sözaltı günlük
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
keçən ayın ən bəyənilənləri - dünənin ən bəyənilənləri - bertrand zobrist - sözaltı sözlük - sözaltı etiraf - sözaltı sözlük üçün tövsiyələr - sözlükdə yazar olmaq üçün ediləcəklər - iyrənc zarafatlar - yazarların hazırda düşündükləri
-
Sözaltı günlük
Lənətə gəlsin ki bu gecə iki nəfərlə bir yerdə içmişəm
Eyni çərçivələrə malik iki yaxın dostumla içsəm belə onlara demədiyim bir dərdim var və oni bu dəqiqə bura yazmaq üzərəyəm. Bilirəm ki səhər baxıb əsəb olacam ümumiyyətlə ilk dəfədir sözaltı günlüyə nəsə yazıram.
Təxminən 2 aya yaxındır ayrıyıq və mən onu hər bir şeyini özləyirəm.
Baxışından tutmuş mənə naz edişinə qədər. Məndə açdığı yara yaşanılacaq kimi deyil amma mənim hələ də onu özləməyim, onun dərdindən hər içəndə yerin dibini boylamağım içdən belə deyil.
inanmıram ki o bunj oxusun.
Özünə deyə bilməsəm də hal hazırda yanımda olmasına çox ehtiyacım var. Özünə deyə bilməsəm də lənətə gəlmiş qəlbim hələ də onunla atır.
Həmişə özünüsevgi üçün ihmal edən insanlara boş baxmışam amma mənim də içdiyim günlər ərzində bundan yan keçməyib ona şeirlər bəstələdiyim, mahnılar oxuduğum çox günlər olub.
Hal hazırda emid edirəm ki məni düşünmür amma bu dəq içdiyim üçün baxdığım hər yerdə səni görürəm.
Ateistliyimi də bir qırağa qoyuram, baxdığım hər yerdə səni görürəm və inşallah ki məni itirdiyin üçün çox peşmansan çünki mən sənin əzablarını haqq etməmişdim əzizim...
Bir gün mənim səni tərk eləməyimin səbəblərini anlaman ümidilə gecən xeyrə.
Unutmadan aldığın saat da hal hazırda qolumdadır və əqrəblərinə baxa baxa birazdan yuxuya gedəcəyəm səgər isə yenə eyni derek olub ağına bozuna baxmadan həreyə gijdıllağ bir baxış tərzi yaraşdırıv yaşamağa başlayacağam.
Gecən xeyrə sevgili yar. -
uzun sürən qaçhaqaçların, bir-birini izləyən hadisələrin, intihar səviyyəsinə gəlib çatmaqların ardından özümü hələ də tam toplaya bilməmiş olmanın gətirdiyi dərin mən nə edəcəm belə? sualları ilə baş-başayam.
depressiv olmamışam heç vaxt, olanlara da çox vaxt gözucu baxmışam ki, görəsən nə yaşayıblar ki, belə çox təsir edib, amma indi fikir vermişəm ki, özüm də onlara doğru gedirəm. artıq stresdən nə etdiyimi də bilməz haldayam. son günlər ələlxüsus da, beynimin içində durmadan səslər dolaşır. deyib-güldükcə unuduram, amma haçan siqaret paketi ilə tək qalsam* indiki kimi bir şeylərin tərs getdiyini hiss etməyə başlayıram.
yox, həqiqətən də nəsə düz gəlmir. lağ edib güldüyün, ya da kefini düzəltməyə çalışdığın, ya da yazığımın gəldiyi bir adama dönüşmək ki deyirlər ha. bax bu onun artıq 50% tamamlanmış halıdır. belə baxanda dərdimin nə olduğunu bir tək özüm bilirəm, amma kiməsə danışmaq vaxtı gələndə bilirəm ki, dilim topuq vuracaq. məsələn indiki kimi. mən bura nə yazıram? kimə danışıram? ümumiyyətlə niyə danışıram?
bilmirəm nə dərəcədə doğrudur, amma həkim yoxlanışına gedəndə, baş həkim mənə psixoloqa görünməyimlə bağlı da tövsiyyə vermişdi. hər kəsin psixoloqa qarşı saxladığı o münasibət ki var haa, "psixoloq nədi ala sən canı boş şeydir" bax, bu tipdə biri deyiləm, amma xəstəxanada gedib o psixoloqun qapısından düz keçdim.
həkimin mənə bunu tövsiyyə eləmə səbəbi nəydi bəs? durduq yerdə fikrim dağılırmış. bir nöqtəyə zillənirmişəm, fikrim başqa yerdə olurmuş. bəlkə də həkim düz deyir, amma mən bilirəm ki, qulağım o həkimdəydi. dediyi hər şeyi aydın eşidir, nə dediyinin də fərqindəydim, hətta dediyi hər şey də nöqtəsinə kimi yadımdadır.
həkimə getmə səbəbim də elə özümə uzun illərdir kompleks etdiyim bir şey idi. sadəcə diaqnoz qoyulmasını istəmişdim, nəticə də 0 çıxdı. yəni sap-sağlamam. həkimin elə deməsi və mənim də artıq 1 aydır ki bunu özümə dərd etməyim isə mənə elə gəlir ki, "okey" deyil. bilmirəm. nəsə düz getmir..
son siqaretimi də bitirdim.. klassik bir sözaltı günlük- derek entrisi oldu, dərdimi yenə də ifadə edə bilmədim. bir daha dərdlənib günlüyə yazacaq qədər pis vəziyyətə düşmək istəmirəm, lakin deyəsən hələ çox yolum düşəcək buralara.. -
neçə ay sonra ilk dəfə bu dəfə içəndə özümü öldürmə planları qurmadım.
ciddən la, bu barədə bir az söhbət etdim, lakin ağlımdan bunu öz üstümdə yoxlamağa dair heç nə keçmədi. bəlkə də tək içmirdim deyə beləydi, no idea.
içib küçələri fırlandıq, söhbət etdik, nə bilim, mahnı da oxuduq, yüksək səslə black metal dinlədik,(youtube:,
)(youtube:,)(youtube:və başqaları. qonşu gəldi qapını döydü ki, səs-küy edirsiniz filan. fəxr etmirəm, amma etdik bunu da amk.)
