sözlüyün ikinci adresi
artıq eiffel əsas atraksion deyil
sözlüyün ikinci adresi
artıq eiffel əsas atraksion deyil
son yeddi gündə ən çox bəyənilən entrylər:
sözlüyün ikinci adresi
artıq eiffel əsas atraksion deyil
uzun müddətdir ki, heçnə qaralamıram və heç bir yaradıcı bir işlə məşğul deyiləm deyə ağlıma gələn ilk başlığa bir qədər söz6'ın yaşlanmış yazarlarından biri olan özüm haqqında yazmaq istədim. çox qəribə halda uzun müddət sonra bir şeylər ifadə eləmək istədiyi duydum. elə hərəkətli bir həyat yaşamıram. səhərləri 7də oyanıb 15 dəqiqəlik işə məsafədə gərgin parkingə çatmağa çalışıram ki, azparkingə saatlıq 1 azn ödəməyim. gələcəkdə korporativ işdə işləyənləriniz olacaq və ya yəqin ki, var. O qədər çox ikiüzlü, qeyri-səmimi insanlar olur ki, ətrafınızda və bəzən siz özünüz özünüzdən bezirsiniz. əvvəllər sizə qeyri-adi gələn şeylər artıq sizlər üçün adiləşir. oxuduğum bir çox bədii kitabları cfa kitabları əvəz edib və düşünürəm ki, çox pis şəkildə həyatımda stuck olub durmuşam, burdan o yana addımlayanmaram. bunu düşünmək məni yorur. amma məni yoran digər şeylərdən biri ətrafında sənin kimi insanların azlığıdır. buna görə də 2-3 ildir universitetdə dərs deməyə başlamışam. ilk başlar tələbələrdən çəkinirdim, suallarını cavablaya bilməzdim deyə düşünürdüm. amma sonradan çox rahat oldu və azərbaycanda çox yaxşı tələbələrin fərqinə vardım. həm MBA-də dərs demiş həm də bakavrda dərs deyən biri olaraq tamamilə bakalvr gənclərinin daha dünyagörüşlü olduğunu düşünürəm. Ən azından onlarla bütün hobbilərim haqqında danışa bilirəm. bəzilərilə filmdən, bəzilərilə kitablardan bəzilərilə PS və ya PC oyunlarından və ya bir çox şeydən. Onlar da əslində dinləməkdən çon dinlənilməni daha çox xoşlayır. dinlədikləri zaman isə bir şeylər öyrənməyi sevirlər. çox qəribədir tez-tez tələbələrimlə korporativ mühitdə də üzləşirəm. hətta 15-20si çalışdığım qurumda işləyir. bu məni sevindirir. bəlkə də onlara yetəri qədər şeylər öyrətməmişəm amma ən azından həyatlarında onları heç vaxt əzməmişəm, əzilib-bükülərək bir şeylər xahiş etdiklərində yardım etməyə çalışmışam. çoxları oxuyan uşaqlar olduğu üçün əslində çox da əziyyət çəkməmişəm. bir sözlə hobbilərimi insanlarla bölüşmək aclığını tələbələrimlə bölüşərək yaşamışam. bəlkə də onlar məni bir müəllimdən çox bir dost görüblər, hər il tiktokda müəllimlərlə bağlı nə trend olsa çəkilmişəm (kaş çəkilməsəm :d). hələ mənə ürək sözlərini yazıb bir kağız da veriblər. hərdən açıb oxuyuram və kövrəlirəm. amma təəssüf ki, korporativ həyat başdan-ayağa bir uçurumdur. maaşın, vəzifən artarmı düşüncəsilə illərini verirsən. sonra isə bəzən böyük bir heçlik.
gənclərə tək tövsiyəm odur ki, kimsə keçmişdə biz belə deyildik indiki gənclik hara gedir deyirsə, qulaq asmasınlar. bunu deyən insanın gəncliyi elə çox güman özü kimi axmaq keçib. ona görə də çalışın çox əziyyət çəkin, özünüzü hara aid hiss edirsinizsə onu yaşayın.
