Son yazılanlar
Kim keçən günlərə peşmandı qəmə, dərdə batır,
Gecəsin gündüzə, gündüzünə də gecəyə qatır
Eləsi də var ki təkcə bu ümidlə yatır,
istəyir ki, görə röyada ötən günlərini
Kimisi gözünü açır, aləmə diqqətlə baxır,
Kimisi indiki əhvalına nifrətlə baxır,
Çoxsu indi keçmiş günlərə həsrətlə baxır,
Bugünü üçün çağırır dadə ötən günlərini.
Hərə bir yolla verir badə ötən günlərini
Sonra həsrətlə salır yadə ötən günlərini. ( A. Xırdalanlı)
Niyə özlərini dartırlar hələ də anlamış deyiləm. Qafqazlısan da ala. Elə hərəkət edirlər ki, blaaa elə bil, kimsə bunlara yalvarır ki, nolar gəl qoşul bizə. Heç nələri yoxdu, amma de gəl ki, solçu liboşlar gecə gündüz tiflisdən əl çəkmirlər ki çəkmirlər. Azərbaycan geosiyasi olaraq onlardan asılı olmasa, ki bizim birbaşa avropaya və dünyaya çıxışımız yoxdu quru yolu ilə, çoxdan batmışdılar.
Və nə vaxt konfrans filan olur, özlərini elə aparırlar ki, vse da cənubi qafqazın elitası bunlardı. bizdə demokratik düzən olsa, kimdi bunlara baxan. amma, de gəl ki...
Gürcüstan, ukraniya, moldova bu yaxınlarda avropa birliyinə üzv olmaq üçün namizədlik statusu qazandı. Status hələ bir şey demək deyil, uzun bir prosedurdu, ola bilsin heç bitməsin, necə ki Türkiyə ilə hələ də bitməyib və güman ki də bitməyəcək. amma, avropanın ukraniya və Gürcüstanı bu qədər istəməsənin əsas səbəbi bəllidir: rusiya. Ona qarşı forpost( ön cəbhə) yaratmaq istəyir. Bizim regionda da bu elə əzəldən bəlli idi: gürcüstan avropanın, Ermənistan rusiya, Azərbaycanda kı balanslaşdırılmış siyasət ilə gedirdi də.
Və bugün twitter-də artıq gürcüstan poti limanından ermənistana fransanın hərbi maşınları ötürülüb. iki ehtimal var: ya rusiya ermənistandan əl çəkib, ələxsus da hərbi sahədə, ona görə fransa ermənistana arxa dayaq olur və ya gürcüstan avropaya "girmək" üçün ilk imtahanını verir ki, baxın ağalarıma necə sadiq biriyəm, limanları açdım sizin üçün indidən.
Bunlar indinin qəhbəsi deyil ki... Gəncə qapılarını da aparanda qadınları soyundurub aparmışdılar, atabəy yarı yolda qarşınısını alır. Ermənilər nə qədər açıq aşkar düşməndirsə, gürcülər də bizim üçün pusuda gözləyən qancıq itdir.
əslində demək istədiyim çox az şey var, çünki səninlə ata-oğul kimi yox, ən yaxın dost kimiyik.hər oğula nəsib olmur belə bir şey. mən səni həmişə özümə böyük qardaş kimi görmüşəm, özüm evin ən böyüyü olsam da. deyəsən ikimiz də eyni həyatı yaşayırıq. ailədən, eldən uzaq, ildə bir dəfə bakıya getmək, dost-tanışla görüşmək filan. mən səninlə bu 29 illik ömrümdə üst-üstə toplasam görüşlərimizin sayı 29 ayı keçməz. dəhşət bir şeydi. və ən dəhşətlisi də bilirsən nədi, əgər bir gün aramızdan getsən (allah gecindən versin), fiziki yoxluğunu elə də hiss etməyəcəm. sağ ikən atadan yetim böyüdüm, ala mən. vur, topla səninlə birlikdə 10 dənə şəklimiz olar, ya yox. yaxşı ki whatsapp var, bütün səsli mesajlarını, şəkillərini ulduzlamışam ara-sıra təzdən qulaq asıram, şəkillərə baxıram. güzgüdəki mən, amma yaşlanmış halım. ən çox sevdiyim tərəfin praqmatik və hazırcavab olmağındı. mən də çox şeydə eləyəm, hə, aradakı fərqə həyat təcrübəsi deyillər.
.... bu yadda saxlayıb, paylaşmaq istəmədiyim entry-dən bir parça idi. fikirləşirdim ki, atama nə deyə bilərəm? uzun ömür, can sağlığı. varlığın yetər. və bir də...
yaş keçdikcə, insan atasına oxşayır. düşüncə olaraq. fikirləşirsən ki, ala elə deyilmiş, vaxtında dirəşdiyin, " yoxe, mən haqlıyam" dediyin yerdə "kişi" düz imiş. və bu aksioma şəklində dəfələrlə özünü doğruldub.