ənivey tək deyildim deyə beləydi, ya nə bilmirəm. sadəcə bu gün yadımdan çıxmayacaq.
deyəsən yavaş-yavaş səni də unuduram, nazlı nigar. ilk dəfə biri ilə tanış olmaq istəyi hiss etdim özümdə, haradasa 3 ay keçib. uzun, ya qısa müddətdir heç bilmirəm, sadəcə birdən-birə ağlımdan keçdi. hər nəysə, məsələ də o deyil.
düzəlirəm lan, gərək hailluciferin köməyi, gərək grammar.nazinin dayaq durması, gərək nellie crainin dəstəyi, heçözüdəbilmirlə ağlamaq, barracudanın beynini aparmaq(!), beynimdəki dereklə gülmək adını çəkmədiyim yazarların mənim üçün etdikləri və s.
bilmirəm, bunlar olsa-olmasa necə olardı deyə düşünürəm, bəlkə də yox idim. heç indi də tam əvvəlki derek deyiləm, lakin əvvəlki qədər olmasa da, əvvəlkindən sonrakından daha yaxşıyam(?).
bildiyin kişisel gelişim şeysini yazıram, hər nəysə aq, gedim şkafdakı ketileptin o biri yarısını da atım, içki ilə necə olur bilmirəm, yatmağı umuram. olmadı, qusacam, ayıq başla da yəqin o biri dərmanı içərəm, adını da bilmirəm heç. 17 manat almışdı cındır aptek. səhiyyə sisteminin də içinə nallayım.
möhtəşəmsiniz uşaqlar -*
(youtube:) -
eskiden bir adam varmış, durmadan çalışmış, köprüler, otogarlar yapmış, her kes düşünmüş, bu adam, almanyann şansıymış
kimi bir gün keçirdim. metroda qarşılaşdıq lol. düzü mən onu görməmişdim, başımı aşağı-yuxarı yellədə-yellədə getdiyim üçün normal olaraq, lakin o görüb və bunu mənə demə ehtiyacı hiss edib. əvvəlkindən daha yaraşıqlı imişəm zad. şaka mı lan bu?
şakamısınız kızım siz? neçə aydır göt günündəyəm və bir sual sadəcə. şakamısınız olum siz? ne yiyip içionuz?
bir tərəfdən də əvvəl yaraşıqlı deyildim ki, ala? o vaxtlar yalan danışırdı? 3 gündür içib-sıçıram sadəcə. arada da javascript zad, baş qatmaqla məşğulam. kollekviumdan da 0 aldığımı düşünürdüm, getdim ki, müəllim deyir 0 yazmıram, 6-ya razı olarsan?
amk mən bilsəydim 6 yazassan heç bu qədər sinir-stress keçirməzdim. ümumiyyətlə məsələ bu da deyil e, mən nə ara bu vəziyyətə düşdüm onu beynim almır. atamın xəbəri olmağını çıxdım, bir gün vizual olaraq məni izləmə şansı olsa və bundan istifadə etsə, necə poxdan, tüfeyli həyat tərzi yaşadığımı görüb rədd edərdi yəqin. amma inan ki, mən istəmədim, ata. məndən asılı deyildi, mən eləmədim.
kimsə də eləmədi. hər şey özü buralara gəldi. onsuz da gəlməliydi. sən xatırlamazsan, heç kim xatırlamaz, daha doğrusu xatırlaya bilməz. almaniya bütün ümidini necə hitlerə bağlamışdısa, mən də o formada çox axmaq bir səhv buraxdım, hitler almaniyanı necə ortadan bölüb kommunist, demokratik rejim yaradılmasına vəsilə oldusa, bu da bir növ ona gəldi çıxartdı.
gündüzlər normal derek, getdi uniyə müəllimləri ələ saldı, öz-özünə nəsə xatırlayıb güldü elədi, axşam evə əlində 3-4 butulka pivə ilə geri dönüb gecə 3-ə qədər içib gijdıllağ oldu. bu durumdan da qurtulmalıyam. çox şeyi fix eləməliyəm, sadəcə vaxt yoxdur. içmək, sərsəmləmək, qatıqlamaq daha vacib gəlir. başımı divara vurmaqdan gicgahım yara olub, əl vuranda ağrıyır uje, prosda hələ tezdir, ya da gecdir də demək olar. hər şeyin öz vaxtı olmalıdır deyimini hansı dalbayov çıxarıb bilmirəm, bu poxun vaxtı yoxdur.
şəkillərini də saxlayırdım, keçən dəfə göz yaşları içində sildim. sildim getdi, bir də gəlməsin. insanın bir az ləyaqəti olar, darmadağın etdiyin bir həyata bir də gəlmə amınaqoyum.
