əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
keçən ayın ən bəyənilənləri
-
kayfulla
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+29 əjdaha
8. ümumiyyətlə, azərbaycandasınızsa buranın iqliminə uyğunlaşmaqda - bir az hozu olmaqda fayda var. şüurlu şəkildə, hozuluğunun fərqində olaraq hozuluq - özünü buraxmaq yox yəni. misal üçün, evə gəldin, doğmalarının, əzizlərinin yanında hozuluğu buraxdın. evdən çıxırsan suyu bağladın, qazı söndürdün, hozu maskasını geyindin - hazırsan...
yoxsa yaşanılası deyil. hər mübarizədə məğlubiyyətiniz, fiziki, mənəvi alçalmağınız qaçınılmazdı. sənin vicdanlı, nə bilim empatiyalı davranmağın digərlərinin gözündə petuxluqdu.
+16 əjdaha
14. Mən deyildim. Mən balaca vaxtı qəhbənin, götverənin dal ayağı olmuşam. Məhlədə nə pox olurdu, mən çıxırdım altından, sinifdə nə olurdu məndən bilirdilər. Hər gün evdə ata-anam döyürdü, məktəbdə müəllimlər döyürdü, məhlədə əsgərlər döyürdü. Bildiyin sırtılmışdım da. Məhlədə sökülmək üzrə olan binanın pəncərələrini daşlamağa tırkalamışdım uşaqları, içində cin var deyib. Məktəbdə 2 dəfə şərəf lövhəsini yerə salmışdım, məhləmizə həsən dayı gəlirdi, göyərti, tərəvəz, meyvə zad satmağa. Gedib onun sumkaların eşirdim, meyvələrini oğurlayırdım. Dükandan top oğurlamışdım, kola, şokolad nə bilim ala hər cür pox iş çıxırdı. Amma böyüdükcə elə bil bir ucdan sakitləşmə də gəlirdi. 6-cı sinifdə məndən nifrət edən sinif rəhbərimiz 11-ci sinifdə sinfin ən yüksək yığanlarından idim deyə götümə girirdi. Arada da 4 5 il başqa məktəbləri gəzmişdim. Keçən il 5-ci sinfimi oxuduğum məktəbə elə belə getdim, direktor məni gördü tanıdı oğraş. Görüşüb söhbət eləyəndə vurduğu şillə, təpiklərdən danışırdı. içinskm mən də deyirəm ala mən nəymişəm. Atam arada uşaqlığımı danışır deyirəm, ala mən bu qədər cındır olammaram e ala. indi vəziyyət o qədər fərqlidi ki. Bu qədər sürətli yaşayandan sonra, 3-cü kursun sonlarına doğru çox sakitləşdim, indi də konkret poxum çıxıb. ilk dəfədir ki, uşaqlığıma heyfim gəlir aq. Nələr elədilər sənə götüvə qoyum sənin. Amma özüm kimi oğlum olsa, mən onu döyməyəcəm. Ama babat güləcəm içinskm huahajauah
+22 əjdaha
13. Deməli belə:
4 gün öncə, Serbiyada məktəbdə "dışlanan" və mənəvi olaraq təcavüzə məruz qalan 8 ci sinif şagirdi, 8 məktəbli 1 mühafizəçi öldürdü.
"Oğlan əvvəlcə müəllimi vurdu, sonra isə şagirdlərə atəş açmağa başladı”, - deyə valideyn Milan Miloşeviç N1 tv yayımçısına bildirib. Hücumçu içəri girəndə Miloseviçin qızı sinifdə idi, lakin o, qaçıb.
Uşağın dostu Evgenijanın müsahibəsi:
"O, bir növ sakit uşaq idi və gözəl görünürdü və yaxşı qiymətlər alırdı. Onun haqqında çox şey bilmirdik, hamıya o qədər də açıq deyildi. Bunun baş verə biləcəyini heç vaxt gözləməzdim” - deyə o bildirib.
Oğlan öldürəcəyi adamların adını bir kağıza əvvəlcədən qeyd edibmiş. Lakin siyahıdakı uşaqlardan birinin bəxti gətirib və həmin gün dərsə gəlməyib *
üstü qaralanmış ad
![]()
Əsərin baş qəhrəmanı:
![]()
+15 əjdaha
9. Mənə balaca vaxtdan utancaqlığıma görə "quzu balası" deyərdilər. Daim hər kəsdən uzaqda, tənha oturub oyuncaqları ilə sakit-sakit oynayan biri olmuşam. Buna məktəb həyatım da daxil olub. Balaca vaxtı buna görə az dostum olub. indi isə sosial şəbəkələrdə məni ünsiyyətcil biri olaraq tanıyırlar ancaq real həyatda üz-üzə gəlsək bilmirlər ki heç salam deyə bilməyəcəm. Türklər demişkən " klavye delikanlısı " kimi bir şeyəm. Bu utancaqlıq heç vaxt keçmir deyəsən, ona görə bununla yaşamağı öyrənin. Sözüm ondadır ki, qorxmayın blət
+14 əjdaha
11. Mən, açığı, indi də elə bilirlər çevrəmdəkilər, bir-iki ilə qədər ümumiyyətlə qaynıyıb-qarışmırdım, bir xeyli pis təsirini görüb daşını yavaş-yavaş olsa da atdım.
