3. Lisey vaxtı sinifdə hamının bir ləqəbi var idi, təbii ki, mən də bundan öz nəsibimi almışdım. Çox dəxlisiz ləqəbləri olan uşaqlar var idi, nə bilim ala "kasıb", "köstəbək", "babış", "əməhı" (zarafatsız bu nə gijdıllaq ləqəbdi, qoymuşdular yetimə), "porsuq", "pinqvin", "dinozaur", "qıllı" və s. Təbii ki hərəsinin öz hekayəsi var. Mən də bu axımdan yan keçməmişdim "taxta" deyirdilər aq. Səbəbi də oydu ki, təzə başlayanda lisey, səhərlər himn üçün sıra düzülüşündə, sırada bir uşağa qayıdıb "taxtabaş" demişdim, bu da elə momentə düşmüşdü ki, tam bir səssizlik çökmüşdü. Sırada hamı gülüşür zad, rüstəm müəllim var idi kayfulla, qayıtdı ki, hanı o taxta*. Elə də qaldı. ilk başlarda əsəb olurdum, sora gördüm ala mənimki yenə yaxşıdı "ər, arvad" deyə iki sinif yoldaşım var idi, nəm ala birinə hələ "çiçək" deyirdik. Bunlara baxanda özümə təskinlik tapırdım*. Nə olur olsun, fikirləşirəm ki, akademik dövrümün ən bomba vaxtları lisey dövrüm idi. Sonra bağladılar amınakoduklarım. Yenidən açılması diləyilə
4. (baxma: samiyə)
ləqəbimin tarixçəsi:
deməli, mən uşaq vaxtı “r” hərfini deyə bilmirdim əvəzinə “y” deyirdim, adımı deyəndə həmişə “Samiyə” deyirdim, sonra sinif yoldaşlarımın, dostlarımın çoxu mənə “samiyə” deməyə başladılar və beləliklə ləqəbim oldu.
5. (baxma: matan)
Hamı o qədər belə deyirdi ki adımı həqiqətən də matan bilirdim aq. iki adım var deyə düşünürdüm. Sonra elə olmadığını öyrənəndə evdəkilərlə dirəşdim ki öz adımla səslənsinlər. indi də yadıma düşdü və bir də elə deyənim yoxdu deyə qruza düşdüm aq
6. (bax: matı)
Tam da uşaqlıq ləqəbim sayılmır məncə, doğulduqdan sonrakı dönəmlərdə matı matı deyirmişlər, sonradan çatıb ki, uşağın adı yoxdu gəlin ad qoyaq buna
8. (bax: abi)
məhlədə tez-tez məni belə çağırırdılar. Məndən 10 il böyük olanlar da, kiçik olanlar da abi deyirdi. Bunun da müəyyən səbəbi var idi, amma qoy sirr kimi qalsın.
