sözaltı günlük
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
keçən ayın ən bəyənilənləri - dünənin ən bəyənilənləri - bertrand zobrist - sözaltı sözlük - sözaltı etiraf - sözaltı sözlük üçün tövsiyələr - sözlükdə yazar olmaq üçün ediləcəklər - iyrənc zarafatlar - yazarların hazırda düşündükləri
dostlarının yazdıqları:
məncə həyatda məni ən yaxşı tanıyan insan odur, heç kimin bələd olmadığı, hətta anamın belə izləmədiyi uşaqlığımı, yeniyetməliyimi 12 yaşından bəri bərabər keçirdiyim, o zamanlar uğruna öl desə öləcəyim parta yoldaşımdır. 2003-cü ildən bəri cəmi bir neçə dəfə görüşmüş olsaq da, hələ də odur. insan uşaqlığında saf olur çünki. sonradan artıq qaranlıq tərəflərini, zəif nöqtələrini gizlətməyi öyrənir.
bəlkə də özümə etiraf edə bilməsəm də sevirdim onu. deyəsən o da məni. hələ indiyəcən bunu anlaya bilməmişəm özlüyümdə. amma o bilirdi bunun cavabını.
sonradan mənə, dostluğumuza, aramızda olan bütün hörmətə bir anda tüpürüb dark sidea keçən bu şəxs (xəyanət edən ilk dost, amma bu son olmayacaqdı) üzərindən 5-6 il keçəndən sonra mənə sms atdı bir gün.
- change, neçə zamandır səni axtarırdım. hətta evinizə adam da göndərmişdim nömrəni öyrənmək üçün. dedilər mamanla tətildəsiniz.
= aa.... salam. necəsən? çox sevindim. haralardasan?
- change, çox darıxmışam.. bakıya gələndə mütləq mənə xəbər ver görüşək. mütləq.
= əlbəttə.. səni görməyimə şad olaram.
tam tamına 2 il əvvələ təsadüf edən o gün, mənim hal-hazırda yaşadığım ölkəyə viza müraciəti üçün bakıya getdiyim günün səhəri zəng etdim. səhər yeməyinə getdik, heç sevmədiyim o təndir restoranına.
mənim və onun adının baş hərflərini daşıyan o işarəni gördüm bir əşyasında. sağ ol səni...
gələcək planlardan danışdıq. azərbaycanda bütün gənclərin üstünə çökən o pessimistlik ondan da kənar keçməmişdi. mən xəyallarımdan danışdım. o isə mövcud vəziyyətdən, kifayət dərəcədə savadlı, imkanlı, daydaylı və azərbaycanın ən yaxşı universitetinin ən yaxşı fakültəsinin dərəcə ilə məzunu olmasına baxmayaraq, yaxşı vəzifələrdə iş tapmağın mümkünsüz olacağından danışdı. sıravi bir işdə işləyəcək, ömrü boyu belə də davam edəcək, xarici ölkələrə getmə fikrindən olduqca uzaq, 27 yaşında artıq ölmüş bir insan varıydı qarşımda. illər və şərait məni dəyişdirməmişdi. amma o çoxdan ölmüşdü.
sonradan mən 1-2 dəfə yazdım amma mənə anlaşılmaz bir səbəbdən soyuq cavablar verdi və mən mövcud ölkəmə gələndən sonra təbii ki əlaqəmiz tamamilə kəsildi.
ta ki bu günə qədər.
gecə yuxuda gördüm. buraya gəlmiş, mənə hansısa ölkəyə tətilə getməyimizi təklif edir. yenə uşaqlıqda tanıdığım insandır, arzularına nail olmaq üçün yanıb tutuşan, amma büruzə verməyən, onu yalnız mən bilirdim, görürdüm.
- change, çox darıxmışdım bilirsən.
- change, nə zaman gedirik? çox uzun bir tətil istəyirəm, yorulmuşam..
= axı sən burda nə edirsən, ailən həyat yoldaşını bakıda atıb hara gəlmisən?
- change yorulmuşam..
- deyəsən səni incitmişdim.
-...
gerisini xatırlamıram, deyəsən naxçıvanda onlardaydıq və 5-ci sinifdə atasının hədiyyə etdiyi ağ kompyuterin qabağında oturmuşduq, yenə uşaq kimi sevinirdik. o zamanın dial-upı ilə kanal d-dəki sabah şekerleri programına e-mail göndərməyə çalışırdıq və dəli kimi bir həyəcan var idi yenə.. e-maili canlı yayında oxuyacaqlarmı? olmasa faks çəkək bəlkə?
bu qədər zaman sonra yuxuma niyə girdin? nə xəbər eşidəcəkdim səndən?
gecə mama ilə danışanda hər şey aydın oldu. söhbət əsnasında birdən-birə sənin adını çəkəndə dik atıldım.
