albert desalvo

mən? mən qadınlardan nifrət etmirəm, onları sevirəm.
albert desalvo 13 qadını öldürən, amma təcavüzə görə həbs edilən amerikan vətəndaşıdır. ac olan kiçik pişiklə, iti, kiçik qutunun içinə qoyaraq onların bir birilərinə əzab vermələrinin uşaqlıq hobbisi olduğunu bildirmişdi. qadınları öldürmədən əvvəl onlarla cinsi əlaqəyə girir, sonra müxtəlif metodlarla onları öldürürdü. desalvo son öldürmək istədiyi qadının əllərini bağladıqdan sonra onu təhdid etməklə məşğul olur. sonra müəmmalı olaraq qadının əllərini açaraq ondan üzr istəyərək qaçmağa başlayır. desalvo ömürlük aldığı həbs müddətində başqası tərəfindən bıçaqlanaraq öldürülür.

(baxma: boston qəssabı)
(baxma: green man)

öldürülən qadınların siyahısı:

1. anna slesers 55 14th june 1962
2. mary mullen 85 28th june 1962
3. nina nichols 68 30th june 1962
4. helen blake 65 30th june 1962
5. da irga 75 19th august 1962
6. jane sullivan 67 20th august 1962
7. sophie clark 20 5th december 1962
8. patricia bissette 23 31st december 1962
9. mary brown 69 9th march 1963
10. beverley samans 23 6th may 1963
11. evelyn corbin 58 8th september 1963
12. joann graff 23 23rd november 1963
13.mary sullivan 19 4th january 1964

yazarların qısa hekayələri

hamburq nostalgiyası.* van den budenmayer

qırx səkkizlə* köhnə sevgilim hamburqda yaşadığımız evi fikirləşirəm. qırx səkkiz o vaxt jurnalist olmaq, mən isə aktyorluq üçün çalışırdım. ikimiz də aid olmadığımız ölkədə yaşayırdıq. sevişməkdən yorulduğumuz vaxtlar olurdu, o vaxtları çılğınlıqlara ayırmışdıq. məsələn qırx səkkiz* köhnə sevgilim bir neçə saatlıq nazi olurdu. sevişmə əsnasında mənə nazi estetikasından danışırdı, hitlerin şəkilini sifətimə yapışdırıb elə sevişirdik. qırx səkkiz hər dəfə orqazma çatırdı. mən boş qalan vaxtlarımızda təcavüzü başa düşməyə çalışırdım, alınmırdı. hamısının axırı seksə aparırdı. skinheadlərə qoşulmuşduq o vaxtlar. saçımı - 8 illik saçlarımı - bir neçə saatlıq çılğınlıq üçün kəsdirmişdim. qırx səkkiz küçənin ortasında sensura geri gəlməlidir deyə bağırırdı. sarışın almanlar ona gülürdülər, o almanları ciddi insanlar hesab etmirdi. senzura onun jurnalistikası üçün tanrı idi. qırx səkkiz* köhnə sevgilim özünə qadağalar qoyaraq onları aşmaqla məşğul idi. bütün dildoların yığışdırılmasını, və bir gün penislərini kəsərək onların göt deşiklərinə soxan qadının xəbərini hazırlamağı istəyirdi. mənə isə rejissorlarla -qadın- cinsi əlaqəyə girib girməyəcəyimi soruşurdu, mən yox deyirdim. aramızda keçən sadizmlə bağlı detalları açıqlamayacam. etik deyil.

qırx səkkiz məni met* metamfetamin sonrası niyə ereksiya yaşamadığımı soruşurdu. məni o halda hipnoz halına gətirmək üçün çalışırdı, normal kimi yaşayan digər bütün insanlar ona anormal damğası yapışdırardılar. elə mənə də. amma bizim yaşamaq üçün çılğınlığa ehtiyacımız var idi. normal və yaxşı insanlar deyildik. olmayanda olmur. simple. bunları iki il davam etdirdik, sonra yorulmuşduq və ayrıldıq. onu halusinasiya halında görməyə başladım. ayrıldıq çünkü o yorulmuşdu və özünü asdı. belə qadının klassik intihar metodu ilə ölümünü özümə bağışlamıram. boşanmış kişinin məhkəməni tərk edişi kimi ayrıldım o evdən. meyidi iki ay sonra tapıldı. bəzən nostalgiya yaşayıram, bütün o yaşananlar üçün darıxıram. uşaqlaşıram. əlimdə olmur. onun üçün tanrıya dua edirəm. və yaradıcı intihar metodu kəşf edən kimi özümü öldürəcəm.

joe dassin

ağır film sonrası, ya da yüngül ruhlu bir fransız filmi sonrası dinlənilməsi lazımlı olan underrated musiqiçidir.

