiyə. Möhtərəm kralımız çox keçməz klubu çağırar, yenə təbrik edər,.yenə futbola və idmana ayırdığı qayğını, Qarabağ Azərbaycandır söhbətini soxar, biraz da seçkilər filan.

yazarların batil olduğunu bilərək inandıqları şeylər

batil inanc deyə bilmərəm, amma dəqiq olan şeyləri deyim, totem deyək.
1) qatar kartım həmişə oturum kartından əvvəl gəlir(di) və bir il sonraya kimi davam edirdi, yəni oturum kartımdan da uzun müddətli. bu il oktyabrında yenisi gələndə dedim ki: " əşşi, buna baxe, yəni oturum kartını uzada biləcəm ki?" oturum iznini nəinki uzada bildim, gələn il, sağlıq olsun, daimi oturum kartımı alacam, özü də ən ali səviyyədə.
2) bütün ağır işlərimin dalıyca gedəndə, qapıya çıxanda 3 dəfə sağ əlimin içi ilə vurub çıxıram. uğur gətirir. bütün işlərimdə alınıb. yəni, o demək deyil ki, işlərimi yoluna qoymadan, "nə olar, olar" fikri ilə gedirəm, sadəcə bir özgüvən verir də.
3) bir də nə vaxt çətinliyim oldu, ayətul kürsi oxuyuram. bu daha batil inanc filan deyil, birbaşa aksioma kimi bir şeydi. elə bir çətinliyim olmayıb ki, həllini tapmasın.

bonus olaraq da gülməli bir batil inancı yazım. hansı qızla,[dəxli yoxdu milliyəti nə olur olsun], biraz danışıram, çox keçmir bəxti açılır, sevgilisi olur, ya da ərə gedir. elə bil, xoşbəxtliyə gedən yolda trampilinəm amk. kimə əlimi vururamsa, hop evlənir, hop sevgili. ciddi münasibət düşünməyən biri belə, sabahsı gün yazır ki, " bəs, sorry, bugünki date-i atkaz eləməli olacam, mənim uje ciddi düşündüyüm biri var" hamıyla şappur, şuppur, mənə çatanda yarabbi çox şükür!!!

formula 1

çox əjdaha və çox dəhşət bir yarışdı. biraz şişirdilmiş bir şey olacaq, amma özünə " mən də sürürəm" deyən hər bi kişi f1 sevməlidir. inanılmaz bir adrenalin partlaması verir. məsələ, sürətdədir. ağlınız Bakıdakı avtoş qaqaşlara getməsin, ya da Bakı jarqon ilə " ara işləmələrə" f1 ağıl və bacarıq tələb edən bir şeydi, elə oturdum ayağımı qaza basdım getdi deyil. biz də nə formula 1 var, nə də onun junior variantları olan f2, f3. biabırçılıqdır ala. bu boyda ölkədə bir dənə yer, yol düzəltmədilər ki, gənclər sürüş həvəsini öldürsün. iki hekayəmi danışacam maşınlarla bağlı... birincisi, o vaxtdı koroğludan qəsəbəyə manatlıq taksilərə minmişdim evə gedirdik. yəni, o taksilər indi də var, sadəcə söhbət o vaxtın söhbətidir. qaqaş, yolda 160-70 gedirdi. tanış, kənd uşağıydı. mən onu çoxdan tanıyırdım, maşın da köhnə azsamand ( iranındı, samand farsca at deməkdi elə). özü də babat sürürdü, keçidlər filan. qaqaş, qayıdıb sadəcə bir cümlə dedi sürüş zamanı. " siz, o vaxtdı bir məmməd verib sony-də futbol oynayanda, qaqaşuvuz need for speed oynayırdı" həqiqi də elə idi, elə o vaxtdan da tanıyırdım onu. sözümün canı, imkan var, şərait yoxdu, nə istedadlar batır. həm 130-dan sonra maşında heçnə görmürsən, sadəcə qabaq və ortadan gedən ağ xətt. vse.

digər isə, sürət qatarında gedirdim, qatar da uçur, ən azı 180-200 var. səhərin gözü açılmamış bomboş oturacaqlarda ayaqlarımı uzadıb, divanda otururmuş kimi vəziyyət aldım. birdən danq elədi. bu vəziyyət, eynilə, f1 şoferi kimi. uzanılmış və sürətlə gedən halda. dəhşət bir hissdi. əlbəttə, hamı maşını elə sürmək istəyər, həm sürət var, həm komfort. sadəcə ayaq uclarını pedala toxundurursan, qalanı da əlində cəmlənib. bitdi.

