Son yazılanlar
#278437 bu entrydə də qeyd etdiyim kimi,
--spoiler--
filmdən əvvəl dinləyəndə sırf qulağa yatımlılığına görə dinləyirsiniz, amma filmdə yol səhnəsində bu mahnı çalanda çox qəribə hiss verir. ona görə də ən qəşəng soundtracklərdən biri sayıla bilər, məncə.
--spoiler--
hansısa qız tərəfindən quyruğuna basılmış kasıb, amma qürurlu yazar bəylərin hər lənətə gəlmiş 2 həftədən bir hortlatdıqları başlıq.
başa düşürəm e, demokratiya-zad, amma day 101 dənə entry bu başlığa da yox da. sözlükdə "azərbaycanlı" və "oğlanlar" sözünün eyni cümlədə keçdiyi başlıqların entrylərini toplasanız, yenə 101 olmur e, bu ölsün, olmur.
(baxma: hər oğlan yazar bir gün bu başlığa entry yazmağı dadacaq)
rokun bomba oğlanlarından olan led zeppelinin əfsanəvi mahnılarından biri.
)
)
alternativ musiqi birləşməsinin haqqını verən qrup. kaş ingilis dilində oxuyub daha beynəlxalq səviyyəyə çıxartsalar bu işlərini, çünki təxminən dünyanın bizə uzaq hissələrində mütləq belə mahnılara ehtiyacı olan insanlar var. youtubeda random qarşımıza çıxan 40-50 dəqiqəlik "7/24 chill music" canlı yayımları, ya playlistləri var ha, bu qrup hamısını heç edir.
xüsusən bununla
)))
bu sifarişi verən: adelchist kitabı karandaşla oxuyanların 
qarmaqarışıq esselər toplusu. belə ki, toplu Tıq-tıq xanımın hekayəsini Frans Kafkanın "Milenaya məktublar"ının, ildiko Van kürtinin "Ay işığına tarif"inin, Jan Pol Sartrın "Sözlər"inin, Stefani Mayerin "Alatoranlıq"ının, Herman Hessenin "Yalquzaq"ının, Conatan Sviftin "Qulliverin səyahəti"nin və sairə kimi əsərlərin yazı üslubunun fonunda yeni ruhla yazılıb. bu, daha qəliz bir mövzunu başa salarkən onu aydınlaşdırmaq üçün verilən və həmişə də eyni olan nümunələrə bənzəyir. tıq-tıq xanımı artıq hər kəs bilir deyə bu kitab sayəsində siz - biz yazıçıların üslublarının, hekayəyə baxış tərzlərinin, ideyalarının ümumi kəsişmələrinə baxmış oluruq.
pdfi üçün.
həmin kitabın resenziyası üçün bu bloqu tövsiyyə edə bilərəm.
çox mənalara yozula biləcək corc oruel imzalı distopik kitab.
eyni zamanda böyük ekran üçün də səhnələşdirilmiş, amma zənnimcə, kitabdakı effekti bir o qədər də verə bilməmişdir. xüsusən, bunu kitabı oxuduqdan sonra filminə baxan insanlar yaxşı duya bilərlər.
qaldı ki, 1984-ün analiz aspektlərindən. burada əsəri demokratik / qeyri-demokratik cəmiyyətlər, şovinizm, diktatura rejimi, iqtidar / müxalifət kimi mövqelərdən çox yerə bölmək və fərqli nəticələr çıxarmaq mümkündür.
böyük qardaşın vətəndaşları media alətləri vasitəsilə təqib etməyi, bəlkə də, mediaya ya göndərmə, ya da onun məqsədini ifşa etməkdən başqa bir şey deyildi. televiziya corc oruelin əsəri yazdığı vaxtlarda yeni-yeni kəşf olunsa belə, əsərin hər zaman aktual ola bilmək qabiliyyəti də buradan gəlir - artıq media və media alətləri insanları maarifləndirmək deyil, onları manipulyasiya sayəsində öz təsiri altına almağa çalışır. bu da elə böyük qardaşın etdiyi şeydir.
siyasi ideologiyalara qaldıqda isə əlbəttə ki, 1984 demokratiyaya da toxunur. amma əsas ələ aldığı ideologiya, məncə, liberalizmdir. klassik liberalizmin individualları dövlətdən önəmli tutduğu nöqtədə, iqtidarın bir vasitə deyil, məqsəd olaraq istifadə olunmağı vətəndaşları dövlət qarşısında dəyərsizləşdirir. elə bu da böyük qardaşın etdiyi şeydir.
