1. artıq kədər və təlaş duyğusunu elə də çox yaşaya bilmirəm. təbii ki bu pis bir şey deyil, hətta əladır. ətrafımda bir məsələyə taxılı qalıb üzülən insan görəndə ürəyim sıxılır. halbuki həmən eralardan özüm də keçmişəm dəfələrlə. ironik olanı çox sulugöz və duyğusal adamam amma bu duyğusallıq öz həyatımdan daha çox bir filmi izləyəndə və ya mahnıya qulaq asanda keçərli olmağa başlayıb son 7-8 aydır. bir şeyə üzülürəm deyək, uzaq başı 10 dəqiqə sonra vecimə belə olmur. universitet ixtisas seçimlərində deyəsən yanlışlıq eləmişdim və istədiyim ixtisas yox, it gəlmişdi. bu ixtisas da yaxşıdır amma mənim xəyalımdaki deyildi. biraz üzüldüm sonra dedim əş nolacaq mənə uzaq ixtisas deyil, 1 il oxuyub dəyişdirərəm. dəhşət bir misal deyil bu, demək istədiyim inanılmaz bir boş vermişlik var üstümdə. keçmişdə də biraz vecsiz biri idim azcıq, indiki qədər olmasada. sənətçi/yaradıcılıq tərəfim daha aktif idi. indi isə hedonist olmuşam bildiyin. əslində məni elə də çox sancılatmır bu vəziyyət, keyfim çox yerindədir. sadecə belə olduğu üçün marağımı itirirəm çox şeyə.
(bunları yazdımsa fso, 100% depressiyaya girəcəm)
(baxma: dərdə bax)
Əvvəla entri bir çox hissi barındırır. Bir hissdən başqa hissə aze serialları/telekanalları kimi keçə bilər. Sancı çekiyom ne sorguluyonuzz
Yaşasam nə ölsəm nə.. nəticədə bir-birinə bənzəyən həyatlar.. tükənmişəm nəyləsə vuruşmaqdan, anlamaqdan, açıqlamaqdan, istənmədiyim situasiyalarda qalmaqdan..
Artıq heç nə hiss etmək istəmirəm, bir zamanlar çox hiss elədim, indi o duyğunu atmaq istəyirəm. hər şeyi dərindən yaşayıb, anlamağa çalışıb, dəyişməyə cəhd edib qarşılığını görməyənlər bir yerdən sonra üzüüstə torpağa yapışdırar bədənini.. emosional ifliclik.. insan daha öz içini daşımaq istəmir.
Sözlük, sənə bir şey deyim arada öləcəyim üçün sevinirəm, daha başqaları ilə müqayisəli həyat yaşamayacam, daim özünü sabote edən beynimi qamçılamayacam, heç nəyin qaymaq kimi həll olmayıb süründürülməmdən və məni çox sevən amma mən sevməyən birinin ömürboyu asılı qalan yaxın birindən ruhuma ağırlıqdan.. Düzü, bu dünyada da insanlar arasında öz yerimi tapa bilməməm də incidir. Dərdini dinlədiyim və dərdimi bölüşdüyüm insanlar olsa da ən yaxın dostum yoxdur. Yaxın bilə bilmirəm. Səthi ruhlarına, fikirlərə dözə bilmirəm. Təkliyə bələdəm. Bu yalnızlıq məni özümə çox yaxınlaşdırsa da digər birgə xoşbəxt insanları gördükdə sorğuladır.
Bilmirəm sözlük, insan heç doğmamalıydı. dogrusu Mən heç olmamalıydım, daha dogrusu bu qeder gören ve hissli olmamalıydıq. bu ruha bu dünya bir az zor..
Əvvəllər yıxılanda sevinirdim , adımdan gələn bir güc ola ki, sevinirdim ki daha güclü mən doğacaq. Olurdu da. Amma bu çaba nəyə? Deyirler sen belke kimese işıq olacaqsan. Sokalar böyle işe. Bana ne lan, hayır kurumuyum ben? Öz içimdə qaranlıqda qalmışamsa başqasına işıq olmaq, bu ədalətdir? Niyə başqasına "fayda" m ilə ölçülməliyəm?
Mən heç kimin mükəmməl işığı olmaq məcburiyyətində deyiləm. yaşamağa və bəzən sadəcə nəfəs almağa haqqım var. Tükənmək də, küsmək də, sevmək istəməmək də haqqımdır. Əzildikcə izah vermək, qarşıdakı ilə empatiya, qalmaq və özündən itirənə qədər dözmək- üzərimə yüklənmiş mükəmməllik rolu- bапше оynamıram.
Yaşamanın amacı ne? Sən varsan deyə dünya dərinmiş kimi cümlələr.. ne diyon amk ne diyon, o dərinlikdə boğarlar adamııı
Sözlük yaxın gəl bi dəən də söz diycəm
Hamısına orta barmaq.. yaşamaq bəzən isti çaydır, bir qış səhəri nəfəsini görmək, heç kimə izah etmədən ağlamaqdır. Öz varlığını tanımaqdır. Və sən, əziz oxucu, yaşa, bütün cındırlıqlara, haqsızlıqlara rəğmən yaşa, bu həyatında görəcəyin ən böyük nemət özünsən. Onu da səndən başqa yaxşı tanıyan olmayacaq. Dad o meyvəni! Həyatda yerini tap.
Son olaraq, Ən böyük işıq, sönmək istəyəndə də içində qığılcım saxlayanlardadır. Görünür, mən saxlayanlardanam.
~Şoftoyevskidən, tükənmiş ruhdan qeydlər əsərindən (şaka, yoğh öyle biri)
2. heç nə zövq vermir artıq. əvvəllər vaxt keçirməyi sevdiyim yerlər, insanlar, əşyalar indi mənim üçün heçbir şey ifadə etmir. bəlkə depressiyadayam deyə psixoloqa getdim, depressiyadan başqa 7 psixoloji problem və davranış pozuntusu çıxdı amk hər nəysə o da başka bir videonun konusu. heç nə zövq vermədiyi üçün duyğuları da hiss etmirəm. istər sevgi kimi pozitiv, istərsə də nifrət kimi neqativ duyğular olsun. keyimiş kimi hiss edirəm hər baxımda. bir də bütün gün yeyib yatmağıma baxmayaraq çox yorğunam, fiziki olaraq. sadəcə yatmaq istəyirəm, amma yenə də gözümə yuxu getmir. nə vaxt yatmaq üçün uzansam 2 saat eşələnirəm yerimdə.
indi dərdini çəkməli olduğum çox məsələ və etməli olduğum çox iş var amma ciddiyət hissini də itirmişəm amk. keçən dəfə ayağıma qaynar su töküldü, onu belə çox sonra hiss etdim. arada oturub gələcəyim haqqında düşünürəm. olsun bir formada hər şeyi yoluna qoyaram deyib, yenidən yerimdə heç nə etmədən uzanıram. bu hal xarici görünüşümə və sağlamlığıma da pis təsir edib. ancaq yemək istəyirəm, amma sadəcə yağlı və ya şəkərli şeylər. vitamin də almıram, yeriyən ölüyə oxşayıram. bəzən güzgüyə baxanda özümdən qorxuram. və bunların hamısı da heç nəyi ciddiyə ala bilməməyim üzündən olur
içimi boşaltdım bura. psixoloqa ehtiyacım var həqiqətən, gərək təzədən başlayım nə vaxtsa
)