3. yeni umbay otağa sakitcə daxil oldu. içəridə yazarlar əyləşmiş və aralarında ən yaxşı entry yazanı seçirdilər. umbay sakitcə gözaltı sözaltı yazarlarına baxırdı. öz kiçik ancaq qürurlu entrylərindən bir-ikisini göstərib, mən də ən yaxşı yazar müsabiqəsinə qatıla bilərəmmi deyə soruşdu? . kin və nifrətlə baxan, 1-2 yazar ona dedi.
-eyyy balaca umbay. sən ustaların yanında danışmağa nə cürət edirsən. balaca umbay sükutunu yenidən pozdu və dilləndi.
-moskva bir gündə qurulmayıbki. nolsun, mən də yaxşı bir yazar olaram, o zaman görüşərik.
yazarlar bir ağızdan cavab verdi.
-biz yeyib doymuşuq, guya sən yeni gəlib nə edə biləcəksən?
umbay isə qarşılığında bu cavabı verdi.
-bu sizi hiç alakadar etməz.
8. bilirsən necə? kəliməsi ilə başlayan cümlələrdir,hər zaman qəmli olmasa da ardında inanılmaz bir sual buraxan,insanda inanılmaz təşviş yaradan cümlələrdir,yaxşı ki,varlar
7. söhbətin məğzi bu cümlələri deyən insanlardan getsə də, əsası siktir eləmə bacarığının nə qədər yüksək olmağı ilə əlaqədərdir ki, bunları hiss etməyəsən.
amma kərəmi ağlamaq, sözü gedən cümlələri çox yaxın olduğun birindən eşitməmək üçün etdiyin dalbadal, getdikcə ümidsizləşən və mənasını itirən "şutkalar" ilə də yumuşalda bilməyəndə tutur. sözünü tez-tez kəsdiyin halda belə davam elədiyini, bundan qaçışın olmadığı, sonunda artıq təsirini itirən əlvidası olduğunu biləndə ümumiyyətlə səssizcə qulaq asmağa başlıyıb atırsan içinə. gözün əlvidayamı dolsun, o sözlərəmi bilmirsən. elə bir vəziyyət yaranır ki, ayrı vaxtı xəyal gücünü çapıb, "qəmli cümlələrə" stand up qurduğun beyin səni satır. deyir ki, reallıqla qarşılaş.
bir müddət, demək olar ki, hər gün eyni cümləni bəlkə də mən sadəcə abartmışam və ya o elə demək istəmədi deyərək fərqli fərqli aspektlərdən baxıb, təhlil etməyə çalışsanda, sonralar sadəcə yarım-yamalaq yadda qalan yuxuların bir parçası, çay içəndə birdən yadına düşüb üzünü turşutduğun, hələ playlistə təzə daxil olan tərtəmiz, çiçək kimi musiqinin zibil kimi xatirəsi olmasın deyə min hoqqadan çıxdığın cümlələr olur.
amma ən zoru dəxlisiz birinin gəlib eyni söhbəti eləməsidi. kərəmi uje burda hoqqa vermək tutur, bildiyin bütün replikaları demək, durduq yerə gülmək nə bilim e day, sarkazmın anasını ağlatmaq və daha nələr azda olsa, qəmli cümlələrin təsirini azalda, fərqli cür xatirə ilə yenilənə bilir.
onsuz sonralar istəsəndə yadına salıb pis ola bilmirsən, ya da yenisini yaşayanda. eyni sözü, yenə eyni cür yaxın deyəndə ha istiyirsən pis olasan olmur. əvvəl pis xatirəsi olan yerlərdən keçəndə özümü çox narahat hiss edirdim, indi gedəndə yadıma düşmür. gərək özümü məcbur eliyib yadıma salam ki, bu küçədə nəsə xatirəm var idi? o da ki, biri xatirələrini dilə gətirməyənə kimi eləmirəm. bircə məktəb qalmışdı. axı illərin xatirələrini görməzdən, hiss etmədən gələ bilməzdim. o da itdi getdi bir anda. belə çox qəribə bir şeydi hələ tam başa düşə bilməmişəm. əvvəl "xatirə qutusu"nu açanda da məni saxlamaq olmurdu ancaq ağlaşma qurub, hər əşyanın xatirəsini danışardım. indi içimdə qalan göz yaşları çölə çıxsın deyə az qala gedib titanikə baxacam aq.
nəysə başqa söhbətə gəlib çıxdım, yəni ki, belə.
9. özünə yaxşı bax
heç vaxt əslində qarşındakının özünə necə baxacağı sikində olmur. sadəcə guya özünü elə aparırsan ki, səninçün asandı da sağollaşmaq, gələcəyə baxırsan zad.
)