sevgilinin atası ilə tanış olmaq

ekstremal və gülməli bir vəziyyət idi. yeni il gecəsində tanış olmuşduq.
yuxarı mərtəbədə oturduq gecə 12-yə qədər, ailəsi isə aşağı mərtəbədə yeni il keçirirdilər, 12-yə 5 dəqiqə qalmış anası çağırdı, istəməsək də düşdük aşağı.
qapıdan içəri girən kimi yeni iliniz mübarək sədaları altında əlimə bir bokal verdilər, bütün qonaqlar mənə baxırdı, tamam mandraja düşmüşdüm. bu arada atası soruşdu ki spirtli içki içirəmmi (müsəlman detected). sonra hamımız bir-birimizi təbrik etdik və 5 dəqiqə sonra utandığımdan qıpqırmızı vəziyyətdə yenə yuxarı qaçdım sevgilimlə.
azərbaycanda bu vəziyyəti təsəvvür edirəm.. hər halda valideynlər pəncərədən aşağı atardılar evə sevgilinlə gəlib üstəlik yeni ili bir yerdə keçirsəydin.

soyuqqanlı olmaq

soyuqqanlı doğulmur insan. zaman keçdikcə soyuqqanlı olmağı həyat sənə öyrədir. bir də baxırsan başkəsənin biri olmusan. təcrübə ilə bərabər gəlir soyuqqanlılıq.
ilk dəfə xəstə ölümü görəndə uzun bir müddət özümə gələ bilməmişdim. indi vecimə də deyil məsələn.

iş həyatına təzə başlayanda axmağın biriydim, amma azərbaycan gözəl məktəbdir, bütün ikiüzlülüyü, yalançılığı, pis xüsusiyyətləri və bütün bunlar baş verərkən tamamilə soyuqqanlı hərəkət etməyi öyrənirsən. düşünürəm ki bu həm də bir növ bədənin özünü müdafiə reaksiyasıdır.

hər şeyin birincisi çətindir, sonra düzəlir. düzəlməlidi. həyatın qanunudu.

sözaltı günlük

günəşli günlərdə yadıma bakı düşür son zamanlarda. tələbə vaxtlarım. günəşli günlərdə bakı bir başqa gözəl olurdu. sərin bakı küləyi, isti hava.. günümüz yollarda keçərdi, o xəstəxanadan bu xəstəxanaya.. mən həmişə deyərdim avtobus ilə gedək, uşaqlar isə piyada gedərdilər gənclikdəki, 28-dəki dərslərə. hətta bir neçə dəfə bayıldakı doğum evinə piyada getmişdik. söhbətlərimiz bitmək bilməzdi. bakı o qədər gözəl idi ki, o qədər böyük idi ki.

o gün qədimlərdən bir dostum yaşadığım ölkəyə qonaq gəlmişdi. görüşdük.. yanımızda sevgilim də olduğuna görə zaman sadəcə bugün və gələcəkdən danışmaqla keçdi.. və əlbəttə başqa bir dildə. amma ikimiz də o günlərin geri qayıtmasını çox arzulayırdıq, bizi görüşdürən də elə bu idi. o xatirələr. restavrasiya və o əcaib binalar tikiləndən sonra mənzərəsi batmış, mənim gözümdə artıq xarabaya çevrilmiş dağüstü parkdakı çayxanaya gedərdik həmişə onunla. 4 nömrəli xəstəxananın qabağından məni götürərdi aparıb evə qoyardı. işlərindən vaxt olan kimi gəzməyə gedərdik elmlərdə. naxçıvandan bakıya gələndə məni qarşılamışdı. o zaman maşında səslənən mahnılara kimi yadımdadır.

bilirəm, indiki həyatım ilə əvvəlkini müqayisə etsəm çox böyük günah işləmiş olaram. hazırda hər şeyə sahibəm. amma o yarımçıq qalmış hisslər, edilən haqsızlıqlar, hər şey narahat edir. belə olmasaydı necə olardı kimi suallara cavab tapmaq mümkün deyil artıq. o gün baxdığım la la land kinosundakı kimi, xəyallarımızda canlandırırıq, amma heç vaxt bilməyəcəyik. hər şeyi atıb ikinci bir həyata başlayan bütün insanlarda belə olur deyə düşünürəm. keçmişlə yaşamırsan, amma keçmişi unuda da bilmirsən.