bir dəfə heç yadımdan çıxmaz, bütün günü bir mövzu üzrə özümü kitabxanada həlak eləmişdim. tökmüşəm qabağıma qalıq-qalıq kitabları oxu, analiz, oxu analiz elə, nə var ki, doktor işimin hansısa hissəsinə 3-4 cümləlik bir abzas yazacaqdım. kitabxanada çıxanda yığdım whatsapp-dan atamla söhbət edirik. həmişə mövzular hazır: Azərbaycan, cəmiyyət, siyasət, putin abimiz, rusiya. nəysə, mövzu fırlandı mənim axtardığım mövzuya dolayı ilə gəldi. atam bir iki kəlmə fikir bildirdi. və mən wtf dedim. bütün günü oxu elə, axırda atamın dediyi də eyni şey. bəzən axtardığımız şey istədiyimiz yerdə olmur. atamın həyat təcrübəsi, oxuduğum kitablardan çoxdu. street boys > book boys. change my mind
yemək yeyərkən marçildaması, supu xorhaxorla içməsi. cinsindən asılı olmayaraq, dəli olduğum şey. ən zor sənsən, səndən başqa heç kim yeməkdən həzz almır şiddət alternativ değildir, bırakmanız için çağrı merkezi: 0000
Əslində bu və bu tip insanlar, və ya müxaliflər, indiki vəziyyətlə həm barışıblar, həm də dəyişilməsini istəmirlər. Dəyişib nə edəcəklər? Lap sualın əvvəlinə qayıdaq, dəyişə biləcəklər mi? Yox. Nə o maddi güc, seçici dəstəyi, xarici qüvvələrin "hə" deməyi, xarici qüvvə deyəndə kompla teorilərinə qapılıb " hepsi amareganın işiii, yeğennğğğ" demek istəmirəm, amma regionda söz sahibi və birbaşa təsir edə biləcək şirkətlər, ölkələr var. Onlarla münasibətlərin nə qədər zordu? ( Bizim zorumuzdan) Onlar sənə nə dərəcədə arxa duracaqlar? Lap deyək razılaşdılar, sən nə verəcəksən əvəzində? al gülüm , ver gülüm ilham neftdən verir və əvəzində regionda/ölkədə onların maraqlarına xidmət edir və dolayısı ilə istədiyini də alır/edə bilir. Bəs sən? ilhamdan çox yaxşı şey təklif eləməlisən ki, onlar ilhamı atıb,səni seçsinlər. Ölkədəki bütün müxalifətin istəyi də budur: ilham qalsın, biz söyək, gerisi əhh nəməə lazım, mən dedim də. Bəli dedin? Amma yolu göstərmədin, önə düşüb, öncüllük eləmədin. Çünki müxalifətin istədiyi hakimiyyətə gəlmək deyil ki. Kim komfort zonasını tərk edər? Çox az adam. heç kim demirəm, çünki açıq aşkar tərs misallarla tarix doludur. Risk almaq, bütün bu zamanı ( süreçi) yönəltmək, resursları və insanları daim bir hədəf və niyyət ətrafında birləşdirmək çətin məsələdi. Məsuliyyət tələb edir, hər şey istənilən kimi getməyə də bilər. Onda nolacaq? Plan b nədir? Zordur, həm də çox zor ( indi isə türklərin "zor"undan) Yoxsa, sevinc amerikada, qənimət və komandası fransada, həbib berlində oturub içəridən şpiyonluq məlumatları " eyy cəmaəəttt, bilin və ayan olun kii" deməklə sadəcə diqqət çəkəcəksiniz və bir para insan da sizi dinləyib, baş sallayıb və " əşşi, düzələn deyil" deyə mırıldanıb ekranı aşağı-yuxarı sürüşdürəcək. Bitdi.
Yeni nəfəs, yeni qan olmadıqca, Azərbaycan cəmiyyətində nəsə deyişən deyil. Çünki köhnələr hamısı bir-birini tanıyır, hətta bir-birindən qız alıb verənlər də var. heç kim qudasına, yeznəsinə üz-göz olan deyil, hələm bunlar vaxtında qara zurna
havasıyla yallı gediblərsə random yeraz wedding Azərbaycan müxalifətinin iqtidarından quyruq acısı sadəcə " sən yeyirsən, ye ye (icazə anlamında), amma bizə də bir şey ver də" bir də "s2rsən bizi, eləyə, amma daha sərt, ağrısını hiss edək, yoxsa tez öyrəşirəm" mentalitetidir. yine mi bdsm fantazileri, firudin abi
robben və və ribery tandeminə robbery deyirdilər. solda ribery, sağda robben. əjdaha idilər, hər ikisi həm sürət, həm texnika anlamında, motor kimi işləyirdilər irəli-geri. futbolu futbol edən belə gözəlliklərdi, görünməyən, arxada mətbəx işini görən insanlar. jordy alba, marcel, alves vs. futbolun da sanki dadı qaçıb, her şey reklama, instaya fokuslanıb. bu zamanda məhşur olmaq hər şeydən əfzəl sayılır.
latent bir gözləmə mövqeyi var, həmişə.. bir ümid hardasa qəlbinin dərinliyində " bəlkə, verər" deyə, friendzone- razı olur. nə best friend-lər gördü bu gözlər, qız ilk fürsətdə ayrılıq acısı çəkən kimi "təsəlli" verən. (baxma: o gece sabaha kadar ışıklar hiç sönmedi ) qızla oğlanın dostluğu əlbəttə olar, və əlbəttə tam da başlığın bizdən gözləntisi kimi. amma o zaman ya hər iki tərəf doyumluluq yaşayıb ( ələxsus da cinsi həyatda), ona görə sadəcə hər hansı gözlənti olmadan görüşürlər, əməkdaşlıq, dostluq filan edirlər. yoxsa, belə çətin. bu tək Azərbaycanla bağlı məsələ deyil, dünyanın hər yerində belədi.