= change xəbərin var? dostunun qaynatasını da tutublar.
- mavi ekran
əlində bütün imkanlar olduğu halda, yenə də gözünü daha yuxarılara dikib, xəyallarını gələcəyini məhv etdi. indi isə hər şeyə yenidən başlamaq məcburiyyətində qalmalıdır. nə vəziyyətdə olduğunu təsəvvür edirəm. amma bunu sən istədin, əziz dost.
sənə bir az burdan danışmaq istəyirəm. o gün kiməsəmi demişdim, ya burdamı yazmışdım bilmirəm. o qədər huzur içindəyəm ki huzurdan boğulacam.. təmiz hava, bədii ədəbiyyatlarda rast gəldiyimiz o mənzərə şəkillərinin əksəriyyətinin canlı versiyası. xoşbəxt insanlar. utopik cəmiyyət. boğazıma kimi xoşbəxtlik içində olacağam, az qalıb.. çox yaxşı bilirsən.
çox yaxşı bilirəm. bilirəm ki, həyatdakı ən xoşbəxt zamanlarımız bir yerdə keçirdiyimiz zamanlar idi sənin üçün. bilirdin ki axşam yeməyini yeyən kimi telefonun başına keçən və sənin zəngini 4 gözlə gözləyən change var. qarşılıqsız, başa düşürsənmi.. nədən özünü məhv etdin? hansısa kinoda deyir, deyir şirin yuxun gəlir, gözlərin yumulur, amma boğulduğunun fərqində deyilsən.
fikrim çox dağınıqdır. nə gəldi yazıram.
özünü qoru. bundan belə heç olmasa suyun üzündə qal. nəfəs alacaq qədər qal. sənin üçün dua etməkdən başqa bir şey gəlmir əlimdən.
(youtube:/RX-2FfN4_b4)
5 gün əvvəl. söhbət etdiyim adamla yanaşı gedirdik. sonra qarşıdakı insanların içində onu gördüm. 5 gün əvvəl eyni istiqamətdə gedirdik, eyni yerə gedə bilərdik, amma söhbəti dayandırdım və öz evimə, əks istiqamətə doğru getdim. arxaya baxanda isə onun da arxaya çevrilmiş üzünü gördüm. 5 gün bəsdi. uzatmaq lazım deyil. bu gün yatanda fikirləşəcəm "bəlkə də sabah orda olacaq, axtarmağı dayandırdığım vaxt, onu axtarmış olduğum yerlərdə. amma mən orda olmayacam".
elə bu müəyyənsizlik məni məhv edir. heç nəyi idarə edə bilmirsən. laplasın şeytanını köməyə çağırın. əgər laplasın köməyinə gəlibsə.
onu tapa bilməmiş olmaq yox, tapsam da ardının olmayacağı düşüncəsi və bu düşüncənin əsassız olmaması axtarmağı dayandırmağa sövq edir. başqalaşmış olmaq. sən onlardan birini görmək ümidi içində olmamalısan. sənə əks kütlə. ona görə də tapa bilmirsən. onların içində o qədər yadsan ki. 3-4 günlük bu sunilik buna görə də səni özündən iyrəndirdi. öz yerinə qayıtmalısan. özünə.
bilinməzliklər dənizi. sonsuzdu. ehtimalları hesablaya bilmirsən, çünki şeytan köməyə gəlmir. gəlməyəcək də. və geriyə dönmək lazımdı. əslində isə bu elə özünə dönmək deməkdi. öz evinə. divarlar yenə üstünə gəlsin. qaçmaq olmaz. və onlardan ayrılmaq, yenə. ilahi tragediya!
fərqli hisslər varlığını göstərdiyi, hiss etdirdiyi halda sonrası üçün ümidin ola bilməməsi. sonrası yoxdur. insanlararası münasibətdə soyuqluqlar, görünməyən və bizi əhatələyib, yaxınlaşmağa imkan verməyən yalnızliğimiz. olmayacaq. heç nə. bütün bunları aşsaq da aramızdakı dağlar qədər fərqlər. coğrafiya kitabını bura köçürmək istəmirəm, mən necə idiot ola bilərəm? mən də idiot olmaq istəyirəm. hərdən mən də onlarla danışmaq, əl-ələ tutmaq istəyirəm. ama əllərim cibimdə qalır.
və ümidsizliyi artıran bunun ilk olmamasıdı. amma birləşdikdən, necəsə olsa birləşə bildikdən sonrasının olmayacaq olması heç birləşmə istəyi də yaratmır insanda. o istək də ölür.* sikim içini
bu gün də ölmədik sevgisiz günlük sənin də amına qoyum.
dəftər bitəndən bəri 3-4 dəfə axtarışa çıxmışam təzəsi üçün, amma bu qədər qalın olanın tapmamışam deyə alammamışam da. soxub içimə oturmayım deyə dedim gəlim bura yazım. dəftərimin yerin verməz düzü, ancaq yoxa lənət
Zimbabve-nin mərkəzində, islandiyanın buzlaqlarında, bəlkə də kürdəmirin x kəndində. Amma əminəm ki, var.
