əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
ata
-
tanrının tanrısı
-
tofiq yaqublu
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+12 əjdaha
9. ruhun varlığını və ya ruhlar aləminin varlığının batil şəkildə sübutu.
elmi prizmadan baxdıqda, ruhun varlığı sübut olunmuşdur.və gələcək illərdə bununla tanış olacağıq.mən indidən tanış olmuşam,bu da mənim sirrim olsun.yəni batil inanc dediyimiz şeylər arasında istisnalar daima var.və olacaq.
qəbir ziyarəti meditasiya və ya terapiya kimidir.və ölülər ən yaxşı psioxoloqdur mənə görə.hələ də dünyasını dəyişən insan sevdiyin, yaxın biridirsə, bu onu freud etməyə belə yetər.
müxtəlif dindən olan insanların, müxtəlif zamanlarda həyata keçirdiyi bir ritualdır.kimisi bayramlarda ziyarətə inanar, kimisi cümələrə, kimisi qürbətdən dönüşlərə və s.siyahıya bir çox insanlıq halı əlavə olunar.və bu ziyarət bir zaman sonra artıq ritual halını almağa başlayar.
sözlük sevdiyin bir insan vəfat edibsə və torpağa verilibsə, orda yatan cansız sümük yığını olsa belə ziyarət etməyə dəyər.və mütləq şəkildə edilməlidir.vicdan rahatlığı ya da başqa hansısa səbəbdən deyil.sadəcə və sadəcə onu yaşatmaq adına.unutmaq deyə bir şey yoxdur.xatırlamamaq var sözlük.və ən azından xatırlamaq üçün bu edilməlidir.o insanın varlığını xatırlamaq üçün.ən azından kiçik olsa da, əslində böyük olan bu səbəb yetər qəbr ziyarətinə getməyə
sonda isə,
qəbir ziyarəti süfrədə olmayana içməkdir.
yanımızda ola bilməyənlərə içmək,
xatırlanmayanları xatırlamaqdır.
+7 əjdaha
5. heç bir yanlış anlama olmayacaq başlıqdır. tanrının tanrısı sadəcə söhbətə duyğularını qatmadan yanaşır.*
yəni sümükdüdə orda nə mənası var deyir. qardaş bax yenə deyirəm hisslərinizi torpağa basdırmamaq ümidi ilə. heç birinizin torpağı qucaqlamağını istəmərəm. heç məni başa düşməyin mən dəli kimi danışım burda amma əsas yaxınlardı. yəni qısa və konkret o torpaqda yatan çox sevdiyin insan olanda və sən yanlız olanda artıq o qəbir daşı yeri gələndə səni azarlayır da, yeri gələndə sevgi sözləri də deyir. düşüncədə qurduğun şeydən aslıdır. həyatdıda olmur elə olur belə və sən qəbir ziyarətində sevdiyin insanı görürsən. o sümüklər torpağın altında çürüyə bilər, ancaq hisslər, sevgi hələ də o torpaqda olur. çürütməyə ehtiyac yoxdur, qasim kimi də hisslərə qapılıb acı dilli entry yazmağa da ehtiyac yoxdur. mən gedib qəbiri qucaqlayıramsa bu mənim öz inancım öz düşüncəm öz istəyimdir. istəkləri müzakirə eləmək mənasızdır.
+7 əjdaha
6. əslində ruhlar aləminə inanmasamda qəbir ziyarəti edirəm. çünki bunu edərkən mənəvi rahatlıq tapıram. məni eşitməyən,duymayan,görməyən biriylə dərdləşirəm. bu, mənim xoşuma gəlir,amma ümumilikdə absurddu. çox da ağıllı yaşamağa da ehtiyac duymuram. çünki onsuzda bu ölkədə ağıllı adama önəm verilmir. qəbir ziyarəti edənlərə yuxarıdan aşağı baxanlara və ya cəmiyyətin axmaq bir fərdi olan biri kimi baxanlara ümid edirəm ki,kiminsə özləmini çəkib qəbir ziyarətinə getmək qismət olmaz. yəni bu mövzuda özümüzü ağıllı göstərib,olmaz deyib entryə təsbeh vura bilmərik. bu millətin 1000 illik tarixi var. ölümüz var . ziyarət edib yad edirik. burda batil inanc axtarmağa gərək yoxdu.