lap elə dostluq anlayışı olsun. dərdimi bölürəmsə, hər sirrimə ayandırsa, çətinliyim olanda gəlirsə, və dadıma yetirsə, həyat yoldaşı seçərəm də elə o qadını özümə. gül kimi wifey material qalıb, oturub el aləm nə deyər fikirləşəsi deyiləm ki. (bax: yazarların linçə səbəb olacaq fikirləri )
roben yolu deyilən yol var idi: sağ küncə doğru yavaş-yavaş getmək və topu özü sürütləmək, sonra iki seçim: ya kəskin içəri cərimə zərbəsinin qabağına ortadan kəsmək və sağ tərəf yuxarı 9(0)-luğa vurmaq, qapıçının soluna düşür; ya da sağ küncə fake shoot atıb dibə kimi gedib, içəri pas vermək və qol. ikisini də barca- bayern 4-0 3-0 oyunlarında edib (2013). bir barcali olaraq ağır zamanlar idi. vedrə valdes qapıçı idi deyə gələni də alırdı, gedəni də.
)"saxlanılmışlar" adlı entry-lərim bəlkə də yazdıqlarından çoxdu. some perfectionist problems. bəzi girmək istədiyim entry-lərim də var ki, fikir karuselinə düşmüşəm, yazıb saxladığım anda tamam fərqli bir insanam, sonra tamam başqa. ona görə qalıb belə yarımçıq.
Bir apple produktu istifadəçisi olaraq, biraz da öz fikirlərimi bildirməyin yeri var məncə. Son m3 (pro və max) chip-lərindən sonra sadəcə geriyə bir şey demək qalır. Texnoloji inkişafın yavaş-yavaş sonuna çatırıq, amma doyumluluq anlamında yox. M3 chip-ləri m2-dən elə də güclü deyil, 15-20 faiz. O da kağız üzərində, praktikdə bəzi test analizlərində demək olar ki bərabərdirlər. Elə ona görə apple təqdimatda m3-ləri m1-lər ilə müqayisə edirdi. Bu arada m1-lə də pis deyil. Hətta m1 macbook air-niz varsa, istənilən işinizi rahatlıqla görə bilərsiniz. Biraz video render filanda gecikmə ola bilər, o da yəni dünyanın sonu deyil də, olmasın 2 saat, olsun 3 saat.
insanlar da daim daha çoxa meyl etmə var, sabah iphone 100 ultra pro max (cool görünsün deyə xx deyək) çıxsa, qaçıb onu alacaqlar. Apple-da bunu bilir. Bilir ki, daimi bir alıcı kütləsi var ( hər il təxminən 200 mil. Yeni iphone satılır) və ona görə də produklarına texniki yenilikləri çox gec verir və verəndə də, elə reklam edir ki, sanki ilk bu kəşf edib (baxma: usb-c ). Hələ də giriş telefonlarında ekran 60 hz-dir. (baxma: iphone 15 ). Və nəticə olaraq satışlarda və illik ciroada geriləmə var. 2001-dən bu yana ilk dəfə apple hər 4 rüblüyü qırmızı rəqəmlərlə başa vurub. Bu bizim üçün ohadır, apple kimi şirkətə heçnə əlbəttə ki. Gələn il, mart aprel ayında güman ki yeni ipad mini 7, bəlkə foldable ipad (pro) və yenə bəlkə iphone se çıxa bilər. iphone se haqqında çox söz-söhbət var, sonra mövzu öldü. Apple-ın bəlkə də ən böyük səhvi, mini telefonları bazardan çəkməyi oldu. Ən ideal telefon elə 5.4 və ya max. 5.8 inç olar da. 13 mini bugün bazara usb-c ilə çıxsın, sabaha stoklar bitər. Nə var 7 inçlik telefonlarda? Heç kimə lazım deyil. Sadəcə insan doymur da.
Ekosistem olaraq isə apple çox güclüdür. Alternativ olaraq telefonda ağla sony, huawei gəlir. Sony əslində kamera və video söhbətində çox əjdahadır, amma di gəl ki iphone qiymətinə və bazara çox gec gəlir. Bir də qabaq kamerası elə də super deyil, update-lər vaxtı vaxtında gəlmir telefona. Huawei şəxsən tam bir ekosistem kimi işlədirəm apple produktlari ile paralel, telefonundan tutmuş, qol saatına, laptopuna kimi. Çox şey də apple-dən qabaqdı, tam səmimi. Elə ona görə google ban gəldi. Google ban eləməmişdən əvvəlki son çeyrəkdə huawei apple-i mobile bazarda yaxalamışdı. Rəqabət həmişə yaxşı şeydi, insanı yeni şeylərə vadar edir.
bu entry ipad pro 11 (m1)-dən yazılmışdır.
yaşadığım şəhərin yuxarıdan görüntüsü.
Alman vətəndaşlığı düşdüyü halda, alman vətəndaşlığından imtina edib, daimi oturum üçün çalışıramsa, deməli almaniya həqiqətən də batıb da. deyəcəksiniz ki, dəlisən ala, al vətəndaşlığı canın qurtarsın da. Nç. Özü ən böyüyündən və şapıltısından. Səbəblərini sadalayım.
