cavabsız qalmış suallar

#379564 suallara cavab olaraq:

1) hə, Elçibəy özü də bilərəkdən və ya siyasi cahilliyindən Heydərin hakimiyyətinə gəlməyinə yol açdı. hələm, 1975-ci ildə Elçibəy tutulanda Heydər onun içəridən çıxmağına kömək eləmişdi. əl əli yuyar məsəli. həm, Azərbaycandıye burası, qadası, yerlibazlığın əlifbasını biz yazmışıqsa, a hərfi yeraz-naxçıvan regionudur. yaxşı bir şey deyil, elə bizi bugünə qoyan da odur. sonra noldu? 90-larda yəni. Elçibəyin kadr çatışmazlığı var idi, həm də Romantik-Romantik söhbətlər edirdi(baxma: Monaquaaa a uzun), heyder də fürsət bilib sürəti verdi qabağa, Gəncədə üsyan oldu. ordu gəldi Bakıya. bəlli bir kütlə də başladı artıq "baba" deməyə. "91-lər". sonra bu "91-lər" keçdilər kresloya, vəzifəyə. elçibeyin heydərlə dodaq-dodağa öpüşdüyü şəkil var (baxma: no homo ) arxada da Rəsul quliyev threesome üçün növbəsini gözləyir. (baxma: şimdi üçlü bir şekilde ben ona o bana ve haber niteliğinde bir şey olucak). sonra elçibey guya Naxçıvana "qaçdı". ki, qaçmadı, silahı zorla diredilər ki, ya get, ya da öl. o da qalıb savaşmadı. xalqdan da kömək istəmədi. " qaçmaq" söhbəti boş söhbətdir, çünki prezidentin təyyarəsi, yəni rəsmi dövlət təyyarəsi hava limanından qalxsın, amma heç kim hara getdiyini bilməsin? hə, mən də benjamin franklin. sonra da surətdən qondon kimi istifadə eledi, baba. əvvəl baş nazir, hakimiyyətə getirdiyi üçün, təşəkür əvəzi. sonra da göndərdi onu (baxma: bir qismah çörəh yeyirdim dana). onu da deyim ki, o vaxtı baba etibar Məmmədovu baş nazir qoymaq isteyirdi, o isə xarici işlər naziri yerini istəyirdi, nəysə ulduzları barışmadı, etibar da qaldı müxalifətdə.
2) Qarabağı konkret pula satmayıblar məncə, daha çox bir-birinin acığına bəlli yerləri bilərəkdən uduzublar. çünki ordu tam qurulmamışdı, konkret dərəbəylik idi, hərə öz tağımını, hərbi birliyini nece istəyirdi elə də hərəkət elətdirdi. amma, Qarabağ savaşının qırılma nöqtəsi Kəlbəcərin işğalı olub. Elçibəy ondan sonra getdi... Qarabağ savaşı ona kimi müttelibovu filan da aparmışdı. Heydər konkret son nöqtəni qoydu. gəldi, 6 rayon getdi. amma, burda 6 rayonun verməyin səbəbi var idi. o vaxtdı mdb-ye hələm üzv deyildik. xalq istəmirdi, Heydər diresmisdi ki, yoxe bizim qurtuluşumuz ordadı, rayonlar getdi ve biz mdb-ye girəndən sonra atəşkəs oldu.

3) olacaq. atomu atomu edən, onu hərəkətə gətirən ən kiçik zərrələrdi, biz xalq olaraq ən kiçik zerremizin belə nələrə qadir olduğunu dərk elemirik. musa peyğəmbər belə, israil oğullarını firondan qurtarandan sonra 40 il sehrada avara gezdirdi ki, israil xalqının canından qul təfəkkürü çıxsın. çıxsın ki, yeni düşüncə formalaşsın və onlar vəd olunmuş torpaqlara qovuşa bilsinlər. daha sonra onların nəslindən Süleyman əmələ gəldi. amma ondan da qabaq israil övladları neynedi? sarı öküzü düzəldib, ona sitayiş etdiler. yenidən özlərinə büt tapdılar. bizim fironumuz var, musa da nə vaxt gələcək, amma biz ona hazırıq mı: vəd olunana? [demokratiyaya] yoxsa, indiki firondan qurtulan kimi yeni büt duzeldeceyik? necə ki bir zaman firon elə israil övladlarına bütə sitayiş etməyi mecbur edirdi.
4) Xocalı soyqırımı olub, a kişi. nə yalan? Çingizin videolarında deyilən şeylərə baxma: " mən bura dünən gələndə, bunları bu günə salan olmamışdı" ola bilər ölənlərə sonradan daha şiddətli ezab veriblər, amma Xocalı dəqiq olub. hetta bizimkilər o qədər hürkekdir ki, 613 nəfər ölü sayı göstərirlər, bəlkə de ondan qatbaqat çox itkin, ölü yaralı var.

ilham əliyev

addım-addım mütləq monarxiyaya doğru. Xankəndində edilən çıxış əslində ötən 20 ilin üstündən xətt çəkdi. və dünən, yəni 15 oktyabr boşu-boşuna seçilməmişdi, çünki həmin gün, ilham ƏLiYEV hakimiyyəti atasından aldı, eynilə bəşər Əsəd kimi. hər şey sıfırlandığına görə və bütün müxalifət mütləq gücün-kralın ətrafında dünənki təbrik məktubu ilə birləşdiyinə görə, geriyə bir şey qalır: hakimiyyətin formasını respublikadan çıxarıb, geriyə ilkin formasına, yeni monarxiyaya qaytarmaq. tarixə söykəyəndə ne görürük? əslində modern respublikalar elə bir zamanların monarxiyaları olub, sadəcə inqilablar, üsyanlar, reformlarla, monarxın səlahiyyətləri azaldılıb verilib parlamentə ki, al biraz da sən xalqla maraqlan. aramızda da söz-söhbət olsa, azad və tərəfsiz hakimlər var, yəni məhkəmə sistemi. onlar nə desə, ona əməl edeceyik.
xalq olaraq onsuz da demokratiya ilə yaxından uzaqdan əlaqəmiz yoxdu, amma və lakin...

sistemə, daha doğrusu monarxa və onun ətrafına adına layiq elita lazımdı. ki, bizdə siyasi elita yoxdur. bunun da bəlli səbəbləri var, müxalifət məhv edilib, ortada biraz savadlı " qarvard, xyuston" oxuyan ingilisdilli rus düşüncəli apolitik azərbaycanlılar verib özünü dövlət qurumlarına: prezident aparatı, strateji araşdırma mərkəz(ləri), diaspora, xaricdəki vətən eşqi ilə "yanan" umbay azərbaycanlılar [ bizim kurulu düzenimiz var vol.2] və s. və i. onların da aşağı təbəqəylə əlaqəsi yox [fyuuu, axtobusa minmek şto yee? яхшы да!! лате макиятону готур гедек, ляля]. bizdə olanlar aşkarda oliqarxlardı, ki, zamanında "baba"nı ətrafı idilər [köhnə Naxçıvan komandası], sonra zamanla yerazlarla əvəz olunmağa başladılar və bir-bir vəzifədən vuruldular, ən son vasif Talıbov nümənidir. bəs, yerazlardan vurulan olmayıb? niyə, olub. köhnə iqtisadi inkişaf naziri fərhad ƏLiYEV, [ hamı yerli mal alsın, xeyir vətənə qalsın] sonra əli insanov. yəni, baş qaldıranı əzirlər. " ye, amma eşitməyim, görməyim" eynilə thomassi-nin 40 rule kitabındakı ilk qanun kimi: " never outshine your master". bəs elita necə formalaşacaq?

