+13 əjdaha
1. belə bir hadisənin baş verməsi üçün şüuraltında xeyli hadisə, fikir, bilginin toplanmağı və ya çox təsirli bir hadisənin yaşanması lazımdır. bir növ xəstəlikdir. günümüzdə kiv'lərdən aldığımız boş, mənasız xəbər və məlumatlarla, göstərilən görüntülərlə zibilxanaya dönmüş şüuraltımızın bir gün basdırıla bilinməyəcəyi ehtimalıdır. bu minvalla bir hekayə təqdim etmək istəyirəm:"mən əvəllər ağıllı bir insan idim. inanın sizdən daha ağıllı idim. bir sığorta şirkətinin eksperti idim. gördüyüm işlə əlaqədar olaraq müxtəlif yerlərdə çox fərqli insanlarla ünsiyyət qurmaq məcburiyyətində idim. sadə xalqı tanımaq, onların dilindən anlamaq isə müəyyən qədər onlar kimi yaşamaq tələb edir. düzünə qalsa, elə onlar kimi yaşamaqdan başqa bir yolum da yox idi. çox şey bilirdim. həddindən çox. ta ki, o lənət günə qədər.
bir gün yenə axşam evə gəldim. həyatım bütün dilləri eyni səs çıxaran fortepianoya bənzəyirdi. müasir dövrdə 1notdan çoxuna sahib olan çox az insan taparsınız. amma bugün bəzi dəyişikliklər etməyi qərara aldım. evdə həmişəki kimi bir neçə dəqiqə uzadılmış, tənbəl ayaqyolu və yemək mərhələsindən sonra həmişəkindən fərqli olaraq şıltaqlıq edib televiziyanı yerdə oturub izləmək qərarı aldım. dəyişiklik üçün pis başlanğıc deyildi, amma, çox əyləndiyimi də deyə bilmərəm. vəə kanallar arası surfing:
ermənistan silahlı qüvvələri atəşkəsi...mən sənə "yox" deyi...inşallah gələn il bugün cıdır dü...rəqsanənin bu dedi-qoduya cavabı: "bunlar hamısı şa.."...xşşşşşşş
şeytan qutusunu bir neçə dəfə döyəclədikdən və pultun ümidlə bütün düymələrinə basdıqdan sonra problemin kreditini hələ bitirmədiyim boşqab antenimdə olduğuna özümü inandırdım. çıxıb biraz da onu danlamağı qərara aldım. əgər danışmağı bacarsaydılar pult və televizor bu qərara sevinclərini gizlətməzdi. şortiki dəyişməmək üçün nə qədər mübarizə aparsam da cəmiyyət xofu qalib gəldi. möhtəşəm qalmaqalı qaçırmamaq üçün cəld şəkildə "abibas" markalı orijinal şalvar və ancaq evdə geyiləcək dərəcədə yöndəmsiz köynəyimi geyib dama çıxdım. deyingən qonşumuz şərqiyə xalanın tövsiyəsi ilə antenimi kabeli onun eyvanından görünən möhtəşəm mənzərəni kəsməyəcəyi bir yerə, düz binanın mənə uzaq olan kənarına yerləşdirmişdim. antenin kabelini çıxardım. türkəçarə üsulu ilə kabelin ucuna və taxıldığı yerə 3dəfə var gücümlə üflədim. gülməyin. mən bir neçə dəfə belə edərək onu düzəltmişdim. elə kabeli yerinə taxmaq istəyirdim ki, kabel əlimdən sürüşüb 5-ci mərtəbənin eyvan üstlüyünə düşdü. bir dublyajçı ədası ilə "axx..zibil...məni lap təngə gətirdin!" deyərək oraya əyilməyi və bu işi bitirməyi qərara aldım. əgər kabellər danışmağı bacarsaydı "ey! zibil sən özünsən!" deyərdi. amma o danışmadı. və cavabını tam mən onu götürdüyüm vaxt özünü yerə atmaqla verdi. yüksəklik o qədər axmaq şeydir ki, burda sizin əlinizdən çıxan şey haraya getsə sizi də özü ilə aparır. yıxıldım.