1) mən əbədiyyən avropada və ələxsus almaniyada qalası deyiləm. baxmayaraq ki, burda elə də pis qazanmıram. Hər şey maddiyyat deyil. və hər şey də gül -çiçek deyil burda.
2) almaniyanın prime dönəmi getdi, 2000-lərin əvvəlinə kimi nəsə demek olardı, amma 2008 iqtisadi böhranı, dalınca gələn qaçqın axını 2015, sonra ukraniya savaşı, ölkə batır. özünə hörmət eləyən olsa, heç bura gəlməz bundan sonra. Ki, gəlmir də. Azərbaycandan gələn var, iki şeyə görə: sosial dövlətdi, həkimlər burda zor qazanır.
Hə sosial dövlətdi, və yenə də hə sosial dövlətdi. O sosial dövlət ki, ukraniyalı qaçqın ailəsi 5500 net aylıq yardım alır, əlini ağdan qaraya vurmadan, amma işləyən təbəqə qazancının yarısını vergiyə verməlidir. Hələm, mənim kimi freelancer-sense, eşşəyin öldü. Vergi departamentinden tutmuş, bütün idarələr seni axtarır ki, "davay doğ, dəxli yoxdu" sonra ayın axırı oturub hesablayanda görürsən ki, blyaa mən nəyə və kimə işləyirəm ki? Gedib elə sosialda oturaram da. day, mənim qazancım harda qaldı. Bakıdakilar burdakı maaşları eşidəndə fikirləşir ki, uy blaaa bextever 2000 alır, 4000 min manat, kef ediree. Ala bir dur da, niyə hər şeyi avrodan manata çevirirsen? Məgər avrola ilə qazanıb, manatla ödəyirəm? Hələ bu maaşın brutto hissəsidir, əldə qalan 1700-800 civarında olur, kirayəsi filan çıxanda elə geriyə 300-400 avro qalır da. Ona görə, həmişə demisem, bir də təkrar: " Bakının 5 min manatı almaniyanın 5 min avrosundan daha üstündür". Ikincisi, həkimlər, həkimlər. Pis qazanmırlar, brutto olaraq, 4-5000, amma hami yox, bəlli bir kütlə baş həkim, ixtisas həkimi (uzman-facharzt), ora kimi də bi xeylim yol var. Və daim smendesen. Sual olunur: "eto tebya nada?" Yəni xülasə sosial dövlət, belli bir çərçivəden çıxmağa qoymur
2) bürokratiya. Itin zülmü. Hələ də fax-dan istifadə edirlər. Və demək olar ki, bütün dövlət qurumlarında savadsız adamlar oturub. Məmur özünü niyə inkişaf eletdirsin ki? Dövlət onu daimi saxlamaqla mükəlləfdir və pensiyaya kimi maaşı var. Vse. Oldu, bitdi. Özünü inkişaf elətdirer? Yox, əlbəttə. Plyus, rasional düşüncə yoxdu, ancaq qanun nə yazıbsa o. Yeni qanunda yazılıbsa, 1 3=4, sən gedib desen ki, mende de 5-dü, amma 2 2, deyəcək yoxe, neynirsen elə, 1 3 olsun. Ona görə bütün işlərimi vəkillə gördürürem. Dinsiz öhdəsindən imansız gələr.
3) diskriminasiya, paxıllıq, ali irq. Allahına kimi rasistdilər. Sarı saç, göy göz deyilsense, kitabın bağlanıb. Ağzınla quş tut, dəxli yoxdu. Adın alman adı deyil, dəxli yoxdu. ay, elə deyil falan filan hekayə. Qanuni olaraq, hə. Amma, insanlar günlük həyatda duyğularıyla, önyarqariyla hərəkət edirlər.
Dəhşətli dərəcədə paxıldılar, yəni bu qədər də olmaz, deyirsən, ürəkləri partlayır, biri qabağa gedəndə, hələm bu ecnebidirse. Öyrəşiblər elə velosiped sürüb, WG-lerde(shared room) yaşamaqdan. Baxırsan, 40 yaşında adamdı shared room zad. Desen pulu yoxdu, var, menden senden də çox, amma qiymir. Soruşsan, başlayacaq, xiyar kimi WG-nin faydalarindan filan. Sen de deyeceksin ki, ala, belke mən düz eləmirəm ( sene bu qədər bağlanıram, o başqa söhbətdi, sorry), öz şəxsi menzilimde, evimdə yaşamıram. Başqalarına da dəhşət yuxaridan baxırlar. almaniyanın şərqində bu daha çox və pis hiss olunur.
Son olaraq #379990 entriye əlavə olaraq, avropa təhsil üçün zordu, fransa, ingiltərə, italiya. Bu üçünde də olmuşam, ingiltərə, fransa, italiya> almaniya. Her şeyi ilə. Italyanlar birə-bir bizim özümüz, fransızlar incə ruhlu insanlar, ingilislər də ki, məlum məsələ, imperiya, elita. tam kapitalist ruhlu insanlar üçün.
Max, 40 yaşına kimi almanyada qalıb qayıdacam Azərbaycana. Neynirem ala vətəndaşlığını 173 ölkəyə vizasız getməyi filan. 82 milyondan bir dənə olmaqdansa, 10 milyonun bir danəsi olaram da. həm Azərbaycan indi belədi də, 10-15 il sonra, ya ən geci 20 il sonra belə olmayacaq ki. Batan gəmidə qalıb, niyə skripka çalım ki?