gələn il üçün mərkəzi seçki komissiyasının büdcəsinə 104 milyon vəsait ayrılıb. 2023-lə müqayisədə iki qat artıq. deməli, seçki gəlir, həm də parlament. indikilərdən tamamilə qurtulacaqlar çox güman. yeni simalar, yeni üzlər. YAP-a filan da ehtiyac yoxdu, çünki o " baba" nın və köhnə kommunist partiyasının milliləşdirilmiş forması idi. " rəhbərə salam", " yolumuz heydər yoludur". indi isə yeni rəhbər var, daha doğrusu: kral, bizim düşüncə ilə: şah. şah artıq toxunulmazdı. vəzirinin də əlində istənilən istənilən güc var, amma insafən çox mehribandır. hər iki top güclüdür [regiona görə]: həm ordu, həm daxili qoşunlar, yəni şillə vuran, onunla istənilən anda müdafiə oluna bilər. fillər pis deyil [özünə görə]: biri xarici işlərdi, digəri isə aparatın başı, başqa sözlə, xarici siyasətin memarı: hh. atlara gəlincə isə, manevr qabiliyyətinə görə onlara maneə yoxdur, istənilən səddi aşa bilərlər, eynilə dtx və xtg kimi, və bir də bunun xarici ayağı var. piyadalar da məlum. nə olur, birinci onları qurban ver[irilir].
daşlar yerinə oturduğuna və fiqurlar bəlli olduğuna görə, artıq oyuna başlaya bilərik. fəqət oyuna başlamadan öncəoyun qaydaları dəyişilməlidir ki, şahdan başqa heç kim udmasın.


təkrar da olsa, parlament seçkiləri, gələn ilin payızına. amma o vaxta kimi ön hazırlıq olaraq, bir iki nazirlik çıxarılar, yeni dalğa reformlar, yeni gənc nəsil: oxumuş, tənqidi filan, proqressiv. bunlar nə edəcəklər? köhnələri və indiyə kimi aparılan yalnış və görülməyən şeyləri tənqid edəcəklər. və həmin adamlar sonra zamanla vurulacaq.
parlamentə güman ki, təbrik məktubu yazanlardan kimlərsə girəcək. sosial sahədə biraz dəyişiklik olar, maaş filan qalxar, ələxsus da pensiyalar. faydası elə də olmayacaq, çünki inflasiya var. minimum əmək haqqı da bəlkə qalxar zamanla. bütün bu illərdi dirənən, həllini gözləyən reformları birdən-birə verməzlər, axmaq deyillər ki. versəydilər indiyə kimi edərdilər də. nə mane olurdu?: " lQarabağ" şaka lan şaka. bəlkə də uşaq pulu nəhayət ki verilər, amma onu saxlayarlar [2025] prezident seçkilərinə. niyə? çünki yeni
və güclü Azərbaycana ən azı 3 uşaq lazımdı. al devizini də deyim: " ailəyə hörmət [sevgi], dövlətə inam!" burası çokamelli: inam kəlməsi önəmlidir. yəni indiyə kimi inanmırdın, bundan sonra inan, güvən. uşaqların da adlarını mən deməyim ki, həmişəki kimi, [bilirsiz də].

edit n: çayınızı için və oturub entry-ni bir də oxuyun. əslində parlament seçkiləri gözləyirdim, amma şah bizi mat elədi, prezident seçkilərinə gedirik. bir iki dənə dəxlisiz namizədlər filqn verərlər ora, yalandan.

ən demokratik seçki belə olsa, bu dəq 50+1-lə rahat qazanar. səbəbi sadədir, amma bu haqda nə vaxtsa vaxt olanda.

saqqal saxlamamaq üçün səbəblər

kaş analarımız da bu entry-ləri oxusa.
amma, belə şəxsən rəsmi bir iş həyatı filan yoxdusa üzümü qırxmıram. yəni, əslində elə bir məcburiyyət filan da yoxdu, sadəcə peşə gərəyi, biraz business [official] geyimlərə uyğun olsun deyə. saqqalı halım: əməli saleh, mömin bir bəndə.
üzü təmiz halım: god father Part ıı, Michael don carleone, bəlanı s2rəm modu. ona görə də, nəsə ciddi məsələ olanda açıram don carleone modunu. niyə? çünki, ss qanunu həmişə işləyir və mərhəmət hissi sadəcə yaxınlarımıza keçərlidir.(baxma: it is not personal, it is strictly business)

yuxu

son zamanda başıma gələn bir hadisədən danışacam, huşumu itirib evin girəcəyində yerə yıxılmağımdan. deyəcəksiniz ki, başlıq hara, huşunu itirmək hara. açıqlayacam hamsını.
hardasa iki-üç həftə əvvəl olardı, sentyabrın sonlarına doğru. dəhşətli zaman təzyiqi və stress altında akademik işimi sonlandırmağa çalışırdım, hətta vəziyyət o yerə çatdı ki, son iki günü evdən çıxmadım, yemek de yemirdim, sadəcə bisküvi vəsəllam, ondan qabaqkı zamanı dayanmadan hər gün idman və 10 km cardio ( 1 saat ərzində). nəticədə ağır soyuqladım, çöldə 26-27 dərəcə isti, mən isə evin içində qalın qış paltarlarında vibrasiyada idim, titrəmək yox, məhz vibrasiya.
gecə saat 4. yuxudan oyandım, gördüm ki daha üşüməyə dözə bilmirəm, ayağa durub mətbəxə keçəndə qusma hissi gəldi, amma qusa bilmədim, çünki mədə boşdu, heçnə yox. nəysə, çay dəmləndi, gəlib yerimdə oturdum, stəkan da yanı başımda. aradan biraz keç(miş)di...
nəsə aşağı tərəfdən belimə sərin hava deyirdi, xəfif, ciyərlərə işləyən və bir o qədər də kəsici. hələ gözlərim bağlıdı, açmamışam:

bir ölüm havası dəydi üzümə,
nə gözəl, nə sərin havaymış, Allah
sən demə ürəyim ölümdən ötrü
darıxan bir bomboş yuvaymış, allah


