rejissor ted demme filmi. bioqrafik olmasına baxmayaraq dramatizmi çox dəxlisiz və banaldır. johnny depplə penelope cruzu bir filmə çəkəsən, o filmin də nə olduğu bilinməyə...
blok başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
beynimi yandıran film. bu müəllif filminə görə rejissor charlie kaufmanın əllərindən öpmək olar.
təsəvvür edin, böyük məbləğli bir mükafat alan teatr rejissoru öz ssenarisini səhnələşdirməyə qərar verir və bu niyyətlə evinin maketini hazırlatdırır, çünki öz həyatını motiv olaraq istifadə edir. özünü və çevrəsindəki insanları oynayacaq aktyorlar tapır və zamanla bu aktyorlarla şəxsi münasibətləri yaranır. belə olan halda o aktyorları da canlandıracaq yeni aktyorlar tapmalı olur. təbii ki, beləliklə, ev maketi də böyüyərək new-york maketinə çevrilir və bu struktur illərlə böyüməkdə davam edir. illər sonra münasibətlər qarışır artıq, əsl olan kimdir, onu oynayan kim, hislər əsldirmi, dialoqlar gerçəkdə olanlardırmı, yoxsa düşünülənlərdirmi, ayırd etmək çətinləşir.
charlie kaufman bu qədər həngamənin ortasında dramatizmi, replikaları və s. o qədər gözəl işləyib ki, film bitəndən sonra bir müddət oturduğum yerdə donmuş şəkildə qaldım. düşünə də bilmirdim.
suat suna - o lelli
uşaqlığımız var bu mahnıda
(youtube: 
)
)
(bax: the irrepressibles)
mahnılarını istisnasız dinlədiyim qrupdur
azərbaycancasında yazarların şəxsi düçşüncələrindən şərhlər olduqda iyrəndirən ensiklopediyadır. xüsusən də, filmlər barədə elə əttökən fikirlər olur ki, qalırsan yana-yana. məncə, buna birdəfəlik qadağa qoyulmalıdır.
yuxarıda unutmaqdan utanc duyduğum bir abbas kiarostami filmi - close-up var. ümumiyyətlə, iran kinematoqrafiyası da azı türk kinematoqrafiyası kimi insan xarakterinin ən diblərindəkiləri ortaya çıxarır.
15-ci əsrdə ispaniyada katolik olmayanlara qarşı yaradılmış represiya məhkəməsidir.
(bax: cəllad)
inkvizisiya məhkəməsinin edam icraçısı
əlbəttə ki, lars von trier filmləridir. breaking the waves, dancer in the dark, dogville filmləri ilə trier, yeni insanlar yaradıb.
trierin breaking the wavesi olmasaydı, heç tərəddüdsüz birincilikdə zeki demirkubuza yer verərdim. demirkubuzun bütün filmləri xarakterlər üzərində qurulub. ən yaxşılar isə albert camusun "yad"ı olan "yazgı", "bekleme odası", kıskanmak" və yeraltı" filmləridir.
rejissor robert zemeckisin "forrest gump"ı dünyanın ən sevilən obrazlarındandır.
növbəti film bu il ən çox adı çəkilənlərdən olan "leviathan"ın rejissoru andrey zvyagintsevdəndir - "the return" ("возвращение"). filmdə uşaq və yeniyetmə psixologiyası dəqiqliklə işlənib. və bu təzahürü rejissor hadisələrin gedişatında mükəmməl verməyi bacarıb.
daha bir dünya kinosuna səs salan filmin - "the pianist"in rejissorundan - roman polanskidən xarakter filmimiz var. "carnage"... christoph waltz və kate winslet kimi peşəkarların rol aldığı "carnage"nin əvvəlində küçədə dava edən uşaqlar görürük və filmin sonuna qədər övladlarının münasibətlərində ortaq yol tapmağa çalışan dörd valideyn - dörd xarakter var.
reha erdemin, demək olar, bütün filmlərində uydurulmuş xarakterlər var ("jin"dən başqa), amma digərlərində sürreallığa daha çox meyil olduğu üçün "korkuyorum anne" filmini absurd xarakterlərinə görə seçdim.
nuri bilge ceylana gəlincə, burda "üç maymun" filmi ola bilərdi. əgər "kış uykusu" çəkilməsəydi.
kifayətdi...
təsəvvür edin; kompüterin qarşısında oturub, mərci şorbası qaşıqlayaraq film izləyirsiz və dadadadaaammmm! bir nəfərin üçölçülü elektron şəkli qarşınızda peyda olur və deyir ki, qolunuza yerləşdirilmiş düyməyə basaraq qidalanmanızı təmin edə bilərsiz. filmlər isə çoxdan arxivə basdırılıb.
the artist filmində belə bir şey var: səssiz film ulduzu olan adamın kariyerası səsli filmlərin yaranması ilə çöküşə uğrayır. film boyu hər şey səssiz ikən səsli filmlərin yarandığı nöqtədə adamın toxunduğu hər şeydən səs çıxır, insanların güldüklərini eşidir, hər tərəfdən səslər gəlir. bircə öz səsi çıxmır.
bu filmə buna görə aşiqəm.
həyatınızı bütün ciddiyyətilə həsr etdiyiniz şeylər gündəmdən çıxdıqda nə hiss edərsiz? yaxud, zövq aldığınız şeylər köhnəfikirlilik kimi qəbul olunsa, həyatınızı boş yaşadığınız fikri sizi dəli etməzmi? hazırda biz gənclərin də yaşlı nəsildə yaratdığımız təəssurat bu deyilmi?
