azərbaycanda sağlamlıq imkanları məhdud uşağın valideyni olmaq nədir

+13 əjdaha

1. işgəncədir. gözü açıq ya gözü yumulu fərq etməz, təsəvvür edin. son 5-10 il ərzində olan statistikaya nəzər salaq. autizm sindromlu, daun sindromlu, əqli geriliyi , davranış pozulmaları olan uşaqların sayı get gedə daha da çoxalır. nitq pozulmaları haqqında ümumiyyətlə susuram. səbəblərinə daha geniş izahat vermək istəyərdim də, yeri deyil. qısa olaraq, ekologiya, həyat şəraiti, stress və s . bir uşaq serebral iflici (usi)-dən əziyyət çəkən uşaq valideynisiniz. reabilitasiya prosesinə(əməliyyat və medikamentoz müdaxilələri çıxıram) nə daxildir- fizioterapiya, psixoloq, psixo-pedaqoq, loqoped. hər bir mütəxəsissin 45(!) dəqiqəsi 20-50 manat arası dəyişir. yaxşı nəticə üçün hər birinə ən az 2-3 dəfə getmək lazımdır. hesablamaq belə istəmirəm. dayaq hərəkət aparatında pozulma olduğu üçün, bu uşaqların tualet ehtiyacı pampers-siz qarşılamaq qeyri-mümkündür. daha yüngül formaları var ki, gəzə(tam yox) və otura bilirlər. bu uşağı mütəxəsisslərin yanına aparmaq üçün , taksi xidməti də əlavə. bəli deyəcəksiniz ki, avtobusla getsin. nah gedər! bizim dəngüş dayı və xalalar qucağınızda ağlayan və ya arabasında onlar üçün "qeyri-təbii" aparan uşağı gördükdə ilk öncə o deşici baxışları ilə, düz gözünüzün içinə baxıb, aaaa xəstədi sualını verməslər - bağırları partlayar. yuxarıda saydığım , o maddi əziyyətləri keçin, bax bu sualın qarşısında çökür valideyn! ölür! bilmirəm autizm sindromlu uşaq görmüsünüz ya yox, steriotip hərəkətləri çox olur, autoaqresiyya, qışqırıq - xas olan cəhətlərdir. təbii hamısına yox, qruplaşdırma düzgün deyil. eyni baxışları o zaman da görə bilərsiniz. məhz cəmiyyət arasında belə münasibət olduğu üçün , nə qədər uşaqlarından utanan valideynlər, reabilitasiyadan kənar qalan körpələr var! anlayıram, ssri dövründə, imkanları məhdud şəxslər, xüsusi internatlarda, və ya müəssisələrdə saxlanılırdı.onların adaptasiyasından söhbət belə gedə bilməzdi. axı indi o əsr deyil. inklüziv təhsil deyilən anlayış var. adicə avtobusda, ağlayan uşaq görəndə, tərs tərs ananın üzünə baxıb, əlacımız olsa boğarıq tripləri atmayın. bilirəm, yaxşı bilirəm ki, valideynlərimiz də ideal deyil. bəzilərində elə hava var ki, elə bil bu doğub mən buna borcluyam. anlayın, anlayın bədbəxtdir bizim qadınlar. onun dərdi təkcə qucağındakı körpə deyil, onun dərdi qaynanadır, qaynatadır,əridir, körpəsidir. bu göt insanlardır onun belində. birdə körpə imkanları məhdudursa vay onda onun halına. bilirsiniz nə qədər oğraşlar var, uşaq imkanları məhduddur deyə, arvadını uşağını atıb gedən, bunda qadını günahlandıran. haradan başladım, harada bitirim bilmirəm. sonda dövlətin maddi dəstəyini də vurğulamaq istəyirəm- soxalar belə dəstəyə! pampersini belə görmür.

+6 əjdaha

2. autizm ve yaxud daun sindromudusa dehsetdi. ustelik bunlar haqqinda hecne bilmeyen valideyn ucun daha cox dehsetdi. tesevvur ele internetden istifadeye basin cixmir, hec yerden autizm nedir esitmemisen ve bir gun usaqin dogulur, 3-4 yaslarina catanda qeribelikler hiss edirsen. biri deyir usagin gerizekalidi, biri deyir deceldi ve qacirsan hekime. diaqnozdan sonra hecne bilmediyin ucun daha cox yixilirsan. ozun bir yana kenardan usaga ilisirler, gulurler, autizmli usaqlar ucun duzemelli mekteb olmadigi ucun mektebe gonderirsen ve mektebde usaqlar ona ilisirler, derslerde gerileyir, dostu olmur. imtahan desen cetinlik gerek autizmlilere elave imtahan salonu, elave vaxt olsun ancaq tqdk qoz qoymur. cox cetindi.

bir defe mektebden gelirdim; uc-dord il evvel olardi. bir qadin ve usagi dayanacaqda dayanmisdilar. usaq ferqli idi. herekeletleri, mene ve etrafdakilara baxisi ve s. anlamamisdim ne oldugunu; hami ona baxirdi, bir nece nefer gule-gule kecirdi, bir ikisi dayanib usagin neynediyine baxirdi ve s. size, mene bu baxislar, gulusler adi gele biler ancaq usaqin valideynine ezabdi bu.

xestelikler haqqinda daha cox maraqlanaq. duyarli olmaga calisaq.

+3 əjdaha

3. xəstəliyə güləcək qədər mənəviyyatsız cəmiyyətdə insanın başına gələ biləcək ən böyük dərd.