+15582
İnsanlarla danışmağa məcbur qalmaq. Belə açıqlamalı olsam, maraqlı, əyləncəli insanlarla tanış olmağı, danışmağı sevən insanam. Hətta ətrafımda insan çoxdu amk və aktiv olaraq danışdıqlarım da az deyil, həm sosial mediadan həm də real həyatdan. Amma ki iş orasındadır ki mənə maraqlı gəlməyən insanlarla danışmağı sevmirəm deyə çox vaxt heç onlara üzbəüz belə cavab vermirəm, rəsmən real həyatdan görüldü atıram. Onlardan biri ilə danışarkən, ya da danışmağa həvəs yox ikən keçən normal bir dialoqumdan məsəl verim:- salam, Suzuki, necəsən?
-....
Yəni həvəs olmur onlarla eyni mühitdə qalım ya da onlara cavab verim. Maksimum "hm" cavabı verib başımdan eləyirəm ən yaxşı halda. Amma ki belə tip hallar öz psixoloji sağlamlığımı qorumaq üçündür. Çünki danışmağa məcbur deyiləm bu insanlarla və bilirəm ki danışdığım halda aqressiv və kobud cavab verəcəm. Mənə maraqlı olmayan insanların duyğuları da mənə maraqlı olmur çünki. Belə bir seçim şansım olduğu üçün özümü xoşbəxt hiss eləyirəm.
Niyə belə bir entri yazıram? Çünki 2 gün əvvəl elə bu seçimi edə bilməyimin mənim əslində necə şanslı olduğumu göstərdiyini öyrəndim. Amk səhvən (mənim yox ailəmin səhvi) ilə işə düzəlmişəm qadın paltar mağazasında satıcı kimi və oranın bütün işçiləri qadınlardan ibarət idi (təbii ki) * qadınlardan qorxuram . Mən indi burda digər qadınlarla həm danışmalı/ünsiyyət qurmalı idim, həm də içəri girən qadınlarla da gülərüz olmalı və onlara mal soxuşdurmalı idim. İndi, sözlük, deyəcəksən ki gijdıllağ sən də qadınsan da aq get danış da. Amma bu mənə görə elə də asan şey deyil aq. Qadınlarla danışmaq mənə görə dünyada üçüncü ən qorxulu şey ola bilər * ilki böyük su hövzələri və ikincisi böcəklər çünki həyatım boyu ən çox qadınlardan fiziki və mental olaraq şiddət görmüşəm. Deyəcəksiz guya kişilər onlardan əskikdir? Yox, kişilərdən də cinsi istirmar tipli şeylər başıma gəlib Amma bu onlara qarşı məndə nifrət yaradıb qorxu yox. Yenə də onlarla qadınlara nisbətən daha yaxşı danışa bilirəm amma. Çünki nə deyəcəkləri məni narahat etmir, fikirləri ilk başdan mənə önəmsiz gəlir. Sadəcə onlardan iyrənirəm amma qadınlardan isə qorxuram. Çünki qadınları bir növ özümdən üstün görürəm və onların tərifini, təsdiqini qazanmaq üçün çalışma ehtiyacı hiss edirəm. Şəxsən bunu oxuyan və danışmış olduğum qadınlar da daxil, həyatımda mental olaraq 1000 hoqqadan çıxıb, özümü şəkildən şəkilə dəyişdirib, 100 xarakterə girib "yaxşı" əlaqə yaratmağa çalışmadığım qadın olmayıb həyatımda. Hamısı ilə beynimdə min hoqqadan çıxıb özümü onlara uyğunlaşdırmağa çalışdığım üçün indi onlarla əlaqəm var. Elə indiki ən yaxın qız dostum ilə belə 4 il əvvəl saxta xarakter yaradıb danışmağa başladım deyə yola gedirik hələ də. Heç birinin yanında özüm olacaq qədər rahat hiss etmirəm. Çünki lap dərinlərə getsəm o uşaq vaxtı məni danlayan, döyən, zorbalayan qadınlar, müəllimlər, qızlar gözümün qabağına gəlir. Yanlarında həmişə özümü nizama salmağa çalışıram ki nəsə səhv tapmasınlar amma içimdən bir səs hələ də təzə tanıdığım qadınların belə məni dərindən qınadığını/mühakimə etdiyini düşünürəm. Ki haqlıyam amk adicə insanların geyiminə və görünüşünə görə çox ağır şeylər dediklərini eşitmişəm və bunların hamısı uşaqlıqda mənə deyilənləri xatırladır bəzən. Hərdən fikirləşirəm ki əgər onları güldürməsə idim indi mənlə danışanlar heç mənə yaxın gələrdilər? Çünki düşünmürəm ki təbii olaraq küncdə durmağı sevən, reaksiyasız və soyuq birinə onlardan hər hansısa biri yaxın gəlsin. "çox mırt adamsan e" hə bilirəm aq sən güləsən deyə sənin güləcəyin tipdə şeyləri sənə deyirəm. Mən özüm burda gülmürəm hal-hazırda. Özümün güldüyüm şeylər çox azdı ki o şeylər də özüm tərəfindən random anda düşünülən şeylərdi. Əgər sənin zarafatına gülürəmsə yalandır, təriflə məni aktyorluğuma görə. Nə bilim cici bebe zad al mənə Çünki çox çalışmışam sənin beyninə uyğunlaşmaq üçün və mental olaraq bəlkə 10 dəfə özümü hazırlamışam sənlə 1 cümlə yenidən danışmaq üçün. Yoruluram.
