17. bütün müzakirələri, həbsləri, təzyiqləri bir qırağa qoysaq bu seçki prosessi rəsmi müxalifətin 2020-dən sonrakı əsassız ümidini çürütdü. müharibədən sonra əliyevə olan dəstək heç olmadığı qədər artmışdı. demokratik və şəffaf seçki prosessi keçirilsə də əliyev minimum 75-80% ilə qazanardı. müxalifətin bir çox qisminin düşüncəsinə görə, məhz bu səbəbdən əliyevin demokratik və şəffaf seçkilər keçirməsi onun marağına idi; çünki beləliklə həm çox yüksək bir səs faizi ilə onsuz da qalib olacaqdı, həm də qərbin azərbaycana qarşı totalitar ölkə statusunu yıxacaqdı.

ancaq gördük ki, nəinki demokratik prosesslər yolunda addım aparıldı, əksinə təzyiqlər əvvəlkindən daha çox artırıldı. abzas media əməkdaşlarının və digər müstəqil jurnalistlərin həbsi, adi instagram kommentinə görə edilən işkəncə və həbslər, tofiq yaqublunun həbsi... siyahını artırmaq mümkündür.

əgər ölkədə gerçək mənada demokratik seçki prosessi olsa, alternativ namizədlərin bu prosessdə aparacağı propoqanda və ajitasiya fəaliyyətləri çox asanlıqla xalqın rəğbətini qazanar. əliyevin dəstəyi 90% olsa belə bu bağlılıq çox zəifdir: qorxu, güc aparatı, apatiya ilə qurulub. bu qədər yoxsulluğun, ziddiyətin olduğu ölkədə hər alternativ səs bir təhdiddir rejim üçün. söyüdlü hadisələri bunun ən böyük nümunəsidir. alternativ səslər daha çox eşidilsə bu aşağıdan mobilizasiyanın qapısını açar.

məhz bu potensial təhdiddən qorxduğu üçün rejim heç vaxt demokratik reformlara göz qırpmaz. boş ümidlər bəsləməyin yeri yoxdur. rejimin nə vaxtsa demokratikləşmə yolunda addımlar atacağı və o yolla da ona qalib gəlmə xəyalları wishful thinkingdir.

tanım: sabah keçiriləcək olan teatr pyesi.