şüurum özünə gəldikcə fikirləşirəm ki, bu hava hardan gəlir, amma hardan gəlirsə də zordu, elə belə qalım dadını çıxarım. sonra sol qolum tərləməyə başladı və sol tərəfi üstə çevriləndə, gözümə yataq otağının açıq qapısı dəydi. fərqinə vardım ki, mən girişdə yerə yıxılmışam və ordayam. bu məqamda başımın arxasındakı küt ağrı da özünü biruzə verməyə başladı. hə, demeli arxası üstünə dəymişəm yerə. və bütün bədənimdən soyuq tər axmağa başladı. mən isə bir beş-on dəqiqə eləcə sol tərəfi üstə uzanıb, həm yerdən gələn soyuq havanın, həm də bədənimdən axan soyuq tərin dadını çıxarırdım. sonra keçdim yerimə, çayım hələ də isti idi. amma mənə çatmayan, məhz yerimdən necə və niyə qalxıb hamama doğru getməyim idi.
nəysə, pijamamı dəyişdim, çox pis terləmişdim, elə bil yuyub vermisən ki, al geyin. sabaha qədər ağrılarım yüngülləşdi, soyuqdəymə filan azaldı, bədən öz-özünə "reset" atmışdı.
amma və lakin görünən o idi ki, beyin son olanları yaddaşa yazmamışdı.
yuxu da demək olar ki, eynən belədir, ne vaxt yuxuya getməyimizi beyin tam qeyd elemir, bəlkə eləsə də, onu qısa yaddaşa yazır, uzunmüddətli olana yox. ayılanda da, özümüzü başqa bir keçid vəziyyətində görürük: ya yuxu görürük, ya ayılırıq (hər sabah olduğu kimi), ya da ölüm. [bu dediklərim sadəcə şəxsi həyat təcrübəmdi, hər hansı kitaba əsaslanmır].
normal ölüm, məncə, elə yuxu kimi bir şeydi, yatdın, keçid vəziyyəti, sonrakı həyat. ona görə də ölümə belə dəhşətli ağır və neqativ məna yükləməyə dəyməz, əgər normal bir həyat yaşamısınızsa.
bir də qorxulu bir şey deyil ölüm, adi yuxudu da. yuxu necə bizə şirin gəlirsə və ayılmaq istəmiriksə,-

nə ağır yatdı, bu oğlan, ölübəəə
tərpənməyir üstündəki yorğan, ölübəəə,-
ölüm də onun kimi bir şey: əbədi yuxu. yat da, yata bilirsənsə.

azərbaycanlı

millət və dil üzərinə qısa olaraq onu deyim ki, tarix boyu onun bunun altında olmuşuq. yəni, ən kobud dildə hər gələn tutub minib bizi. altda qalan bir millət olduğumuzdan "qul" təfəkkürü zamanla canımıza, qanımıza hopub. şamaxı xanının teymurun qabağına çıxardığı qul misalı. və ya tarixən bir-birimizi qirmağımız. yenə xanlıqlar dövründən bir misal: fətəli xan biraz daha çox ərazi ələ keçirmək naminə cavad xanın üstünə rusların getməyinə icazə verir. özü də sonra olur rusların vassalı. yəni, daim bir-birimizin ayağın altını qazan millət olmuşuq.
o ki, qaldı dil, din və millət anlayışına. məncə, manna və atropatena söhbəti konkret geydirmə söhbətdi, bizlə birbaşa əlaqəsi yoxdu. yəni vare, amma müasir Azərbaycan və azərbaycanlılarla heç bir əlaqəsi yoxdur. insan nə qədər kayfda və umbay olmalıdır ki atrapotena sözünü Azərbaycan desin.
tarixi gedişat isə belə olub: əvvəl atəşpərəst olmuşuq. ki, bu da zamanına görə normaldı, insan təbiət hadisələrinin qarşısında acizdi (idi) və alovu müqəddəs bir şey kimi görürdü. necə ki, bizdə alovdu da gecə gündüz yanır. sonra Zərdüşt adlı bir peyğəmbər çıxır, amma o da kütləyə təsir edə bilmir. və Zərdüştlük din olaraq atəşpərəstliyə yenilir. bizim bir düşüncə olaraq qarışdırdığımız bir sey var: din olaraq Zərdüştlük atəşpərəstliyi təbliğ edə bilməz. çünki səmavi din təkallahlıdır və dolayı yolla o da allahı təbliğ eləməlidir. yox, əgər dünyəvi dindirsə, onda heç.
sonra xristianlıq bu torpaqlara gəlir. və yeni din olaraq xristianlıq geniş vüsət alır, ta ki islam yayılana kimi. burası bizim üçün qırılma nöqtəsidir.
əvvəla ona görə ki, islam gələndə bir çox hallarda olduğu kimi sosial tərəfi ilə geniş yayılır: sosial ədalət, bərabərlik falan filan. məntiqi nəticəsi olaraq, kasıb xalq islamı dəstəkləyir. varlılar isə yox. nəticədə nə olur? dağlıq ərazilərdə, ələxsus Qarabağın dağlıq yerlərində xristianlıq qalır, yənu varlı təbəqə, aşağı yerlərlə isə rəyiət. beləliklə varlı-kasıb ayrımı eyni zamanda müsəlman-xristian ayrımına da yol açır. daha sonralar 18-19 cu əsrlərdə həmin Qarabağdakı xristian yerləri xanlıqlar dönəmində və sonrasında məlikliklərə çevriləcəklər.
orta əsrlərdə bir də xalqların köçü var. Səlcuqlar, Monqollar, ondan bir az da əvvəllər xəzərlər. bu gəlişlərə xalq olaraq reaksiyamız nə olub? heçnə. hazır pozada qalmışıq, gələndə gedəndə itəliyib gedib. geriyə qalan dil olub. türkləşmə yavaş-yavaş gedib. dil və mədəniyyət olaraq orta əsrlər bizim üçün qırılma nöqtəsidir. amma biz hələ də fars mədəniyyətin, dolayısı ilə iranın təsiri altındayıq. ta ki, Gülüstan müqaviləsinə kimi. Gülüstan müqaviləsi ilə rusiya bizi irandan ayırıb. Bəxtiyar Vahabzadənin Gülüstan poemasında deyildiyi kimi deyil heç də, " ay, Arazı ayırdılar.." de, gələ, ayırdılar. romantik, romantik danışmaqla deyile, Azərbaycanın atası rusiya imperiyasıdır. bizi irandan ayırmasaydılar, biz hələ də çörəyə "nan" deyirdik..
arada bir səfəvilər dönəmi var. nə qədər biz şah babamızı türk oğlu türk desək də, dünya bu imperiyanı səfəvi iran imperiyası kimi qəbul edir. düzdü, zamanla farslaşma olub, xüsusən də ikinci Təhmasib dönəmində ( burda yanıla bilərəm, çoxdandı səfəvi tarixini oxumuram), amma bizə görə Səfəvilər türkdürlər.
çar imperiyası dönəmi və sonrası də məlumdur. ta inqilaba kimi yuxarı çinli rusdilli elita, [eynilə bugünkü Azərbaycan reallığ] və rəncbərlər. { rəncbər də fars sözüdür, kəndliyə deyilir səhv etmirəmsə} beləliklə davam edir 1917-ə kimi. burda bir tarixi müqayisə aparmaq olar, nə Azərbaycan xalq cümhuriyyəti, nə də 91-dəki, yəni indiki Azərbaycan respublikası özü hərəkət edən, öncüllük edən bir hərəkat olmayıb. həmişə baxıb hərəkət eləmişik, başqaları necə biz də elə. ona görə, tarixdə öz izimiz və sözümüz yoxdu. bizi biz edən tək bir şey var: ermənilər. bütün milli kimliyimiz onların üzərinə qurulub. onlara qarşı nifrətdə, mübarizədə bir oluruq. bir-birimizi söyəndə də, alçaldan da da " ermənisən?!!!" deyirik. ona görə, milli şüurumuz tam oturmayana kimi onlar əsas hədəfdir.
milli kimliyimiz isə belədir: fars mədəniyyətli, türk dilli, rus düşüncəli kütlə. günlük həyatımızda mətbəximizdən tutmuş bütün rituallarda fars mədəniyyətinin ağırlığı hiss olunur, indi son zamanlarda " abi"lar yaman təsir etməyə çalışır, amma çi fayda. dil olaraq ola bilər, aşko-kuşko tafya ilə gecə-gündüz plaza diziləri izləyən kəsim üçün türk dili və mədəniyyəti çəkici [ yox bil mismar] gələ bilər, amma adət və ənənələr bu qədər qısa zamanda dəyişmir. idarəetmə də məlum məsələ [köhnə] sovet idarəetməsi.
bəs biz kimik? Azərbaycan türkçəsi, Azərbaycan türkü. bütün bunlar osturaq söhbətdi. çünki, azərbaycan bir millətdən ibarət deyil, başqa etnik xalqlar da var. dil olaraq da tam türk dili deyil, istər günlük, istərsə də rəsmi dildə rusifikasiya hələ də ağırdı və ərəb-fars sözləri qalmaqdadır.
heydər əliyevin Azərbaycan tarixində ən böyük uğuru elə azərbaycanlı adının gətirilməsi olub. dil və millət olaraq azərbaycanlı oldu bitdi. qısaltması da: azəri. fərqlənmədiyimiz müddətcə, başqaları da bizə dəyər və hörmət qoymayacaq.