Üzüldüyüm şey isə heç vaxt onlarla bir araya gələ bilməyəcəyimdir. Amma toxa vurulmayan bu torpaqlarda ilkbahar toxumları əlbəttə bir gün əkiləcəkdir.
heçnə hiss etmədim.
https://i.imgur.com/RkKhCL7.jpg
məncə hətta artıq məsələ sadəcə məsafələr deyil zaman da problem olmağa başlayır sözsüz istənilən köhnə istifadəçi üçün.
(baxma: restorative nostalgia) - bərpaedici nostalgiya
(bax: Sehnsucht)
(baxma: Solastalgia) - uzaqdakı yox yanındakı ev/ərazinin keçmişi üçün darıxmaq.
beyin hər dəfə üç-beş il çalışıb ətrafındakı reallığa özünü tam alışdırdığı anda reallıq dəyişir və təkrar catch up(çatma) cəhdləri, adoptasiya.
buna görə borges - margesi sevirəm. mənim kədərli fahişələrim kitabında altını xətlədiyim cəmi bir cümlə var idi ki, onu da cırıb portmanat-ıma qoymuşam özümlə gəzdirirəm maşın qəzasında adımı axtaran polislər açıb oxuyar deyə,
“The adolescents of my generation, greedy for life, forgot in body and soul about their hopes for the future until reality taught them that tomorrow was not what they had dreamed, and they discovered nostalgia.”
-" ...bizim nəslin yeniyetmələri çox acgöz və ümidlidirlər gələcək üçün, ta ki reallıq onlara sabahın düşündükləri kimi olmadığını öyrədənə qədər, və onlar nostalgiyanı kəşf etdilər."
açması: gələcək əslində keçmişdən ibarətdir.
(youtube: 
)
)oyanmaq üçün heç bir səbəb yoxdur yenə, yatmaq üçün də. bugün yuxuda yenə həbs olunmuşdun, səbəbini unutmusan, yaşlı görünürdün. heç vaxt yiyə durmadığın təsadüfi analardan doğulmuş uşaqlarını görməyə getmişdin, üzünə gülüb yola verirdilər səni, qınamadın. "arada məni görməyə gəlin, həbsxana təsadüfən sizin yan küçədədir" dedin yaşlı əyyaş ədasıyla. -"hə hə əlbətdə!"
həyat yenə həmişə etdiyi şeyi edir, reallıqdan qaçıb yuxuda gizlənmək istəyirsən, oranı daha da betər edir, qınamırsan. yoxsa qaydaları pozmağa nə var idi. hər şey çox arxeotipik görünür. metaforan başına dəysin deyə qışqırmaq istəyirsən buludlara, ama nə fayda.
hər dəfə özünə çeki düzen verib hər şey yaxşıymış kimi davranmağa başladıqdan bəzən iki bəzən üç həftə sonra hər şey yerlə bir olur. makiyajı dağılmış sirk oyunçusu kimi arxa otağa qaçıb hisslərini cilovlamağa çalışırsan. onlar yenə öz bildiklərini edir. boynuna kəmər taxıb arxalarıyca sürüyürlər, biz nə desək odur. səni görməməzlikdən gəlirlər.
arada qaçıb dünyanın başqa bir küncündə yox olmaq istəyirsən. tanıdığın heç kəsi artıq həyatında istəmirsən. ya sən onlar üçün kifayət qədər yaxşı deyildin ya da onlar sənin üçün.
ətrafındakı heç kimlə bənzər problemlərin yoxdur. heç kim bir birini başa düşmür. düşsə nə fayda. danışmaq yerinə birlikdə içməyi seçirsən, hara qədər.
bütün pis vərdişlərini tərgitdiyini düşünürdün ki, sevinməyə vaxt tapmamış özünü daha betər vərdişlərin içində tapırsan. eyni musiqi təkrar və təkrar oxuyur. yeni heç bir melodiya eşitmək istəmirsən.
telefonun artıq laldır. səni itirib axtaranları istəmədin. istədiklərinsə səni itirib axtarmadı.
zənginə cavab verdiyin tək adam iki aydan bir şərti azadlıq gedişatını yoxlayan polis ofiseridir. hər dəfə "problemlərdən uzaq qalırsanmı" deyə soruşur, sən də "hə" deyib yalanlayırsan.