- keçən il təcili yardım maşını qırmızıda dayanan dayımın maşının üstünə çıxdı. qabırğaları qırıldı. və səhv onda olmamasına baxmayaraq az qala həbs edilirdi çünki digər şofer məhkəməyə rüşvət vermişdi öz səhvinə görə.
- bir neçə ay sonra yol kənarında maşınında gözləyən əmim oğlunun üstünə kamaz çıxdı. üç nəfər neçə həftə komada yatdı. oyananda heç kimi tanımırdı, zamanla düzəldi biraz.
- dünən oyandım ki, mesaj gəlib, bibim oğlunun olduğu maşının üstünə kamaz çıxıb. üçü də həyatını itirib.
ölkə qəhbəxanadır yiyəsi də yoxdur.
bunu bura yazma səbəbim hamıdan uzaqda olduğum üçün bütün hər şeyi tək yaşamağım və danışacaq çox kimsəmin olmamasıdır.
gənc yaşda yaxınlarını itirənlərə səbir arzulayıram.
yay səhərini yağışlı və günəşsiz açmaq. heç sevmirəm yayı və günəşi. səhər ki, qalxıram ha, görürəm günəş var, o gün bütün kefim qaçır, günüm alt-üst olur. kaş yaşayacağımız fəsli özümüz seçə bilərdik, mən yayla-qışın miksini seçərdim. hava sərin olsun (sərin dedikdə nəzərdə tutduğum bir şortik və köynəklə gəzə biləcəyimiz hava) və yağışlı və ya qarlı olsun. arada bir də, 2 həftədən zad 4-5 saat günəş çıxsın. nəysə, bugün günlərdən uzun müddət sonra xoşbəxt olduğum gündü. o xaoslu şəhərin yolları da yağışda bir fərqli hiss etdirir. * ə di yaxşı sox da bildik
təəssüf ki, mən daxil bir çox yazarın sözlüyü artıq mütəmadi olaraq istifadə etməməsinin əsas səbəblərindən birisi.
nə informasiya ehtiva edən tarixi, nəzəri, definitiv, bioqrafik entrylər yazılır; nə də cari qlobal/lokal ictimai-siyasi mövzulara aid yazılar. bütün ölkədə vəya regionda rezonans yaradan hadisələr haqqında sözlükdə heç başlıq açılmır.
2020-22 arası sözlüyün kulminasiya nöqtələrindən birisi olmasının əsas səbəblərindən biri də, sözlüyün həm sosiallaşmaq həm də həqiqətən məlumat öyrənmək üçün bir vasitə olaraq özünü ortaya qoyma bacarığı idi. indi isə yeni yazarları cəlbedəcək bir potensial göstərmir sözlük. bunun həm texniki, həm də məzmuna dair faktorları var. texniki tərəflərindən birisi dizaynerlərin sözlüyü lövhə kimi istifadə etməsidir. yeni bir şey öyrəndiklərində sözlük üzərində cəhd edirlər, daha sonra da dəyişdirməyə zəhmət göstərmirlər. ekşi-nin ekşi olmasının səbəblərindən biri də illərdir dizaynının bənzər qalmasıdır. məzmun baxımından da heçbir maraqlı entry paylaşılmır. postlar kateqoriyasında da maraqlı söhbətlər, diskussiyalar getmir.
bir də sözlüyün çərçivəsinin xaricinə çıxan səbəblər var. ölkədə ictimai diskussiyaya maraq həddindən artıq çox azalıb. kimsə nəyisə müzakirə etmək istəmir. kimsə rəsmi diskurs xaricində fikir oxumaq istəmir.