7 il sonrasına not: buralara düşüb oxuyarsan ki, düzü o vaxta kimi sözlükdən qovulmasan, bu qədər gijdıllaq durumdan neçə addım, ya da ağac uzaqdasan. bilirdim ki, bacaracaqsan, sadəcə hələ ki, acını dibinə qədər yaşayıb, necə ki, paltraı son dəfə sıxıb suyunu çıxarmayınca belə davam edəcək. hadi, let's start to make your life more better, after sleep. intihar da edə bilərəm, ya da özümü pəncərədən ataram. atsam onsuz ölməyəcəm, 3-cü mərtəbədən anca şikəst qalarsan. dama çıxmağı, amma qəti yoxlama, hələ ki, paltarı götlü-başlı sıxmamısan. hava da küləklidir içini sikim, oo boyda milli məclisin panelləri uçur küləkdə, sən bu fırtınalardan sağ çıxacağını düşünürsən? təzadlı fikirlərin var, amma hər şey yaxşı olacaq, heç bir pox düzəlməyəcək. əlvida!!!!!
Bir də ki, niyə 7 il? Nə bilim gijdıllağ? -
Yenə halimiz duman, the storm still rages inside, beteri yok uslanmaktan, gözleri kanlı, köpekler ilə neyniyim qardaş?
Bütün kainat elə bil ki, üzümə-üzümə durub, ikiəlli yapışıb boyun-boğazıma ki, sən bunları çəkməlisən, burdan sənə qaçış yoxdur. Bir ölkədən çıxmaq nə qədər çətin ola bilər ki? Bir ölkə düşün ki, əsgərlik dediyi zımbırtıdan qaçış yolu sadəcə və sadəcə külli-miqdarda puldur, rüşvətdir. Bunun axı bir alternativi olmalıdır, hər kəsin həyat öncəlikləri fərqlidir. Əsgərlikdən qaçmaq kimi bir niyyətim yoxdur, amma hələ ki, vaxtı deyil. Tam da bir ipin ucunu tutub yeriməyə başlamışkən, bam deyə ipin belə şey ucbatından kəsilməsi çox bərbaddır. Mənə ən azı 10 il lazımdır. Bir az şey söhbətinə oxşadı, xalamın şeyi olsa, dayı deyərdim, amma belədir.
O qədər səbəblər var ki, burdan getməyə. Hamının var, amma mənim daha çoxdur. Mən öz keçmişimdən qaçmağa çalışdıqca, daha da sarılır boynuma, məni daha da tutub aşağıya çəkir. Mən öz keçmişini atıb gedə bilməyəcək qədər aciz deyiləm, amma o məndən yapışacaq qədər riyakardır. Hər dəfəsində, bəlkə budur, bu dəfədir, bu səfər alındı-dır, bu səfər olacaqdır, amma heç vaxt düz deyildir.
Bu gün ayın 23-dür, tam bir il əvvəl 23 aprel 2021 günü, ilk sözlük görüşünə getmişdim, çox dəyərli bir neçə nəfərlə tanış oldum orada, elə insanlardır ki, mənə sonra yön verdilər, çətin vaxtımda məsləhət verdilər, kömək etdilər, sözlük, sən mənə çox gözəl insanlar verdin, mən də bundan geri qalmamağa çalışdım, ətrafımdakı, yaxşı insanları, burda görmək istədiyim insanları bura çəkməyə çalışdım, bəzilərində buna nail oldum. Ən azından, özümüzə olmasa da, sayta xeyrimiz dəysin -*-*-*
(bax: bojack horseman) dakı, bojackin hollyhooka yazdığı məktubların birində belə bir cümlə vardı ki, "artıq sənə yazdığım məktublarda cümlə tapmaqda elə də çətinlik çəkmirəm, daha yaxşı yazmağa başladığımı hiss edirəm". Mən də sənə yazdıqlarımı köhnə vaxtlara nəzərən, daha yaxşı yazdığımı hiss edirəm. Eyni, aynı, toçno, same zad. Nə bilim əşi
Harda yaşayıramsa yaşayım, bunu dəqiq üstümdən ata bilərəm, ya yox, onu da deyə bilmirəm. Giderek, kanımız zehir olmuş, dost dediğin, giderek kalbini soymuş, halimiz duman, aman...
O vaxtı bir mahnı vardı, heç vaxt təsirindən çıxa bilmirdim, hər eşidəndə dünyam başıma yıxılırdı necə deyərlər,(youtube:, muscle museum, inanırsan ki, hələ də mənə ağrı dolu 4 dəqiqə yaşadır bu mahnı. Hələ də dinlədikcə öz bədbəxtliklərim bir-bir yadıma düşür. Ya da hysteria olsun, bliss olsun. Ümumiyyətlə muse çox əfsanəvi qrup oldu mənim üçün. Onu da sözlükdən tanıdım.)
Bilə bilmirəm, bir neçə yol ayrıcında qalmışam hələ də, mən yuxarda saydıqlarımdan hansını seçirəmsə seçim, sonunun nə olacağını təxmin edə bilmirəm. Özümə zərər vermə planları qurmaqdan sıxıldım. Buna cəsarətim yoxdur, ya da şov yapıram bəlkə, inan ki, bilmirəm. Cəsarətim olmasın istəyirəm, hamısı bir şov olsun istəyirəm. Bu qədəri yetdi artıq. Özümə təsəlli verə bilmirəm e, bu gün bir nəfər mənə dedi, "mənə təsəlli verəcək sonuncu insan belə deyilsən", düz də deyir. Hərçənd o başqa mənada işlənmiş bir cümləydi, amma olsun, doğrudur.