özündən ya həyatından iyrəndiyin üçün hər dəfə yandıra-yandıra o biri başından qısaltmağa çalışırsan ömrünü siqaretlərlə.
beynindəki səsləri susdurmaq üçün üstünə tökmədiyin zəhər qalmır, keçmişdəki səhvlər, gələcəkdə olacaqlar. görə bilirsən sabahı, bəlkə də lənətin bu idi, təmiz görə bildiyin tək şey bədbinliklərdir, gerisi bulanıq.
plan qurmaqla heç vaxt aran yox idi, ya da istəmirdin. hələ də bilmirsən, oynaya bilmədiyin üçünmü uduzursan yoxsa oynamağı istəmədiyin üçünmü.
bütün qış baharı gözləyib, günlər uzanmağa başlayanda pərdələri bağlayıb daha da gərginləşirsən. günəşdən qaçırsan ya insanlardan? özündən bəlkə də, müşahidəçinin gözündən uzaqsansa yoxsanmış kimi davranmağa çalışırsan. şördingerin pişiyi kimi qutuya girib yox olmağa çabalayırsan.
artıq xəyalların da yoxdur, təkksən, belə daha rahatdır. otağında oturub günün keçməsini gözləyirsən. səhərlər daha gərginsən, gecələr bədbin.
(youtube: )
)iyiyim melis, sen yazalı daha da iyiyim. bunu da oxuysansa ürəysən.
Burda günlerimin pekte hoş olduğu söylenemez, plaklarımda müzik yerine hep sirenler çalıyor, ve boku çıkmış sistemin en miğde bulandırıcı mensubu sikindirik bi yaşlı pezeveng bana hayatı ve insanları anlatıyor, canım sıkılıyor. Her gün uyumadan önce “where did you sleep last night”-ı dinleyerek uykuya dalıyorum. Ve her gece rüyamda yaşlı bi feminist büyücünün evinde bana işkence ediliyor Sofi, sana çektirdiklerimden dolayıymış, doğrumu bunlar? Sonra bazen bi hastanede görüyorum kendimi, ameliyat oluyorum ve sen bir anastezistsin, narkozu fazla kaçırmışsın üzerimde, heyecanla ağzıma burnuma oksijen basarak beni hayata döndürmeye ve kendini hayatta tutmaya çalışıyorsun...Sanırım bu kabuslardan kurtulmam için kendime bi Papaz bulmalı ve beni vaftiz etmesiyçin ona yalvarmalıyım.
// timidus ~2010
hər dəfə dibə vuranda ayıldığım yerlər sahibinin kim olduğu naməlum evlər və otaqlar olur yaxından eşidilən dəxlisiz gurultulu dialoqlarıyıla. ətrafımda heç kimi görmürəm mənə doğma gələn. gördüyüm sadəcə illərcə onlar mənim dostum deyil deyə özümə inkar etdiyim avaralar olur. ama orda olurlar. mən nə qədər inkar etsəm də əslində onlardan başqa heç kimim yoxdur və onlar elə mənim dostlarımdır. bütün pis vərdişləri, aludəçilikləri, narkotikləri, uzun monoloqları, intriqaları, intizarları, səmimiyyətləri və bütün yalnızlıqlarıyla. bizi birləşdirən də elə yalnızlıqlarımız və qaçdığımız keçmişimdizdir yəqin. ən pisiysə gələcəyindən qaçmaqdır. sabahın olmaması üçün hər şeyi edirsən. ki, mən son illər gələcəyimdən qaçmaqdansa gələcəyimə doğru qaçmağa çalışıram. və yenə həmişə etdiyim sədaqətsizliyi edərək mənə qoşulmaq istəməyən köhnə dostları unutmağa çalışıram. ama sonra göt günündə eyni otaqda ayılanda anlayırsan, sahib olduğun tək ailən olduqlarını. səni bütün əksik və artıqlamalarınla qəbul etdiklərini.
həmişə qaçmağa çalışıb sonda uzaqlaşdığım keçmişimə qayıdıb geri qalan az saylı illərdə mənə doğma olmuş köhnə insanları tapmaq istəyirəm. son illərində onların yanında olmaq istəyirəm. onun üçün belə çox gecdir kimi hiss edirəm. atamla heç vaxt normal iki insan kimi vaxt keçirə bilməmişik. keçən il bacımın yazdığı mesajda atamın anasının vəfat ediyini oxuyanda nə hiss etməli olduğumu bilmirdim. qəzəb və kədər. o qədər uzaqdayam ki bəzən hisslərimin belə süni olub olmadığından əmin olmuram. bir gün o mesaj ya zəngin "atanı itirdik" deməsindən çox qorxuram.