(bax: salut)

sözaltı sözlük

məncə artıq sözlük haqqında fikirlərimi bildirməliyəm.

ironiya, yumor hissi yüksək insanlar var və belə bir dünyada onların varlığını bilmək maraqlıdır. yumor və ironiyanın dərəcələri biraz da yüksəlməlidir, bunun üçünsə bol-bol özünüzü dolamağınız lazımdır. zamanla olacaq.
ailə məişət problemlərindən əziyyət çəkən, atalarını, analarını rahatlıqla öldürüb, biraz da inkişaf etsələr, camus olacaq insanlar var, o insanları bəyənirəm. amma o insanların bir əlin barmaq sayısı qədər olduğunu da görə bilirəm. problem çatışmamazlığından özünə tragediya yaradan insanlar var. zamanla keçəcək.
natamamlıq kompleksi olan, həyatında ki yeniliyi paylaşmaq üçün dolayı yollardan istifadə edən insanlar var, onlar da maraqlıdır. zamanla böyüyəcəklər.
çox güclü, tək tərəfli fikirləşməyən yazarlar var, onları küsdürməmək lazımdır. burada ciddi fikirləri olan insanları fərq edirəm. sadəcə tolstoy olmadıqlarına görə yetəri dəyərləndirilmirlər. zamanla inanacaqlar.
sözlük, hər sualın cavabı zamanla verilir. good luck

6 yaşından bəri beatles dinləyən insan

hərkəs bu tip mövzulara önyargılı davranmaq dərdindədir. çünkü bunun reallığına inanmadıqları qədər, biraz da inanırlar. inanmaq variantı beyinlərini qurcalayır, çünkü onlar indi böyüyüblər və altı yaşından beatles dinləmək istəyirdilər. bu beatles olmasın opeth olsun, fərq etməz.

normaldır, ola bilər, why not? mədəniyyəti dört yaşından uşaqlarına öyrətməyə çalışan valideynlər mövcuddur. o uşağın böyüyüb nə olacağı, ona necə təsir edəcəyi başqa bir mövzudur. bu bakıda da, liverpulda da mümkündür.

futbol fanatizmi və din

fikirləşirəm ki modern dövrdə futbol və teizm fanatizmə görə bərabərdirlər. futbol din, stadionlar ibadət evləri, tərəfdarlar isə dindardırlar.
məncə din yaranmasaydı, bəlli inkişaf periyodu keçməsəydi, fanatizm deyə bir şey yaranmayacaqdı. futbol zövq məsələsinə görə baxılacaqdı və bugün qarşılaşdıqlarımızın böyük əksəriyyətləri bizlərə absurd gələcəkdi. fanatiklik nədir və onu nələr yaradır, inkişaf etdirir? fanatizmin yaradıcıları kütlə psixologiyası altında əminlik qazanan insanların yaratdığı, sitayiş etdiyi, kollektivlər halında faşizanlığa qədər yolu olan lazımsızlıqdır. din ilə futbol fanatizmini qarşılaşdırdığım vaxt ortalıqa danılmaz faktlar çıxır.
islamçılar cümə gününü, xristiyanlar şənbəni, yəhudilər isə bazar günlərini öz ibadət evlərində keçirirlər. onlara xidmət edən bu günlər dini kitablar vaistəsiylə bildirilib. futbol üçünsə bu, ölkənin federasiyaları, ya uefa, ya da fifa tərəfindən qərarlaşdırılır və onlar modern allahlardır. insanların kütləyə ehtiyacını başa düşürəm. çünkü o qədər dəyər yoxsunluğundan əziyyət çəkən insanlarla qarşılaşırıq ki, onların dəyərlərinə xidmət edən biriləriylə birləşmələri onları sevindirir və boşluğu doldurur. amma bu kütlələrin məqsədi, tək bacarmadıqları və daha çox içlərindəki heyvan instinktlərini ortaya çıxartmaqdır. normal insana bu məntiqsiz gələ bilər, normaldır. amma bu şüuraltı yaşayandığına görə fərq edilməyə bilər.
niyə kütlələr fanatizmi yaradır? futbol və din faktoru sadəcə kiçik nöqtələrdir. düşünən insan buralara ilişib qalmamalıdır. bir dəyər altında yığışan insanlar, təkrarlayıram, tək bacarmadıqları və içlərində hiss etdikləri tərəfdarlıq, heyvani instinktlərin ortaya çıxarılması üçün bir birilərinə güvənirlər. bu kütlələr alt insan növlərindən normal insana qədər uzanır. burada hamını cəmləşdirmək fikirində deyiləm. sadəcə alt mədəniyyətin insanı onsuz da vəhşidir və vəhşiliyini özünə bənzəyən insanlarla paylaşdıqca haqqlı olduğuna inanır.
bu din olaraq da belədir, futbol olaraq da, siyasi olaraq da və indi ağlıma gəlməyən hər tip fanatizim də. din bütün fanatizmin atasıdır. futbol, siyasət, kütlələr, dəyərlər, prinsiplər alt təbəqələri təşkil edirlər.
tərəfin olduğu yerdə obyektivlik yoxdur.

