əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+9 əjdaha
5. aqşin evrən: unutmağın resepti
hərdən onun toxunduğu yerlər qopar bədənindən
hissə-hissə yoxa çıxarsan hərdən
hərdən “qayıt, ölürəm” kimi oxunar
ona yazdığın bircə “salam. necəsən?”
sıxılarsan...
bilməzsən hara qoyasan bu nəhəng ayrılığı
görərsən saçların onun çiyni üçün darıxır
ayrılıq sevgiyə yox, ölümə daxildi, qızım...
bunu da öyrənmişdin uşaqlıq paltarından
gör ayrılığın üstündən neçə payız keçib e,
onun qoxusu hələ də çəkilmir paltarından
hərdən ovulub gedərsən...
burnunun ucu göynəyər tanış qoxudan ötrü
yağış yağar, görərsən ki,
altında bir boş yer qalıb əlindəki çətirin
hərdən boynunu üşüdər onun aldığı şərf də
barmaqların əllərindən sırsıra tək sallanar.
boş küçədə öskürər xatirələr astaca
cədvəllərdə yazılar: “mənfi sənsiz dərəcə”
hərdən heç nə dəyişməz...
bir görüş yeri boyda boşluq qalar içində
hərdən büdrəyərsən... yıxılarsan
xatirələrin yanından keçəndə..
+4 əjdaha
6. 25 may - son zəng şeiri
***
zəng vuruldu: 5 dəqiqəlik tənəffüs
biz əlifbanı sevgi məktubu yazmaqçün öyrənmişdik
bunu 3-cü sinifdə oxuyarkən anladım.
dəftərimdən qopardığım vərəqə iki söz yazmışdım:
“sənin adın+mənim adım”.
rəsm dərsində ürək şəkli çəkirdik bayraqla gerb əvəzinə
ürəyimiz sümük beşiyində yenicə gülürdü onda
onda hələ öyrənməmişdik rəqəmlərin əskinas olduğunu
onda bilmirdik ki,
dördbucaq çəkə bilməyən dostumuz dörd divara düşəcək
bilmirdik, “ampermetr”dən 5 alan qız cərəyandan öləcək
bilmirdik ki, hər şey boş çoxluqdur,
bu yaddaş kitabçasında adam öz əllərini unudur
yaxın otur,
bir az etiraf edəcəm, yaxın otur, əziz müəlliməm.
azərbaycan dili dərsində “unutmaq” felini
şəxsə və kəmiyyətə görə dəyişirdik.
və mən həmişə 1-ci şəxsin təkində yalan danışırdım.
çünki mən unutmamışdım...
biologiya bizdən gizlətmişdi ki,
gözlərin 2 funksiyası var:
ağlamaq və danışmaq
əslində, ürəyin dili imiş baxışlar
onda tarix turqut özal deyildi, corc buş deyildi
onda hələ əkiz qüllələr başını aşağı salmamışdı,
onda əkiz qüllələrin başı göyə dəyirdi
fizika çin işgəncəsi idi
bircə “ümumdünya cazibə qanunu”nu
səni qucaqlayarkən başa düşdüm
nyutonun başına alma düşməmişdən qabaq
sən mənim ürəyimə düşmüşdün...
bu, ilahi cəzbetmə idi.
qlobusu qucaqlayan paralellər tək
səni qucaqlamışdı bu qollar
onda bilmirdim ki,
yerin nüvə qatından başqa nüvə silahı silahı da var.
əziz müəlliməm,
indi həyat fənnindən kəsr imtahanına gəlmişəm,
dəftərimi yoxlayın, davranışıma qiymət verin,
istəyirsiz valideynimi çağırıb iclasda şikayətlənin.
amma xahiş edirəm, məndən “sevməy”i soruşmayın.
çünki “sevmək” yadımdan çıxıb evdə qalıb.
+4 əjdaha
7. zen, bişirdiyin keksə daraşmış qarışqalar da öldü
daha səndən heç nə qalmadı bu şikəst evdə
daha mən öyrəndim ki, tarix üşüməyi qucaqlaşmaqçün
sevginisə bir ömür uzaqlaşmaqçün yaradıb
uşaqlıqdan, gənclikdən, qocalıqdan başqa
bir də onsuzluq dövrü olur insan ömrünün
yalandı, zen... yalandı
insanı qocalıq yox, onsuzluq dövrü öldürür
qucaqladığım bütün qadınları birləşdirib
özümə bir ana düzəldə bilmədim...
bəzən bu nəhəng ömür bircə sözdən ibarət olur: “gəlmədi...”
zen, qadını ən çox atası unudur
ən çox xatirələr xəstələndirir adamı
iştahın olmur yemək yeməyə,
yaşamağa,
...gəlməyə
nədənsə metro çıxışlarından heç vaxt “o”na tərəf çıxmadıq
heç vaxt tapa bilmədik unutmağın reseptini
əlimizdə onu axtarmaq öldü
ayağımızda çıxıb gəlmək...
sənə gülmək gətirəcəm, qızım, doyunca gülmək...
daha buruq saçlar unutmasın
sən də unutma, zen, sən də unutma:
ayrılıq haqqında deyilmiş ən gözəl söz – ayrılmamaqdı.