Ölkəmizdə qaraçı və ya çiqan olaraq tanıdığımız insanlar, əslən hindistanın şimal hissəsindən* daha dəqiq desək Rajasthan bölgəsidən yaxın Şərq və Avropaya yayılımış romanilərdir. kimliksiz köçəri həyat yaşıyan bu cəmiyyət, ilk dəfə dəri rənglərinə görə misirdən gəlidiyi zənn edilərək yunanlar tərəfindən "Aigyptos" (misirli) deyə çağrılmağa başlayıb. sonralarda bu " gypsy" sözünə çevrilib. dilimizdə istifadə olunan "Çiqan", türkcədə "Çingene", balkanlarda "Cigani", ruscada "Tsygan" və rumın dilində "Țigan" sözləri isə törəmə formada yayılıb və tezliklə təhqir kimi istifadə olunmağa başlayıb.
xalqı bu gün 30-dan çox ölkədə, çoxluqla Şərqi Avropa və Balkanlarda yaşayır: Rumıniya (1.8 milyon), Macarıstan (700 min), Slovakiya (500 min), Bolqarıstan (750 min), Serbiya (500 min), Fransa (400 min), ispaniya (700 min), Türkiyə (1.5 milyona yaxın). sayca çox olan bu millət, söz haqqı baxımından yoxsuldurlar. nə parlamentdə, nə mediada, nə də yerli idarələrdə təmsil olunurlar. Böyük qismi yoxsulluq, təhsil böhranı, işsizlik və rəsmi diskriminasiyaya məruz qalır. bir çox uşaq şəxsiyyət vəsiqəsi olmadan böyüyür.
romanilərin bayrağıAvropa insan Haqları Məhkəməsi tərəfindən diskriminasiya hesab edilsə də, Slovakiya və Çexiyada romani uşaqları tez-tez "əqli zəif" kimi qiymətləndirilib ayrı sinifə salınır. Təhsil və iş imkanlarının olmaması bu insanlarını qeyri-rəsmi işlərə sürükləyir: misgərlik, at alveri, səbət hörmək, çalğı çalma, bazar səyyarlığı.
qeydiyyatsız, vergi sisteminə dəxli olmayan, bir yerdə durmayan, rəsmi qoruma altında olmayan əmək tərzi. Bu onları qismən azad, qismən sistem xaricində saxlayır.
Katolik, pravoslav, müsəlman, protestant icmaları var. Mistik inanclar, mərasimlər, cadugərlik, şəfa duası, amulet istifadəsi kimi elementlər yerli dini sistemlərə qarışaraq qorunub. "Drabarni" adlanan qadınlar şəfa verən, dua oxuyan, cadunu pozan, qoruyucu əşyalara sahib qadın fiqurlardır. Romani toplumlarında bu qadınlar həm ruhani vasitəçi, həm də praktiki müalicəçi kimi qəbul olunur.
18-ci əsrdə bir çox Şərqi Avropa ölkəsində Romanilər qanuni şəkildə kölə idi. Məsələn, Moldova və Valaxiya * indiki Rumıniya torpaqlarında yüz minlərlə ailə kilsənin və ya zadəganların mülkü sayılırdı.
daha bir digər tarixi fakt, bilinən ən ağır soyqırım nazi almaniyasının reallaşdırdığı Porajmosdur. II Dünya Müharibəsində təxminən 500,000 romani insan qətlə yetirilib. qurtulmuş insanlar arasında Schindlerin siyahısında yer alan yəhudilərlə yanaşı romanilər də var idi.
2007-ci ildən Rumıniya Avropa ittifaqına üzv oldu. eyni vaxtda da “Roma məsələsi” gündəmə düşdü.
“Roma” etnik qrupun adı idi -> romanilərin adı
“România” isə ölkənin adı -> Rumıniyanın
Avropada bir çox media və siyasətçi bu iki anlayışı bilərəkdən və ya bilməyərəkdən qarışdırmağa başladı: “Roma-lılar iş tapa bilmir”; “Roma-lılar problem yaradır”. Bunu oxuyan insanlar normal olaraq düşünürdü ki, problem rumıniyalılar ilə bağlıdır.