ölkədə nələr qurmaq olar, amma olmur. fərdi şəkildə nəsə eləsən, lap milyonlar da qoysan, ya bürokratik əngəl yaradacaqlar, ya " əəəə, sənə lazımdı, oturmuşuq da yerimizdə", ya da bir müddət sonra görəcəksən ki, ideyanı oğurlayıblar, hansısa holding yerinə yetirir, pasha logosunun adı altında.

7 fevral 2024 növbədənkənar prezident seçkiləri

bilir neynir. son şansını istifadə elədi, 2025-ə saxlamaq olmaz. çünki gələn indiki populyarlığı olmaya bilər. ona görə də son bir həmlə ilə öz hakimiyyətini əbədiləşdirdi. 2031-ə kimi qalacaq. onda olur, 70 yaşı. atası 80-də öldü. ondan sonra nolacaq. 1) qismət 2) əliyevlər mütləq gedəcək. amma, necə onu zaman göstərər. seçki ilə çətin. niyəsi də məlum. heç bir diktatura, avtokratiya seçki ilə getməyib, gedənlər varsa da, çox az və sistem öz içindən dəyişib, öz adamını qoyub. heç bir diktator , gijdillağ deyil ki, seçki ilə özünü xalqa təslim eləsin. xalq minər dövləti.

bu seçkidən də bir şey çıxan deyil. nə müxalifət o müxalifət deyil, əlisindən tutmuş, vəlisinə kimi. Dövlət də bilir neynir, biraz atmosfer yaradacaq, hay-huy vse. yenə, ilham əmi seçiləcək. mehriban seçilməz. səbəbi sadədir: mentalitet. Azərbaycan mentalitetində "kişi" rolu basqındır. heç bir kişi özünə sığışdırmaz ona qadın əmr eləsin. belə. qaldı ki, mehribanın namizədliyinə, indiyə kimi nə istəyib də olmayıb? "hanımcı" prezidentimiz var onsuz da, nə desə baş üstə, səssiz-səmirsiz.

seçkiyə getməyə gəlincə, gedin də, onsuz da dəyişən bir şey olmayacaq. namizədlər də güman ki, elə zahid oruc olar, bir iki dənə də dəxlisiz adamlar. Zahid oruc da çıxıb ilhama səs istəyər. ilqarın vecinə deyil, onun ki əsas parlamentdə yer tutsun. Yadigar Sadıqlı var, bilmirəm, yəni ona səs verərdim, mən Bakıda olsaydım. amma dəyişən bir şey olmayacaq.

nəticələr də belə: 89-94 faiz səslə ilham əliyev.

sonuncusunda 86 ilə seçilmişdi. hələm onda Qarabağ söhbəti həll edilməmişdi. indi bitib müharibə, vəsəllam.

bir də tural Abbaslı söhbəti var. çox osturaq söhbətdi, guya demokratik seçki olsa, xalq onu seçəcək, elə adamlara demək lazımdır ki " gedin, sikdirin də!!" zəhmətsiz zadsız özü də. tiktok videoları ilə ölkə idarə olunsaydı, telefon qabağında yatıb canlı açan dayday indiyə nazir idi.
bir də Turalı söhbətə soxurlar ki, guya o biraz dindardı, ölkəni iran edəcək. ölkə babat da sekulyardı axı. həm ölkədəki dindar kəsim dəhşət passivdi, elə qoyasan, şaxsey vaxseyə ağlasın, rave altında "Hüseyn" desin. əmələ gələndə bir şey yox. eynilə, Kərbəlada təpədə dayanıb imamın başının kəsilməsinə ağlayanlar kimi.

nəysə, 2031-ə hazırlaşın, həm bilik, həm də Maddi olaraq. üzdə gördüyünüz heç bir siyasi/ ictimai fiqur o zaman aparıcı qüvvə olmayacaq. yaşayayırıq, görərik.

