+25 əjdaha
1. Mənim atamdı. Uşaq olanda məni artıq ət parçası olaraq görürdü. Qohum evliliyinin məhsulu olduğuma görə daim arıq olurdum. Təbii ki düşülən kollektivlərdə hamı öz gücünü göstərmək üçün zəifi sıxışdırır. Nəticədə stresli bir uşaqlıq dövrü keçirdirdim. Təbii ki əsəb sarsıntıları keçiren uşaqlarda görülən yerini islatma dildə qüsurlar dərslərdə davamiyətsizlik məndən yan keçməmişdi. Birgün səhər oturub televizora baxırdıq və televizorda "9 yaşlı gənc futbolcu indidən filan uğura imza atıb" deyə xəbər göstərdilər. Təbi ki bunu görən atam evindəki pox parçasına televizordakini misal çəkərək " camaatın uşağına bax e 9 yaşında nələr eliyir mənim də oğlum(təbi ki iyrənərək) hələ yerinə işiyir. Dərs desən onu da yarıtmır". Təbii ki cavab qaytara bilməzdim yoxsa yağlı şillə gəlirdi qərar verdim ki mən də futbolçu olacam. Səhər günorta axşam sadəcə futbol oynayırdım. Bacarmadım bacara bilmədim. Heç 1 dəqiqə belə qaça bilmirdim yorulurdum. Birgün yenə məşq eliyəndə bir xiyar tərəfindən ayağım qırıldı. Futbol xəyallarım başlamadan bitdi. Bəlkə indiki vəziyyətdə intihar edərdim amma o vaxt uşaq olduğumdan ya nəyəsə görə etmədim. Belə müqayisələrlə böyüyən uşaqlarda gələcəkdə özlərini izlədiyi film/serial qəhrəmanlarına oxşatmaq kimi bir xasiyyət yaranır. Çünki onlar üçün ideal olan o obrazlardı.uşağını başqa uşaqlarla müqayisə edən valideyn
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
valideynlərdən övlada oxuma motivasiyası
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+8 əjdaha
5. Yaş irəlilədikcə uşağın valideyni başqasının valideyni ilə müqayisə edib yerinə ömürlük oturtması ilə bitir."Məni müqayisə elədiyin uşağın valideyninə də bir bax arada ana/ata" -deyirsiz sizin qəlbinizi qıran valideynin qəlbini qırırsız olur bitir.
+4 əjdaha
3. Anlam verə bilmədiyim şəkildə mənim atam.Doğurdanda məndə əsl "xalxın uşağı"tipi var.dərslərim həmişə əla olub.nə içki nə siqaret olub.amma hər dəfə nəsə tapılıb müaqyisə üçün.heç vaxt yadımnan çıxmaz 9 cu sinif buraxılış imtahanında 60 sualdan 59 un düz yamışdım.bu mənim yaşadığım rayonda ən yaxşı idi.atam nəticəni görəndə "camaatın uşağı 60 inda düz yazır".sorada deyirlər azyaşlılar niyə intihar eliyir.belə şeylərdən sonra niyə intihar etməsinki?+2 əjdaha
2. uşaqlarını yarış atı ilə səhv salan neandertal tip valideyn. Hər valideyndə bu xüsusiyyət az da olsa var amma bəziləri lap əndazədən çıxır. Onları at yarışına göndərib müşahidə etsəniz görəcəksiniz ki, öz təbii mühitinə qayıdan bu tip dərhal ora uyğunlaşa biləcək+3 əjdaha
6. Hər kəsin ən azı 1 dəfə də olsa başına gəlmiş olacağını təxmin edirəm. Amma mütəmadi olaraq başqaları ilə müqayisə edilmək sonda 2 nəticəyə gətirib çıxarar, ya uşaq "ən mükəmməli mən olmalıyam" deyib öz həyatını başqalarından üstün olmağa sərf edər, bacarmayanda isə paxıllıq, depressiya... ya da uşaq özündə həmişə bir əksikliyin olduğuna inanar və bununla böyüyər, bir növ looser olar. 1 ci növ dediyim insanlar böyüdükdən sonra da öz həyatlarını başqaları