3 il əvvəl gələn email: Vereinigung für die Demokratie e.V. is a non-profit organization based in Berlin which assists and manages two independent media outlets, Meydan TV and ROMB, to help execute their right to freedom of speech particularly in societies where press freedom is compromised. Our work is based on the belief that independent media is a crucial part of a free and just society.
yəni heç kim boş-boşuna demokratiya pompalamır harasa. kimsə Maddi dəstək olmalıdır, dövlət olmayanda, məcbur xarici qurumlardan pul alırsan.
Bu entry-dəki insanlar və onların həyat hekayələri birəbir dəyişdirilmədən qeyd olunub. Səbəbi sadədir: çünki bu adamlar tarixin tozlu səhifələrinə adsız qəhrəman olaraq keçəcəklər, heç olmasa, ən azından burda, bu forumda əbədiyyət qazansınlar.
indi isə ilk hekayəmizin qəhrəmanına yönəlirik. ibtidai sinif müəlliməm, mahizər müəlliməm. Mən onu axırıncı dəfə sinif yoldaşım eminlə görəndə, saçları ağarmışdı, ağappaq idi, boynunda da kələğayı var idi. Görüşdük, hal-əvhal tutduq. Zaman təbii olaraq, ondan çox şey almışdı, amma dəyişməyən hələ də bir şey var idi, çöhrəsindəki gülümsəmə. yadıma məktəb illərim düşdü. Mahizər müəllimə əlimizdən tutub, hərfləri yazmağı öyrədirdi bizə, bizim üstümüzdə xüsusi əsirdi. Bizim dediyimiz uşaqlar isə, mən, əhməd və emin. Həm riyaziyyatda, həm futbolda dəhşət idik. Riyaziyyatda hətta 4-cü sinifdə olimpiyadaya qatılmışdıq. Finalda kapitanın bayrağı fitdən əvvəl qaldırmağına görə uduzduq, ikinci olduq. Daha sonralar mahizər müəllimənin yanına hazırlığa filan da gedirdim, bəzi şeylərdə köməklik edirdi. istər dərs vaxtı, istər dərsdən sonra dəyişməyən sadəcə bir şey var idi, ana qayğısı. Məktəb vaxtı onun mənə təsiri çox böyük oldu, çünki çox modern biri idi. Qəsəbədə rus dilli müəllimələr nədənsə həmişə bir neçə addım öndə olurlar.
Sinifimizdə züleyxa, ya da zibeydə adında bir qız var idi. Adını artıq unutmuşam, tək bildiyim bir şey z hərfi ilə başlamasıdır. Kasıb ailənin qızı idi, həm oxuma yazması elə güclü deyildi. Yəni, kasıb olmağına hamı kasıb idi də, kənd yeridir də, nə olacaqdı ki? 90-ların sonu, ölkədə müəllim maaşı 10 şirvan filan. Mahizər müəllimə züleyxaya dərzilik öyrədirdi ki, qızım gələcəkdə lazımın olar, peşə olaraq çalışarsan. Və şüuraltı olaraq, illər sonra, yaşadığım şəhərdə, harda dərziliyə aid bir dükan, mağaza görsəm, ayaq saxlayıb içəri girirəm və həmişə nəsə alıram. Evimdə dərziliyə aid hər şey var, bircə çatışmayan mankendi.
Daha sonra, bir dəfə eynilə, bizim şəhərdə paltarımı kəsdirmək istəyəndə iki dayanacaq məndən uzaqdakı dərziyə girdim, qiyməti çox münasib idi. Qadın visit kartını mənə verəndə familyasındakı ova sonluğu gözümə dəydi və aha momenti. Əlbəttə, o dəq demədim ki, haralısınız, amma sabahsı gün yenə gedəndə o sualı verdim. Özü də dedim ki, özbəkistandansız? Yəni, ağlıma başqa şey gəlməzdi. Dedi, yo, aus aserbaidschan, aus Baku. Dondum, qaldım.bakılı biri, 20 ildən çoxdu burda yaşayan biri və dərzi. Sadəcə dogurdan dedim?! Dedi, hə. Bir xeyli söhbət elədik. Hiss elədim ki, rus dillidir. Bəlkə, onu da nə vaxtsa, hardasa bir mahizər müəlliməsi dəstək olub, onda həvəs yaradıb. Sağol, mahizər müəllimə bəlkə də, səni çox adam xatırlamayacaq, amma neçə-neçə insanın həyatını dəyişmisən. Əsl mürəbbiyəsən. Yaşayırsansa, uzun ömür can sağlığı, rəhmətə getmisənsə, nur içində yat.