--spoiler--
sırf öz prizmamdan baxanda isə gördüyüm şey çox açıq-aydın olaraq gücün - iqtidarın qurduğu mürəkkəb oyunlardır. winston və julia meşələrə gizlənib kameralardan qaçdıqlarını düşünsələr belə, onların bunu düşünməkləri üçün şərait yaradan da elə böyük qardaşın özü idi. bu sistematik burulğan fərqli beyinlərə kiçik azadlıqlar verib gözlənilməz şəkildə azadlığın qollarına qandal vurulmağı ilə bitir.
101-ci otağa göndərilib işkəncələrə məruz qalan winstonun edamına hökm verilmir? ona görə ki, winston edam olunaraq yalnız ölmüş olacaqdı. səhv etdi, öldü. böyük qardaşa isə bu, ona işkəncə vermək qədər ləzzət eləmir.
bir insanı o dərəcəyə gətirmək ki sevgilisinin quyusunu qazsın və onu ifşa etsin, "julianı aparın, onu öldürün məni yox!" desin, beli bükülsün, öz halını görsün, düşündüklərinin, əslində, kəskin həqiqət olduğu halda yanlış olduğunun beyninə yeridilməsini hiss etsin, anlamasın, anlamadıqca daha çox anlamasın - bax bunların hamısı, bir insanın edamından daha həzzvericidir.
--spoiler--
2017-ci ildən fəaliyyət göstərən, fəqət dünənlə bərabər özlərinin tam yeni formatı ilə yenidən fəaliyyətinə davam edən şeir platforması. şeir platforması anlayışı düzgün oturdumu cümləyə, o barədə qərarsızam, amma özləri haqqında tam və ətraflı məlumat tapa bilmədim.
hər dəfə tamam fərqli qonaqlar müxtəlif ədəbiyyatlardan şeir səsləndirirlər. sonuncu videolarında Eyyub Yaqubov qonaqları, "Mikayıl Müşviq - Gecə düşüncəsi" isə bu dəfəki şeir seçimləri idi.
) . izləmək istəyərsiniz. üçün.
bu sifarişi verən: hechliyin_menasi 2001-ci ildə yaradılmış çox yararlı email marketinq şirkəti.
qeydiyyatdan keçəndən sonra sizin şirkətin adını soruşur (şirkətlə yanaşı, siz bir individualı da təmsil edə bilərsiniz), mail siyahınızı əlavə edirsiniz, sizə təqdim olunan templatelərdən öz xoşunuza gələn birini seçib yenidən dizayn edir, redaktəsiylə məşğul olursunuz və sizin mail hazırdır.
hələki yalnız bu xidmətindən istifadə etmişəm, başqa da varsa, mən bilmirəm.
bu şirkəti öyrənməzdən əvvəl gələn maillərin dizaynına heç fikir vermirdim, amma bildikdən sonra, hər gələn kampaniya, qrup mailində altda loqosunu görəndə aydınlanma yaşayıram.
ətrafında məcburən görməli olduğun insanların hərəkətlərindən, xarakterlərindən zəhlən getsə də, bir müddətdən sonra nifrət məfhumunun öz yerini "adiləşmək"ə verməsi, sənin bunu dərk etməyin. mahiyyətcə xırda şeydir, amma bu, kef də pozmaqla qalmır, ağzına sıçır.
(baxma: black sabbath - into the void )
birdən öz-özümə dedim ki, davaya gedəndə nətər bomba qulaq asmaq olar ala buna
bu sifarişi verən: Nabifur
eksperimental, post-rok janrının türk nümayəndəsi kafabindünya-nın "Obi" albomunun 2-ci treki.
7 dəqiqə içində adamın duyğularına ədəbsiz hərəkətlər edir. üzr istəməsi idi, ağlaması idi, peşmançılıq-filan deyə-deyə axırda hətta fikirləşirsən ki, balmorhea "the winter"-in rock band versiyasıdır.
əlavə olaraq, içində sadəcə "üzr istəmək" feilini daşımır. bilmirəm, "the winter"ə oxşadıram deyədirmi, bilmirəm, lakin içində bir müzakirə gedir, qarşılıqlı söhbət gedir. sonradan dava başlayır. axırı üzrlə bitir.
linki də bura qoyuram:
)
)
23 yaşı olmasına baxmayaraq, 11 musiqi alətində ifa edə bilən underrated gözəllik.
homemade akustik videoları ilə tanınmağa başlayıb. 3 yaşında ad günündə hədiyyə alınan gitara sayəsində musiqiyə qazandırılıb.
səhv etmirəmsə, narkotik aludəçisi olub uzun bir müddət və çox ciddi müalicələr alıb, nəhayətində, musiqiyə daha çox bağlanaraq düzəlməyə başlayıb.