intihar

hamının elə bir dönəmi olur ki, işləri, həyatı konkret dalana dirənir, getmir ki getmir, nə edirsən elə, dibsiz və qaranlıq bir quyuya düşmüş kimi olursan. nə qədər psixoloji kömək falan- filan səni qurtarmır. və problem ondadır ki, ətrafındakı insanların sənə kömək edib də edə bilməməsi və ya istəməməsi, sadəcə təsəllidən başqa bir şey verməməsi vəziyyəti daha da çətinləşdirir. bu entry-ni də intihar və onun ilkin mərhələsi olan depresiyaya həsr edirəm. hər ikisini dərindən yaşamış biri olaraq...

depressiya əslində bədənin, zehnin sənə dur deməyidir, yəni " ay bala, sənin istədiklərini mən qaldıra bilmirəm", " real vəziyyət mənim bacarığıma/kapasitemə uyğun deyil." bu eynilə, 2 gb-lıq ramı olan bir mobil telefona 6 gb-lıq oyun yükləmək kimi şeydir..telefon, əlbəttə atacaq. ona görə, depressiyada olanda ilk öncə ətrafınıza fikir verin: düşdüyünüz mühit, şəhər, kənd, insanlarz geyim, hər nə varsa, onları dəyişə bilirsinizsə, dəyişin. problem ilk ordadır. tək qalmayın, tək qalan kimi qara fikirlər sizi basacaq və tunel baxışı alacaqsınız. tam səsimi. çıxın çölə, gəzin, dəftər götürüb qeydlər edin. nələr edə bilərsiniz? nələr sizdən və ətrafınızdan/insanlardan asılıdır və s. bəzən səbr və professional kömək hər şeyə dəyər. geriyə dönüb yaşadıqlarıma baxanda, fikirləşirəm ki, ala bir də elə şeylər yaşasam, inşallah ki yaşamaram, amma nə edəcəyimi bilirəm. acı da olsa, təcrübə var. ona görə, depressiya düşdünüz və ya havası əsməyə başladı, çalışın problemin həllinə yönəlin, təkcə qısa müddətli yox, həm də uzun müddətli.

intihara gəldikdə isə.. həyatımda iki dəfə intihara yaxın olmuşam, psixoloji olaraq. etməməyimin iki səbəbi var (idi): bir Allah qorxusu, yəni intihar edən birbaşa cəhənnəmlikdir. romantizmə ehtiyac da yoxdur. rəhmət filan da düşmür, nə qədər desək də. hələ qədimi zamanda intihar edənin yasını da tutmazdılar. çünki, dini nöqteyi nəzərdən bir insanın özü üzərində allahlıq eləməyə haqqı yoxdu. nə qədər azad bir fərd olsan da, onun belə sərhədləri var. digər səbəbi isə, anamdı. bilirəm ki, çox istəyir və ölüm xəbərimi qaldıra bilməz. durduq yerə arxamca yazıq arvadı da aparmaq istəmirəm.
birinci dəfə intihar fikrinə əsgərlikdə düşmüşdüm. 10 günlük məzuniyyətdən qayıdandan sonra o boşluğu hiss edirsən və bura haradı aaa deyirsən, beynində. əsgərlik nə də pohpohlansa da bir pox deyil, inanın. kişilik məktəbi filan əsla deyil. onda xidmətdə olanda, darağı silaha taxıb, qoruyucunu açdım, gülləni avtomatın içindən görmək olur. sadəcə tətiyi çəkmək qalırdı, bu qədər sadə. etmədim. səbəbini də yuxarıda dedim. əsgərlik də bitdi, hər şey də həll olundu.
ikincisi isə keçən il, ağır depressiya zamanı evə gedirdim, fikirləşdim vse, kəndirdi də, stolu çək olsun, bitsin. cənnətlik deyiləm, heç olmaya cəhənnəmi layiqincə qazanım. qatarı gözləyəndə zəng gəldi, anam idi. danışdım, gözlərim doldu, telefonu qoyub hönkürtü ilə ağladım. almaniyadasan, elə bilirlər, hər gün halva yeyirsən (baxma: ölüle de zann ediyor ki, her gün helva yiyoruz). və noldu? bütün problemlərimi həll elədim, bu ili istədiyim kimi başa vururam demək olar ki, sadəcə oturub arzuladığım nəticələri gözləmək qalır. deməli, səbr eləmək lazımdır, bəzi şeylər bizdən asılı deyil. sən əlindən gələni elə, gerisi allah kərimdi. bəlkə də boğazına gələn ip, Allahın qırılmayan möhkəm ipidir. kim ondan yapışdı, hidayət oldu. müvəqqəti olan dünyada, müvəqqəti problemləri özünüzə dərt etməyin, əzizlərim.
salamat qalın!!!