intiharları araşdıran bir alman araşdırmaçı yazırdı: "özünü yüksəklikdən atanlar yerə çatmadan ürəkləri partlayıb ölürlər." bəlkə də bu teoremin təsiri ilə havada olarkən ürəyim getdi. gözümü açanda adını bilmədiyim bir ağacın budağından asılı idim. hava da artıq işıqlanmışdı. bunun üçünsə 8-ci km bazarından adığım abibas şalvarıma borclu idim. əgər şalvar danışa bilsəydi: "adam bir çoxsağol deyər də, bezpantovıy!" deyərdi. qayğıkeş qonşularım səsə eyvana çıxmışdı. yaşlılar ağaca çıxa bilməzdi. ümidim gənclər idi. eyvanlara və ağacın dibinə səpələnmiş ümidlərimə baxdım. dişlənmiş almalardan başqa bir şey görmədim. əvvəlcə alma ağacına ilişdiyimi düşündüm. amma cavab səhv idi. ümidlərim məni telefona çəkirdi. bu azmış kimi düz ağacın dibində bir xanım, qarşısında dayanan kameraya mən tərəfi işarə edərək mikrofonuyla bir şeylər danışırdı. elə bu vaxt məhlənin su nasosunu işlədən təhmasib dayı: "möhkəm dayan! eə indicə kran gələcək" deyə qışqırdı. bu məni çox rahatlaşdırdı. və arxayın bir şəkildə özüm enməyə çalışdım. "aha..deyəsən enirəm". enməyimə bir budaq qalmış yenə yıxıldım. obyektivlər hələ də üzümə zillənmişdi. jurnalist xanımın düz ayağının dibinə yıxılmışdım. insanların seyrindən aldığım güclə yerdən qalxdım. özümü gümrah hiss edirdim. jurnalist dondurmasını paylaşan sevgili kimi qalxar qalxmaz mikrofonu mənə uzatdı. qız gözəl idi. əgər mikrofonlar danışa bilsəydi: "məni heç kəsə uzatma,ceyran. ancaq sən danış." deyərdi. nə deyəcəyimi bilmədim. təəccüblə jurnalistə baxdım. o sanki artıq bir dəfə bu sualı veribmiş kimi, "misalı təzdən başa salıram" deyən müəllim ədasıyla soruşdu:
-adınız nədir? bu hadisə necə baş verdi?
beynimdə öz adımı və hadisəni bir dəfə təkrarlayıb cavab verdim:
-elariz. doroqa
-necə?
-adım elariz. evdə oturduğum yerdə ermənilər ateyr.
"bu..bu sözlər mənim deyil. mən axı beynimdə adımı və hadisəni danışıram. dilimdən isə..."
-adə, rəhman, yadıva gəlir? yesundikidə...
yox..belə olmaz..bir də cəhd elə...jurnalist nə deyəcəyini bilmədi. o, heyrətlə mənə baxırdı. insanlar gülürdü. məhlənin pussybrain gədələrindən tutmuş nərdçi antisemitist daydaylarına kimi, dedi-qodu küpləri xalalarından tutmuş "metrolarda gülməyək!" hərəkatının üzvləri gənc qızlarına kimi...uşaq, böyük ayrıseçkiliyi olmadan hamı bu "mənalı" ömürlərini uzatmaq üçün qətiyyətlə gülürdü. jurnalist qulaqlığından diqqətlə verilən əmrlərə "aha..oldu" cavabını verdikdən sonra mikrofonu özünə tutub çıxışını yekunlaşdırmaq və bu biabırçılığın pis yerlərə gedəcəyindən qorxaraq canlı bağlantını kəsmək istədi. düzü bu ağac və kaspi kanalı ilk dəfə birlikdə deyildi. bir dəfə bu kanalda günün əsas xəbər buraxılışında bir pişiyin ağaca dırmaşdığı barədə çox mühüm bir xəbər yayımlanmışdı. bir dəqiqə, bu mənim yadımda niyə qalmışdı axı..jurnalistin bağlantını bitirəcəyini hiss edib özümdən asılı olmadan qışqırmağa başladım:
-bunlar hamısı şayiədir. mən uşağımın kimdən olduğunu bilirəm. onun atası da ulduzdur. mənlə birlikdə inşallah gələn il bu vaxt cıdır düzünə gələcək. o, mənə söz veriiib!
xanım mən qışqırdıqca səsim getməsin deyə bərkdən danışa-danışa operatorla birlikdə daha da uzağa qaçırdı. ürəyimdə isə fərqli şeylər qışqırırdım: "məni qoyub getməyin. onar məni dəli hesab edəcəklər. mənsə qətiyyən dəli deyiləm. dayanın!"