rusiya sülhməramlı qüvvələri

Noyabrın 1-i çıxırlar ölkədən. Güman ki, elə bir həftə sonra, 8 noyabr qələbə günündə, ilham xankəndinə girəcək. bayram [ zəfər] günü bayraq asılacaq xankəndində. Yenə bir tarixi çıxış, vəsəllam.
Avropadakı mühacirlər və yerli müxalifətə gəldikcə isə. Kimsə onların nə vaxtsa, nələrsə edəcəyinə inanırdı ki? Mən, şəxsən yo.azərbaycandakı siyasi ideoloji boşluğa və ya ideologiyasızlığa qarşı və eyni zamanda toplumun apolitikliyinə çarə olaraq alternativ nəsə təqdim eləməlisən. Alternativ də qalır, sol, liberal və demokratik düşünc, üstəgəl güclü maddi dəstək. Alternativ çörək pulu yolları açmağa imkan vermirlər, versələr, qeyri-neft sektoru işləyər, və siyasi olaraq bir şey deyən kimi, ələxsus da cəmiyyətin qırmızı xətlərinə qarşı adamı biqeyrət çıxartdırlar. Cəmiyyət ana-bacı üstündə qurulub, hakimiyyət də bundan nəyi var istifadə edir. Xalqın ilhamdan və sistemdən narazılığı siyasi deyil ki, sosialdı. Yəni, dolanmağa bir şey ver, məni hərləmir, kim harda nə vaxt neftin pulunu basıb yedi.

dtx

tutub köhnə arsax prezidentlərindən 3-ünü bugün. lap tom cerry söhbətinə döndüye. Laçın keçidindən kim keçmək istəyir, hop götürürlər. hamısını. gətiriblər Bakıya. bantodeldən hələ də sağlam çıxan görməmişəm, max 1-2 gün, sonra dönüb olursan, bülbül. amma, məncə hamsını verəcəklər (yerli) beynəlxalq tribunala. necə yevlaxda görüşdük, elə də məhşur olmayan yerdə, bu da elə bir yerdə olacaq tarixə keçmək üçün, eynilə Nürnberg tribunalı kimi. 45-ci ildə nazi almaniyası təslim olanda köhnə generalların hamsını mühakimə elədilər. o vaxta kimi bir neçəsi artıq özünü güllələmişdi, qalanlarının da hökmü elə orda oxundu, çox az bir qismi, və ya bir ikisi bəraət qazandı. indi bunlara ölüm hökmü oxunmaz, xarici imicə filan görə, həm sülh quruculuğu zad, amma bəlkə də oxundu da, xalq istəsə, adamlar başımıza nə oyun açıblar. intiqam soyuq halda yeyiləndə ləzzətli olur.

