Son yazılanlar
ölkədə qalan nadir səviyyəli, özüylə sözü bir filosoflardan. əsl ziyalı. davamlı olaraq həm özünü inkişaf etdirir, həm də əlindən gəldiyi, kitablarının, fikirlərinin çatdığı qədər başqalarını maarifləndirir. özünü o qədər tamamlamış insandır ki, hər şeyə cavabı var. fürsət tapan mütləq söhbətləşsin bu adamla.
sifarişi verən: murad_bəy_pala
"o qədər çirkinsən ki, modern sənətlər muzeyinə qoyulmalısan"
(bax: full metal jacket)
izleyicilerden çoğu bir şeyler içmek için kendilerini dışarı atmıştı.
"wordpress-dən yazım" deyə düşünərkən "qarışdır"da qarşıma çıxan başlıq. sözlüyə 6-cı hiss funksiyası qoyulub, deyəsən.
özünü inkişaf etdirdikcə etdirən blog xidmətidir. hər sahəyə uyğun imkanlar təqdim edir. həmçinin yazarlar arasında şəbəkələşmə yaratmaq, oxuculara alternativlər təqdim etməkçün də çox funksionaldır. "bloggerlik ölüb"-zad deyənlərə fikir verməyin. əslində tənqid camiyəsinin bloglardan əl çəkdiyi vaxtda, blog anlayışı yeni başladı. blogdan doğru istifadə hələ indi çatır həmvətənlərimizə.
qan turalının, elbrus erudun və bu tipdən digər sayt rəhbərlərinin artistliklərini çəkməkdənsə, yaradın öz blogunuzu, çevrənizdəki yazarları da cəlb edin, bir-birinizin bloguna keçidlər qoyaraq şəbəkələşin, özünüz öz köşənizin sahibi olun.
barəsində belə bir yazı olan film:
link 
əlavə nəsə yazmağa gərək qoymur yazı
əsasən qarşı tərəfin neqativ reaksiya göstərməsi ehtimalından qaçınmaq üçündür. buna da ciddi əsas var. (baxma: avtobusda yanındakı boş yerə keçməyə imkan verməyən qadın)
bu prototip çox qorxuncdur və güclü psixologiyaya sahibdir. yanında ayaqüstə qalanları elə görməzdən gəlir, yanındakı boş yeri elə önəmsiz qılır ki, o yerin mövcudluğuna şübhə edirsən.
azərbaycan ordusunun lələtəpəni alması. əhalinin internetdən istifadə edən kəsiminin sosial şəbəkələrə boşalması şəklində müşahidə olunmuşdur. atəşkəslə orqazmın davamı həmin kəsimin içində qalmışdır.
postmodernizmin gətirdiyi ən ciddi yanılışdır.
əlbəttə, zövqlər müxtəlifdir, amma rock, musiqi olaraq zövq ifadəsi yox, ifadəsizlik məhsuldur.
müxtəlif cərəyanlar müxtəlif incəsənət, tətbiqi sənət və s. sahələrində müvafiq janrlar yaradıb. bəzən uğurlu və heç cür şübhə duymağa yer qoymayan (klassik musiqi, sənət filmi kimi), bəzənsə fiasko. rock da elə postmodernizmin fiaskosudur.
yuxarıda qeyd etdiyim kimi, cərəyanlar heç də hər sahədə öz yerini tapa bilmir. postmodernizm həm forma, həm məzmunca yalnız kinoda və ədəbiyyatda təzahür edə bildi. rəssamlıqda yalnız məzmunca, arxitekturada qismən formaca özünü göstərdi. heykəltaraşlıqda susub, kənara çəkildi. musiqiyə isə həm forma, həm məzmunca soxulmaq istəyərkən, heç cür normal libasda ortaya çıxa bilmədi - qara paltarlarını geyinib yerin altına çəkildi və qışqırmağa başladı. mənim rock musiqiyə tanımım budur - postmodern insanlar musiqidə özlərini ifadə edə bilmədilər və qışqırmağa başladılar. qışqırmaq deyəndə ağlınıza təkcə insan bağırtısı gəlməsin. bu bütöv musiqinin bağırtısıdı. halbuki, ədəbiyyat və kinodan da gördüyümüz kimi, postmodernizm heç də özündə asilik, aqressiya ehtiva etmir.
edit: bir müddət sonra postmodernistlər ortaya "ambient"i atdılar. hazırda bu janr musiqidən çox səs effekti kimi istifadə olunur. təbii ki, istisnalar gözəllik yaradır (bax: the irrepressibles)
mühafizə eləmək, qahmar çıxmaq.
leksik mənada müdafiə, mühafizə mənasına gəlsə də, bədii dildə yalnız istehza üçün istifadəsinə rast gəlmişəm. belə ki, "qeyrətini çəkmək" kimisə mühafizə etmək mənasını verirsə, "təəssübünü çəkmək" daha çox içində təzad yaradaraq, əslində kiminsə qeyrətini çəkməməli olmağa işarədir.
məsələn, deyirsən ki, filankəsə o qədər pislik elədin, indi təəssübünü çəkirsən.
sifarişi verən: am ne ziya?
albert camus - (bax: yad)
bir-birindən hiss olunayacaq dərəcədə fərqlənə bilən real və ya mücərrəd anlayışlar ardıcıllığı.
dünyanın ən gərgin zadıdır, mənə görə. məsələn, soyuducunun səsi kimi. gərdiş eləmək kimi. ambient janrı musiqi kimi. yaxud taqorun şeirləri kimi.