Onunla paralel bir də rəsm müəlliməmiz var idi. Tam bir əzazil. Adını da xatırlamıram. Dəhşət tənqid edirdi bizi, heç bir vaxt 5 yazdığını görmədim, 3 və ya 4. Çəkdiyimiz şəkilləri dəhşətül-vəhşət asıb kəsirdi, sanki rəssamlar ittifaqında buraxılış imtahanı verirdik. Hər dəfə də üstümə-üstümə gəlirdi ki, düzünü de, kim çəkib sənin əl işlərini. Həm qorxudan, həm də introvert biri olduğumdan, yavaş səslə deyirdim ki, mən çəkmişəm müəllimə. Adam məndəki qabiliyyətə dəstək olmaq əvəzinə, köstək oldu. Orta məktəbdə də hamı deyirdi ki, nə qəşəng şəkillər çəkirsən. Əlbəttə, da vinci filand deyildim, amma yaşıma görə yaxşı idim. indi də hobby olaraq məşğul oluram, evin bir küncü rəsm işlərinə ayırmışam. Hamı bunun fərqinə vardı, bircə ailəmdən başqa. Və bizim nəsildə iki şey ən azı genetikdir, bir riyaziyyatı güclü bilirik, bir də əl qabiliyyətimiz var, əmim də rəssam idi, ailəsi, yəni babamgil dəstək çıxmadılar, amma ən azından əmim oğlu xəttatdır. Təssəli olaraq, riyaziyyatın zamanında fərqinə vardılar. Və məni riyaziyyat təmayyüllü litseyə yazdırdılar.
Litseydə riyaziyyat müəlliməmizin adı qətibə idi. Uşaqlar çox pis məzələnirdi onunla, qəhbə filan deyirdilər anaları yaşda qadına. Çox savadlı müəllimə idi və dəhşət disiplinli və ya dominant, basqıcı. Bunu öz oğlu ilə münasibətindən etdiyi söhbətlərindən tutmaq olurdu. O vaxtı uşaqlar lağ edirdi, amma illər sonra haqq qazandırırsan, çünki bəlli yerlərdə və bəlli zamanlarda, hələ bu azərbaycan kimi cəmiyyətdirsə, övlad üzərində nəzarət qaçınılmazdı.
Nəzarət demişkən, anamdan söhbət açmasam olmaz. Bir ömür mətbəxdən çıxmayan, öz həyatını ailəsinə və övladlarına həsr edən bir qadın. Daim futboluma qarışırdı, qoymurdu oynamağa. Deyirdi, o uşaqlar avaradır, əslində haqlıdır və ya idi. Amma, futbol elə küçədə məhlə uşaqları ilə oynanılan, ki bunun avarası da, ağıllısıdı, oxumuşudu da var, bir oyundur da. Hər gün dəlilər kimi oynayırdıq, dizlərimiz qanayana kimi. Ha, bu arada, insafən, pis də oynamırdım, bəlkə bir ronaldihno (ben bununla geldim, bununla giderim, kardeşim) deyildim, amma super texnar idim. Hələ də, almanlarla oynayanda arada deyirlər ki, futbola filan getmisən?!! Mən də gülürəm, deyirəm, yo. Və beləliklə və bəlkə də bir istedad daha batdı. Kim bilir, dünya səviyyəsində olmasa da, milli səviyyədə yaxşı bir futbolçu ola bilərdim.
Bütün bu hekayələr sadəcə bir şeyə işarə edir, azərbaycan qadını bütün məhrumiyyətlərə baxmayaraq öz ayaqları üstündə qalmağa çalışır. O qədər basqıya və məhdud imkanlara rəğmən cənnət yaradır. Həmişə demişəm və deyəcəm, azərbaycan qadını azad olduğu gün azərbaycan cəmiyyəti azad olacaq, ağ günə çıxacaq.
Hekayənin ikinci qismi isə qonşularımız haqqındadır. iki qəhrəmanımız var, ilqar və mehman. ilqar, bakı metrosunda köhnə polis idi. Onun keçdiyi həyat hekayəsi, necə polis olması mənim son zamanda başıma gələn hadisə ilə birbaşa bağlıdır.
Hələ 8-ci sinifdə oxuyanda avtobusda gənc ilqarın cibindən pul qabısını oğurlayırlar. Və o gündən o polis olmağa qərar verir. Bununla da onun həyat hekayəsi başlayır. Atamla qonşuların axşam söhbətlərində həmişə 2000-lərin əvvələrində oğruların metrolarda necə şou göstərdiklərini danışırdı. Mən də oturub həvəslə dinləyirdim. Əlbəttə, oğrular tutulurdu sonralar. Mənim bu hekayəm isə belə başladı..
iki həftə bundan qabaq elana 3 il əvvəl aldığım qış təkər setini qoymuşdum, 10 dəq keçmədi ki, mesaj gəldi ki, bəs filankəs sizin təkərləri almaq istəyir xahiş edirik emaili təsdiq edin. Həyəcandan, həm də o an pula ehtiyacımdan emaili və mastercard-dan pulun qəbulunu təsdiq edim. Əslində isə, email phising imiş və pulun qəbulunu yox, çıxışını təsdiqləmişəm. Sabahsı gün danq edəndə artıq gec idi. Kartı dondurdum, amma çi fayda, pul çıxmışdılar. Mən etdim? Polisliyə yazıldım. Yəni elə bir şey. Keçən il aldığım kali linux yüklü prossesorumu rəfdən çıxartdım, tozunu sildim, cybersecurity dərslərinə başladım. Offensive olmasa da, amma ən azından müdafiə tərəfində nələrisə öyrənmək olar. Bu arada qonşumuz ilqarın xətrini çox istəyirəm, hörmət əlaməti olaraq əmi deyirəm. Biraz çox içməyi var, o da ki o yaşda normaldır. Bəzən insanlar arzuladığı həyatı yaşaya bilmədiyi üçün və hər şeyin gec olduğu üçün, təsəllini içkidə, siqaretdə, narkotik maddələrdə tapırlar. Çünki, o xəyal dünyasından ayılmaq istəmirlər, onlara real həyat acı gəlir. Onlar özləri də bu acı həqiqətlərin fərqindədirlər, lakin edə biləcəkləri bir şey yoxdur.