Bu gen metroda hirsdən başım necə silkələndisə başım metronun tutacağının dəmirinə dəyib ayıldım. Bundan əvvəl də bir neçə dəfə olmuşdu bu, fikir vermirdim, amma artıq fərqindəlik yaranıb. Deməli vəziyyət ciddiyə doğru gedirdir.
Yayın gəlməsinə o qədər nifrət edirəm ki, soyuq bir şəhərdə yaşamağı hər şeyə dəyişərdim düzü. Bundan şikayətlənməkdən bezmişəm. Normalda mən hər şeydən şikayətlənən də deyiləm, amma bir söz vare "ətağa sən başqasan" -*
O qədər içmək istəyirəm ki, sonunda gedib özümü öldürə bilim. Bu qədər intriqanın, bəxtsizliyin, qarabasmanın, pis yuxuların, yanlış anlaşılmaların arasında ölüm həqiqətən əsl çarə kimi görünməyə başlayır. Özünü öldürən insanlardan soruşmaq istərdim ki, görəsən peşmandırlar mı, buna dəyərdi, ya yox? Deyəsən yaxında öyrənəcəyəm. Hər şeyi bir sikik imtahanın həll etdiyi bir xarabada yaşamaq məni çox sıxır.
Və həmişə yanlış anlaşılmaq. Ən böyük qorxum durmadan başıma gəlir bu aralar. Deyəcəklərimi beynimdə saxlayıb, axşam buralara düşəndə xatırlaya bilsəm kaş. Bu qədərilə yetinəcəyəm. Hələlik. -
artıq öz ürəyimin səsini də dinləyə bilmirəm. o qədər yorulmuşam ki, sıxılmışam ki, əzilmiş də hiss edirəm, həmçinin bacarıqsız hiss edirəm.
heç kəsin məni anlamadığını, heç kəsin mənimlə baş edə bilməyəcəyini, heç kəsin mənim dərdlərimə çarə tapa bilməyəcəyi fikrini o qədər özümsəmişəm ki, artıq. mən heç bir yerdə özümü rahat hiss edə bilmirəm, tək düşündüyüm şey necə intihar edəcəyimdir. əslində intihar edəcəyini demək, bir növ "ölmək istəmirəm, intihar etmək istəmirəm, məni qurtarın, əzab çəkdiyimi görün, məni xilas edin" kimi bir şeydir. amma insanlar o qədər özündən razı olub ki, özünə cüzi bir güzəştə gedən birisini, həmin saat mal, lom kimi görməyə alışar olublar. axı heç kəs bilmir, sən hər axşam evdə nələr çəkirsən, avtobusda nələri düşünürsən, bir yerə gedəndə, yolda, metroda və s.
həyatım dolub daşdı, məni tanıdığına peşman olan insanlarla, mənim bacarıqlarıma öyüdlər yağdırıb, əslində mənim bir zibil olmadığımı görə bilməyən insanlarla. mən ən adi incəliklərdən belə məhrum birisi, kimsəni öz vecinə almayan, bəlkə də alsam belə, bunu bəlli etməkdə çox aciz biri olduğumu. mənim hər axşam yatmazdan əvvəl cənazəmə gələ biləcək insanların sayını hesabladığımı.
mən istəmirəm məzarıma kimsə gəlsin. mənim arxamca söyəcəklər, səbəbini belə bilmədən. mən o qədər yıxılıb, təpiklənmişəm ki, kim gəlsə nə bu qədərini başqasından görüb, nə də yaşayıb. heç kəsin bilmədiyi bir günahım, ya da günahlarım üçün qınanmaq, daşlanmaq istəyirəm. önümüzdəki bazar günü üçün həyatda qalmalı olduğumu unutmaq istəyirəm. kompüterimin başında ölüb getmək istəyirəm. balkondan aşağı tullanmaq istəyirəm. mifologiyaya, dinə, tanrıya inanmaq istəyirəm. axı mən bu deyiləm.
bir insanın əgər özünə aid bir hekayəsi yoxdursa, o zaman başqalarının hekayəsində yer almaq məcburiyyətindədir. mən heç başqasının hekayəsində belə deyiləm. lazımsız olmaq desən məndə, gərəksiz, ağılsız, bilgisiz, axmaq desən məndə.
həqiqətən derek, ağlından tam olaraq nə keçir? özünü öldürmək? bu deyil, yaşamaq? bu heç deyil. bundan öncə yaşamadın, bundan sonra da nə yaşayacaqsan ki, guya? o qədər çarəsiz durumdasan ki, gedib bir il boyunca tək dərdinin naryad sırası olmasını özünə qurtuluş olaraq görürsən.
bilirsən, nə istəyirəm? o bir ilin sonunda heç kəs tərəfindən görülməmək olmaq. bəli, mənim bu gün, bu gecə, bu saniyə yaşadıqlarım, həmin o 1 il içərisində heç kim tərəfindən yaşanmamış olacaq. hətta nə bir günü, bu iyirmi il ərzindən gedir söhbət.
sən bədbəxt bir avarasan, hamının zorla dözdüyü "kimsə" ailə desən, heç biri sənlə həmfikir deyil, dostlar desən, əsl dostu kim tapıb ki, ala sən də tapdığını düşünürsən? mən nə qədər eləsəm də, çabalasam da, sənin kimi ola bilmirəm. mən qısqancam, qarayam, çox şeyi götürmürəm, içimdə qururam. mən ağa ağ, qaraya qara deyirəm, hacıbala demiş.