yazarların qısa hekayələri

yaza bilməyən adam.

yazıçılıqla ciddi məşğul olmadığım illər idi. ciddi yanaşmadığım kimi, yazmaq rahatlmaq və sakitləşməkdən başqa işimə yaramırdı. dünən nələr baş verdiyini xatırlamır, sabahın nələr gətirəcəyini fikirləşmirdim. klassik anı yaşamaq dərdi də deyildi. indiki zamanın da məni cəlb edən tərəflərini görmürdüm. deyəsən mənim düşmənim zaman idi və borxesin mənə öyrətdiyi kimi: insan zamanla düşməninə oxşayır. nə isə...

yazdıqlarım bərbad idi. bəlkə də indi də elədir. insan özünü inkişaf etdirdikcə köhnə fikirlərindən utanırdı. böyüdükcə ciddiləşir və komplekslərimiz bərkiyirdi. özümü təkliyimə verdiyim, təkliyin ilahi mənasını başa düşdüyüm anlarda yanımda heç kim yox idi. uzun vaxt idi nələrsə yazmırdım və təkliyi öyrəndikcə yazmaqla sakitləşdim. yazdıqca, sakitləşdim. yazdıqca, susdum. yazdıqca, ağladım. yazdıqca, xatırladım. yazdıqca, yazdım.

anadan gəlmə (bu sübuta yetirilib) maksimalist olduğuma görə yazdıqlarımdan məmnun qalmamağa başladım. hamısı xəyali qadınlardan, penisi kəsilib götünə soxulan kişilərdən, dini motivlərdən ibarətmiş kimi gəldilər. yazmağı ciddiyə alacaq qədər yaşlanırdım. əvvəl bunun alışqanlıq olduğunu, sonra isə neçə gündür ac qaldığım və pulumu ancaq bundan çıxartdığım reallığını fərq edərək, yazmağa davam etdim. dostoyevski karamozov qardaşlarını üç həftəyə, borclarını ödəmək üçün yazmışdı. mənim qiyasla borcum olmasa da, həyatımı qazanmaq üçün yazmaq kimi məcburiyyətim var idi.

bir vaxtlar rahatlamaq və sakitləşmək üçün yazdıqlarım artıq məcburiyyətə, çirkə çevirilmişdilər. yazdıqca ögümə təqlidləri edirdim, sifətimi ağlamaq üçün buruşdururdum, iki barmağımı boğaz kanalıma soxub özümə məşğuliyyətlər qazanırdım. hamısı yazıçılığın dəyərlərini təzədən qazanmağım üçün idi. amma olmadı, yaza bilmədim, yaza bilmirəm.

yazmaqdan nifrət edirəm. artıq tək düşmənim yazmaqdır və mənim başqa çıxış yolum yoxdur. borxes məni tanısaydı iki qırmızı tuborg açıb düşmənçilikdən danışardıq. bəlkə fikirini dəyişdirərdi...