Digər qonşumuz isə mehman əmidir. Məhlədən 1-ci sürət qutusu ilə çıxan, hər iki qızını 18-20 yaşında yerbeyer etmiş, zəhmetkeş, saf və babacan biridir. Ürəyini istə, ürəyini verər. Birəbir azərbaycan kişisi qəlibinə uyur, eynilə atam kimi. Bütün problemləri özü həll etməyə çalışır, zəiflik göstərə bilməz, qonum-qonşu, tanışlıq bağlarına inanır və s. Ən maraqlısı isə odur ki, bütün bu insan bir simbioza şəklində bir birinə uyurlar.
Orta və yaşlı nəsil azərbaycan kişisi itirilmiş bir nəsildi. Sovet dağılanda onlar nə edəcəklərini bilmirdilər, hələ də hər şeyin yaxşı və əvvəlki kimi olacağına inanırdılar. Eynilə mehman əminin köhnə sovet vaxtdı kəndimizdəki həyatdan etdiyi söhbətlər kimi. O insanlar hələ də o xoş xatirələrdə yaşayırlar, yeniliyə ayaq uydura bilmirlər. Ona görə, rəsmiyyətdən qaçırlar, çalışırlar, istənilən problemi polisə, məhkəməyə getmədən yerindəcə həll eləsinlər. Bir qorxu, xof var canlarında.
uşaqlıqdan qalan umbay bir hərəkətim var: Ömər Xəyyamı, xəlifə Ömərlə qarışdırıram. biri xeyyam, birinə də Xəttab deyirlər.
o hələ erken yaşlarında həmyaşıdlarından seçilirdi. ədəbiyyata onda maraq [] oyanmışdı. təsadüfi deyil ki, [...]. sonra anasını itirir, görürlər yoxe belə alınmır, keçirlər ataya, o da oxucuda hiss oyatmır: kasıb ailədə doğulan filankəs sözünü soxub gedirlər, yəni ay bala oxu. ilk əsərini məktəbin filan qəzetində verir, sonra gedir Əkrəm əylislinin yanına, o da ürəyində deyir ki [ geldi tipini], amma kitab məsləhətlər verir deyə qələmə alınır.
bu biraz səviyyə məsələsidir də, daha doğrusu sinfi ayrı seçkilik. əlbəttə 3000 manatlıq ehtiyac duyğusal ehtiyac olmaya bilər, kimlərəsə görə, amma hər malın öz alıcısı da var. ümumi yanaşanda bütün maşınlar nəqliyyat vasitəsidir, amma sən Volkswagen istəyirsən, bir digəri audi, lap bir digəri mercedes, mən isə bmw? fərqi nədir? hamısı maşındı. riyazi dillə desək, a nöqtəsindən b nöqtəsinə hərəkət edən nəqliyyat vasitəsi, vəssalam. amma və lakin, ele deyil, bəzi onda özünü tamamlayır, maddi olaraq əlbəttə ki. biraz da o anlıq gələn adrenalin və eqo push adamı daha doyuzdurur. ona görə də kimisə konkret qınamalı deyil. rəfinə olunmuş zövqlər var, bu da onlardan biri, hamı üçün deyil, bəlli bir kütləyə xitab edir. əgər 3 min manatlıq nəsnə duyğusal ehtiyac olmasa, onda o zaman wtf qızlar nişan, toy üzüklərini tək qaş biriliyyant istəyirlər? hələ bunu komplekt edənlər də var. deməli özünü təsdiqdir də. duyğusal ehtiyac bununla ödənirsə, elə sənə bu lazımdı. sırf " özünü satan qəhbə" prizmasından baxsaq, çoxumuz gündəlik işlərdə işləyirik, ona qalsa azadlığı və zamanını aylıq maaş qarşılığında satıb, ildə 30 günlük məzuniyyət də qəhbəlik deyil, bəs nədir? "bu arada bmw-ni sən al, Mercedes özü minəcək" nəysə analiz işini azaltalım, arkadaşlar
Sonuncu spider man trilogiyasında, yəni 2007-ci ildəki çəkilən tobey babanın baş rol oynadığı hissədə belə bir epizodik yer var. Tobeyin kostyumuna qəribə bir maddə düşür (venom) və o bir müddət sonra onun bütün bədənini, dolayısı ilə zehnini ələ keçirir. ilk başda tobeyə bu qara kostyum həzz verir, içində qaranlıq insanı üzə vurur, dəli kimi rəqslər, hərəkətlər, sonra zamanla ətrafındakı insanlara ziyan vurmağa başlayır. Əslində o kostyum, yəni venom və ya black spider-man, tobeyin içindəki qaranlıq insanı üzə vurur. Bu xasiyyət əslində hamıda var, heç kim ideal və ya mələksima deyil. Hərə o xarakterini bir cür biruzə verir. Vurub sındırmaq, dağıtmaq, başqalarına ziyan vurmaq, onların məsumluğundan istifadə etmək hamıda var. Ya o hissləri cilovlaya bilirsən, ya da onlar səni zamanla ələ alır. Heç kim doğuşdan pis insan olmur ki. Zamanla üstünə qoya-qoya gedirsiniz və bir yerdən sonra geriyə dönüşü olmayan və tanınmaz bir adama çevrilibsiniz. Bəs bütün bunlar necə baş verir? Necə zamanla pis adama və ya içimizdəki dark triad-a fürsət veririk? Goethe-nin də dediyi kimi gelegenheit macht Diebe- fürsət (adamı) oğru edər. Yəni, bizim dildə tərcüməsi münasib zəmin olanda içinizdəki pis insan mütləq baş qaldıracaq. ona görə " never say never" nə zaman nə olacağını bilə bilmərik. Bəs, içimizdəki insana necə qalib gələcəyik? Eynilə, spider man filmindəki kimi, kilsənin zınqırovları ilə, yəni bizi ayildan, diri tutan daim bir (mənəvi) kompass olmalıdır, yoxsa ilk fürsətdə içimizdəki şeytan, qara düşüncələr, neqativ yönümlü hər nə varsa, və adını nə qoyursunuzsa, bizə qalib gələcək.