hər şeyin ən yaxşısını mən bilirəm. sən isə heç nə bilmirsən. gör nə vəziyyətdəsən ki, heç nəyi bilmədiyini deyən adam belə səndən daha çox bilir.
həyatında tanış olduğun çox adam tərəfindən nifrət edilərək keçinilən insan. və bundan heç cürə narahat olmadın, heç kim sənə yaxınlaşa bilmədi, heç kim sənin həyatını məhv edə bilmədi. çünki məhv olacaq daha da bir şeyin qalmamışdı. amma o axrıncı, kiçik, balaca hissə sənə aid idi, sonra da birisi yaxandan yapışıb, qaldırıb səni öz yanına çəkdi, birdən dünya sikdirdi, nə anlam yükləyəcəksən heç başa düşmədin. çünki neyləcəyini, niyə edəcəyini bilmədin.
bu amına qoyduğumun həyatında görəsən nəyə görə hər şey, durduq yerdə adamı narahat etməyə başlayır görəsən?
insan özünü görmək üçün, ümumiyyətlə hər bir rəsmi görmək üçün ona kənardan, böyük obyektivdən baxmaq lazımdır. o qədər adisən ki, sənə sadəcə nifrətlə baxıram derek və sadəcə sənin ölməyini istəyirəm. al bax, sənə də, ona da düşən budur. sənə ölüm, ona daha gözəl bir dünya. hər şey məni incidir, hər kəs məni incidir, amma kimsə bunu heyif ki, tərsinə çevirə bilməz. məni tanımayan insanlara olan qibtəm əbədiyyən davam edəcək. kaş mən bu tuhun içində olmasaydım, ya da məni başa düşəcək biri olsaydın. sən inan ki, bunlar heç nə deyil. mənimçün heç nə keçməyəcək, bununla da hər şeyin sonunu gətirəcəyəm. hər nəysə, əllərim əsəbdən əsir yaza bilmirəm. o qədər vəhşiləşmişəm ki, qəzəbimdən bir divar qurub hər kəsi ora dirəmək istəyirəm. amma faydasız. nəysə, mənimki də belə solub gedəcəkmiş... -
"bir də bu qədər ruhdan düşmə, özünü bu qədər incitmə, əslində sənin həyatda 1 artın var" nədir deyə soruşanda, həqiqətən çox absurd bir cavab almışdım.
"özündə əksiltməyə çalışdığın şeylər, əslində sənin içində dolub daşandır. sən özünə nifrət edirsən, həyatını bitirmək istəyirsən, getmək istəyirsən. bunların hamısı alternativlərdir. amma bunların olduğu kimi, bundan daha çox alternativ daha var, sadəcə baxmaq lazımdır."
bilirsən necədi, elə bir sən bir nəfərə deyirsən ki, mənim əllərim qollarım bağlıdır, amma o deyir, yox, o iplər əslində sənin qurtuluşundur. iplə bağlanan adam nə edər maksimum? ipləri kəsib, ipdən özünü asa da bilər, iplərlə marionet də düzəldə bilər. sonsuz bir döngü var bu cümlədə.(youtube:)
mənə elə bil ki, durduğum yerdə gözaydınlığı verir. elə bil motivasiya verir, amma dost bilirsən mənə ən axrıncı deyiləcək şeydiye bu. bu gün köhnə dostlarla görüşdüm, mən evə qayıdanda, həmişə dəmir yolunun kənarında bir dükan olur, arada məhlədəki dükan bağlı olanda ora gedirəm. uzun sözün qısası, absurd şəkildə bu gecə də içkiliyəm. sabah, hər dəfəsində canımı qurtardığımı düşünüb, amma çox dəxlisiz bir bəhanə ilə hər dəfə məni özünə çəkib qaytaran bir lənət şəhərə gedəcəm. düzü gedib də qayıdacam, di gəl ki, görüntüsü belə insanı özündən iyrəndirir. o yer naxçıvandır, bəli. mən o şəhərə gedəndə, ilk aldığım uşaqlıq travmamı da görürəm yuxarıdan, ilk sevgimi də görürəm, ilk dəfə ürəyim sevinclə çırpına çırpına görüşə qaçdığım, ilk dəfə qapının ağzında qalıb evdən qovulduğum, birinci sinifimi görürəm sözlük. mənim tanrıya inancımın bitdiyi şəhər buradır, amma bəzən özü mənə sarı gəlir, hansı ki, bəzi gecələr absurd şəkildə oturub söhbət edərdik onunla. mənim stolun altında oyandığım gecələr, qışın soyuğunda sırf üşüməmək üçün içdiyim, amma tanrını gözümün qabağında gördüyüm yalnız gecələr var idi. mən bura bir özkeçmiş yazmaq istəmirəm, zaten mənim danışdığım, ya da haqqında danışdığım hər şey, hər kəs, özünün bu həyatda mənə toxunduğu nöqtədən az ya da çox xəbərdardır, çünki hamısından bir şey mütləqdir ki, ya qoparmışam, ya götürmüşəm, oğurlamışam, ya da əksi, eynisini onlar mənə edib.