yazarların qısa hekayələri

şaxta ata* van den budenmayer

atam kök və ali savadsız olduğuna görə, əlindən kişiliyi təmsil edən heç nə gəlmədiyinə görə şaxta babalıq edirdi. anam standart qadınlar kimi evdar qadın, qardaşım isə anadan gəlmə əqli çatışmamazlıqla vuruşurdu. dört nəfərlik minimalist ailədə yaşayırdıq və mağazalara borclarımız, damcılayan daxmamız və biraz ümidimiz var idi. atamın şaxta babalığı seçməsi kilosuna görə idi. bəlkə də 57 illik həyatında allaha minnətdar olduğu tək şey kilolu olub şaxta babalıq etməsi idi.
atam on bir ay bankların qapısında, bir ay isə pul qazanmaq dərdi ilə tanımadıqların qapılarını döyürdü. banklardan daha çox borc istəmək, digərlərindən pul qazanmaq üçün. mən ağlım kəsəndən atamın yeni ili bizimlə keçirdiyini xatırlamıram. qardaşım məndən daha şanslıdır. o anadan gəlmə atamı və yeni ili tanımır. biz məcbur yeni illərdə saat səkkizdə yatağa giridik. ağır idi, amma barışmışdıq özümüzlə. ən çətini insanın çarəsizlikdən özü ilə barışmasıdı.
atamın keçən illərə nisbətən oyuncaq almağa pulu çatırdı, amma bu il o da yox idi və o mənim oyuncaqlarımı götürərək, evlərə getdi. oyuncaqlarımın hamısı qırıq idi və onlar mənim məsumiyətim sayılırdı. atam otağıma girəndə özümü yuxuya vurdum, dilini dişləyərək onları, oyuncaqlarımı yığdı. sonra qapının səsini eşitdim. yuxum yox idi, amma yatmalıydım...

yazarların qısa hekayələri

xatırlamayan adam* van den budenmayer

insan sifətlərini xatırlamamaq kimi problemim var. tibb buna, ona öyrəşməyim üçün, tələffüzdə ilişdiyim adlar qoyub. mənim latın diliylə problemim yoxdur, üzləri, adları, insanları xatırlamıram sadəcə. çirkinəm, o qədər çirkinəm ki güzgü fobiyam var. saçlarım tökülür, fərq edilməyən sifətim, yeyilmiş dırnaqlarım var. bunun səbəbi genetikdir. ya da deyil. sadəcə genetik olduğunu deyərək, özümdən utanmamağı öyrədirlər. çirkinliyimi anama borcluyam. tanrı onu yaradanda qadınlara qarşı düşmən olmalıydı. yoxsa bu qədəri mümkün deyil. anamı asanlıqla günahlandırıram...

insan sifətlərini xatırlamıram. buna görə çox insan itirmişəm. öz üzünə dəyər verməyən başqalarının üzünü unutmaqda mahirləşir. zamanla. insan yaşadıqlarını axtarır başqalarında. yaşamadıqlarımızı yaşamamışıq, o qədər. sonra adları unuduram. bunu görə də insanları rənglərə, səslərə bölürəm. qalın səsli qadın, mavi rəngli kişi və sairə.

amma qırmızı qadını unuda bilmirəm. adı olmadığına görə, o qırmızıdır. onu bugün xəstəxananın çıxışında siqaret çəkərkən fərq etdim. siqareti iki barmağının arasına sıxışdırıb, primitiv dekabr soyuğunda titrəyirdi. bəlkə də xərçəng xəstəliyini otuz dəqiqə sonra öyrənib, altı aylıq həyatında mübarizə aparmağı öyrənəcək. bəlkə də həkimdir, ya da tibb bacısı. amma mən onu xəstəliyinin ağrısıyla təsəvvür etdim. məni fərq etməmişdi. yerdə dayanan daşları təpikləyərək siqaretin tükənməsini gözləyirdi. yaxınlaşdım. daha əvvəl anamdan başqa heç bir qadına yaxınlaşmamışdım. seks həyatım yox idi. bir dəfə fahişə yanında olmuşam. koridorda ayaqlarında partlamış damarlara baxıb, boşalmışdım. pulumun yarısını almışdı amma. hər nə isə. yaxınlaşdım.

daha əvvəl qağayı səsli qadına aşiq olmuşdum. onun rəngi boz idi. soyuq və ruhsuz. adı, üzü, yaşı yadımda deyil. ona da yaxınlaşmışdım. qağayı səsli qadının sifətini aşiq olduqdan iyirmi saniyə sonra unutmuşdum. qırmızını isə unuda bilmirdim. hətta indi belə, bütün hər şey bitdikdən sonra hələ də yadımdadır. ona sadəcə qadınların əllərindən daha ağırlıqlı olaraq üşüdüklərini dedim, gülümsədi. belə lazımsız məlumatlar qadınlara təsir edir. amma heç nəyi bərpa etmir. qırmızı təşəkkür edərək içəri keçdi. xəstəliyini öyrənməyə. mən isə onu unutmadığıma görə xatırlayıram. nə vaxtsa qarşılaşsaq, bütün bunları ona etiraf edəcəm.

