20 yanvar 1990-cı il hadisələri

61. Tiananmen aksiyalarından sonra mənə ən çox maraqlı və sirr kimi gələn hadisələr. iş orasıdı ki Tiananmen aksiyalarını çinlilər unutdu. Bizdə 20 yanvar hadisələrini gedərəkdən unuduruq və hər xatırladığımızda da " məğlubiyyət" kimi xatırlayırıq.

62. (baxma: tarixi fotolar/-366138) - bayaq xiyabanda olanda o son foto durmadan canlanırdı ağlımda.

o vaxt prezidentlərin görüşü olan gecənin səhəri general gəlib briqadamızı döyüş mövqeyinə çıxarmaq üçün həyəcan siqnalı vermişdi. həmin gün və bir gecə əvvəlki hadisələr saat yox e, dəqiqəsinə kimi xatirimdədir, qismət olsa, vaxt edib əsgərlik xatirələrinə yazacam.
mənim xidmətim tank briqadasında olub, texnikalarımızın hər cizgisini əzbərləmişdim. filmlərdə adi şeymiş kimi gəlir, amma 40 tonluq t-72, 13-18 tonluq bmp'lər sönülü halda belə vahiməli durur. qaldı ki, hərəkət halında, xüsusən də bir az qaz verən kimi qabağının qalxmasıyla, 1km o tərəfdəkinə belə qorxu səpələyir. nəysə, sözüm ona, düşün ki, biz atəş mövqeyimizə gedəndə 70-80 dənə t-72, 30-40 bmp-1, bmp-3 ilə birgə, özünün də əlində akms ilə getdiyi halda əsgər cəhənnəm, qorxu içərisində olan maxe, gizir, zabitlər vardı. üstəlik, bu texnikalar onların üstünə gəlmirdi, əksinə, onlar bu cürə texnikaya güvənib gedirdilər erməni qabağına. Amma 34 il qabaq kişilər oldu ki, əlində heçnəsiz, əynində də bircə pencək ilə çıxmışdı o cürə texnikaların qabağına. O vəziyyətdə sadəcə oraya düşmək qırağa, çıxıb hələ "v" pozu vermək üçün nə qədər yüksək cəsarət sahibi olmaq lazım gəldiyini təsəvvür belə edə bilmirəm. Yadıma düşəndə gözümün dolmasını saxlaya bilmirəm.
Anam da o illərdə baş vermiş mitinqlərdə iştirak edibdi, hər zaman söhbət düşəndə danışır o günləri, hər dəfə də bezmədən oturub dinləyirəm. indi istirahət günündən istifadə edib gedirəm yanlarına, söhbət açacam yenə.

Bizim insanımızda tənqid olunası çox mənfi xüsusiyyət var, bu, danılmaz bir şeydir. Ancaq bəzilərimiz Hökumətə olan nifrətini bütün bir xalqa və onun tarixinə proyeksiya edir. Çox dərinə getmirəm, hələ psixoloji olaraq əslində özünə və ailəsinə olan nifrətini öz milli mənsubiyyətinə yönəldənlər də var. Bax bu şeylərə qəti şəkildə qarşıyam. Bilirəm, heç kim istəyərək seçmir öz milli mənsubiyyətini, ancaq here we are. Məncə, hər bir insan tatixindəki fəxarət dolu anları qürurla yad etməyi bacarmalıdır. Əgər bu gün, bizə hər cürə peysərlik eləmiş bir ssri sistemi altında yaşamırıqsa* bu, indiki sistemdən ötrü ürəyim getdiyi anlamına gəlmir , bunların səbəbkarları həmin bu insanlardır. Bu qədər etdikləri, başlarına gələnlər qarşısında ildə çox yox, bircə dəfə gedib yad etmək, məncə, çətin bir şey olmamalıdır, ən azından bunu hakedirlər.

Yaşayanların canı sağ, vəfat edənlərin ruhu şad olsun...

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!