sözlük, mən hərdən yadımdan çıxardıram nəyisə kiməsə danışıb da həll edə biləcəyimi, ya da dərdimi yüngülləşdirə biləcəyimi. mənim hər şeyimi ən pis şəkildə həmişə əllərimdən alırdılar. mənim xəyallarımdan tutmuş istəklərimə qədər, hər şey, ya əlimdən alındı, ya da oğurlandı. amma heç bir şəkildə özümə buraxılmadı, imkan tanınmadı. bəli, xəyallarla istəklər ayrı-ayrı şeylərdir. necə? gəl sənə izah edim
xəyal etdiyin şey nə ola bilər, bəlkə nə vaxtsa hansısa bir işdə uğurlu bir mövqeyə yüksələrsən, bir insanın xəyalını qura bilərsən, bir evin, bir maşının xəyalını qurarsan, şəhərin xəyalını qurarsan. amma istək elə bir şeydir ki, məsələn durduq yerdə bir siqaret istəyə bilərsən. sən heç siqaret çəkməyi xəyal edən birini görmüsən? içib küçənin ortasında sürünməyi xəyal edən biri ilə qarşılaşmısan?
mənim xətam həmişə onda olur ki, özümə bir mövzuda həddən artıq güvənməyə başlayıram. bu dəyişmir e, istər hansısa sənətdə olsun, istər insan münasibətlərində. 4 ilə yaxındır tanıdığım bir dostum vardı, hansı ki, özümə vaxtilə belə hamıdan yaxın bilmişəm. bilirsən də, hər kəsin hər kəslə müəyyən bir dövr ərzində yaxınlaşdığı an olur. hansı ki, məsələn, həmin anlarda aranızdan su sızmaz. sözümü nəyə gətirirəm, dostum qayıdıb mənə deyəsən ki, bir az da ağayana tərzdə,
"ə, derek, mən filan yerə düşmüşəm, atana deyərsən həll eləsin", dedim ala, "dur sikdir burdan". bloka atdım, zırladım bir kənara. nəysə bu söhbət niyə açıldı, bura kimi niyə gəldim, hə bildim. güvən söhbəti. bəzən bəzi insanlara qarşı tutumum, bir ip kimi nazik, tez qırıla bilən olur. insanın ən adi bir yanlışında, istəyirsən ipi başına keçirəsən, boğub öldürəsən. bir az da deyəsən sadist ruhlu xiyaram mən.
ilk məktəb illərimdə bir dostum vardı, xətrini hələ də çox istəyirəm, amma hər zaman evdəkilər mənə onu primer çəkdikləri üçün, həmişə də istər istəməz içimdə ona qarşı bir paxıllıq yaranıb. təkcə ona qarşı da deyil. ətrafımdakı çox insanın paxıllıqlarını çəkirəm. çünki, demək olar mənim tanıdığım bütün dostlarımı ailəm həmişə mənə "camaatın uşağı filankəs belə elədi, sən yox" və s. indi də tutublar, filankəs, masterə girdi, ama sən yox. əziz valideyn. sənə bir söz deyim, mənim vecimə deyil. mən onlara baxıb maksimum "kaş mənim də olardı" deyib, 2 dəq sonra başımı yellədib öz işimlə məşğul oluram. bəli, kamu spotu, uşaqlara heç vaxt özünü başqaları ilə müqayisə etdirməyin, nə də siz etməyin. sonra mənim kimi, hamıya baxıb özü-özünə durduq yerdə yazığı gələn, 2 dəq sonra da özünü hər formada yıxıb sürüyən, öz həyatını sikmək istəyən bədbəxt tiplər ortalıqda dolaşmağa başlayır.
bəzən insan öz həyatı üzərində söz sahibi olmalıdır şüarını necə də gözəl başa düşürəm. mənə elə gəlir ki, sadəcə və sadəcə insan özü öz həyatını sikə bilməlidir. məsələn, valideynlər, dostlar, sevgili, universitet, üzündən zəhrimar yağan müdir, adminstrator, dövlət, o, bu etməməlidir. o vaxt tam azadlığa çatırsan bax. əsl, özü ilə, həmişə dediyim o ağrıları, əzabları gətirən azadlıq. çünki bu vaxta qədər nə yaşamışamsa, təməlində valideynlərin göstərdikləri yolla getdikdən sonra başıma gəlib. mən hələ də atama izah edə bilmirəm ki, mən saçımı yığanda əslində petux olmuram. anama izah edə bilmirəm ki, universitet diplomunu almasam da iş tapa bilərəm. qardaşıma izah edə bilmirəm ki, bala sənin oxuduğun bu gic gic kitabları mən də oxumuşam, bir sikə dərmna deyil, otur adam balası kimi bir sənət öyrən. fərqi yoxdur, bu musiqi də ola bilər, nə bilim ala proqramlaşdırma da ola bilər. adamın üstündə allah var, bu dünyada bəlkə də insanı(daha doğrusu məni, səni bilmirəm) gitar çalmaq qədər rahatlaşdıran şey çox azdır. haçan əlimə götürürəm bu poxu, elə bil bütün dünyadan qopuram. cırcırama səsimlə nə gəldi oxuyub camaatın beynini sikirəm bəlkə də. bax burda deyiblər, bir insanın azadlığının bitdiyi yer, başqasının azadlığının başladığı yerə qədərdir, halbuki o yetimlər mənim bu cırıq səsimi eşitmə məcburiyyətində belə deyillər.
mən ki, dərdli idim, niyə kiməsə ağıl vermə çabasındayam. diamond temanın bir yaxşı sözü vardı, insanlar mal, mal olmayanlar da var, ama çoğu mal. biz də buna daxilik.
bu aralar, bu aralar dediyim bəlkə də son bir ildə tək həyat motivasiyam, bu həyatdan bir dəfəlik rədd olub getmək idi, amma necə deyim, bir türlü ya götüm çatmadı, ya da alınmadı. bilmirəm, son günlərimi yaşayıram bəlkə də, beynimdə dərdini çəkə-çəkə gəzdiyim o qədər şeylər var ki. insanın bəzən özünü öldürməsi belə heç işdən deyil. məni bir neçə şey həyatda saxladı, amma artıq onları da mənə bəzən çox görürlər.