Nə isə, bu qədər açıqlama yetər. Keçim yenidən entrinin məğzinə. Dediyim kimi işin elə bütün point-i qadınlarla danışmaq idi 90% və paltar asılqanlarını səliqəyə salmaq. Bütün 12 saatlıq işimi random qadınların dalınca düşüb üzlərinə fake gülümsəmə ilə mal soxuşdurmağa çalışmalı idim. Arxada mazgi sikən azəri pop mahnıları, sözləri maksimum "mən səni sevdim, sən məni sevmədin, sən getdin, mən sevdim" tipli mazgi sikən olan poplar, qabağımda gijdıllağskoy suallar verən qadınlar, hansı ki "xanım bu köynəyin lap tündü var sizdə?" deyə soruşurlar halbuki əllərində tutduqları gecə qaranlığı rəngində "göy"-dür və ondan tünd sadəcə qara köynəyimiz var. Deyirəm ki yox xanım nə görürsünüzsə onu satırıq. Qara köynək var. Gijdıllağ gəlib deyir yox e mənə lap tünd göy lazımdı o qaradı. Rəng koru dalbayov yığını blət nə mazgi sikirsən elə şey var? De qara da amk. Başqa mazgi sikən tiplər də kök qadınlardı hansı ki kök olduqlarını qəbul etmək istəmirlər. Deyirəm xanım bu köynəyin l-i sizə dar olacaq bəlkə xl verim? Əsəbləşirlər amk. Yaxşı heç nə demirəm partlat o köynəyi əynində amk mən tikməmişəm ki onu. O qədər arıq olmaq istəyirsən get idmana aq camaat gombula gombul deyir neynəyək indi? Bir də başqa əsəb korlayan tiplər uşaqları ilə gələn analar idi. Uşaqları ətrafı dağıdır, çığırır, ağlayır qoz qoymurlar. Uşaqlara onsuz da nifrət eləyirəm amma işdə belə ortamda lap öldürmək istəyirdim. Gijdıllağ balası çamadana təpik vurur çamadan başına dəyir başlayır it kimi ulamağa. Anası da qoz qoymur gözləyir ki işçi qızlar sakitləşdirsin. Mən yaxın durmadım uşağa, mənlə olsa başından tutub pilləkənlərdən aşağı tullayardım amma müştəri qaçırmaq qadağan idi. Gedib bir yalnız, insansız küncdə kameranın altında qıvrılıb qulaqlarımı tutub oturdum Çünki yüksək səs əsəb sistemimi sikir. Orda 1 gün işləyəndən sonra başa düşdüm ki paltar satışında məşğul olan qızların "başı yana əyilmiş zombie kimi gəzmə" emote-u o işə girən günü avtomatik yüklənir adama. O işdə işləyib həyat enerjisinə sahib olmağın bir yolu yoxdur. Həmin gün elə işdən çıxdım. Müdür anamın dostu idi elə anama deyirdi ki müştərilər bəyənmişdi qızı, işçilər də bəyəndi zad kaş çıxmazdı 1 həftə azı dözərdi amma zırt amk hara dözürəm? Həddən artıq səs, işıq, rəng, üz görmək məni dəli kimi edir. Hələ saxta gülümsəmə şeysini gündə azı 10 dəfə eləmək... Evə gedən kimi avtomatik otağıma keçib işıqları söndürüb, telefonu söndürüb qulaqcıq taxıb (mahnısız zadsız) özümü qucaqlayıb ölü kimi uzandım yataqda. Hadisə 2 gün əvvəl olub amma hələ də o müştərilərin və uşaqların səsini beynimdə eşidirəm əsmək gəlir aq mənə.