məsələyə nə qədər neytral yanaşsam da, ki yanaşmağımım əsas səbəbi konfliktin tarixini super oxumamağım olub, elə çoxsu kimi mediyadan, xəbərlərdən nə bilirəmsə. amma tək bildiyim şey varsa, fələstin bu söhbətdə dibinə kimi haqlıdır, xanımlar və bəylər. sağa-sola fırlatmağın qərbə cool görsənməyin, israil bizim dostumuzdu deməyin mənası yoxdu. israil əlbəttə bizim müttəfiqimizdi, amma bu o demək deyil ki, fələstinə qarşı ona hər şey olar. qərbin iki üzlülüyü bu son hadisələrdə çox partadı, 70 ildən çoxdu israil durmadan fələstini bombalayıb və bugün də edir, amma həmas (terror qrupudur, bunu da firlatmağın mənası yoxdur) israilə qarşı terror aktı edən kimi, bütün dünya cumdu ki ora, ay aman bəs israili qırırlar. və bu sanki israil bugünə etdikləri azmış kimi bundan sonra edəcəklərinə yaşıl işıq yandırdı.
bilirəm deyəcəksiniz mənə nə? fələstin ermənistanı dəstə... dur orda.
fələstini ermənistanı, daha doğrusu dağlıq Qarabağdakı qondorma rejimi dəstəkləməyi onların halı üçün bir əmsal idi. fikirləşirdilər ki, burdakı alınsa, biz də onu özümüzə etalon götəririk. hərəkətləri yalnış ola bilər, amma bu onların öz davalarında haqsız olması anlamına gəlmir. israil faktiki olaraq fələstin ərazisinə girib və "vəd olunmuş" torpaqlardan çıxa bilmir.
dünən bir alman uşaqla söhbət edirdim, umbay qayıdıb deyir ki, bəs Qarabağ-ermənistan- Azərbaycan, anneksiya zad, dedim əə dur. nə anneksiya? xiyar hiss olunur ki, solçu gijdillağdı. mən hələm solçu, sosialist normal adam görmədim bugünə nə qədər. sonra söhbəti bağladı. mövzunu dəyişdik. nəysə, deməyim odur ki, qərblinin gözündə bizim onsuz da bir qram dəyərimiz yoxdu, [ lap belə olmayan oğlumun ] ona görə də özümüz özümüzün hayına qalmalıyıq.
konfliktlə bağlı digər məsələ isə Türkiyənin və iranın əqidə fərqi olmasına baxmayaraq, fələstinə dəstək olmasıdır. indi bunu açıqlayaq.
iran, məlum məsələ, şiə dövləti, imamət düşüncəsi və yəhudi düşmənçiliyi açıq aşkardır. hətta fatihə surəsinin son ayəsində "bizi doğru yola yönəlt [ siratəl müstəqim],.... qəzəbə düçar olmuşların və azmışların yoluna yox!" vasif Məmmədəliyevin tərcümə quranın ön sözündə həmin ayələrə komment olara qəzəbə düçar olmuş və azmışlar olaraq, nəsraniləri [ xristianlar] və yəhudiləri göstərir. iran açıq-aşkar yəhudi və xristian dünyasına qarşı müharibə və mübarizəsi bu yöndədir. əlbəttə, hamıyla deyil, kimlər ki bariz şəkildə iranla düşmənçilik edir. (baxma: əmrikə )
Türkiyə isə daha doğrusu bugünün Ərdoğan Türkiyəsi " yeni Osmanlı" havasında olduğu üçün hələ də o torpaqları əski Osmanlı imperiyasının bir parçası olaraq görür. həm də daxildən gələn basqı, bir də din qardaşlığı yönündən gələn basqıya cavab olaraq Ərdoğan məcburdu israillə münasibətləri aşkarda korlasın. gizlində nə olub, bitir bilmirəm. ona görə, hər iki ölkənin tək-tük birləşdiyi yerlərdən biri fələstin məsələsidir. həm, indiki zamanda sünni-şiə söhbəti çox absurddur, valla. məndən milyon dəfə imanlı, təqvalı əhli sünnə bacı- qardaşlarımız var, onlar məgər səhv yoldadırlar?. və ya tərsi.
önəmli olan hər zaman haqlının yanında olmaqdır, nə olur olsun. cool olmadan öncə, hələ bir allaha cool olun -*) [ sorry, amma daddy's coke edəcəkdim]
Son bəyənilənlər