+4 əjdaha
2. elə bir mövzudur ki, yazdığım entry'nin məğzini tutmayan, məni səhv başa düşən yazarlar olacaq burda. başsız atlı, ilk öncə başın sağ olsun. yaxın birini itirməyin nə olduğunu yaxşı bilirəm. dünyada ən çox sevdiyim insanı - nənəmi 3 il əvvəl itirmişəm. nə demək istədiyini başa düşürəm. o hisslərin səndə və milyonlarla insanda olması normaldır. əgər qəbir üstünə getməklə özünü rahat hiss edirsənsə, bu sənin üçün xoşdursa başa düşə bilərəm səni. amma bəzi insanlar kimi, hər novruz bayramında, hər il ölüm günü olduğunda vacib bir şeymiş kimi qəbir ziyarətinə gedən insanları anlaya bilmirəm. onların etdiyi şey ilə sənin etdiyin şey arasında çox fərq var. sənin etdiyin şey psixolojidir. əgər bunu etməklə özünü yaxşı hiss edirsənsə problem yoxdur burda. amma onu bilməlisən ki, bu etdiyin şey ilə yalnız özünü rahatlatmış olursan. çox təəssüf ki, səni eşidən, səni görən, səni hiss edən heç kəs olmur. bunu etməklə özünü aldatmaqdan savayı heç bir şey etmirsən. əgər ölümün normal bir şey olduğunu qəbul etsən, əgər həyatın sandığımız qədər mənalı bir şey olmadığını başa düşsən, o hisslərin də mənasız olduğunu görəcəksən. o hissləri basdırmaqla vicdanını itirmiş olmayacaqsan. əksinə reallığı qəbul edib həyata fərqli bir prizmadan baxmağı öyrənəcəksən.
+4 əjdaha
11. kiçik qardaşımınkına gedəndə ən çox kövrəldən hadisədi. hərdən çox geniş düşünüb ölümü ciddiyə almamağa çalışır və həyata olduğu kimi, olduğu yerdən, pozitiv davam eləməyə cəhd eliyirsən. amma ara vermək həmişə gərəkli olur. arabir ağlına gəlməməyi mümkün deyil ki, fikirləşirsən, olsaydı qardaşım indi yanımda, necə olardı. ananın-atanın xatirələrinə qulaq asıb, biraz da keçişdirməyə çalışırsan, özünü onun yerini doldurmaqçün nə gərəkirsə etməyə hazır hiss eliyirsən o an. təki o ağrını-acını yada saldırmayasan onlara. bilirəm, uşaqlar cənnətə gedir öləndə, ancaq cənnətdən daha pisini, bu dünyanı daha çox görməyə onun da haqqı vardı deyə fikirləşirsən. köhnə şəkilləri açmağa, illər əvvəli xatırlamağa çalışırsan, 1 yaş ad günü tortunun ətrafında gülən üzlər, daha geniş ailə görürsən, kövrəlirsən, duyğusallaşırsan, ancaq kişilər ağlamaz deyib tutursan özünü. ötəri yanaşırmış kimi, daha çox sual vermirsən ki, onsuz da yetərincə gərgin olan mühitdə qanqaraçılıq yaratmayasan.
bir söz var ha, böyük ayaqqabılara uşaq qəbri deyirlər. o sözü birinci dəfə orda başa düşmüşdüm. əmimin (#131985) qəbrinin yanında bir isti yay günü özündən daha dərin olan kiçik vannada, bir parça suda boğulan kiçik qardaşımın adsız qəbri var. həmişə fikirləşirdim ki balaca olanda, görəsən həqiqətən böyük ayaqqabının içindəmi basdırırlar uşaqları. elə deyilmiş, bilirəm artıq. uşaqların ölümü o qədər acıdır ki, xəyalların ən başdaca çökür, haqqında bəhs etmək istədiklərin, yaşanılanlar o qədər azdı ki, xatırlamadıqca əzab çəkirsən. ona görədir ki, həmişə valideynlər övladlarının ölümünü görməkdənsə əksini diləyirlər tanrıdan.