Əvvəla demək lazımdır ki, asosiallıq dövrü mənə xoş aura gətirmədi, içinəqapalı olduğum dövrlərdə ancaq mənfi düşünürdüm, buna görə də mənlə tet-a-tet danışmaq istəyən az olurdu. Təkliyin özünü xoşbəxt etdiyi bir insan görmədim, bəlkə də xoşbəxtik özü nisbi anlayışdır, bilmərəm. Mən özümdən götürəndə nəticə belə çıxır.
Axırda belə yaşayış olmaz deyib insanlara qarşı bütün qərəzlərimi yıxmağa başladım, salam belə verməyəcəyim şəxslərlə əvvəl məcburən, sonra isə maraqlı mövzular tapıldıqca həvəslə görüşürdüm, danışırdım. O vaxtlarda özümü həqiqətən xoşbəxt hiss edirdim, özümü aldatmırdım.
Zənnimcə sakit uşaq olmaq elə də problemli məsələ deyil, istəyindən asılı olaraq bunu deşib keçmək ya da özün kimi mühit tapıb orada vaxt keçirmək olar. Yuxarıdakı entrilər kimi döymək, döyülmək filan boş söhbətlərdir, bu yaşıma kimi nə döymüşəm, nə də döyülmüşəm*
glş
.
+14 əjdaha
3. həyata 1-0 geridə başlamaq,davamlı olaraq hər yerdə və hər barədə uduzmaqdır. təbiiki əgər sakitliyin qaynağı utancaqlıq və anti sosiallıqdırsa.
çox yaxşı bildiyiniz mövzularda,öz ixtisasınız olan mövzularda qarşınızdakı insan sizdən qat-qat zəif bilik sahibi olsa belə mübahisə edə bilməməkdir sakit olmaq. həmişə kölgədə qalmaq,uduzmaq,əlinizə düşən bütün həyatınıza rəng verə biləcək şansları qaçırmaq,daha doğrusu öz əlinizdən buraxmaq,demək istədiklərinizin dediklərinizdən qat qat çox olmasıdır.
uduzmaq,uduzmaq yenə uduzmaq və hər dəfəsində bu ağrını hiss etmək,amma düzələ bilməməkdir.
+5 əjdaha
6. Men . Sakit deyildim eslinde içimde fırtılar qopurdu amma çekinen, utancaq insan olduğum üçün ancaq baş verenleri uzaqdan sakit-sakit izleyirdim. içimde danışır , içimde müzakire edir , içimde qerar verirdim. içimde sevinirdim. Hamı da sakit olduğumu düşünürdü. Her sakit görünen uşaq sakit deyil valideynler! uşaqlarınızın psixologiyasını ciddiye alıb, bir azda olsa maraqlansanız çoxunun utanan, çekinen, antisosial uşaq olacağını göreceksizniz. işin beteri bu utancaqlıq hissi böyüdükden sonra da insanın yaxasını buraxmır.
+4 əjdaha
12. Bəzən içinə qapanıq olmaqla qarışdırılır, mənədə "sakit uşaq" deyirdilər, düzələcək deyirdilər, yenə həmin "sakit" insanam elə. amma tam olaraq belə deyil, heçkim əzəldən sakit doğulmur. Fiziki travman düzəlirsə əgər sonunda aşıb unudursan çıxıb gedir. psixoloji travma isə elə deyil, əksəriyyəti uşaqlıq zamanı yaşanılanlar olur, sonra içinə qapanırsansa "sakit uşaq" kimi görsənirsən. Heçkim özü-özlüyündən belə olmur, müəyyən şeylər yaşayırsan, nəticədə belə biri olursan. Ona görə çalışıb uşaqlara həssasla yanaşmaq lazımdır. Xüsusilə uşaqlara vuran insanlardan, valideynlərdən nifrət edirəm...
+3 əjdaha
2. çox vaxt uşaqlıqda yaşıdların tərəfindən sənə istədiklərini edib araya qoyub məzələnməklə bitir ama ümumiliktə belə xasiyyətli insanları sevirəm.
+6 əjdaha
1. ən çox döyülən uşaq olmaqdı.həmişə döyülüb bir dəfə də döyən uşaq ola bilməməkdi.döyülüdüyünü evdə deyəndə də atan tərəfindən döyülməkdi.hər gecə ağlamaq səsini atan eşitməsin deyə səssizcə ağlamaqdı.hər gecə allaha dua eliyib sinif yoldaşlarının və atanın ölümünü arzulamaqdı.
(baxma: bi gün güçlü bi çocuk olub hepsinin cezasını vericem)
+4 əjdaha
4. (baxma: tәpәsi qapazlı uşaq)
+3 əjdaha
5. (baxma: lox azərbaycan xalqı )
+2 əjdaha
17. Ailəsi tərəfindən uşaqlıqda hər zaman küçümsənərək öz güvəni sarsılan uşaqlar zaman keçdikcə içinə qapanıb çox sakit birinə çevrilirlər və gələcəkdə həyatında uğur qazanmaqda çox böyük əziyyətlər çəkirlər belə tipdə insanlar.
hamısını göstər