bu günə qədər niyəsə ciddi dinləmədiyim musiqiçi. okaberlə "qocalmısan" adlı mahnı işləyib. okaber içinə pox qoyub, amma yaxşı ki, qara dərvişin verse-lərini ayrıca bir mahnıda yığıblar. bu nə səsdi alaaaaaaa
)ip dəyişdirib, öz entrylərini əjdahalayan yazar. moderasiyaya məlum olmalıdır bu, amma niyə xəbərdarlıq eləmirlər, anlamış deyiləm. bir gündə 38 əjdahalanmanı ən yaxşı entrylərdə belə görməmişik, qaldı ki, bu "isyankar47" adamda.
adını "bubble" qoymuşdum. adını çox sevməliydi, yəqin. çevrədə heç bir itdə bu ad yox idi axı, toplanların, rekslərin arasında cool olmalıydı. qardaşım işlədiyi zavoddan onu gətirəndə hələ süddən yeni ayrılmışdı. ilk 3 gün gecələri zingildədi və qorxmasın deyə yanından ayrılmamalı oldum. amma sonra başını yelləyə-yelləyə qaçmağa başladı. ən sevdiyi yemək də mərciydi. böyüyüyb kenquru olacaqdı, söz vermişdi mənə.
bizə gəlməyindən bir həftə sonra sahibsiz itlərin güllələnməyi vaxtı zavodda anasını digər balaları ilə birgə güllələmişdilər. bizim piç şanslı çıxmışdı, yəni.
çox sürətlə böyüyürdü və qarışıq cins itlərdə görünməyən müstəsna bədən ölçülərinə qədər davam elədi bu böyümə. bir də, yalnız müəyyən cins itlərdə görünən bir xüsusi dominantlığı var idi. kefi istəyəndə saymırdı bizi.
bir yaşında xəstələndi. evə iki baytar gətirdik. birinci dedi ki, burnuna dağ basın. qovdum evdən beyinsizi. ikinci də iynə-dərman yazdı. amma işə yaramadı. bir yaşındaykən həyətdə qoca itlər kimi dolaşan bubble bir gün oyanmadı.
bir gün bu adamla öz rejissor hərəkatımızı quracağıq və bax burda deyirəm ki, bu adamda ki, bu film eşqi var, ondan həmişə möhkəm yapışacam. if i were a boy da dəvətlidi hərəkata -*
bayaq mesajda özünə də yazdım, bu ölkədə hardasa başqa bir nəfərin də bu işi belə sevməsi adama ümid gətirir.
gələk "mus-mus"un "mustafa"sına. xavier dolanı gözümdən salan film. əvvəla kamera hoqqaları çox yersizdir. heç bir səbəb olmadan rakursu dəyişmək, dəxlisiz şəkildə görüntünü uzaqlaşdırıb, yaxınlaşdırmaq dolanın mizantrop və bivec olma eşqindən başqa bir şeyə xidmət eləmir. amma "isyankar47"lik kamera işiylə bitmir.
ilahi, elə bil adam əvvəlki həyatında tükəzban azərbaycan qızı olub. bir gay və onun qadın dostunun eyni vaxtda bir oğlana aşiq olmasını bu qədər ərgəncə şişirtmək ət tökür. hər ikisi oğlanla tanışlıqdan sonra öz aralarında onun barəsində danışarkən bəyənmədiklərini-filan deyirlər, sonra aşiq olurlar, sonra ona görə dava edirlər, sonra ikisi də ondan ayrı qalırlar, sonra oğlan gedir, bunlar barışırlar. tamam, ağır spoiler verdim, amma əcəb elədim. olanı budur filmin.
estetikasına görə ən yaxşı filmlərdən biridir. hətta bir sinesteziya nümunəsi kimidir. yuxarıda babanın #126331 entrydə yazdığı kimi, rənglərlə çox diqqətlə işlənilib.
istirahət filmlərindəndir. psixoloji çəki daşıyır, amma rejissurası piklərdə belə film boyu sizə rahhatlıq gətirən auranı ənənəvi şəkildə dağıtmır.
gus van santın çəkdiyi ən yaxşı filmdir, deyirlər. kanndan " qızıl palma"sı da var. rejissordan başqa film izləməmişəm, amma izləməyə dəyəcəyini düşünürəm bu filmə görə. sadəcə, bu filmə heç bir gözlənti olmadan baxmaq lazımdır. əhval filmidir, yəni.
hadisələr topluluğunda 20 dəqiqədən ibarət olan film, müxtəlif kameraları müxtəlif rakurslarda yerləşdirilməklə 80 dəqiqəyə çatdırılıb. ən əsası, eyni şeyi dəfələrlə ayrı-ayrı mövqelərdən görmək bezdirici deyil, maraqlıdır.
izlədiyim ən iyrənc filmdir. bu qədər pisi yoxdur, yəni. film adına hörmətsizlikdir.
2004-cü il mike nichols işidir. rollarda natalie portman, julia roberts, jude law, clive owen var. dördünün də kariyerasının ən pisi olmalıdır bu. ssenari zatən boşdur, bu ayrı, amma süjet əsl porno film süjetidir. tamam, pornoqrafik səhnələr yox kimidir, amma süjet ancaq pornoya yarayar. sanki nəsə olacaqmış deyə hekayə yola verilir, amma heç nə olmur. bu filmi izləməyə və barəsində yazmağa vaxt ayırdığımçün kül mənim başıma.
Son bəyənilənlər