əgər mənim yenidən bir seçimim olsaydı bu həyata gəlməklə bağlı, yəqin ki, əqli çatışmazlığı olan biri kimi gəlmək istərdim. bəlkə də hazırda da eləyəm. mən axı hər gecə səhər oyanmamağı, öldükdən sonra mənim arxamdan nələrin olacağını, bəzən də, mənə o biri tərəfdə nələrin olub olmayacağını düşünürəm. yəni qısacası bu bilinməzlik. bilirəm ki, elə də bir şey olmayacaq. amma tam əmin deyilsən axı, bəlkə sənin dalınca biri söyər, o biri ağlayar. kimliklər o bu derken, deyirsən əşi sikdirsine. bax insanı bəlkə də həyatda tutan şeylərdən birisidir bu bilinməzlik. bəzən sən də özünü o bilinməzliyin içərisinə atmaq istəyirsən, amma nə olacağını bilməməyin, burda da əslində vəziyyətinin tək səndən asılı olması gerçəyi səni bundan çəkindirir. qorxu hər şeydir bu dünyada. qorxu bəlkə də həyatın təməllərini atır. qorxu olmasa, mən də bəlkə 1 ay əvvəl evdən atılanda gecə küçədə üstümə bıçaq çəkən o içkili "dəliqanlı" qaqaş tərəfindən sikdir olub getmişdim. amma bir anlıq fikirləşirsən axı, aqresiya nədir göstərirsən hər şeyə. o an hiss edirsən ki, əslində elə sən bu deyilmişsən ki. ya hər şeyi yanlış anlamısan, ya da sənin nəzərdə tutduğun şeylə olduğun şey bu deyil. bəs belədir mi, görəsən, hamımız nəzərdə tutduğumuz adamıq mı. bunun nə önəmi var ki, amınakoyim. bilmirəm sözlük, həyatda qalmalı olduğumdan əmin deyiləm. hər kəs mənim əsəblərimi pozacaq şəkildə özünü mənə proqramlayır, heç kəsə anlata bilmədiyim dərdim var, içimi o qədər sıxır. gözəl saçlarım var, amma vidalaşmalı olacağam, çox gözəl natiqlik qabiliyyətim var, amma çoxları mənə hər yerdə nifrət etdikləri üçün, heç vaxt kiminsə ürəyində sözlərimlə taxt qura bilməmişəm. hər şey məndən asılıdır, amma mən belə asılılığı istəmirəm. düz mütənasibliklə, tərs mütənasibliyin ortasında ilişib qalmışam, hansı ki, böyüdükcə dərdin artıq deyirdilər, amma böyüdükcə ölümün möhtəşəmliyi mənim gözlərimi qamaşdırır. yəqin ki, bir gün mən də o absurd zirvədə özümü bədbəxt edərəm. absurd bir entri. sənə bir mahnı daha yadigar qoyuram, əziz günlük...
(youtube:)
hansı ki, ən qaranlıq günlərimdən xatirəydi...
içmək mənə heç yaxşı təsir etmir, bu sözü də kimin dediyini unutmuşam, yəqin ki, çox sevdiyim bir character olub həyatda. hər şeyə rəğmən gülümsəməyə də lənət, çünki heç kəs gerçəyi görmür, əslində var olan sadəcə reklamlardır.
(youtube:) -
salam, günlük. dediyimi etdim və yanına tələbə kimi gəldim. bakı dövlət universiteti, jurnalistika fakültəsi, 503 balla.. hə, demək belə..
bu mübarizə müddəti idi. və sən bu mübarizə müddətindən ailəni, dostlarını, itirdiklərinin ruhunu sevindirərək qalib çıxdın, ümumi nəzər yetirmək lazımdır ötənlərə, yanında olanlar kimlər oldu, səni kimlər aldı?! yanımda bir xeyli insan oldu, dəstək verdi, hətta abituriyentliyim @derek bəylə keçirdiyimiz unudulmaz görüşlərlə ötüb keçdi... çəkdiyim əziyyətlər, zəhmətlər hədərə getmədi, əsas da elə buna sevinirəm. çünki, həqiqətən çox əziyyətlər çəkmişdim, səhərəcən dərs oxumaqdan nifrət edib bir siqaret yandırıb "sikdir edəcəyəm hər şeyi" dediyim günlər də olub, bezib oxumuram dediyim, ailəmlə haqlı mübarizə apardığımı düşündüyüm halda, haqsız mübarizə apardığım günlər də. amma, bu gün deyə bilərəm ki, mən bacarmışam, nəsə etmişəm, az uğur qazanmamışam, bu gün məni mən edən bir xeyli şeyi siz də bağışlayasınız öz götümə bacarmışam, bu məni xoşbəxt edir.
sizlər üçün anormal və çox şişirdilmiş, pafoslu görsənəcək, çünki uniyə qəbul olmağı siz əldə etmişdiniz, amma mən yox. bu gün mən bunu əldə etməyin sevincini yaşayıram. yəqin ki, gələn il bu yazıya baxıb güləcəm. amma bir dərvişin də dediyi kimi anın dadını çıxarmaq lazımdı axı...
