2. 1962-ci ildə "fransız yeni dalğa" adlandırılan cərəyanın yeganə qadın rejissoru olan agnes varda tərəfindən çəkilən film.
Həmin dövrün rejissorları öz novator və etirazçı əsərləri ilə fərqləndiyi üçün elə Aqnes Varda da mühafizəkar ənənələri yıxan, feminist filmləri ilə məşhurlaşıb. “5-dən 7-yə Kleo” filmində isə onun öz dövrünə olan etirazını, həmçinin daha bəşəri və melanxolik tərzdə görürük.
Filmdə Kleonun öz xəstəliyinin cavabını gözləyərkən keçirdiyi 5-dən 7-yə qədərki 2 saatı izləyirik. Amma bu 2 saat Kleo üçün və onunla empatiya quran biz izləyicilər üçün daha gec axır. Elə Vardanın verməyə çalışdığı hiss məhz bu idi: “ölməkdən qorxan bir insanın “heç kim baxmayanda mən kiməm?” sualı ilə keçirdiyi bir neçə saatı, əslində, adama necə də bir ömür kimi gəlir”. Üstəlik dövrlər, sənətçilər necə dəyişir dəyişsin, bu kimlik problemi heç bir mədəniyyətdən yan keçə bilmir.
1. *agnes varda* rejissorluğu ilə 1962-ci ildə çəkilmiş, *fransız yeni dalğası*na aid gözəl bir film.
film tarot kartlarının çəkilməsi ilə başlayır, burada artıq gedişatı görürük. zatən filmin tək rəngli səhnəsi ilə bu kart səhnəsidir.
Cleo gənc, gözəl bir musiqiçi qızdır. nazıyla çox oynansa da, filmin əvvəlində gördüyümüz kimi heç vaxt həqiqi sevgi göstərilməyib ona. gözəlliyindən zövq alır, egoistdir birazca. xərçəng xəstəsi olduğundan şübhələndiyi üçün analiz verir, lakin cavabları öyrənməyə çəkinir.
nə qədər zəngin və ziyalı olsalar da, batil inanclara inanırlar.
filmin estetikası, simmetriyası, heyəti çox gözəldi. 1960-cı illərin fransız gözlliyini görə bilirik. ümumiyyətlə, *art-house film* olaraq qəşəngdir. piano səhnəsində cleonun kədərlə mahnı oxumasından xüsusi təsirlənmişdim.
filmdə sevmədiyim tək şey sanki birazca yarımçıq olmasıdır. cleonun həyatından müəyyən qədər vaxtı görürük. nə sonrası, nə əvvəli var. amma estetika və gözəlliyi üçün izləməyə dəyər.
"qaçma, sevimli kəpənək. çirkinlik ölümün bir şəklidir... gözəl olduğum müddətcə yaşayıram... "
)