)))
çox danışıldığı üçün uzun müddət iqnor edib baxmağı ertələdiyim hətta "ömrümdə heç vaxt izləməyəcəyim filmlər" siyahısına əlavə etdiyim, indi də o rəftarıma görə məni itdən peşman edən kitabdan böyük ekrana daşınmış film.
qeyd edildiyi kimi, çəkiliş məkanları çox gözəl auraya sahib idi. sadəcə bu deyil, çəkilən kadrların ardıcıllığı, texnikası - bir bütün halında çox dəyərli hesab olunacaq tərzdəndir. soundtracklər filmi izləməyimə yeganə səbəb idi. filmə baxdıqdan sonra tamam ayrı cürə dinləməyə başlayırsınız. bunu bir bu filmdə yaşadım, bir də schindler's listdə yaşamışdım.
--spoiler--
məlum "peach scene"nin filmdə heç cürə alınmayacağı düşünülsə də (kitabda çox dərin - vizuallıqla yox, yalnız sözlərlə ifadə edilə biləcək hisslərdən ötrü), şərhçilər tərəfindən yaxşı hesab olunub. çox kiçik dəyişikliklərlə də səhnəni uyğunlaşdıra biliblər.
hətta oliver rolunu ifa edən armie hammer-ə imzalaması üçün şəftəli verən də olub, bəli. elio rolundakı timothée chalamet isə hər getdiyi verilişdə "bu dəqiqə şəftəli zarafatı gələcək" deyib panikaya düşür.
--spoiler--
dünən 2-ci buraxılışının açılış mərasimi baş tutmuş və 9 oktyabra qədər davam edəcək ölkəmizdəki film və festival anlayışları üçün ayrı-ayrılıqda çox böyük addım hesab oluna biləcək festivaldır.
təşkilatçıların cömərd və mehribanlığı, mədənililiyi ayrı bir məsələdir və bu il nümayiş olunacaq filmlər açıqlama hissələrindən / fraqmentlərindən göründüyü qədərilə olduqca maraqlıdır.
bir çox nümayişə biletlə girmək lazımdır və biletlər nümayişin olacağı məkanda girişdə satılır. 3 manat kimi də çox çox düşük bir miqdarı var. gedin, dəvət edin, izləyin, paylaşın.
hərdən çox nifrətdolu və əsəbi olanda buraya içimi töküb, 2-3 ay sonra "bu nədi yeniyetməlikdən iki gündür çıxmış kimi yazmışam" deyə fikirləşərək silirəm. indi də bura ona görə gəlmişəm ki, nəinki 2-3 ay, hətta yadıma düşsə, 2-3 həftə sonra silim.
onu yazmaq istəyirdim ki, mən insanlarla münasibətlərin qurulması baxımından şikəstəm. heç cürə başa düşə bilmirəm insanların psixologiyasını. necə insan olmaq lazımdır ki, nə səndən çox nifrət etməsinlər, nə də ifrat sevməsinlər? yəni neytral zona.
getdiyim hər kollektivdə, bəlkə də, məndən daha çox düşünən yoxdur ki, "görəsən, filankəs bunu deməklə nəyi nəzərdə tutdu? bunu ondan soruşmalıyam? bu sözünə cavab verməliyəm? bu haqda kimləsə məsləhətləşməliyəm?" bax bütün bu suallarla mənim cavanlığım çürüdü. çürüməklə qalmadı, üstəlik, artıq üzərini siçovullar basıb - hərəsi bir hissəsini qopartmaqla məşğuldur.
bir insan digər insanlarla ünsiyyət halında olarkən necə başıdinc qalmağı bacarar deyə düşünəndə bəzən fikirləşirəm ki, sadəcə deyilənlərə gülüb keçmək əla seçimdir. sonra görürəm ki, yox axı onda insanlar sənin bu elit hərəkətlərini anlamadıqda başına çıxmaq üçün pilləkən axtaracaqlar. bu punktu beynimdə yox edib daha sonradan deyilən sözlərə cavab vermək hissəsini seçirəm. bu halda: ola bilər ki, sən elə insanla qarşılaşırsan ki, o, səni yola verir, yaxud nevrozun biri ilə qarşılaşırsan, qəşəng davadan sonra sakitləşib yerinə keçirsən. demək, bu da olmadı.
