+6 əjdaha
3. (bax: bambılı)(baxma: duzsuz)
(baxma: dingiş)
(bax: mən)
Bir dəfəsində üç-dörd il əvvəl əgər anam ölsə necə darıxacağımı fikirləşmişdim, özümü əməllicə yersiz pis etmişdim bütün peşmanlıq və kədər təsəvvürləriylə, gözlərim dolu-doluydu. Əvvəlcə keçmələrini gözlədim. Sonra da qalxıb mətbəxə getdim, taxta qapının yanında durub azca gözlədim. O olur e belə, için dolur, istəyirsən nəsə deyəsən, nə bilim çox istədiyini zad məsələn. Anam mənə baxanda bir dəfə "nə olub?"/"nəsə olub?" ya da daha da az əziyyət tələb edən bir şey desə hamısını danışacaqdım. Ancaq eləcə bir nəzər saldı və işinə davam elədi. Simamda dərin, mənalı, adama toxunan nələrsə olduğunu iddia eləmirəm, hell no, lapatka kimi üzüm var, lakin niyə isə həmişə mənə baxanda açıqda olan, dostlarımdan bəzilərinin seçə bildiyi nəyisə seçməyə onun da qadir olmağını diləmişəm. Baxışları üzümü cızıb, keçir, üstündə heç dayanmır. Diqqətlə baxdığı dəfələrdə məndə ancaq düzəldilməsi lazım olan şeyləri görür. Çox gülürəm, qarnım sanki elə bil yaman çıxıbmış son aylar, yaman arıqlamalıymışam, güləndə çiyinlərimi çəkirmişəm, üzüm yenə səpibmiş əlimi çox vururmuşam, dişlərimi gündə iki dəfə sürtdüyümdən əmin imişəm? Adamın üstə allahı olar da indi, hamısını da düz deyir, bütün analizləri doğru olur, qar bəyazı dişlərim yoxdur məsələn ya da o elə deyəndə həqiqətən kökəlmiş oluram son ay hər şeyi yeyib. Mənə baxanda o qədər çox qüsur görür ki, məni istəsə də görə bilmir. Həm sənallah, birinin simasından əhvalını necə anlayasınız axı? Çox şey istəmirəm? Baxırsınız, bir burun, iki göz, iki yanaq. Adama deyərlər nə də, nə? Nə etməlidir ki? Evdə də işdə də tonla işi var, hamısını da bizim üçün edir. Nə istəyirəm axı ki, ağlımdakı ideyasını dayanmadan tutub-silkələyib nə ona nə də özümə rahat vermirəm. Bilmirəm. Amma otağa qayıdanda olduqca şit bir şəkildə jaketinin yanına oturduğuma fikir verdim. Özümü də utandıran və indi belə cringe-dən sarsıdan bir şəkildə aldım onu, qucaqladım və kimsə görmədən də tez yerinə qoydum. Əlbəttə bilirəm, onun günahı deyil və əlbəttə, böyük ehtimalla həmişə bir-birimizi səhv başa düşürük. Yəqin ki, heyif edirik bütün vaxtımızı, yəqin ki, bilsə, o da pis olar belə olmağımıza. Ancaq istəmirəm bilsin, belə şeylərə əziyyətsiz çatmaq ədəbsizlikdir, vulqar bir şeydir kimi gəlir, ətimi tökür haqqında fikirləşmək, yeniyetmələr kimi acığına nələrsə etmək də iyrənc görünür. Ancaq axır-əvvəl haqqında ciddiliklə fikirləşmək məcburiyyətində qalası olmağım necə pisdir. Dramatik, sentimental, həssas şeylər əzəldən ətimi ürpəşdirib. Ancaq indi-indi fikir verirəm ki, elə başdan-ayağa o cür xırdalıqlardan ibarətəm mən, indi daha da yapışqan ilbiz kimi gəlirəm özümə. Bambılı, cheesy bir şeyəm, biri üstümə duz töksəydi, dincələrdim.