şaxta baba

atam kök və ali savadsız olduğuna görə, əlindən kişiliyi təmsil edən heç nə gəlmədiyinə görə şaxta babalıq edirdi. anam standart qadınlar kimi evdar qadın, qardaşım isə anadan gəlmə əqli çatışmamazlıqla vuruşurdu. dört nəfərlik minimalist ailədə yaşayırdıq və mağazalara borclarımız, damcılayan daxmamız və biraz ümidimiz var idi. atamın şaxta babalığı seçməsi kilosuna görə idi. bəlkə də 57 illik həyatında allaha minnətdar olduğu tək şey kilolu olub şaxta babalıq etməsi idi.
atam on bir ay bankların qapısında, bir ay isə pul qazanmaq dərdi ilə tanımadıqların qapılarını döyürdü. bankalardan daha çox borc istəmək, digərlərindən pul qazanmaq üçün. mən ağlım kəsəndən atamın yeni ili bizimlə keçirdiyini xatırlamıram. qardaşım məndən daha şanslıdır. o anadan gəlmə atamı və yeni ili tanımır. biz məcbur yeni illərdə saat səkkizdə yatağa giridik. ağır idi, amma barışmışdıq özümüzlə. ən çətini insanın çarəsizlikdən özü ilə barışmasıdı.
atamın keçən illərə nisbətən oyuncaq almağa pulu çatırdı, amma bu il o da yox idi və o mənim oyuncaqlarımı götürərək, evlərə getdi. oyuncaqlarımın hamısı qırıq idi və onlar mənim məsumiyətim sayılırdı. atam otağıma girəndə özümü yuxuya vurdum, dilini dişləyərək onları, oyuncaqlarımı yığdı. sonra qapının səsini eşitdim. yuxum yox idi, amma yatmalıydım...

not: bu 12 dəqiqəyə yazılmış qısa hekayədir, reallıq payı yoxdur.*

amerika birləşmiş ştatları

dərindən nəfəs al, biraz daha dərindən nəfəs al, rahatla və sakitləş. mən 10-a qədər sayacam və sən 10 dediyimdə amerikada olacaqsan. dərindən nəfəs al, bir də...

1.
amerika haqqında bildiklərini unut, sadəcə amerika adı gələndə bəzi sözlərlə onu tanımla: bush, obama, los angeles, bayraqda ulduzun sayısı qədər ştatın olduğu, iraq. dərindən nəfəs al...
2.
səndən amerikanı allahlaşdırmısansa, amerikanı kölələştirməyini istəyirəm. rahatlaş, allahını bir neçə saniyəlik öldürməyə başla. niyə amerikadan nifrət etdiyini fikirləş. bunun orada olmaq istəyib də orada olmamağınla nə qədər əlaqəsi var? fikirləş, onu əl çatmaz görəndə nələr yaşayırsan? amerikan polisini xatırla, kapitalizmi...

