+10 əjdaha
3. covanni bokkaçio dekameron əsərinin əsas mahiyyəti ilə bağlı belə yazmışdır:bəlkə də bəziniz dediz ki, siz bu hekayələri yazarkən sərbəstliyə çox yol vermisiniz, məsələn qadınları bəzən elə şeydən danışmağa və elə şeyə qulaq asmağa
vadar etmisiniz ki, namuslu qadınlar gərək belə şeylər danışmasın və qulaq asmasın, çünki bu onlara yaraşan iş deyil. əvvəla, bəzi hekayələrdə elə şey varsa da, onu hekayənin xüsusiyyəti tələb etmişdir. belə hekayəyə düşüncəli bir adam gözü ilə baxılsa, aydın olar ki, mən o hekayəni başqa cür danışa bilməzdim, danışsaydım, onu özünə xas olan şəklindən ayırmış olardım.
mənim də qələmimə, rəssamın fırçasına verilən haqq verilməlidir. rəssam danlanmadan, müqəddəs mikayılı qılınc ya nizə ilə ilanı, müqəddəs georgini də əjdəhanı könlü istəyən yerdə öldürməyə vadar edir, hətta isanı kişi, həvvanı qadın surətindən, insan övladının nicatı üçün xaçda ölməyə razı olan isanın özünü ayağından xaça bir mismarla deyil, iki mismarla mıxlandığını təsvir edir.
bundan başqa aydın görmək olar ki, bu hekayələr nə kilsədə, nə fəlsəfə məktəblərində, nə də ruhanilər və filosoflar içərisində söylənmişdir. hərçənd kilsə tarixində mənim hekayələrimdən də betər çox-çox hekayələrə rast gəlmək olar. çünki kilsədə görülən işlər haqqında təmiz niyyətlə və təmiz sözlərlə danışmaq lazımdır, fəlsəfə məktəblərində də başqa yerlərdəki kimi abır-həya tələb olunur.
mənim bu hekayələrim bağda, şənlik yerlərində cəfəngiyyata uymayan yetkin, cavan qadınlar arasında danışılmışdır ki, ən hörmətli adamların öz nicatı üçün şalvarını başına atıb gəzməsi ləyaqətsiz bir şey hesab olunmurdu.