yazarların başına gələn maraqlı hadisələr

Bu entry-dəki insanlar və onların həyat hekayələri birəbir dəyişdirilmədən qeyd olunub. Səbəbi sadədir: çünki bu adamlar tarixin tozlu səhifələrinə adsız qəhrəman olaraq keçəcəklər, heç olmasa, ən azından burda, bu forumda əbədiyyət qazansınlar.
indi isə ilk hekayəmizin qəhrəmanına yönəlirik. ibtidai sinif müəlliməm, mahizər müəlliməm. Mən onu axırıncı dəfə sinif yoldaşım eminlə görəndə, saçları ağarmışdı, ağappaq idi, boynunda da kələğayı var idi. Görüşdük, hal-əvhal tutduq. Zaman təbii olaraq, ondan çox şey almışdı, amma dəyişməyən hələ də bir şey var idi, çöhrəsindəki gülümsəmə. yadıma məktəb illərim düşdü. Mahizər müəllimə əlimizdən tutub, hərfləri yazmağı öyrədirdi bizə, bizim üstümüzdə xüsusi əsirdi. Bizim dediyimiz uşaqlar isə, mən, əhməd və emin. Həm riyaziyyatda, həm futbolda dəhşət idik. Riyaziyyatda hətta 4-cü sinifdə olimpiyadaya qatılmışdıq. Finalda kapitanın bayrağı fitdən əvvəl qaldırmağına görə uduzduq, ikinci olduq. Daha sonralar mahizər müəllimənin yanına hazırlığa filan da gedirdim, bəzi şeylərdə köməklik edirdi. istər dərs vaxtı, istər dərsdən sonra dəyişməyən sadəcə bir şey var idi, ana qayğısı. Məktəb vaxtı onun mənə təsiri çox böyük oldu, çünki çox modern biri idi. Qəsəbədə rus dilli müəllimələr nədənsə həmişə bir neçə addım öndə olurlar.
Sinifimizdə züleyxa, ya da zibeydə adında bir qız var idi. Adını artıq unutmuşam, tək bildiyim bir şey z hərfi ilə başlamasıdır. Kasıb ailənin qızı idi, həm oxuma yazması elə güclü deyildi. Yəni, kasıb olmağına hamı kasıb idi də, kənd yeridir də, nə olacaqdı ki? 90-ların sonu, ölkədə müəllim maaşı 10 şirvan filan. Mahizər müəllimə züleyxaya dərzilik öyrədirdi ki, qızım gələcəkdə lazımın olar, peşə olaraq çalışarsan. Və şüuraltı olaraq, illər sonra, yaşadığım şəhərdə, harda dərziliyə aid bir dükan, mağaza görsəm, ayaq saxlayıb içəri girirəm və həmişə nəsə alıram. Evimdə dərziliyə aid hər şey var, bircə çatışmayan mankendi.
Daha sonra, bir dəfə eynilə, bizim şəhərdə paltarımı kəsdirmək istəyəndə iki dayanacaq məndən uzaqdakı dərziyə girdim, qiyməti çox münasib idi. Qadın visit kartını mənə verəndə familyasındakı ova sonluğu gözümə dəydi və aha momenti. Əlbəttə, o dəq demədim ki, haralısınız, amma sabahsı gün yenə gedəndə o sualı verdim. Özü də dedim ki, özbəkistandansız? Yəni, ağlıma başqa şey gəlməzdi. Dedi, yo, aus aserbaidschan, aus Baku. Dondum, qaldım.bakılı biri, 20 ildən çoxdu burda yaşayan biri və dərzi. Sadəcə dogurdan dedim?! Dedi, hə. Bir xeyli söhbət elədik. Hiss elədim ki, rus dillidir. Bəlkə, onu da nə vaxtsa, hardasa bir mahizər müəlliməsi dəstək olub, onda həvəs yaradıb. Sağol, mahizər müəllimə bəlkə də, səni çox adam xatırlamayacaq, amma neçə-neçə insanın həyatını dəyişmisən. Əsl mürəbbiyəsən. Yaşayırsansa, uzun ömür can sağlığı, rəhmətə getmisənsə, nur içində yat.
Onunla paralel bir də rəsm müəlliməmiz var idi. Tam bir əzazil. Adını da xatırlamıram. Dəhşət tənqid edirdi bizi, heç bir vaxt 5 yazdığını görmədim, 3 və ya 4. Çəkdiyimiz şəkilləri dəhşətül-vəhşət asıb kəsirdi, sanki rəssamlar ittifaqında buraxılış imtahanı verirdik. Hər dəfə də üstümə-üstümə gəlirdi ki, düzünü de, kim çəkib sənin əl işlərini. Həm qorxudan, həm də introvert biri olduğumdan, yavaş səslə deyirdim ki, mən çəkmişəm müəllimə. Adam məndəki qabiliyyətə dəstək olmaq əvəzinə, köstək oldu. Orta məktəbdə də hamı deyirdi ki, nə qəşəng şəkillər çəkirsən. Əlbəttə, da vinci filand deyildim, amma yaşıma görə yaxşı idim. indi də hobby olaraq məşğul oluram, evin bir küncü rəsm işlərinə ayırmışam. Hamı bunun fərqinə vardı, bircə ailəmdən başqa. Və bizim nəsildə iki şey ən azı genetikdir, bir riyaziyyatı güclü bilirik, bir də əl qabiliyyətimiz var, əmim də rəssam idi, ailəsi, yəni babamgil dəstək çıxmadılar, amma ən azından əmim oğlu xəttatdır. Təssəli olaraq, riyaziyyatın zamanında fərqinə vardılar. Və məni riyaziyyat təmayyüllü litseyə yazdırdılar.
Litseydə riyaziyyat müəlliməmizin adı qətibə idi. Uşaqlar çox pis məzələnirdi onunla, qəhbə filan deyirdilər anaları yaşda qadına. Çox savadlı müəllimə idi və dəhşət disiplinli və ya dominant, basqıcı. Bunu öz oğlu ilə münasibətindən etdiyi söhbətlərindən tutmaq olurdu. O vaxtı uşaqlar lağ edirdi, amma illər sonra haqq qazandırırsan, çünki bəlli yerlərdə və bəlli zamanlarda, hələ bu azərbaycan kimi cəmiyyətdirsə, övlad üzərində nəzarət qaçınılmazdı.
Nəzarət demişkən, anamdan söhbət açmasam olmaz. Bir ömür mətbəxdən çıxmayan, öz həyatını ailəsinə və övladlarına həsr edən bir qadın. Daim futboluma qarışırdı, qoymurdu oynamağa. Deyirdi, o uşaqlar avaradır, əslində haqlıdır və ya idi. Amma, futbol elə küçədə məhlə uşaqları ilə oynanılan, ki bunun avarası da, ağıllısıdı, oxumuşudu da var, bir oyundur da. Hər gün dəlilər kimi oynayırdıq, dizlərimiz qanayana kimi. Ha, bu arada, insafən, pis də oynamırdım, bəlkə bir ronaldihno (ben bununla geldim, bununla giderim, kardeşim) deyildim, amma super texnar idim. Hələ də, almanlarla oynayanda arada deyirlər ki, futbola filan getmisən?!! Mən də gülürəm, deyirəm, yo. Və beləliklə və bəlkə də bir istedad daha batdı. Kim bilir, dünya səviyyəsində olmasa da, milli səviyyədə yaxşı bir futbolçu ola bilərdim.
Bütün bu hekayələr sadəcə bir şeyə işarə edir, azərbaycan qadını bütün məhrumiyyətlərə baxmayaraq öz ayaqları üstündə qalmağa çalışır. O qədər basqıya və məhdud imkanlara rəğmən cənnət yaradır. Həmişə demişəm və deyəcəm, azərbaycan qadını azad olduğu gün azərbaycan cəmiyyəti azad olacaq, ağ günə çıxacaq.