bütün illərcə getdiyin o uzun yollar, keçdiyin əngəllər və dözdüyün ağrıları bir kənara atıb gerimi dönmək, yoxsa daha çoxuna da qatlanacağını bilərək yola davam edərək gələcəyinimi seçmək. bəlkə də hər şey yolunda getsə gələcəyin bitdiyi yolda keçmişinlə üzləşəcək ya barışacaqsan.
mənə elə gəlir ki qırıla-qırıla gedirik. ama yaralarımıza basdıqlarımız duzlar bizi daşa çevirir.
ata fiquru həmişə dağ adam olaraq adlandırılır. dağlar isə balaca daşlardan ibarət olur. minlərcəsi. bəlkə də ata olacaq yaşa gələndə o qədər daşlaşmış olursan ki artıq sənə heçnə təsir etmir. qəhrəmanların hissləri olmur, məqsədləri olur. həyatda qalmaq - ya da həyatda saxlamaq.
mən həyatda qalmağı və həyatda saxlamağı seçmək istəyirəm. ya da artıq seçmişəm illər əvvəl. iniharın beşiyindəykən neçə payız əvvəl, indi həyatımı nə vaxtsa sonlandıracağımı heç düşünmür ya da istəmirəm belə. görüləsi çox işim var.
bəlkə acgözəm, ya da qəhrəman.
Qız bildiyin 21. əsr model ərgən. Snap şəkillər, heç gözəl də deyil. No özündən razılıq yağır sifətindən. Danışıq mədəniyyəti yox. "Rədd ol" "özünü gic kimi aparırsan". Qardaşım isə buna güldən ağır söz işlətmir. Əgər bir insana bu sözləri layiq görüb onunla ünsiyyəti kəsmirsənsə deməli sən özünə hörmət qoymursan. Eynilə qızların avara oğlan seçməsi kimi oğlanlarda içi boş göyün 7. Qatında uçan şar kimi olan qızları seçirlər. Çox təəssüf edirəm əzizim. Burda gül kimi bacın dura-dura sən kimlərin nazını çəkirsən..
istədiyim hər şeyi edə bilərəm kimi hiss edirəm bəzən. dostlarımı da ona görə seçirəm. savaşçı ruhlu.
həyatın dəxlisiz künclərə atdığı potensiallı insanları sevirəm. verilənlər bazası (daha doğrusu verilməyənlər) ilə nələr edə biləcəklərini göstərirlər. münasib şəraitdə doğulmaq yerinə, qeyri münasib şəraitdə həyata meydan oxuya bilirlər. orta əsrlərdə yaşasaydı haranınsa xanı olacaq insanlar. ya da səyyah.
çirkin ya əskikliklərlə doğulmuş zəki insanları sevirəm. fərqli yollar düşünürlər zəfərə aparan. yaxşı mənada hiyləgər olurlar.
özlərindən fərqli insanlara nifrət etmək əvəzinə onlarla yola getməyə çalışan insanları sevirəm. daha geniş düşünürlər. crazy bastard theory.
başqalarını qısqanmaq əvəzinə öz üstündə işləyən insanları sevirəm. özlərindən daha yaxşı insanlardan nümunə götürən insanları sevirəm. əksini edən insanlardan iyrənirəm, kiçik insanlar. listen little man, yaxşı mənada hiyləgər olmaq pis mənada qısqanc olmaqdan yaxşıdır. o qədər insan tanımışam ki ilk baxışdan bir çox insanı oxuya bilirəm. oxuya bilmədiklərimi sevirəm. insanlara özümü başqa cür, daha axmaq ya daha aşağı səviyyəli göstərməyi sevirəm. qazandıqlarını düşünmələrini sevirəm. keçmişdə yaşasam Ivar the Bonelessin dostu olardım. kral arthur filmində son savaşdan əvvəl azadlıqlarını qazandıqdan sonra arthuru tək qoyub gedən legioner dostlarının geri döndükləri səhnəni sevirəm.
* yarımçıq qalan saxlanılmış entrylər. oktyabr 2020.
sountrack
(bax: savaşa gedərkən dinləniləcək musiqilər)
ən son miami'də telefonumu hosteldə yanımda yatan terapist olduğunu iddia edən amerikada böyümüş türk bir qadın götürüb qaçdı. deyəsən dəli idi. 10 min şəkil itirdim. and yes i care. editlərim falan. portmanatımı götürsəydi kaş.
bostona qayıtdıqdan sonra laptopum işləməyi dayandırdı. içində video işlərim mahsur qalıb. * mahsurun azericesi neydi aq
yeni telefon almağa nifrət etdiyim üçün köhnəni düzəltdirdim, yaddaşı dolub, amneziya yaşayır.