+3 əjdaha
2. gənc şairin "danışır yer kürəsi"şeiri
plastik maniken “gucci” markalı sehirli xalata bürünüb
vitrin önündə vibrasiya rejiminə keçid alıb
somalinin kibrit körpəsi;
iri gözləri dizlərinin gözləri kimi sürünür əba boyunca
istəkləri banan qabığında sürüşüb çırpılır
bəşəriyyətin üzünə:
“iyo kiyo baba,
mənə marsdan bir velosiped
bir də “insanlıq” gətirərsən…”
dünyanın qəfəs olduğunu
qlobusu hörmüş meridian və paralellər daha aydın göstərir,
ekvator mavi şalvarı saxlayan kəmərdir,
yer kürəsi, “asta dövr et, kəmər düşər belindən”
qanlı köynəyin kimi
şalvarın da çıxar əynindən
rüsvay olarsan…
günəş yer orbitini çeynədikcə
nəfəsi iylənir,
qüvvəyə minərək insanları minib-çapan proqnoz;
“dünyamızı məhv edir atmosferə buraxılan qazlar”
halbuki, eramızdan əvvəl
qazlar romanı xilas etmişdi.
o vaxt dünya yaşıl idi…
və bəlkə də,
mars şokaladının şirinliyi idi
acı dünyamızdan qopub
marsda həyat axtarmağımızın səbəbi.
salamon məbədi domino daşları tək uçulanda
minarələr kökəlib buludlara sancılanda
muzdlu rahibələrin bakirəliyi açılanda
səma asteroidini göndərib pıçıldadı:
“başına daş düşsün,
cənab yer kürəsi.
dünya ağzına su alıb oturduqca
afrikada susuzluq hökm sürür
işıqforun yaşılını gözləmədən
deyirlər günəş doğacaq;
hamı qəribə bir təlaşda,
hamı palata önündə gözləmədə
həkimin son sözü isə artıq bəllidir:
“rüşeym tələf oldu”
artıq “azadlıq” heykəli də
əlini göyə qaldırıb təslim olub,
“atəş açmayın, mən silahsızam” deyərcəsinə
bu dünyada qanun
“qan” və “un” sintezinin xəmirindən bişirilən acı çörək,
hakimiyyətin mənsəbi xalqdır;
konstitusiyada maddələr ruhdan əzəl…
astronomiyanın astarında tikişlər dinsizdir,
nostradamus sehirli xalçada namaz qıldıqca
atom sədaları körpə qığıltısını pulsuz aldıqca
fukuşima kükürd tüpürəcək dünyaya
günəş ölkəsindən…
qalaktikada ən böyük ulduz hollywoodadır,
“ədalət” adlı planet axtaran kosmik gəmimiz
aysberqə doğru inamla irləliyir,
hər kəs sükudadır
vatikan susur
unicef də susur…
uçuruma gedirik
radiodalğalar qayalara dəyib xışıldayır:
“danışır yer kürəsi,
danışır yer kürəsi;
sükanı belə saxlayın!”
+2 əjdaha
4. duyğuların fövqünə qalxaq adlı şeirin müəllifi.
küçəni yalayır yanvar küləyi
üşüsən özünü bürü telinə
nəbzini dondursa qar dənələri
əlimi əlcək tək geyin əlinə.
göyə qırmanc vurur gümüş şimşəklər
zülmətə sığınıb buz tutmuş günəş
sənə boz səmanı rəva görmərəm
çəkinmə əzizim, qəlbimdə əyləş.
sənli xatirələr uzanıb gedib
saçım tək kök salıb başımda mənim
qoy kəllə sümüyüm tabutun olar
onsuz da çıxmırsan başımdan mənim.
yığaraq havadan qar zərrələrin
sənə bəyaz qardan gəlinlik hörüm
beləcə, ömür-gün yoldaşı olaq
razıyam yolunda daş olsun ömrüm.
əvvəl ürəyimə yatmışdın, xanım,
indi yatağımda sol yanımda yat.
girsin aramıza gülüzlü körpə
o, səni oyatsın, sən məni oyat.
+3 əjdaha
1. aşağıdakı şeirin müәllifi olan gәnc şairdir.
şeytanın qəddar hökmünə
dağılmayan sədd çəkməyi,
xoşbəxtlikdən məhrum olub
gecə-gündüz dərd çəkməyi
öyrəndikcə qocalıram.
ürəyimə qıfıllanmış
məhəbbət əzablarını,
hər sətiri ümman olan
"həqiqət kitabları"nı
öyrəndikcə qocalıram.
yerə çökdükcə dizlərim
haqqa ümid bağlamağı,
uşaqlığın həsrətindən
körpə kimi ağlamağı
öyrəndikcə qocalıram.
müdrikləşmiş dərviş kimi
ağ sükutda karlaşmağı,
nəqş vuran nəqqaş kimi
ustalaşıb korlaşmağı
öyrəndikcə qocalıram.
elm,ağıl,idrakımla
zirvələrə ucalmağı,
qartlaşmır tər yarpaq kimi
cavan ikən qocalmağı
öyrəndikcə qocalıram.
min dondan min dona girən
mələk cildli şeytanları,
dilində yalan bəsləyən
ikiüzlü insanları
öyrəndikcə qocalıram
xəyanətə uğradıqca
fitrən, ruhən ölməyi də,
saxtakarın fitnəsinə
rişxənd ilə gülməyi də
öyrəndikcə qocalıram
bəsirət bəbəklərimlə
gələcəyi görməyi də,
ustad, dahi bənnalar tək
üçlü məbəd hörməyi də
öyrəndikcə qocalıram
çirkə batmış murdarların
xislətindən iyrənməyi,
tanıdığım hər insandan
bir kəramət öyrənməyi
öyrəndikcə qocalıram.
+1 əjdaha
3. yazılarını şeirlərindən daha çox bəyənirəm
hamısını göstər