ilə müqayisə etməkdən əl çəkməz, hər zaman daha yaxşısını istəyər, başqalarının həyatına qiptə edər, paxıllanar. Daha yaxşısını istəyib onu əldə etmək üçün çalışmaq gözəldi, əgər duracağın yeri bilirsənsə. Başqalarını öz səviyyənə çəkməyib, özün onların səviyyəsinə qalxmaq üçün əziyyət çəkirsənsə. Nədənsə məktəbdə oxuduğum illərdə müəllimlərin bu sözü nə üçün işlətdiyini heç vaxt anlamamışam : "qiymət üstündə paxıllıq etmək, bir növ müsbət rəqabət aparmaq yaxşıdı" . Nədənsə hamının dərdi bir başqası ilə yarışa girməkdi. Xusüsən də kiçik yaşda uşaqlar bir-biri ilə yardımlaşmaq əvəzinə rəqabətə girirlər. Mənə görə bu cür rəqabət də elə sonda paxılllığı doğurur. Ona görə də nəsə kiçik bir nailiyyət qazanan kimi başqasının gözünə soxuruq, amma sabah o nailiyyəti qazanan başqası olanda həmin insanın adına sevinmək əvəzinə paxıllıq edirik. Ətrafımda özünə güvənməyən, çəkingən, looser bir tip və ya mənəm-mənəm deyib alçaq dağları bu yaradıbmış kimi gəzən birini görəndə aha -deyirəm - bu da hansısa bacarıqsız valideynlərin ərsəyə gətirdiyi bir kimsədi. Çünki bizim ölkədə valideynlik bir vəzifə kimi yox, bir hüquq kimi görünür. Heç kim "mən ana ya da ata ola bilərəmmi?" Deyə soruşmur. Valideyn öz üzərində olan məsuliyyəti başa düşmür. Həmişə demişəm məncə uşağın valideynə yox valideynin uşağa borcu var. Heç kəsi dünyaya gətirəndə özündən soruşmurlar çünki. bizim mentalitetə görə uşaq 18 yaşında evləndirilir, evlənəndən 1 il sonra da mütləq uşağı olmalıdı, yoxsa camaat nə deyər? Sizin valideyn olmağa Hazır olub olmamağınız heç kimin vecinə də deyil.Sonda xüsusən də yaşca gənc olanlara tövsiyyə edərdim ki, valideynlərin bu cür müqayisələrini heç vecinizə də almayın. Çünki öz təcrübəmdən deyirəm, ağzınızla quş da tutsanız "camaatın oğlu(qızı) qartal tutur" deyəcəklər
+1 əjdaha
4. bu məsələ axırda müqayisə edilən uşağın yanında insanın özünü aşağı görməsinə gətirib çıxarır. ən azından məndə belədir. nə qədər məntiqli düşünsən də, bunun üçün heç bir səbəb olmadığını özünə açıqlasan da, hətta valideynlərin meyarlarına görə indi o uşaqdan daha uğurlu olsan da bir nöqtədə müqayisə ediləndə eşitdiklərinin səndə yaratdığı hisslər öz işini görür həmişə.bunun başqa bir versiyası da tapdığı hər savadlı adama uşağını sual-cavab etdirən valideyndir. siz riyaziyyatı yaxşı bilən uşağı tarixdən sual-cavb etdirsəniz," balığı ağaca çıxma bacarığı ilə qiymətləndirmək" deyilən şeyi etmiş olursunuz. bu da uşağın ətrafındakı hər kəsin yanında özünü "biyabır olmuş" hiss etməsinə gətirib çıxarır. bu səbəbdən mən indi qonaqlıqlarda uşaqları qətiyyən sual-cavab etmirəm bunu məndən istəyən valideynlərə də yarım saat mühazirə deyirəm. siz onsuz da yaxşı valideynsinizsə uşağınızın potensialını bilirsiniz. gərəksiz şeylərlə insanı daha da özgüvənsiz etməyə heç bir ehtiyac yoxdur.
gələcəkdə valideyn olanda bunları nəzərə alın və bunu tez-tez özünüzə təkrarlayın ki, əgər lazımi keyfiyyətlərə sahib olmadığımı düşünürəmsə valideyn olmağa məcbur deyiləm.
hamısını göstər