2010-cu ildə fransa hökuməti kütləvi şəkildə romani düşərgələrini söküb təxminən 1000 insanı Rumıniyaya və Bolqarıstana deportasiya edir. bəlkə də bundan sonra fişək allovlanır.
eyni ildən, parlamentdə rumıniya höküməti bir təşəbbüs irəli sürür və deyir ki: “Roma” yox, “Țigan” deyək. Çünki "Roma" bizi gözdən salır. Prezident belə buna dəstək verir. rəsmi sənədlərdə “Roma” sözü qadağan olunmasını, əvəzinə köhnə, təhqiramiz “Țigan” sözü ilə əvəzlənməsini tələb edirlər. təbii ki, bu beynəlxalq qalmaqala səbəb olur və nəticədə bu tələb rədd edilir.
bəs yaxşı bu Falçı roman qadın obrazı hardan gəlib?
18–19-cu əsr ingiltərə və Fransada formalaşan bu obraz Roman qadınların “keçmişi və gələcəyi bilən” falçılar kimi təsviri teatrdan, ədəbiyyatdan və sirklərdən çıxıb. Həmin dövrdə Romani qadınlar yaşayış üçün küçə falçılığı, tarot kartları, əllə işlənmiş əşyaların satışı ilə məşğul olurdular. bu isə tez bir zamanda mifik bir obraz yaradıb: şal bağlamış, qızıl sırğalı, kart açan sehirli qadın.
indi soruşursan, başqa işmi yox idi? yox. ona görə ki ənənəvi işlərə buraxılmırdılar. Sənədsiz idilər. Səyyar həyat tərzi onları küçədə pul qazanmağa vadar edirdi. xalq özü belə bunu sadəcə maskalanma və gəlir mənbəyi kimi görürdülər.
bu günlərdə də bu ənənə turistik mal olub. xüsusən Macarıstan, Slovakiya, Rumıniya turistlərə "Gypsy Fortune Teller" təcrübəsi təklif edir. əsrlərlə “çiqana inanma, yalançıdır” deyilir. indi eyni insanlar bütün taleyini həmin insandan öyrənir, buna görə növbəyə dururlar.
bundan əlavə məşhur Roman rəqsləri ki var, onları qeyd etməsək olmaz. hansılar ki regionlara görə fərqlənir. Roman havası (Türkiyə), Čoček (Balkanlar) və Flamenko (ispaniya) ən tanınmış romani rəqslərindəndir.
rəqsdən danışmışkən, stereotipin necə komediyaya çevrilməsinədən danışaq. cennet mahellesi Serialında roman obrazlar ancaq qışqıran, gah rəqs, gah dava edən, hər şeyə qarışan tiplər kimi göstərilir. Bütün səhnələrdə rəngli paltarlı, ağızı pozulmuş türkcə ilə danışan, “roman havası” eşidən kimi oynamağa başlayan tiplərlə doludur. burada real insan yox, “çingene karikaturası” var.
təsəvvür elə, parkda gül satan roman xalasan. təbii ki, ənənələrinə görə sən işləyib evə pul aparırsan, roman olduğun üçün daha qazanclı normal iş də tapa bilmirsən. və hər həftə trend olan roman serialında çıxan hər tema sənin olan imicinə də təsir edir və səni məsqərə obyektinə çevirir.
Qaraçıların sayı Azərbaycanda digər ölkələrlə müqayisədə az olsa da, yazılmış hekayəyə əsaslanan və sonradan ekranlaşdırılan "Qaraca qız" filmi həm estetik, həm də sosial baxımdan dəyərli, dərs çıxarıla biləcək Azərbaycan kinolarından biridir. ona görə də entirini qaraca və ağca qızın rəqsi ilə bitirək:
(youtube: 
)
)Bu entri şoferin həyatından və ətraf çevrəsində gördüyü ortaq problemlərə dayanır. Xoş oxumalar. (Ben yandım, siz yanmayın.)