instagram

yalandan xoşbəxtlik satan və insanları olduğu kimi deyil, olmaq istədiyi kimi göstərən bir dünya. çox az istisna xaric, əksəriyyət istifadəçi ortalama bir həyat yaşayır, daha doğrusu sıradan bir şey. amma və lakin instaqram onları dünyanın ən xoşbəxt, ən qayğısız, daim üzü güllər açan, problemsiz insanları kimi təqdim edir. yəni, əslində insanlar şüuraltı olaraq qovulduqları " cənnət"i geri istəyirlər, amma reallıq başqadır.

dünyaca özünü tanıtmış brend markaları, insanları anlamaq əslində elə də çətin deyil. onlar real həyatda da elə belədirlər, yəni budu(lar). instagram və ya digital dünya sadəcə onların həyatının davamı kimidir. amma geriyə qalan kütlə bəs? yox, əlbəttə ki.

bir dəfə baseldə airbnb-də bir otaqda qaldım, qızın otağının şəkilləri, öz profili instada dəhşətül-vəhşət bir şey: baxanda deyirsən ki, vse da, bu pula bu otaq dəyər. getdim, gördüm, nə? otaq başdan ayağa qızın saçları, qadın da bütün günü körpə qızı ilə söz-söhbətdədir. və ya çölə super xoşbəxt cütlük kimi görsənib, əslində dm-də başqaları ilə yazışanlar. onlar da, başqa bir aləm, başqa bir macəradırlar.

bir də bunun üzərinə Influencer anlayışı var. yəni, insan, nə qədər öz həyatının və düşüncələrinin ipini buraxmalıdır ki, başqa biri(ləri) sənin üçün nəyin yaxşı, nəyin pis olduğunu desin. hələ, hələ bu kişilər üçün geyim, motivasiya, qadın tutma, qadınlar üçün də kosmetika və gözəllik adına nə varsa. həyatım boyu kiminsə məsləhəti ilə nəsə almamışam və geyinməmişəm. hələ bunun üstünə həmişə başqalarından dəfələrlə eşitdiyim olub ki " çox şık görsənirsən", " ətir superdi, markası nədi?" yəni, insanın özünə nəyin yaraşıb, nəyin yaraşmayacağını ondan yaxşı kim bilə bilər ki?
və bir də bikini "seksiyası" var. eyni iç paltarı ilə çimərlikdə, evdə, münasib istənilən yerdə qadına/qıza yaxınlaşsan, səni cinsi şiddətdən ( aşka-kuşko tayfanın dili ilə: taciz) məhkəmələrə qədərə süründürər, amma de gəl ki instada fəlsəfi məzmunlu, yeni alınan ev əşyası təqdimatı üçün calvin klein dəsti şərtdir.
Monika post paylaşdı: əlində maşın açarı " həyat bizə istədiyimizi həmişə verir, yetər ki biz onu doğru zamanda istəyə bilək (dua smayliki, gülücük),#happy#newcar" burdakı həyat da monikanın sugar daddy-sidir.

almaniya

Vorfreude ist die beste Freude ( öncədən sevinmə, sevinc hissi, ən yaxşı sevinc hissidir). bir xoş hadisənin olacağının öncədən gələn ayaq səsləri kimi. nəhayət ki, istədiyim şey dünən oldu, alaaa. uşaq kimi sevinirəm.

nəysə, əl qərəz, sözümün canı var və demək istəyirəm ki, " eyyy almaniyaaaa, axır ki qalib gəldim sənə. ve səndən böyük fil var!" imza: köhnə şaxmatist qaqaş.

entry-nin arxa planını və uğur hekayə(ləri)mi isə gələn ilin yayında, almaniyada keçirtdiyim son 10 ili phd bitirmiş və girişimci biri kimi yazanda açıqlayacam. (baxma: ölməsəq, qalsaq, inşallah)