3. amerikadan nifrət edirsənsə onu allahlaşdır. bir neçə saniyə amerika sənin xəyallarını təşkil etsin. nələr hiss edirsən? demokratiya səni nə qədər çəkir? krizislərin idarəsi sənin əlindədir, ilk hansı ölkələrin yıxılmasını tezləşdirərdin? new yorku fikirləş, noyabrda planlı olaraq saat 7 də durub yürüyüş edirsən, sonra səhər yeməyi, sonra new york times alıb vərəqləyirsən, iran səni sənin allahını təhdid edir. ədəbiyyatını yadına salıb onlara gülürsən, gül. hemingway yaşasaydı onları bir zirzəməyə tıxıb, yandırardı. eynən sənin allahın gücü kimi...
4.
dərindən nəfəs almağa davam et, yol qısalır. demokratiyanın təməllərini və qara köləliyin tarixini fikirləşməyə başla. onların boynuna zəncir vurub səs vermək hüquqlarını öyrətdin. azad fikirlərini ifadə etmələri üçün zəncirli halda, məhkəmələrdə, küçələrdə, məktəblərdə senzuralaşdırdın.
5.
sən dünyanın ən böyük təcavüzcüsü, yəni kapitalistisən. dərin siyasətçi olaraq etməli olduğun ilk iş orta təbəqəni zəyiflətmək, zamanla yox etmək olmalıdı, onları yox et...
6.
sən böyük amerikasan! təkrarla! amerika! amerika! amerika! bununla özünün güclü olduğunu xatırlat özünə. çünkü sən heç bir irqçiliyə, uşaq ölümünə, müharibəyə səbəb olmamısan, hamısı tarixini zədələməyə çalışan alt səviyyəli ölkələrin, kölələrinin yaxmalarıdır!
7.
mədəniyyətini fikirləş. komplekslə yarımçıq bilgililər sənin ədəbiyatına, musiqinə, bir sözlə mədəniyyətinin sehrinə qapılaraq, sənin siyasətini mədəniyyətinlə qarışdırırlar. narahat olma, sən onlara hər şey politik olduğunu öyrətmisən... onlar hipnozun içindədirlər.
8.
azadlıq tapdığın ən böyük icaddır. amma söz olaraq. sənin altında qalanlar təcavüzün qaçınılmaz olduğunu bilərək səndən zövq almağa başladılar. sən təcavüzcü olduğun qədər də sadistsən və bu sənin xoşuna gəlir.
9.
çatırıq, nəfəs al, sakitləş. avropadan çəkinməyinə dəyməz, onlar sənin varlığını möhkəmləndirməkdən başqa işə yaramırlar.

mən indi 10 deyəcəm.
10.

sən amerikadasan.

friedrich nietzsche

"mən kiməm" və "hardayam" sualımın cavabına məni qısa yoldan aparan insan və filisof. bu iki sual insanın özünə qarşı açdığı ən böyük müharibələrdən biridir. çünkü insanların bu suallara verəcəkləri cavablar, özlərini inandırdığı müddətcə fərd olduqlarını isbatlayır. insanlar bu iki suala özlərinin belə inanmadıqları cavablar verməyə bilərlər, amma iki suala da verəcəyimiz yarı gerçək yarı yalan cavabımız olsun.
nietzsche mənim üstadım deyil. çünkü bu sualları yaradan insanın tələbəsi olaraq qalmaq, üstadın zəyifliyinə işarədir.
soyluluq və yaxşı olanın fərqi nədir? - soylu olan yaxşı olduğu hər yerdə daha inqılabçı və yaradıcı, yaxşı isə, işində yaxşıdır sadəcə. soylusunuz yoxsa yaxşı?
fərd və kollektiv - nietzschenin üst insanı dəyəri yaradırdı, marksın insanı istehsalçı. tarix boyu güclülər zəyifləri məğlub etdilər. bu bəlkə də tarixin ikiüzlülüyü idi, bilmirəm. amma zəyiflərin uduzmaqdan və fərdliyi atmaqdan başqa əllərində çarə qalmamışdı. onlar daha sonra ailə, dostluqlar, birliklər halında birləşərək güclülərə qarşı dirənməyə başladılar.
üst insan. - insan, heyvanla üst insan arasında sıxılmış, gərginliyindən titrəyən bir ipdir. o ipin üstündə təhlükələr sıralanıb. o ipin üstündə insana aid olmayan lazımsız dəyərlər toplanıb, insan üst insana tərəf yaxınlaşdıqca onları öldürməlidir.
nietzsche və bədən. nietzsche bədənin önəmini və insanın ona verməli olduğu dəyərini öyrətdi. bədənin dərin dili var və onun fərqinə varmalı, ondan zövq almalıdır üst insan. zərdüşt bu fikirləri ağlında ölçüb biçdiyi vaxt ilan tərəfindən sancılır. ilan bu zəhərin kəskin olduğunu və zərdüştün ölümlə bütünləşəcəyini ifadə edir. zərdüşt bütün o ağır zəhərin soyuqluğuyla ilana gülür və harada görülüb soysuz bir ilancığın, soylu aslanı yerə yıxacağı? sualını verir. ilan, sandığı yeri diliylə yalayır və zərdüşt yoluna davam edir.

"mən sadəcə rəqs edəbilən tanrıya inanıram"

son olaraq isə; zəyiflər, güclüləri öz güclərindən utanmağa məcbur etdikləri üçün, qazandılar.
dəyərini bilməlidir insan...