Hekayənin ikinci qismi isə qonşularımız haqqındadır. iki qəhrəmanımız var, ilqar və mehman. ilqar, bakı metrosunda köhnə polis idi. Onun keçdiyi həyat hekayəsi, necə polis olması mənim son zamanda başıma gələn hadisə ilə birbaşa bağlıdır.
Hələ 8-ci sinifdə oxuyanda avtobusda gənc ilqarın cibindən pul qabısını oğurlayırlar. Və o gündən o polis olmağa qərar verir. Bununla da onun həyat hekayəsi başlayır. Atamla qonşuların axşam söhbətlərində həmişə 2000-lərin əvvələrində oğruların metrolarda necə şou göstərdiklərini danışırdı. Mən də oturub həvəslə dinləyirdim. Əlbəttə, oğrular tutulurdu sonralar. Mənim bu hekayəm isə belə başladı..
iki həftə bundan qabaq elana 3 il əvvəl aldığım qış təkər setini qoymuşdum, 10 dəq keçmədi ki, mesaj gəldi ki, bəs filankəs sizin təkərləri almaq istəyir xahiş edirik emaili təsdiq edin. Həyəcandan, həm də o an pula ehtiyacımdan emaili və mastercard-dan pulun qəbulunu təsdiq edim. Əslində isə, email phising imiş və pulun qəbulunu yox, çıxışını təsdiqləmişəm. Sabahsı gün danq edəndə artıq gec idi. Kartı dondurdum, amma çi fayda, pul çıxmışdılar. Mən etdim? Polisliyə yazıldım. Yəni elə bir şey. Keçən il aldığım kali linux yüklü prossesorumu rəfdən çıxartdım, tozunu sildim, cybersecurity dərslərinə başladım. Offensive olmasa da, amma ən azından müdafiə tərəfində nələrisə öyrənmək olar. Bu arada qonşumuz ilqarın xətrini çox istəyirəm, hörmət əlaməti olaraq əmi deyirəm. Biraz çox içməyi var, o da ki o yaşda normaldır. Bəzən insanlar arzuladığı həyatı yaşaya bilmədiyi üçün və hər şeyin gec olduğu üçün, təsəllini içkidə, siqaretdə, narkotik maddələrdə tapırlar. Çünki, o xəyal dünyasından ayılmaq istəmirlər, onlara real həyat acı gəlir. Onlar özləri də bu acı həqiqətlərin fərqindədirlər, lakin edə biləcəkləri bir şey yoxdur.
Digər qonşumuz isə mehman əmidir. Məhlədən 1-ci sürət qutusu ilə çıxan, hər iki qızını 18-20 yaşında yerbeyer etmiş, zəhmetkeş, saf və babacan biridir. Ürəyini istə, ürəyini verər. Birəbir azərbaycan kişisi qəlibinə uyur, eynilə atam kimi. Bütün problemləri özü həll etməyə çalışır, zəiflik göstərə bilməz, qonum-qonşu, tanışlıq bağlarına inanır və s. Ən maraqlısı isə odur ki, bütün bu insan bir simbioza şəklində bir birinə uyurlar.
Orta və yaşlı nəsil azərbaycan kişisi itirilmiş bir nəsildi. Sovet dağılanda onlar nə edəcəklərini bilmirdilər, hələ də hər şeyin yaxşı və əvvəlki kimi olacağına inanırdılar. Eynilə mehman əminin köhnə sovet vaxtdı kəndimizdəki həyatdan etdiyi söhbətlər kimi. O insanlar hələ də o xoş xatirələrdə yaşayırlar, yeniliyə ayaq uydura bilmirlər. Ona görə, rəsmiyyətdən qaçırlar, çalışırlar, istənilən problemi polisə, məhkəməyə getmədən yerindəcə həll eləsinlər. Bir qorxu, xof var canlarında.

yazarların linçə səbəb olacaq fikirləri

kələm dolması yarpaq dolmasından qat-qat daha dadlıdır və gözə gəlimlidir. yarpaq dolmasını ana yemək kimi ciddiyə almıram, olsa-olsa ondan yeməkdən əvvəl atışdırmalıq, ya da ana yeməyin yanında yüngülcə snacks kimi yeməli bir şey olar. amma, kələm dolması elədir? yo. bir dənəsi belə adamı doyuzdurur, soyuducuya qoyursan, sabah götürüb birbaşa yeyəndə daha ləzzətli olur, avtomatik 3-4 dənəsi gediree mədəyə. bir də qazanın dibindəki yanmış olanları var, əjdaha bir şey. bəziləri içinə şəkər tozu filan da qatır, fərq eləməz, super bir şeydi.

yeməkdən söhbət düşmüşkən: xəngəllərin hər cürəsi dəhşət şişirdilib, heç cür bəyənə bilmirəm, hələm o gürcü xəngəli. yarısını kəsib tullayırsan, geriyə qalır biraz ət, bir də xəmirin içindəki ətin suyu. bizim yerli xəngəllərin üzərinə də bəzi yerlərdə kartof əlavə edənlər var (baxma: qərb zonası triggered).

bdsm

sevin, sevdirin -*)) əslində bizdə nə qədər çox geniş yayılmasa da, [yəni var, amma hər şey də olduğu kimi bunu da gizlin yaşıyırlar], azərbaycan xalqı olaraq bdsmşikik. yəni acını, dominansı sevirik. "sərt erkəyyy" " "sərt baxışlar", güclü kişi obrazı əslində şüuraltı olaraq basdırılmış bdsm əlamətləridir. yine mi seks hikayesi yazıyosun, firidun abi? bdsm sözünün açması olan:[ bondage, dominance, sadizm ( acı çəkmək), masoxizm, ( acı vermek)] eynilə bizim gündəlik həyatımızda var. bu entry-də isə bdsm-ə iki cür yanaşma ilə baxacağıq: ikili münasibətlərdə, siyasi arenada. siyasi arena sözünü eşidən kimi wtf dediyinizi duyar gibiyim, amma açıqlayacam.
iki münasibətlərdə bdsm aktına sessiya [ session] deyilir, bir dom/ağa/lord/herr yəni aktı icra edən və ona tabe olan sub/qul/slave və s. sessiya başlamadan öncə hər şeyi bütün sərhədlər müəyyən edilir, yəni nə olar, nə olmaz [No-Gos] və safe word seçilir. safe word nəyə lazımdı? ki, dom bəlli olunmuş sərhədləri keçəndə sub həmin sözü istifadə edir və sesssiya bitir, bəzən də bitmir, baxır da, dom nə dərəcədə manyakdır. insan özünü cilovlaya bilmir iş qəzası safe word olaraq çox vaxt işıqfordan istifadə edilir: qırmızı = dur!! bizim dildə tərcüməsi: " yavaş ol da, heyvan!!" sarı= davam elə, amma şiddəti/temponu azalt. yaşılı onsuz da istifadə edən olmur..bəzən görürsən ki, sub heç safe word filan istifadə eləmir, canı acımasına baxmayaraq. niyə? çünki ola bilsin ki o onda trans vəziyyətdədi, özündə deyil, sözün əsl mənasında ağrı qaçınılmazdırsa, dadını çıxar ifadəsinə riayət edir. bir də ən gözəl həzzlər ağrı verən həzzlərdir. eynilə yaramızı qopararkən gələn şirin, amma bir o qədər də acı olan həzz. almanca buna Lustschmerzen deyirlər, hərfi tərcüməsi həzz ağrısı. beyin ikisini də eyni qəbul etdiyi üçün ona elə də fərq eləmir. sessiya bitdikdən sonra isə after care başlayır. yəni dom sub-un qayğısına qalır. subun da dərəcələri var, bəziləri bratty olur, yəni xoşu gəlir, domun əsəbləri ilə oynamağa. bizim dildə: beynimi sikmə də!! bu zaman "qamçı və çörək" mexanizmi işə düşür. sub dom tərəfindən cəzalandırılır ve ya mükafatlandırılır, baxır da özünü necə aparır.
bir də bunun ddlg olan versiyası var: daddy dom, little girl. bu tamam başqa bir aləm, başqa bir səviyyədir. amma qısa olaraq, onu deyim ki, daddy issues olan insanların çoxsu, hamsı yox, əlbəttə ki, uşaqlıqları traumalarla doludur və ataları ilə münasibəti elə də super deyil. ona görə də o boşluğu daddy-si tərəfindən doldurur. anlayışları qarışdırmayaq deyə erkin qədirli sen misin? deyim ki, sugar Daddy başqa şeydi. sugar daddy bizim bildiyimiz Məşədi ibad. yəni birəbir o. o vaxtdı onu qinayırdılar, indi isə camaat özünə həci axtarır. heyf, Məşədi biraz fərqli zamanda gəlsəydin, babat tutuzdurardın.
indi isə bir neçə bdsm ritualı haqqında.
spanking: götə şillə vurma -*) yalın əllə də elə bilərsiz, kəmər, oxlov, taxta, paddle və s. ilə də. sevməyən qız yoxdu. yoxdusa da, hələ də yoxlamayıb. amma biz yenə də siyasi mesajımızı verək, feminist tayfa gəlmədən qadına şiddətə yox.
bondage: aşağı yuxarı eyni şeydi, bu dəfə qızın əlləri, qolları bağlı.
shibari: doğru düzgün edilsə, bir sənətdir.
coseplay, role play, rape play adlarından da məlumdur. coseplay-də çox zaman qız tülkü, pişik, it paltarları geyinir, buttplug filan, role play da dəyişir də fantaziyadan asılı olaraq. rape play isə biraz qəliz məsələsidir, daha doğrusu güvənə bağlı bir şeydi, çünki anlaşıqlı şəkildə "consent non consent" zorlama aktı var.