- hedonizmim klinik həddə çatıb və zövq verməyən heçnəyi edə bilmirəm. randevular, iş mailləri.
- qara ciyər hər gün qan ağlayır alkoqolla yuyuram ağlamasın.
- xiyar-xiyar hərəkətlər edirəm. maraqlı tərəfi, sonra insanları görəndə "dude, i loved that shit that you did" eşidirəm. like seriously?
dinlədiyin üçün minnətdaram papaz.
azadlıqdan qaçış - erix from
(baxma: radical freedom)
Sevgilərlə..
/timidus- 2013
hər şey çox normalmış kimi görünür amma elə deyil qətiyyən. hər şey olmasa belə çox şey absurddür. başqasının həyatına nə qədər burun soxarlar, nə qədər aşağılamağa çalışarlar nə qədər insanda qanından canından olsa belə nifrət hissi oyadarlar axı. adam oturub keyfində damağında öz səhvlərini, etdiklərini görmür dünyanın o biri başından həyatımı barmaqlayır aq. hələ azmış kimi naz da eliyir. adamlar burda ondan narahat olanda kefi istəyəndə cavablayır heç cavablamır da ancaq işi düşəndə yazır baxır. məsələ qardaşımdır sözlük. çevrəmdə n qədər özündən yaşca böyük də kiçik də qardaşı bacısı olanlar var. yaxşı da uşaq vaxtı edilən umbaylıqları, şıltaqlıqları başa düşərik. yaşlı başlı adam olmuşuq millət günü-gündən bir birinin qədrini bilir mən günü-gündən uzağımda olsa belə buna nifrət edirəm
məni ən çox incidən valideynlərimin hər dəfə onun tərəfini tutmasıdı. uşaqlığımdan bəri belədi. biyerdən sonra gözlərinə girmək çabasından əl çəkdim. mən buyam səhvlərimlə, düzlərimlə hər hərəkətimlə özüməm istəyirsiniz qəbul edin istəmərsiniz ömrünüzün sonuna qədər ilk oğlunuzun tərəfini tutub onu tərifləyərsiniz. heç kəsə yaşamasını diləmədiyim hissdir valideynlərin üstün tutma hissi, fərq qoyma hissi. elə düşüncələr gələndə həmişə ağlımdan rədd eləməyə çalışmışam. amma hara qədər? hər halda belə bir şey olmasa mən də hiss etməzdim.
illərdi əl çəkmirlər həmişəki adətlərindən.
sadəcə heyfslənirəm, sözlük. bəlkə bir neçə il sonra arada heç əlaqəmiz olmayacaq. hərə öz yolunda bir-birindən xəbərsiz. bəlkə də tam əksi hər şey ummadığımız zamanda düzələr.
nəsə bir problemim varmı? xeyr
hər şey yolundadırmı? bəli
bəs niyə heç tam olaraq nəyi düşündüyümü özüm belə bilmədən fikirlərə dalıram axı.
payıza günahı atmayacam. payız gözəldir bu aralar hava daha gözəl. axmaqlıqdı anı yaşamadan ağlımda bəlirli bəlirsiz düşüncələr qurub hətta bəzən özüm öz düşüncələrimlə özümü bədbinləşdirməyim.
boş verin düşüncələri nə qədər ki, ayığam bu mükəmməlliyi sizinlə paylaşım
(youtube: )
)(ps. bu yazı kraliçanın ölümündən öncə qeyd edilmişdir -* )
bayıra çıxanda günəş üzümə bir vurdu ki, 10ildi günəş görmürəm elə bil qaranlıq otaqlardan ilk dəfədi bayıra çıxmışam. hələ 28-ə gələndəə ilahi bilmədim nəyin əsəbini çəkim. qoyun sürüsü kimi 2 eskalator işləməyinə baxmayaraq bu adamlar hələdə sağ solu ayırd edə bilmir hər iki tərəfdə dayanıb adamı xərçəng xəstəsi edirlər. 28 may da artıq başını buraxıb da keçid üçün sol tərəfi boş buraxın falan anonslarını da vermir. çəkiclə başlarına nə qədər döyəsənki??
nəysə çıxdım gəldim həkimə. bura da dərdimdən çox günəş gözümen içinə girməyəcək deyə girdim. hələ hansı zəhrimar sifətimlə gəldiyim bəlli deyil.
həkim danışdı qanım qaraldı. garibanın yüzü güler mi bu gün
deyəsən yenə həmişəki kimi hardan necə başlamalı olduğumu bilmirəm. tək bildiyim şey daxilimdəki kədərin necə ağır olduğudur, sözlük.
