+3 əjdaha
1. son vaxtlar düçar olduğum xəstəlikdir.sosial mediadan həddindən artıq istifadə * insanda social media anxiety-ə səbəb olur. eyni anda hərşeyi etmək istəyirsən. məsələn komputerdə sözlükdə bir məlumatlandırıcı, uzun məlumat oxuyanda yarısında ani olaraq yeni pəncərədə sözlük postlar bölümü, reddit və ya instagram açıram. daha çox bağlanandan sonra bu virtual insan bağına, insan artıq özünə yadlaşaraq tək məqsədi daha çox sosial mediya dozası almaq olur. gravy bir entrydə deyirdi ki, insanların yalnız 26%-i öz-özü ilə danışır. sosial mediya və orada insan birləşimləri asanlaşdıqca və artdıqca bu faiz get-gedə azalacaq. artıq oturub incəlikləri anlamağa, detalları görməyə səbrimiz çatmır. insan sözünün mənasını dəyişirik. yarı insan, yarı device halındayıq. bəlkə də bu təkamülün bir hissəsidir, amma mən belə olmaq istəmirəm. təbii ki böyük rəsmi tutmaq önəmlidir, amma bütün məsələ detallarda gizli. şüuraltına gedən yol davranışlardakı incəliklərdə gizlidir. özümüzü tanımaq istəyiriksə təkcə böyük rəsmlə kifayətlənməməliyik. sosial mediya istifadəmin minimum olduğu dönəmdə düşüncə dənizinin dərinliklərində sədəfdən inci çıxarırdım. indi isə heç dənizə tilov ata bilmirəm.
gültekin akın-
ah, kimselerin vakti yok
durup ince şeyleri anlamaya
kalın fırçalarını kullanarak geçiyorlar
evler çocuklar mezarlar çizerek dünyaya
yitenler olduğu görülüyor bir türküyü açtılar mı
bakıp kapatıyorlar
geceye giriyor türküler ve ince şeyler
"memelerinde biraz irin, biraz balık ve biraz gözyaşı
bir dev oluyorsun deniz deniz deniz
sisin dere ağızlarından sokulup akşamları
fındıklarımızı basıyor
neyleriz kararan tomurcukları
çocuklarımıza yalvarıyoruz: aç durun biraz
tecimenlere yalvarıyoruz:
bir "hotel" bir gizli evlenme az çiziniz
bir banka az çiziniz bir yalvarma
bizden size ve sizden dışardakilere
karılarımızı yolluyoruz tırnaklarını kesmeye ve demeye
-evet efendim-
çocuklarımızı yolluyoruz dilenmeye
bizler gidiyoruz yatağımız tanrıya emanet
yazların motorlu çingeneleri
ah, kimselerin vakti yok
durup ince şeyleri anlamaya
baba evleri, ilk kez girilen ırmağa dönüş
toprağa tutku, kendinden dolayı
kulaklarımızı tıkıyoruz: para para para
kulaklarımızı açıyoruz: kavga kavga kavga
sorar belki biri: kavga ama neden kavga
komşumuza sonsuz balta, karımıza yumruklar içinde
-bilmiyoruz neden kavga.
sonra kasabanın cezaevinde
silgimizi göz önüne yerleştiriyoruz
günlerimiz iterek genişletiyoruz
yer açıyoruz karılarımızı düşünmeye
bizsiz geçen menevşeyi düşünmeye
durup ince şeyleri anlatmaya
kimselerin vakti olmasa da
okulların kadın öğretmencikleri
tatil günlerini çoğaltsalar da
kutsal nemiz varsa onun adına
gözlerimiz için bağlar dokusalar da
birikimler ve çizgiler gitgide gitgide
açmaya ilkyaz çiçekleri
bir gün birileri öte geçelerden
islık çalar yanıt veririz
(baxma: bu şeiri təzdən oxuyum dedim, amma ona da səbrim çatmadı)