Əvvəla bu, qızlar və oğlanlarda fərqlidir. (Buradakı ev yoldaşlığı söhbəti öz ölkəmizdən gedir, xaricidəkilərdə bəlkə daha insanidir.)
Qızlar haqda danışacam:
(icazəsiz əşya istifadəsi və gündəlik məsuliyyətsizliklər, evə ani çağırılan qonaqlar kimi adiləşmiş mövzulardansa daha dərinə gedəcəyik.) Bu Entri sonunda ya sərhədlərinizi biləcək ev yoldaşları tapacaqsınız ya da çox adamlı (2+) kirayə evlərdən uzaq duracaqsınız.
Bir də çox adamla eyni evdə kirayə qalmaq? Bir daha əsla. Başlanğıcda hər şey normal görünür – guya ortaq evdir, hər kəs öz məsuliyyətini bilir, ortaq xərclər bölünür, anlayış var. Amma bir az vaxt keçəndən sonra gerçək üzlər üzə çıxır. Ən pisi də odur ki, sən insan kimi davrandıqca, səni lox yerinə qoyurlar. Özüm evə nəsə alanda, "bunu mən aldım, bunu da sən ödəməlisən" deyə kimsəyə çek atmıram. Xırda-xuruş şeylərə dəyər biçmək, qiymət hesablayıb üstünə gəzmək mənlik deyil. Amma sən bunu etməyəndə, elə bil borclu çıxırsan. Elə vaxt olur, aylarla əvvəl alınmış xırda bir şeyin belə çekini atıb “bunu sən də ödəməlisən” deyirlər. Nədir bu? Ev yoldaşlığı deyil, mühasibat ofisidir sanki..
insan bir müddətdən sonra düşünür: "Mən yaxşı niyyət göstərdikcə, niyə bu qədər rahat istismar olunuram?" Və ən qəribəsi də odur ki, bu münasibət tək maddi deyil, davranışda da hiss olunur. Hər şey hesabla, ölçü ilə, hər 5 gündən bir "kim nə qədər verib", hər 3 aydan bir "kim nə qədər susub" prizmasından dəyərləndirilir. Bu cür ortamda yaşamaq, sadəcə otağını deyil, ruhunu da daraldır.
Qızlar mövzusuna gəlincə… Orda da ayrı bir gərginlik var. Açıq danışmaq yerinə, kinayə ilə, gizli giley-güzarlarla idarə olunan münasibətlər – nə istədiklərini deməzlər, amma səndən nə gözlədiklərini hər baxışla hiss etdirməyə çalışarlar. Sonra da “sən anlamadın. ” deyərlər. Anlayışlı olmaq gözəldir, amma daim başqalarının toxunulmaz sərhədlərinə toxunmamaq üçün öz sərhədlərindən vaz keçmək – bu, sağlam deyil.
Qızlarla bağlı bir başqa problem də var ki, bəzən passiv-aqressiv şəkildə valideynlərinə məlumat ötürürlər. Açıq şəkildə "filan şey xoşuma gəlmədi" demək əvəzinə, evdə baş verənləri dolayısıyla, məsum bir səs tonuyla anasına danışır, sonra sən ‘evdəki problemli şəxs’ kimi etiketlənirsən. Heç bilmədiyin bir söhbətin ortasında, " axı mən nə etmişəm" sualı ilə tutulub yanırsan. Halbuki, sən onunla bəlkə də hər şeyi açıq danışmağa çalışmısan və ya çalışardın.
Bu davranış həm şəffaflıqdan uzaqdır, həm də insanın arxasınca danışmaqla eyni zərərlidir. Ən pisi də odur ki, valideynlərə ötürülən bu informasiyalar kontekstdən çıxarılmış, bəzən şişirdilmiş və birtərəfli olur. Beləcə, qızın ailəsi səni sanki bir təhlükə, narahatlıq mənbəyi kimi görməyə başlayır. Halbuki, problem bəzən sadəcə bir anlaşılmazlıq və ya gündəlik məsələdən ibarət olur. Amma bu passiv-aqressiv üsulla məsələnin özü yox, artıq sən problemə çevrilmiş olursan.
