sizcə bu uğurlu seçimdir mi?

Dostlar öncədən zamanınızı aldığım üçün üzrlü sayın,ancaq daha çox düşündükcə çıxış yolu tapa bilmirəm. Mümkün qədər qısa anlatmaq istərdim. Doğulduğum ilk gündən qız olduğum üçün atam tərəfindən çox sevilməmişəm,zamanla sevirmiş kimi göstərib. Qardaşım və mənə qarşı davranışları,fikirləri hər zaman fərqli olub. Ona göstərdiyi sevginin, dəstəyin yarısını mənə göstərməyib (maddi və mənəvi). Atam varmış kimi hiss etməmişəm heç bir zaman. Alkoqolik, hər şəkildə şiddətə meyilli, geri fikirli bir şəxs idi. Davanın, dışlanmanın əksik olmadığı bir ailədə böyümüşəm ( və ya özüm özümü böyütmüşəm). Nəysə. Hazırda istədiyim ixtisasda son kursda oxuyuram, heç bir şeyi olmayan qızdan müəyyən qədər uğurları olan qız yarada bilmişəm. Ancaq özümü zəncirlənmiş kimi hiss edirəm. Öz ayaqlarımın üzərində durmaq, daha da azad olmaq istəyirəm. 4 ildir ki, xaricə getmək haqqında düşünsəm də cəsarət etməmişdim. Nəhayət bu il artıq xaricə hazırlaşıram. Bundan “ailəmin” xəbəri yoxdur(zamanında anama deyəndə razılaşmamışdı, atamla təhdid etmişdi). Təqaüd qazanaraq getməyi düşünürəm. Sadəcə ölkəni tərk edəcəm,heç bir zaman əlaqə qurmamaq şərti ilə. Xərcliklərimi toplayıram, gizli işləyirəm(universitetlərin fee-ni ödəmək üçün). Ailəmin var olduğunu hiss etməmişəm heç bir zaman. Həmişə bu utancverici insan yığınından uzaq qalmağa çalışmışam (hansı ki hər bir cəhdlə inkişafıma mane olurlar) . Sizcə bu bir qurtuluş yoludur mu və bacara bilərəm mi?