hər nə isə. davam edək. artıq travmalarım sadəcə mənə mənəvi xətər kimi gəlməyə başlayıb, mən aldadılandan sonra artıq hər şeyi zirvədə buraxdım ki, vse da, sikdirəcək daha hər şey, heç nəyi böyütməyəcəksən. artıq hər şeyi o qədər adiləşdirmişəm və hissiz formaya düşmüşəm ki, açığı elə beləsi də ən yaxşısıdı, bu məni irəli aparır, amma son zamanlar emosional vəziyyətlərə yamanca qapılıram, məni geri salan problemlərdən biri də elə budur.
işləyirəm. amma, işdən çıxmaq istəyirəm, maaş, iş şəraitim, iş normalarım əladır. amma, istəmirəm, səbəbləri daxilimdə bilirəm, yenə də. istəmirəm, bitirəcəm yaxınlarda işi sağlamlıq səbəbləri bəhanəsi ilə. daha sakit və enerji xərcləyəcəyim işə girməyi düşünürəm.
dost və ailə münasibətlərim əladır. sevginin isə konkret başını buraxmışam, ayrılıqdan sonra düşdüyüm boşluqla gündə birinə "aşiq oluram". amma, elə deyil də ala. elə deyil. eşqi bu qədər ucuzlaşdırmamalıyam, etməyim məni pis edir, üzür və elə emosional vəziyyətlərə salır. əslində, heç kəsi sevmədiyimi və bunların hamısının psixoloji oyun olduğunu qəbul etməliyəm, anlamalıyam ki, artıq sən heç kəsi sevmirsən və mənim elə belə davam etməyim məsləhtlidir. özümü dərk edirəm, böyümüşəm, əvvəlki kimi deyiləm deyə bilərəm, amma uşaq xarakterlərim qalıb, tam fərd olaraq qəbul edə bilmirəm özümü. zamanla bunların hamısı da düzələcək. axışa buraxmaq lazımdır...
ifrat dəyər hissi də məni incidir. gərək bəzi insanlara dəyəri qısıtlayım...
belə, sözlük. bir də siqareti bir ara tərgitməliyəm ki, əmim ki 46 yaşında ölüb şəkillərdən baxmayım mamaya.
hələlik sözlük... görüşənədək
(youtube:) -
çox sevinciliyəm. 5 il öncə ölkədən çıxa bilməmə ehtimalım üçün üzülürdüm. sonra xəyalımdakı peşəyə yiyələnə bilmədim. universitetə qəbul olandan sonra məqsəd olaraq uşaq olanda etmək istədiyim işdə ən yaxşı olmağa çalışmaq idi. asan olmadı, amma çalışdım. birinci dəfə intern üçün müraciət etdiyim şirkətdə yeganə şəxs mən idim ki, nə hansısa kursu bitirmişdim, nə dil sertifikatım var idi, nə də sahə üzrə diplom. 6 ay pulsuz olaraq intern kimi işlədikdən sonra seçilənlər arasında mənim də adım var idi. növbəti iki ayı minimum əmək haqqının da altında işləyirdim. işləri çox dramatizə etmək istəmirəm, ancaq təxmin edəcəyiniz kimi işlərim asan deyildi. o sıralar da universitetdə kəsirlərim başladı. stipendiyam da getdiyindən dolayı bəzən olurdu ki, həftəni 5 manatla yola verirdim. ailədən də uzaq olanda bir az da çətin gəlirdi adama. sağ olsun @derek o vaxtı bacardığı qədər dəstək olurdu. daha sonra işlədiyim şirkətdə vəzifəm də, maaşım da artdı. azərbaycan ortalaması, sonra ortalama yuxarısından da yüksək maaş alırdım. sonra da texniki şöbənin rəhbəri vəzifəsinə yüksəldim. şirkətdən hissə və s. geriyə dönüb baxanda 3 günə 8 saat yuxu yatmağımla, həvəslə işləməyimlə qürur duyuram. bezmədən 12-13 saat kod yazmağımla qürur duyuram. ən əsası, bunları öz gücümə, öz bacarığıma, inadlaşıb eləyə bilərəm deyib eləməyimlə qürur duyuram. bayaq tanışımla danışanda səndəki şansın bir azı məndə olsaydı, dedi. qismətimdə var imiş deyib ötüşdürdüm. uşaq olanda həmişə məktəbdən qayıdanda 8-9 kilometr yuxarıdakı təyyarələrin cızdığı izi görüb bir gün mən də o təyyarənin içində olacam deyirdim özü-özümə. o təyyarədə oldum, uşaqlar. danimarkadayam. həmişə gəlmək istədiyim skandinaviya ölkəsindəyəm. bura gəldikdə iş tapmağa çalışırdım buradan. yarım-ştat işləyə biləcəyim üçün çətin idi tapmaq. ancaq tapdım axır ki. müsahibə 3 mərhələdən ibarət olacaqdı normalda. birinci müsahibə gözlənəndən çox-çox yaxşı keçdiyi üçün kontraktı atdılar, bu gün imzaladım və birinci gün başlayıram işləməyə. artıq burada yaşaya bilmə ehtimalım daha yüksəkdir. digər bir zaman çıxıb bura gəlmə ehtimalım da, həmçinin. görək işlərin axrı necə olacaq. gələcək üçün çox həyəcanlıyam. darıxdığım insanların yanına qayıdacam, yoxsa burada qalacam? zaman göstərəcək.
hamısını göstər