Boğulmuş hiss edilmiş bir digər məsələ, elə bir şəkildə deyir ki, nə günahkar olduğunu anlayırsan, nə də özünü müdafiə etməyə fürsət tapırsan. Sən onunla açıq söhbət etmək istəyirsən, o isə sənin dediyini və ya etdiyini sakitlikdə fərqli mənada yadda saxlayıb, sonra çay süzərkən (hehe bir anda qapı bağlanır), anasına ‘belə belə bir şey oldu’ deyir. Nəticədə, heç tanımadığın bir ana, sənə qarşı passiv bir anti-piar kampaniyasına başlayır. Gəl də bu evdə rahat yaşa! Bu ətraf çevrəmdə "Ana, mən evdə təkəm, Ayşə bu saatda çöldədir." kimi müqayisəli temaları da barındırmaqdadır. Həə, dedi-qodu demişkən , ev sanki reality show amk. Evdə qruplaşmalar.. iki nəfər yaxın biri uzaq. Ev sanarsın ada konseyi..
-ee?
sen seçildin, recep.
-nasıl yani
-gitmeni istiyoruz
gidem mi
(Qapı açıldı.)
Bu bir kənara,
Next capture..
Bəzi insanlar evin ortaq yerini də özəl ərazi sayır. Məsələn, zalda oturanda belə bir baxış atılır ki, sanki qonaq otağı onların şəxsi otağıdır. La gülməli olan odur ki, gedib son ayda evdən problem bir qızı gətirib saxlamışdılar öz evimizdə.. adam utanırda ki deyə kirayəni o da ödəyəcək yoxsa biz seyrçiyik ? N** , soruşdun. Səndən icazəsiz 2 saatlıq qonaq , əvvəl bir günün, sonra həftənin adamına çevrilir. Bir həftə sonra açıqlama gəlir ki, vəziyyət belə-belə.. çünki evdə idarəetmə belə əksərən evi tapan, ev sahibi ilə danışan, idarəni daha çox saxlayanın baş "adminstratorun" əlində olur. Məcbur dözməlisən.
Qısaca, dostlar, bir evdə anlıq ev sahibi gəlmə şokundan ötə zehni salamat çıxmaq istəyirsinizsə mümkünsə tək, mümkün deyilsə sərhədlərinizi əvvəlcədən "nə olmamalı, nəyi xoşlamaram" şəklində çəkdiyiniz bir münasibətiniz olsun. Əks halda, "can" dediyiniz biri ilə də üzbəüzə gələrsiniz. Yaxşı bir çox xatirəni ehtiva etsə də axşamları dərdini dinlədiyiniz, imtahanı necə keçdi deyə narahat olan siz, gerçəklər şillələdikdə anlayırsınız ki, öz kürəyini özünə söykəməli olduğun anlar var və bəzən elə soyuq yaşamaq lazımdır ki, edilən soyuq rəftardan dərəcə söhbəti etməyəsən.
Ən azından bir evdə özünüz üçün tək otaq və ya evdəkilərdən bir az uzaq yalançı gülümsəməylə mümkün qədər ayrı takılmaq..
Belə olsun istənilməzdi, amma hər kəsin bir-birinə kələk gəldiyi dünyada özümüzə öncəlik vermək eqoistlik deyil, adam balası kimi yaşamaq instinktidir və bu ən təbii haqqımızdır. Səssizcə daraldığınız, öz evinizdə yad kimi hiss etdiyiniz, “bu gün də bitsin” dediyiniz axşamların sayı çoxalırsa orada bir şeylər düz deyil. O ev, ev deyil. O ev otaqları bölünmüş, amma ruhları bir damın altına yığışmamış insanların toplandığı səssiz savaş meydanıdır. ağlınızı itir(t)mədən Qılıncınızı alın, sonason da olsa soxun bir yerlərinə və oranı tərk edin.