- niyə getdin? dəyərdimi?
- dəyərdi. mən mütləq getməli idim. başqa şansım qalmamışdı. mən orda yaşaya bilməzdim. heç kim məni anlamadı. hətta...
- niyə susdun? de, rahat ol, bilirəm nə deyəcəksən. hətta sən belə məni anlamadın deyəcəksən.
- .........

yazarların başına gələn maraqlı hadisələr

2010-cu il idi. axşam vaxtı işdən çıxıb getdim gənclikdəki ramstoredan alışveriş etməyə. məhz həmin ramstoredə cd olan bir hissə vardır, musiqi kino filan hər cür cdlər satırlar. nəsə özümə bethoven və çaykovskinin yığma cd-lərini aldım, kassaya yaxınlaşanda bir adam diqqətimi cəlb etdi. xarici millət idi. məndən əvvəl dayanmışdı, əlində 3 müharibə filmi dvdsi vardı. həyatımda dostlarımla belə ünsiyyətə girməyə çətinlik çəkən mən birdən-birə dedim ona:
- bu dvdlərin hamısına eyni gündə baxmağı düşünürsüz? çox ağır olar axı.
adam mənə baxdı. cavab verdi:
- həftəsonudur darıxıram, dedim bir az aksiyon olsun. bilmirəm heç baxacağammı. bəs siz necə? həyatınızda ikinci dəfədir ki klassik musiqi cdləri alırsınız. heç qulaq da asmayacaqsız bilirəm.

bunu eşidəndə error verdim çünki adam haqlıydı. ikinci dəfəydi həyatımda bu.
heç nə demədim sağollaşdım, qapıdan çıxanda məni arxadan səslədi:

-üzr istəyirəm, sizə bir neçə sualım olacaq.
- buyurun
- siz aprel 18 ya da 22-də doğulmusunuz?
- bəli.. hardan bildiniz? (mən şok mən error)
- mən daha da çox şeylər bilirəm.. məsələn sizin telefon nömrənizi. və haqqınızda heç kimin bilmədiyi daha bir çox şeyləri.
- misal nə?
- məsələn siz kişmişli bulkaları çox sevirsiniz. kofeni həmişə çox tünd və acı içərsiniz. yastıqsız yatırsınız. evdə bu günlərdə geydiyiniz geyimin rəngi qırmızıdır, üstündə filan rənglər var (hansı rənglər olduğunu və geyimin formasını da izah etdi). və telefon nömrəniz də ..... (mənim artıq heyrətdən ayağım yerə yapışıb, marketdə cd-dən başqa heç bir şey də almamışam ki onlara baxıb təxmin edə bilsin).
- siz bütün bunları axı haradan bilirsiniz?
- məndə xüsusi bir qabiliyyət var. bir enerji var, hansı insanla ki aramda o enerji yaranır, mən onun haqqında hər şeyi görür və təxmin edirəm. bu çox nadir baş verir. siz də o insanlardan birisiniz. bayaq kassada da mən sizə enerji ötürərək mənimlə danışmağınızı təmin etdim, yoxsa bilirəm ki siz kontakta girməyi heç sevməyən bir insansınız. bunu etdim, çünki söhbətə özüm başlamaq istəmirdim. yox cadugər də deyiləm, memaram, bir rezidansın proyektini vermək üçün azərbaycana dəvət olunmuşam.

o qədər çaşmışdım ki nə deyəcəyimi bilmirdim. ayaqüstü gələcəyimə aid də bəzi şeylər dedi. düzdü hamısında haqsız çıxdı. amma o an necə olmuşdu ki haqqımda hər şeyi düz demişdi, hələ də başa düşə bilmirəm. sonradan 1-2 dəfə də telefonda danışdıq amma heç vaxt görüşmədik.

moral of the story: ramstorede heç kimə söz atmayın -* .

sözaltı günlük

həyatımda yenə bir ilk yaşayıram bu gün, bir həkim yanına gəlmişəm, hansı ki indiyədək heç vaxt belə bir müayinədən keçməmişdim..
olduqca qorxuram və həyəcanlıyam, ciddi bir şey olma ehtimalı var. gözləmə otağında oturmuşam indi, ola biləcək bütün ehtimalları fikirləşirəm...

o həyatın kino lenti kimi filan keçməsi, bunlar yalandır. sadəcə nə qədər ağrı çəkəcəyimin və ciddi bir şey varsa, bunun nə qədər davam edəcəyinin qorxusudur bürüyən. başım gicəllənir. ürəyim bulanır. ağrı istəmirəm, operativ müdaxilə də istəmirəm.
sabahdan işdəyəm. yenə də növbə... amma belə vəziyyətdə işləmək sadəcə özümə zülm etməkdir. başqa alternativ isə yoxdur.
mənə yaxın insanların yanında olmaq istəyirəm, onlarla zaman keçirmək. heç bir maddi problemlər yaxud asılılıq olmadan rahat zaman keçirmək... bunun qiyməti bu qədər baha olmamalıdır.
özümü sahib olduğum şeylər ilə ovuduram. çox nailiyyətlər qazandım. bunlara da dözmək lazımdır, başqa şans yoxdur, lyuks yoxdur. məndən də pis halda olan insanlar var bla bla bla...bunları düşünmək ikiüzlülükdür amma minimal da olsa kömək edir..
yaşlandıqca dirəncim azalır..