indi isə bdsm və siyasət üzərinə.
bizim kimi cəmiyyətlərdə güclü kişi obrazı həmişə ön plandadır, kişilik ( maskulinlik) və kişi qavramları bir-biri ilə qarışdığı üçün, daim kişilərdən asıb kəsən, sözünü yeməyən, zəiflik göstərməyən bir obraz tələb olunur və gözləntilər də o yöndədir. başqa sözlə, sikən olmalısan. avtobusda, küçədə, evdə daim qaşlarını çatmış, tərs-tərs baxan, sifətindən zəhrimar yağan atalarla, qardaşlarla doludur. niyə? çünki, cəmiyyət bunu tələb edir. onlar özləri belə deyillər. elə olsalar, ikinci rumkadan sonra içlərini açıb tökməzlər, hönkürtü ilə ağlamazlar. deməli 7/24 role play edir. Azərbaycan kişisi günlük həyatda nə qədər dom rolunu üstələnirsə, azərbaycan qadını da bir o qədər sub roluna bürünür. ona maraqlı deyil, qadın hüquqları, emansipasiya filan. qoruyanı, çörək gətirəni var, vaxtı vaxtında sərt sikir, vse, formula hazır: xoşbəxt Azərbaycan kadını. sərt sikiş dediyi də, dədə-baba üsulu: missioner, ön sevişməsiz, [yaxşı kişi arvadına oral elətdirməz], 2 dəq, qadın da orqazm olmur, bitdi. bu münasibət, ağa-qul, başqa adı ilə güclü kişi, ata obrazı cəmiyyət istənilən sferasında var. ən kiçik vəzifədən tutmuş ən yuxarı çinli məmurlara kimi. yuxarı aşağını basır, tapdalayır, incidir, aşağı isə nəinki safe word islətmir, heç səsini də çıxartmır. susmaq razılıq əlamətidir, deməli davam, şiddətinin dərəcəsini artırmaq olar. və bir yerdən sonra, eynilə bdsm-də və ya zorlama hadisəsində olduğu kimi beyin özünü "rubinlikdən ayırır", artıq nələrin baş verdiyinin önəmi yoxdur, əsas odur ki, sessiya bitsin. sessiya da bitmir ki, bitmir, ən azı 93-dən bu yana -* azərbaycanda bir dənə kişi var
amma sağ olsun, dövlət baba nə qədər fisting filan eləsə də bizi (bax: dəmir yumruq ), ara sıra qədərində after care-sini yaddan çıxartmır da və biz yenə onu sevirik -*) kaş o mənim ərim olardı, sevirəm də onu

qaraqan

"başlanğıcda söz vardı" ifadəsi bibliyadandı ( johannes 1:1) ( yohannəs). eynilə islamdakı mistik " ol" kəlməsi. videosuna baxdım, açmadı nəsə. fikrin var, birbaşa denən, dollanbac yollara salmağın nə mənası var? amerikada yaşayırsan da, Azərbaycan deyil ki, deyesən gəlib tutub aparacaqlar. giriş hissəsindəki anime hekayə isə.. bilənlər bilir, yu-gi-oh vardı bir zamanlar, dəli kimi baxırdıq, eynilə onun hekayəsi. diqqət spoiler!!!, day bu yaşda yu-gi-ohdan spoiler yeməzsən də orda da yu-gi-oh-un babası kartların birinə və başqa aləmə həbs olunur, ona görə yu-gi-oh onu azad eləmək üçün şər qüvvələr ilə mübarizə aparır. kartlarla, o qaranlıq, mistik dünya ilə tanışlıq da təxminən eyni belə başlayır

azərbaycan

#377638 by entry-də yazdıqlarım hamsı gerçəkləşdi. bəs indi bundan sonra nələr olacaq? siyasi sistemin, yəni əliyev avtokratiyasının yaşaması üçün bundan sonra atılacaq addımlar:
1) ərazi bütövlüyü və Qarabağ məsələsi indiyə kimi sistemin açar silahlarından biri idi, nə olurdu fırladırdı söhbəti ora: " ayəəə, bizim düşmənimiz var falan filan" sonra nə edirdi? 92-93 axc Müsavat cütlüyünə yüklənirdi: " bəs gəlmişdilər də, gördük, ölkə xaos içində idi". bundan sonra nolacaq?? indu ərazi bütövlüyü təmin olundu. bununla da əliyev xalqdan yenidən və əbədi xal qazandı. qul həmişə ağasını qalib görmək istəyər. çünki, o öz sahibinin nə qədər qüdrətli olduğunu bilib və necə bir güclü ağaya xidmət etdiyini daim xatırlamalıdır. əliyev də bunu elədi. o artıq şahdır. hətta atası heydəri belə keçib. yeni bir era başlayır bununla da, növbəti 10-15 il üçün. özü, əgər fövqəl-bəşər bir şey olmasa, rahat 10-15 il yenə hökmranlıq etmək imkanına malikdir: həm sağlamlıq, həm də maddi cəhətdən. neft var, idmanın da edir vaxtı vaxtında. bəs şahlığı necə təmin edəcək? əlbəttə, öz təəbələrinin təsdiqi ilə, yəni
xalq refendumu ilə
2) gözləyin gələn il referendum gəlir... həm də erməni həmvətənlərimiz ilə birlikdə, yenidən erməni- Azərbaycan kinoları, qastrol səfərləri filan olacaq. artıq reinteqrasiya başlayıb, rəsmi səhifə də açıblar. daha şəhid söhbəti, vətən filan dövlətə də sərf eləmir, yeni narrativ var: reinteqrasiya, istəmən də xalqların dostluğuna pis baxır. köhnə irəvandakı Cəfər Cabbarlı kinoteatrı da işə düşəcək.
bəs referendum ilə nolacaq? parlament güclənəcək, ermənilər girəcək parlamentə, yerli idarəetmə filan, ola bilsin icra hakimiyyəti, hətta gələcəyinə nazir müavini də olsun. parlamentdə fraksiya da yarada bilərlər. ikili vətəndaşlıq söhbəti də gundəmə gələcək.
ilham isə bəlli bir zamandan sonra avtopilota atıb çəkiləcək qırağa. daha bir də belə bir şans düşməz ələ, xalqın gözündə indiyə kimi bütün elədikləri "halal xoşun olsun" ilə sıfırlandı.
3) bəs Ermənistan? onlar rusiyanı təmiz itirdi, Qarabağı da. geriyə bir yol qalır, qərb və qərbdəki erməni diasporası. onlar nə qədər kömək edəcəklər biraz müəmmalıdır. çünki avrointeqrasiyanın da bir sərhədi var, yəni başqa sözlə maksimum, ondan artığını əldə edə bilməzsən. diaspora da bütün günü sənə pul pompalayan deyil. hətta, lap eləsə belə, ölkədə sərhədləri qoruyan, işləyən, vergi ödəyən adam azdı. vur, tut 3 milyon.
4) sərhədlər müəyyən olunacaq, biz Qazaxın kəndlərini də geri alacağıq böyük ehtimal, Naxçıvanın ermənistandakı kəndi isə qalacaq ermənilərdə, ermənilərin bizdəki kəndi isə bizdə. zəngəzur söhbəti də boş söhbəti idi, sadəcə ermənistana təzyiq metodu idi ki, bunu elə. yol isə irandan keçəcək. Ermənistandan da keçə bilər, amma rusiya istəsə, çünki o yol əsas ona lazımdı, həm ticari, həm də köhnə sovet Rusiyasının ən ucqar sərhədlərini yenidən işə salmaq kimi bir şey.