bir dövrə modernizm adı qoymaq sanki sonuncuymuş kimi dəyərləndirmək idi. amma insanlar son atımlıq bomba olaraq postmodernizmi ortaya atdılar. "postpostmodernizm" və daha çox "post"lar ağ eləmək olar.
insanlığı nə gözləyir? zamanla hər kəs faniliyini qəbul edə bilərmi? bütün fikirlərin sonu nihilizm gətirirsə, sondan sonra nə olacaq? insan psixologiasının rasionalistləşdiyi göz önündədir - bizdən əvvəlki nəslin emosianal və pafoslu fikirləri bizdə ikrah oyadır. yeni müxalifət köhnəyə gülür, yeni aktyorlar əvvəlkilərə qəribə baxır, alternativ musiqi janrları qəlibləşdirilmiş ton keçidlərini rədd edir... bəs ən sonda olacaq olan nədir? məsələn, incəsənət mənasız hesab olunanda (artıq başlayıb), seksual həzz minimum həddinə çatanda insanlar nəyin uğrunda yaşayacaqlar? hər şey nisbidir, amma nisbətənin nisbətinə nisbətdə ən minimumlar təzədən yüksək göstəricilərə qayıda bilərmi? heç inanmıram.
yazı dili kasad olsa da, qara yumorun dibinə vurmuş yazar. #185343 - həmişə belə yazsa nə gözəl olar
"my sweet pepper land" filmində golfishteh farahaninin ifası ilə sevdiyim zərb aləti növü.
(youtube: )
)bu qardaş da master-klass göstərir burda:
(youtube: )
)
yaxşı yazarların yaxşı entry-lər yazılmadığını səbəb göstərib, entry yazmadıqları sözlükdür.
bir növ duyum artıqlığıdır. anesteziyanın əksi olması hərfi mənadan başqa bir şey deyil. tibbi cəhətdən sinesteziya, psixologiyada başlayır.
görüntüdən yaranan qoxu duymaqla yaşadığım zaddır. solaxay olmağımın xüsusi qatqısı olduğunu düşünürəm. əvvəllər sadəcə bəzi rəsm əsərlərində musiqi eşitməklə olmuşdu. amma bu heç də məlumunuz olan duyumlar kimi deyil. nəyisə təsəvvür etməyin daha aydın vəziyyətidir.
" sen aydınlatırısın geceyi" filmindən:
- noluyor?
- aşık oluyorsun
sen yine şanslısın, anneni tanımışsın. benimki beni doğururken ölmüş. babamı da çok hayel-mayel hatırlıyorum. kanser olmuş o da... kolon kanseri - kalın bağırsak yani. bok yoluna gitmiş yani
- sevmiyorum ben orhan gencebayı.
- orhan gencebay değil ki bu.
- biliyorum da, sevmiyorum ben orhan gencebayı.
- cemal... ben daha önce özür dilemek için karısına şiir okuyan bir adamla karşılaşmadım... tamam mı? bu tek başına yetmiyo mu?
- yetiyo mu?
nasist almaniyasının polşada qurduğu auschwitz əsir düşərgəsinin girişində yazılmış istehzalı sözlərdir.
(bax: onur ünlü)
türk dili poetik cəhətdən çox münasibdirsə, bu dili ən yaxşı şəkildə istifadə edən şairlərdəndir.
(youtube: )
)
şəkk-şübhəsiz terrence malick filmləridir. xüsusən də "to the wonder" və "the tree of life". terrence malickdə hər şey estetikdir; toxunuşlar, mimikalar, musiqiylə görüntünün uyğunluğu, görüntü dinamikası, hər şey e, qalan hamısı...
ardınca andrey tarkovskinin " the mirror"u (" зеркало") gəlir, mənə görə. elə bil filmdəki hər şey, hər kəs rejissoruna ibadət edir.
sonra kim ki dukun "spring, summer, fall, winter... and spring" görüntü filmi var.
bu siyahıda xavier dolan ola bilərdi, amma olmadı. "les amours imaginaires" filmini izləyəndən sonra dolan gözümdən şiddətlə düşdü.
krzysztof kieslowskinin müqəddəs "the double life of veronique" filmi olmadan bu siyahı ədalətsiz olardı.
bu filmdə bir estetika bombası var. başqa bir şey yoxdur. filmin nə ümumi mesajı var, nə çatdırmaq istədiyi ayrı-ayrı fikirlər var. sadəcə estetika. abdellatif kechichenin 3 saatlıq olması belə doymağa bəs eləməyən filmi "blue is the warmest color" ("la vie d`adele") siyahının da ən yaxşılarındandır.
rejissurası daha yaxşı olan filmləri var, amma, mənə görə, nuri bilge ceylanın bu kateqoriyada ən yaxşısı " iklimler" filmidir.
theodoros angelopoulosun "eternity and a day" filmi xüsusən duyğu estetikasına görə burda yer almalıdır.
"qızıl qlobus" və "oscar"a acgözlüklə girişən "the artist" filmindəki retro estetikası, rejissoru michel hazanaviciusu "ən yaxşı rejissor"a qovuşdurdu.
kifayətdi...
(bax: lətifəsinə gülünməyən adam)
ən gülməli hadisəni pox kimi danışan adamın çevrədəkilərin gülmədiyini görəndə dediyi cümlədir.
nümunə: #28408
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1336
blok - başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1343