10 noyabr 2020. Müharibənin bitdiyinin açıqlanmasından sonra dayım mənə zəng etdi. O gecə həvəssiz olanlardan biri idim. Nə oldu ki guya, yenə ruslar gəldi deyə evdəkilərə deyinərkən gördüm ki, dayım çöldə məni gözlüyür. Mindik maşına, Şəhəri kruqladıq. Mahnı qoyub oynayan bir tayfa var idi yol qırağında, onlara qoşulduq. Sonra gec saatda evə gəldik, artıq hava aydınlanmışdı. Gözümü yumub təzəcə yuxuya getmişdim ki, atamın və anamın qışqırıq səslərinə oyandım. Salona gedəndə atamın əlini başına qoyub ağladığını, anamın da mətbəxə qaçdığını gördüm. Həyatımda anlıq olaraq bu qədər qorxub həyəcanlandığımı xatırlamıram, ürəyimin səsini eşidirdim. Nə olduğunu qorxaraq soruşdum, anam yaşlı gözlərlə mənə dönüb əmimin öldüyünü dedi. Əmim gənc idi, 45 yaşı varıydı. Səhər vaxtı qələbəni qeyd etmək üçün çölə çıxanlardan biri idi. Maşınını sürərkən bir anda ürəyi tutmuş, maşını kənara çəkmiş və sonra ürəyi dayanmışdı. O günə qədər heç ürək tutması və infarkt keçirməmişdi, bu elə ilk və son dəfə idi. Tək bildiyimiz, əmim çox siqaret çəkirdi və böyük ehtimalla bu səbəb olmuş, ürəyinə gedən damar tıxanmışdı. Nə reaksiya verəcəyimi bilmədim. Çox ani bir şəkildə bunu dedi anam. qaçaraq otağıma keçdim, amma niyə qaçdım bilmirəm. Diz çöküb boş-boş yerə baxdım. Hələ də şokda idim, yuxu kimi gəlirdi mənə. Nə əlaqə, niyə əmim ölsün ki, nə ola bilərdi ki. Bir müddət sonra şokdan ayıldım, qonşular evə gəldi və onlarla danışıldı, insanlar toplaşmağa və baş sağlığı verməyə başladılar. Əsla bu adəti anlamasam da, ev əhalisi dərdini unudub baş sağlığına gələnlərə süfrə açmaq və xidmət etmək dərdinə düşdü. Qonşum və həm də məktəbdən dostum evə gəlmiş, çıxaq şəhəri kruqlayaq sənin də başın qarışar demişdi. Hələ onsuz əmimin gətirilməyinə 1-2 saat varıydı, qəbul etdim. Evdən çıxıb insanların arasına qarışanda, çox pis ağlamaq tutdu məni. Ora qədər sanki şokda idim, amma orda içimdəki kədər boğazıma qədər gəlmişdi. başladım ağlamağa. Nəysə uzattım, gəlim indi film kimi olan səhnəyə. Mənim getdiyim yöndən gedən heç kim yox idi, hamı mənə doğru gəlirdi qarşı tərəfdən. Mən gözyaşları içində ağlıyıram, yanımda əlində bayraqları olan insanlar səsli mahnı oxuyurlar və sevinirlər, qışqırırlar. Mənə baxıb sevincdən ağladığımı zənn edirlər və gülürlər. Özümü bir film səhnəsinin içində hiss etmişdim o an. Gülən və sevinən insanların və siqnal səslərinin arasında, kameranın fokusladığı və ağlayan o insan idim sadəcə. Çox çarəsiz və yalnız hiss etmişdim. Ağlıma qazınan səhnələrdən biri olaraq qalacaq həmişə.
inanıram ki, başqalarına yaxın olmaq üçün özünə xəyanət etmək olmaz. Bu, eyni zamanda bir varoluş seçimidir.