son söz yerinə:
bəs biz?? həm fərd, həm ailə/qəbilə/toplum/xalq/millət/cəmiyyət olaraq nə edə bilərik? daha yaxşı bir gələcək üçün: demokratik, azad, şəffaf, ədalətli bir cəmiyyət üçün. Nə?

bu sualın cavabını alice möcüzələr diyarında Alice pişikdən mən burdan necə çıxa bilərəm soruşanda, pişik ona belə cavab verir: " hara getmək istədiyinə bağlıdır" alice isə deyir: " fərq eləməz", pişik də deyir ki: " o zaman hansı yolu getməyinun fərqi yoxdu".
əsas hara getmək istəməyimizdir, ondan sonra ora gedən yolu tapa bilərik.

edit1: ermənilərdə qalan kəndlərimiz qayıtdı... resmi şəkildə də ərazimiz
paşinyan tərəfindən tanındı: 86,6 min kv.

heç vaxt sevgilisi olmamış insan

mən. nə yaraşıq var, nə imkan. yəni hər ikisi vare, ortalama və ya biraz üstü: 5-6/10. ona görə sosial şəbəkələrdən uzağam, whatsapp-da belə profil şəklim özümün deyil, ömür boyu olmadı. (bax: təkcə anasi tərəfindən sevilən insanlar)

oruc bəy bayat

bunun əslində uzun bir hekayəsi var. Səfəvilər sarayından diplomatik elçi kimi gedir avropaya, son duracaq yer isə ispaniyadır. gəlib ispaniyaya çatanda orda xristianlığı qəbul edir. yeni dini qəbul etdikdən sonra adı olur, don juan, yəni bizim dildə cənab xuan. amma və lakin iş bununla bitmir, adının haqqını verir və sarayda
ya kraliçayla, ya da ordakı zadəgan xanımlardan biri ilə münasibət yaşayır. bütün bunları zamanında oruc bəy bayat haqqında yazılan tarixi roman olan " 13-cü həvaric" kitabından oxumuşam. romandan belə məlum olur ki, sarayda baz biri olub (baxma: yine seks hikayesi mi yazıyorsun, feridun abi? ) ispaniyada sonrakı həyatı elə də məlum deyil, məlum olanlar da wikipediyada yazıb. söhbət təbrizə, şahın sarayına çatanda, oruc bəy bayatın ölüm fərmanı verilir və xəvaric ( dindən çıxmış/xaric olmuş) elan edilir. daha sonra da, deyəsən 1601-ci ildə öldürülür. haqqında zamanında yazılmış ispanca əsərlər var. özünün də şəxsən yazdığı, modern dildə desək xatirələri, düşüncələri (baxma: memo) var. o dönəmin siyasi, ictimai həyatına və ələxsus səfəvi idarəetməsinə baxış atmaq üçün dəyərli mənbələrdir. dilimizdə isə nəriman əbdürrəhmanlının kitabı var, qiyməti də 7 manat. Bakı kitab evindən əldə edə bilərsiniz.

üzeyir mehdizadə vs namiq qaraçuxurlu

namiqin hansı level biri olduğunu sadəcə elə rəvayət desən bəs edir. avtomatik " qulaq asın, camaat" yüklənir dilində. bir də bilməyənlər üçün namiq ondan da qabaq rəvayət çıxartmışdı, amma o tutmamışdı. məhşur olan rəvayəti, əslində, onun ikinci cəhdidir.
üzeyirə söz yox, nələrse edib, edir, hem yuxarılarda gözü yox. nə şou adamıdı, nə biznes. öz yağında qovrulur da, həm meyxanaçı deyil ki, nolsun ki rəvayəti var.
və namiq brenddi, öz sənətində zirvə nədirsə, o odur. mənim üçün, şəxsən, meyxana tarixi iki yerə ayrılır aydın xırdalanlıdan əvvəl və sonra. 90-ların geydirmə, kim nə gəldi deyən meyxanalarına fikir verməyin çox da, orda deyilənlərin əksəriyyəti əzbər qafiyələr və sözlərdi. aydın meyxanaya özü ilə elə bir səviyyə gətirdi ki, hamı ona həsrət aparırdı ki, ala bu sözü hardan dartdı çıxartdı. boş nəsə demirdi, 4 sətrin 4-ü də dolu olurdu həmişə.
bəs namiqi aydından fərqləndirən nədi? niyə bu qədər uğurlu oldu? çünki arada qadın var, daha doğrusu elə-belə qadın yox, Aygün. aygünə görə, namiq kruqun "qırdı", (baxma: sevən də belə sevesən gərək), geyiminə çəki düzən verdi, moda ilə geyinməyə başladı (baxma: daha kisə kimi olan xxl kostyuma son ), rusca danışa bilir. Azərbaycan estradasında bəlkə də ən uğurlu duo-dular. bir şey ki, xalq bunların evlənməyini, uşaq filan gözləyirdi, o dərəcə (baxma: Aygün də olsan namuslu ailə həyatı istəyirsən axı) (baxma: alassan məni, namiqq?)

bugün də tərəf müqavili kimi (baxma: bu nə sözlərdi aa yox bil, səni elə sevdi ürək) birlikdə səhnəyə qayıtsalar, populyarlıqları qaldığı yerdən və qat-qat üstünə qoyaraq davam edər