heç vaxt düşünməzdim məni dibə sürükləyəcək şeylərin yanında bir o qədər də aciz qalacağımı. heç belə deyildim. özümü dərk edəndən bəri hər nə qədər bəzən içimdə fırtınalar belə qopsa bir yerdə mütləq ki, kiçik də olsa xoşbəxtlik tapardım, özümü vəziyyətdən çıxarmağın bir yolunu tapardım. uzun illərdir yanımda olanlar bilir, illəri boş verin yeni tanışlar belə məni həmişə pozitiv biri olaraq tanıyıb. həmişə içimdə nə qədər kədər hiss etsəm belə, psixoloji olaraq çətin durumda olsam da hətta günün sonuna intihar planları qursam belə bunların heç birini ətrafıma yansıtmamışam. ancaq son 30-35 gündür özümə gələ bilmirəm, sözlük. toparlanmağa çalışdığım zaman yenidən vuruluram hər dəfəsində sanki. zaman ən yaxşı dərmandır deyirlər ancaq baş verənlərə hansı zaman çatacaq? hansı zaman hansı ağrıların imdadına yetəcək? yetə biləcək görəsən?
çətindir, günlük.. çiyinlərim qaldırmır, ruhum dözmür, varoluşum qəbullanmaq istəmir.
bu gün anidən öyrəndim uşaqlıqdan bəri bərabər olduğum, yeri gələndə ən əziz, xoşbəxt anları, ən çətin günləri bərabər keçirdiyim insanlardan birinin ölümünü.
vaxtsız ölüm nədir bu gün daha dərindən öyrəndim. kaş axşam yuxudan heç oyanmasaydım. ya da oyanandan sonra eşitdiklərimin hamsı hələdə yuxu olsaydı. içimdə bir tərəfdə geri qayıdar deyə bir hiss var. elə çırpınır ki, ümidsizliyə qapılmamaq üçün..
ölümü ilə hər birimizdən biraz uşaqlıq, gənclik qoparan, gözəl insan. həmişə o xoş xatirələrdə əbədi yaşayacaqsan.
bayaqdan neçə saatdır götür-qoy edirəm. günü dostlarımla bərabər xoşbəxt keçirdiyim axşamlara da intihar planları qururdum . sonradan toparlanmışdım, düzəlmişdim əslində. ancaq son 1 aydır yıxılmaqdan qanayan dizlərimin yarasını keçdim, daim büdrəyən vücudumu düşdüyüm yerdən qaldırma cəsarəti tapsam belə çox əziyyət çəkmişəm. yolun sonunda hər kəsi tərk etmək fikrini ağlıma gətirmək istəyirdim, bir daha heç geri dönməyəcək şəkildə uzaqlaşmaq. yox,yox qaçmaq. ancaq onların bu halını görəndən sonra öyrəndim ki, ən alçaq yolu seçib onlara ürək ağrısı yaşatmağa haqqım yoxdu. onları üz üstə qoymağa, əllərini sonsuza qədər buraxmağa, qəlblərində sonsuz, dərin iz buraxmağa.
öləcəmsə əcəlimlə ölüm, öz seçimimlə yox. mən bir yolunu taparam yenə, yenə usanmadan balaca da olsa ümidlə yoluma davam etməyə başlayaram.
son olaraq, ətrafınızdakı hər kəsdən bacardığınız qədər bərk yapışın. zira sabah başımıza nəyin gələcəyi heç məlum deyil. xoş xatirələr yaradın, ölümsüzləşdirin. bəzən insanın qucaqlaya bildiyi tək şey elə həmin xoş xatirələrdir. fərq etməz o insan həyatdadırmı deyilmi, sizin yanınızdadırmı yoxsa eyni dünyada olsanız belə çətinliklə görə biləcəyiniz yerlərdə yaxud şərtlərdə.
Sağlıqla qalın
dəli olmaq üzərəydim artıq(uje).
siktirin gidin pls.
bəzi günlər başımda
(bax: facebookda dostluq təklifi göndərən qohum)
Səhv edənləri qınamırıq çünki özümüz güclə öyrənmişik.