Bəs özünə sadiq qalmaq nə deməkdir?
Özünə sadiqlik — ruhuna, daxili dəyərlərinə, maskasız duyğularına, inandığın şeylərə, xəyallarına və hədəflərinə sadiq qalmaq, həmin yolda addımlamaqdır.
Əgər qarşındakı insan sənin həyat yolunda, hədəflərinə mane olursa və onu itirməmək və ya incitməmək üçün öz prinsiplərindən vaz keçirirsənsə, bu, özünə xəyanətdir.
Əlaqədə olduğun şəxslər səni maskalı, həqiqi olmayan halınla qəbul edir və sən bu vəziyyətdə onlar arasında olmağa çalışırsansa, ruhuna, özünə və duyğularına xəyanət etmiş olursan.
Bilməlisən ki, gerçək bağlar yalnız sən özünə sadiq qaldıqda mümkündür. Əgər bir əlaqəni özün olmadığın biri kimi qurursansa, o bağ saxta olacaq. Amma sən öz həqiqətinə sadiq qaldıqca, səni doğrudan görən, anlayan və olduğun kimi qəbul edən insanlar səni tapacaq.
prinsipim yoxdur
tək məqsədim indiki həyatımda olan insanlarla əlaqəmi kəsib, xaricə köçüb, heç kimə bir şey demədən alnımın ortasına gülləni qoymaqdır. bunun üçün yaşayıram, bunun üçün çalışıram.
onu yarıyolda qoyan sevgilisi ilə hesablaşmaq üçün caravanı ilə tək yola çıxan bir qız və yolda qarşılaşıb birlikdə yola davam etdiyi bir oğlanın eşq hekayəsi. bir Hans Weingartner filmi. biraz before trilogy oxşadıblar, amma dialoqları daha duru və dərindir, məncə.
fəlsəfədən, siyasətdən, tarixdən, dindən - hər şeydən söhbət edirlər. baxanda adam istəyir caravan alıb yola cıxsın.
hərçənd mən tək elə yola düşsəm başıma min oyun gələr, camaat ruh zadını tapır.
1 illik əsgərlikdən qaçmaq üçün 2 illik magistr oxumaq ashshshahahshs
6 iyul...Bu gün mənim ad günümdür,23 yaşım olur,qəribədir sanki yaş artdıqca xoşbəxtlik azalır,çox şey dəyişdi 22də,uni bitdi, həyatımın təməlindəki problemlər həll oldu,bəzi önəmli insanlar həyatımdan çıxdı, düzenim dəyişdi, çox şey itirdim,çox şey qazandım
Sırf bu gün,6 iyulda hər il saat 00:00da təbrik yazan dostum var idi son bir iki ildir əlaqəmiz çox zəifləyib,sözdə böyüdüyünü deyir ona görə əlaqəni zəiflədib,guya həmin insan olaraq qalmaq istəmirmiş,onun yadına belə düşmədim,halbuki əvvəllər günlər əvvəldən tez tez yadıma salırdı ki bəs 6sı gəlir ad günün gəlir vs. Sevgili olduğum qız və otaq yoldaşım xaric yadına düşən olmadı,normalda patok qrupumuz var çox adamın ad günü təbriki orda yazılır,nə patok yoldaşım,nə qrup yoldaşım heç kəsin yadında olmadım,halbuki bir neçə il əvvələ qədər onlarla mesaj alan insan idim, yalnız olduğumun,assosiallaşdığımın fərqində idim onsuz da amma insanlar tərəfindən belə kənarda qalacağım ağlıma gəlməzdi
Doğrudur insanların hansısa münasibəti,xüsusilə ad günü təbriki niyə önəmli olsun ki mənə,amma nə qədər özüm özümə bunu deməyə, özümü inandırmağa çalışsam da olmur, adama təsir edir,6 il tibb oxu və 1&2 nəfər xarici heç kəsin yadında olma...