sonra da papağını qabağına qoyub düşünürsən ki, ala ümumiyyətlə, bu, sənə lazımdı?! ətrafını bir az müşahidə etdikdə görürsən ki, insanların hamısı o qədər gözəl şəkildə bir-birini yola verir ki. 2 nəfər danışır 5-10 dəqiqə, deyirlər-gülürlər, 2 gün sonra bir-birilərini yerin dibinə basdırıb üstlərinə torpaq atırlar və heç birisi bundan narahat olmur. insanlar səmimiyyətsizlikdən narahat olmur. sən narahat olursan, lakin olmuşa nə çarə deyib başlayırsan onların taktikasına keçməyə. sevmirsən, cəhənnəm elə, o da səni sevmir, zato bu dəqiqə onla söhbətləşməlisən ki, sabah sənə qarşı çönə bilməsin.
sözümün canını özüm də başa düşmədim. amma başa düşmək çox asandır ki, bəzi insanlar - burada mən - normal yaşamağı bacarmır.
1982-ci ildə ingiltərədə qurulan rok qrupu. hərəyə bir ayrı təsir edir, belə də supergücləri var. demək mən ilk dəfə qulaq asanda popa bənzədib xəfif soyumuşdum. həm də adı da 5-ci sinif ingilis dili kitablarından fırlamış kimidir deyə ayrı bir əsəb olurdum. sonra dost tövsiyyəsi üzərinə bir mahnılarına 2-3 dəfə ard-arda qulaq asıb depressiya şilləsini düz qulağımın dibinə yeyəndən sonra başa düşdüm ki, bu qrup nədir, nə deyildir. bu arada, qrupun adının şablon olmasının səbəbi belə verilir ki, o dövrlər rok qruplarının adları çox kreativ, dəyişik olurmuş. qardaşlar da düşünüblər ki, biz ən çox bilinən soyadı götürüb öz sadəliyimizi ortaya qoyaq.
qrup çox yaşamır, 5 il sonra dağılır; mahnı sözlərini, əsasən, Morrissey yazırmış və özü də əsas vokalda olduğu üçün bir növ bir liderlik mövzusu var imiş ortada. həmin dövrlərdə digər bir dominant üzv olan johnny marr ona əks olan bir şəxsiyyətə malik olduğu üçün qrupu bu iki şəxsin daxili çəkişmələri ilə aşağıya düşürməkdənsə, bir dəfəlik dağılışmağın daha yaxşı olduğunu düşünüblər.
heç fərq etmir, 5 il, ya 50 il, uzun illər unudulmayacaq indie rock babalarıdılar.
ən sevilən, bilinən mahnılarından:
))))
uydurma olan haldır. buna ona görə uydurma demirəm ki, mən fantastik bir feministəm və bütün dünyanı girl power yazılı tshirtlə qurtaracağımı düşünürəm; bu haqda başlıq açılması və dəqiq bir statistika verilməsi üçün çox dəqiq bir mənbə də olmalıdır. ətrafda görünən, danışdığınız, söhbətiniz olan 3-4 nəfər siyasətdən anlamır, yaxud bu, heç onlara lazım deyil deyə onları nəzərə alıb ümumiləşdirmə aparmaqla doğruluq payı olan bir nəticəyə gəlmək çox da mümkün görümür.
və gəlin realist olaq, ölkədə, ümumiyyətlə, neçə nəfər siyasətlə maraqlanmağı üstün tutur? bunu bu mövqedən bildirməyə ehtiyac yox idi, hər şey aydındır. azərbaycanda, yaxud dünyada gedən siyasi məsələlərin hamısı "nəticəsi problemdən əvvəl bəlli olan" tipdəndir. və saytlarda, qəzetlərdə axtarsanız, qarşınıza çıxsa, görərsiniz ki, onsuz da, siyasi xəbərlərin, siyasi ekspertlərdən, politoloqlardan alınan müsahibələrin yarısını kişi jurnalistlər yazırsa, yarısının da müəllif hissəsində qadın jurnalistlərin adı qeyd olunur. "kişi/qadın jurnalist" deyilən bir şey isə, ümumiyyətlə, yoxdur.
Son bəyənilənlər