qardaşınız, bacınız varsa, qoruyun. atam həmişə deyir, biz gedəcəyik bir gün, ona görə sənə atanı ya ananı çox istəyirsən soruşanda, bacını de, elə də yanaş. bir-birinizə qalan siz olacaqsınız deyir. hər nə qədər didişsəniz də, sevin bir-birinizi deyir. böyüdükcə başa düşürsən bunları. ətrafınızdakı hər kəsi qoruyun, dəyərini bilin. hər nə qədər şablon olsa da deyəcəm, yaşadığınız hər anı, bizi yoxluğa çəkən bir qüvvəyə qarşı qoymaq adına bir-birinizi sevməyə, birlikdə keçirməyə çalışın. sağlığında qiymət verin, bir-birinizə. -*
+2 əjdaha
1. bunu edənlərə hörmətsizlik etmək istəmirəm, amma həqiqətən mənasız bir şeydir mənə görə. heç nə hiss etməyən, ölmüş, bədəni çürümüş, bəlkə də yalnız sümükləri qalmış birini ziyarət etməyin mənası nədir axı? hələ bəziləri, qəbrin üstündəki daşa baxıb, danışmağa başlayırlar. əllərini daşa, torpağa sürtürlər. elə düşünürlər ki, ölənin ruhu onları eşidir. mən ruhun mövcudluğuna inanmıram. amma tutalım ki, ruh var. əgər belədirsə, dinlərdə deyildiyi kimi, insan öldükdən sonra ruhu bədənindən ayrılıb cənnətə və ya cəhənnəmə getmirmi? indi cənnətə və ya cəhənnəmə gedən biri səni necə eşitsin axı? lap tutalım ki, eşidə bilir. əgər eşidirsə, niyə məhz qəbrinin yanına gedib onunla danışmaq məburiyyətində hiss edirsənki özünü? evdə oturub danışsan eşitməyəcək səni? set təkcə qəbiristanlıqda tutur bəlkə?
+2 əjdaha
10. insanın faniliyini qəbul edə bilməməsinin təzahürüdür. ki, zatən qəbir dünyada şəkillə, başdaşı ilə insanın dünyada "varlığını davam etdirməsinə" hesablanıb.
öldükdən sonra unudulmaq qorxusu da, empatiya ilə, ölmüş yaxınlarını ziyarətə səbəb olur.
+1 əjdaha
4. dini məqsədlə olduğunu iddia etmədiyim başlıqdır. məsələyə dini inancı olan insanlar tərəfindən baxaraq edilən bu şeyin mənasız olduğunu iddia etdiyim başlıqdır.
+2 əjdaha
12. qəbir ziyarəti xüsusən yaxınını itirən birisi üçün çox kədərlidir. ana-ata, bacı-qardaş qəbiridirsə bir başqa kədərlidir. halbuki məsələ kədərdən fərqli olmalıdır, çünki ölümdə insanı üzən şey xatirələrdir. ölən adamla nə qədər isti, yaxın xatirələriniz varsa bir o qədər üzüləcəksən. öldükdən müəyyən müddət sonra ölü yaxınlarının yenə şən-şaqraq həyata əvvəlkitək davam etməsi, beyində artlq o xatirə bazasının silinməsi və yerini başqa şeylərin doldurmasıdır.
insan kimlik olaraq beyində özünü hiss edən şüurdur. yəni beyninizdə düşündüyünüz, mübahisə etdiyiniz, danışdığınız "mən" var a, siz əslində osunuz, onun qəbri də bu bədənimizdir. o "mən şüuuru" ölümdən - yəni bioloji bədənin ölməsi, çürüməsi, bitməsindən sonra da qalır. çünki o, bədəndə hiss edilsə də, əslində maddi bədənə aid olmayan, maddi olmayan "düşüncədir". amma beyinin yaratdığı bir şeydir.
qəbir ziyarətinə gəldikdə, keşməkeşli bu yaşayış içində ölüm deyilən şeyi xatırlayıb, ölənin sadəcə bədəninin çürüməsi, şüürunun - əsas kimliyin var olmasını, eynən bu prosesin özümün də bir gün mütləq yaşayacağımı xatırlamaq və mümkün olduğu qədər doğru yaşamağa çalışmaqdır.
hamısını göstər