çox məyusam, sözlük. gələcəyimlə bağlı çox ciddi qərar vermişdim. özüdə bu qərarı ilk dəfə düşünəndən bəri neçə gecə, neçə gün,neçəsə də ay hər zehnim açıq olduğu zamanımın boş olduğu vaxtlarda bu məsələni götür qoy edirdim. düşünüb qərarımı vermişdim sonunda.
təzəcə "məzuniyyətə" çıxmışdım işdən. dedim elə nə gözəldir belə beyin boş, fikir yox sadəcə gəzmək-tozmaq, əyləncə var. sözsüz arada bəzi şeyləri fikirləşirəm fikirləşmədən dura da bilmirəm onsuz. amma o qədər dərindən yox. bayaq anidən öyrəndiyim xəbər bütün hər şeyi alt-üst elədi sanki. həyat qarşıma 2 seçim sunur. ya mən akademik təhsil həyatımı seçib yalnız onu tamamlamalıyam. ya da öz gələcəyimə yatırım nəinki yatırım elə yaşamağım üçün iş həyatımı seçməliyəm. təkrar cüzi də olsa ailədən asılı vəziyyətə düşməyi qaldırmaz bünyəm. hər əziyyətimin hədər olduğunu hiss edirəm sanki. daxilimdəki kədəri heç kəs anlamaz deyə düşünürəm. yaxın 1-2 nəfərə danışdım çox da ciddiyə almadılar niyə onları günahlandırım ki, vəziyyət elədir ki, empatiya qurmaqla da mənim hisslərimi hiss etmək və nəyə görə belə hiss etdiyimi başa düşəcək qədər anlaşıqlı yaxud onlara önəmli bir durum deyil bəlkə də.
artıq yenidən qərar verməliyəm. həm də cəmi bir neçə gün ərzində. nə edəcəyimi bilmirəm. öyrəndiyim hələ heç 1 saat deyil mən artıq düşünməkdən baş ağrısına dözə bilmirəm. və çox ciddi yorulduğumun fərqinə varıram. davamlı olaraq qərarlar verməkdən, nə yaşadımsa, nə yaşayıramsa psixoloji durumumu stabil saxlamağa çalışmaqdan, düşməməyə çalışmaqdan və çox düşünməkdən. artıq qaldıra bilmirəm deyə düşünürəm. ya da yox qaldırmaq istəmirəm sadəcə. daxilimdəki hisslərin beynimdəki sözlərə, cümlələrə də sığmadığını görürəm. yazmaq da əvvəlki qədər təsir etmir. hətta uzun müddətdi də öz gündəliyimə heç nə yazmıram. son qeydlərim əsasən bəzi şeylərin başlanğıc və sonlarına aiddi. onlar da bir neçə ay əvvələ qədər davam edirdi.
mən bəzilərinin sonunu görmək istəməzdim, elə indi də görmək istəmədiyim sonluqlar var. ancaq məcburiyyət qarşısındayam, sözlük. hələlik necə toparlayacağıma dair heç bir fikrim yoxdur. sadəcə eyni anda 100dənə şeyi düşündüyümü bilirəm. hansı ki, sonu mənə heç nəyi bəxş etməyəcək.
(youtube: )
)bayaqdandı beynimdə səslənir. musiqi ifadə edə bilmədiyimiz sözlərin vücud tapmış halıdır həqiqətən. sözlərim yetmədi izaha ancaq musiqi sanki tamamladı.
nə istədiyini - necə harda kimlə nə vaxt - ilk dəfə daha yaxşı və şübhəsiz bilirsən. ümid artıq ən böyük düşmən deyil, ən böyük düşmən həmişəki kimi zamanın özüdür. sirat körpüsünü - 27-ci yaş - keçdikdən sonra həyat öz xoduna gedir sən itələmirsən,
(bax: yazarların 17 yaşlarındakı hallarına deyəcəkləri)
(bax: axırda qaqaş ölür)
(baxma: axırda qaqaş ölmür)
(baxma: axırda qaqaş bütün sualların cavabını tapır)
- və hər dəfəsində geriyə baxıb mən necə belə səhvlər etmişəm deyirəm
- ki yəqin öyrənmək üçün etməliydim
- zamanın dəyərini srikələndikdən sonra anlayırsan
- bir saniyəmi belə istəmədiyim ya sevmədiyim nəyə kimə ya harasa ayırmaq istəmirəm
- necə ki sanki mən yuxudaydım, geri gedib yatan dostlarımı ayıltmaq istəyirəm.
bundan sonrakı bütün vaxtımı keçmişdəki səhvləri düzəltməyə və gələcəkdəki olsı səhvlərin qarşısını alaraq daha da yaxşı biri olmağa çalışacam.
(bax: On Becoming a Person)
(bax: heimatlos)
balzakdan fərqimiz, hələ ki ölməmişik və komediyamızın başındayıq.
(baxma: honore de balzac/-746)
qarabağdan ermənini qovdu bakıdan azərini vələt
ehe.
ən son şəkildəki o dağüstü parkda polis gələcək sevgilimlə saxlayıb 20 manat istəyəndə nikolay çörəyə pəpə deyirdi 10 cu nəsillərdə vitamin idi. paçan puçana qaldı ölkə yol kəsib pul dilənən xiyarlara.
cyberpunk bakı 2077 bizim olacaq note it.
hope you lived a happy life.
hamısını göstər