zəhmət olmasa

"sehrli söz."

məktəbə təzəcə başlamışdım, nənəm də ibtidai sinif müəllimi idi. bir dəfə ev tapşırığında müşkülə düşəndə nənəmə dedim ki, "kömək elə". oturduğu yerə çağırıb aldı qucağına, başladı nağıl danışmağa:
bir balaca qız olur, gedir qardaşından qələm istəyir, qardaşı vermir. atasından gəzməyə aparmağını istəyir, aparmır. gedir mətbəxə anasının yanına, indicə bişirdiyi qoğaldan istəyir, vermir. axır qız pis olub ağlaya-ağlaya gedir nənəsinin yanına, olanları ona danışır. nənəsi deyir ki, indi sənə sehrli söz deyəcəm, bunu nə vaxt işlətsən, istədiyin şey yerinə yetəcək. qızı təzədən göndərir ki, get hamıdan nə istəmisənsə təkrar istə, amma sehrli sözdən istifadə edərək. qız gedir qardaşına "zəhmət olmasa, qələmi verə bilərsən?" deyib qələmi, "ana, zəhmət olmasa, mənə qoğal verə bilərsən?" deyib qoğalı alır, atasıyla gəzməyə də gedir. bundan sonra kimdənsə nəsə istəyəndə, xahiş edəndə sehrlu sözdən istifadə edir və heç kim onu geri qaytarmır.

nə vaxtsa nənəmin yanında sehrli sözdən istifadə etməli olduğum halda istifadə etməmişəmsə, hər dəfəsində nağılı başdan-ayağa yenidən dinləmişəm. və öyrənəndən bu yana heç vaxt sehrinin zəiflədiyini görməmişəm.

azərbaycan həkimləri

təəssüf ki, çoxluğu düşüncə və vicdan yoxsulu olan həkimlərdir.

doğuşdan sonra qanaxma olsa dayandırmaq üçün buz olurmuş doğum otaqlarında. mən doğulanda anama nəsə olubmuş, məni - indicə doğulmuş körpəni həmin buzun yanına qoyub anamla məşğul olublar. mən də qalmışam lüt-ətcə, əməlli soyuq tutmuşam. o qədər bərk xəstələnibmişəm ki, az qala 40 günlüyümə qədər gözlərim çirkdən açılmayıb, evdən ölümümü gözləyirmişlər, sırtıq olub ölməmişəm. amma ömürlük zəiflik qazanmışam özümə. o zəiflik ki, yanımdan şimal küləyi keçsə axşama halım pisləşir, kondisioner, ya ventilyatorla 3-4 saat yaşayım, günlərlə xəstə yatıram. hətta iynə dərmansız sağala bilmirəm. payız girən kimi, havalar bir az çönən kimi papağa, qalın kurtkaya keçirəm, çünki soyuğa zərrə qədər dözümüm yoxdur. belə yəni, həmin soyuq canımdan çıxmır ki, çıxmır. kimin üzündən? gülməşəkər həkimlərimiz üzündən. düşüncəsizlik, məsuliyyətsizlik, insafsızlıq, vicdansızlıq - nə desən yetəri qədər xarakterinə mənimsəmiş həkimlərimiz.

təbii ki, bu sözləri hamısına aid etmirəm. adını layiqincə daşayan həkimlərimiz də az deyil.
(baxma: həkimlik/-314866)

davamlı dava edən ailədə böyümək

adi mübahisədən belə qorxacaq hala gəlməkdir.
düzdür, böyüdükcə ailədaxili münaqişələrə birbaşa təsir göstərə və azalda bilirsən, amma məsələ bu deyil. avtobusda 2 nəfər pəncərə üstündə didişəndə ürəyin əsir. qorxursan ki birdən məsələ ciddiləşər. əlbəyaxa olarlar, qışqırıb-bağırarlar. bilirsən sənə heç bir aidiyyəti yoxdur, ancaq qorxun, həmin mübahisənin sənin yadına salacaq, xatırlamağa və hiss etməyə təşviq edəcəyi şeylərdir.
qonşuda kimsə savaşır, mən evdə oturub az qala əsməcəyə düşürəm, elə bilirəm bu saat yenə qablar yerə çırpılıb sınacaq, kimsə yumruğunu qapının şüşəsinə vurub qolunu kəsik-kəsik edəcək, ya qonşular polis çağıracaq. hələ dava sonrası araya çökən ağır sükutu da hiss edirəm. sadəcə dəhşətdir.
nə qədər cürbəcür terapiyalardan keçirsən keç, seanslara girirsən gir, dərman atırsan at, uşaqlıq travmaları, özü də bu cüründən olanlar, doğrudan da çox çətin keçir. biz iz həmişə qalır oralarda və münbit şərait görən kimi yarasaya dönüb yapışır sinənə, beyninə, ruhuna. bu hissə yarasa deyirəm, özü də yepyekə qara yarasa. başqa cür təsvir edə bilmirəm hələ.

müsbət cəhəti də var amma. pisini dedik, yaxşısını da deyək. yaranacaq dava-qırğına qarşı zəifliyin var deyə, həm qabaqcadan problemin olmaması üçün düşünürsən, çətinliyə az düşürsən, həm də problem yaranmışsa, onu həll etmə bacarığın, analitik düşünmə qabiliyyətin artır. vakansiyalara baxanda tələblərin arasında "analitik düşüncə" görən kimi gülürsən ki, yesss, neçə illik təcrübəm var ahahags. başqa müsbət tərəfi yoxdur. buna da şükür, nə deyək.

ddt

bmt tərəfindən istifadəsi qadağan olunmuş maddə, çox güclü və zəhərli bit dərmanı; dixlor-difenil-trixloretan.
20-ci əsrin sonlarında bitkiləri qurd-quşdan, heyvan və insanları bitdən təmizləmək üçün çox geniş istifadə olunmuşdur. amma sonradan bu maddədən xəsər görən canlılar araşdırılarkən görülüb ki, quşların yumurta qabıqları zəifləyir, nəsil artımı azalır, insanlarda da ana südündən uşağa, uşaqdan da sonrakı nəsillərin irsiyyət hüceyrələrinə keçərək davamlı şikəstlik əmələ gətirir. o qədər təsirli və zərərli maddədir ki, təbiət və heç bir canlı bu maddəni zərərsizləşdirə bilmir. hətta bir azov dənizi qədər sulfat turşusunu həzm edə biləcək gücdə olan xəzər dənizi, 2 kq ddt-nin qarşısında acizdir.

filmlərdən maraqlı detallar

popeye the sailor man cizgi filmindəki popeye personajının ispanaq yedikdən sonra güclənməsi hadisəsinin bir kimyagərin vergül xətasının nəticəsi olması.
belə ki, alman kimyaçı erich von wolf tərəvəzlərin tərkibində olan dəmirin miqdarını araşdıran zaman 100 qram ispanağın tərkibində 3.5 mq dəmir olduğunu aşkarlamış, dəftərdə vergül qoymağı unudub 35 mq yazmışdır. insanlar da buna inanıb o qədər ispanağın üstünə tökülüşüblər ki, 19-cu əsrin sonlarına yaxın ispanaq satışı kəllə-çarxa çıxıb. popeyenin "spinach" konservini yeməklə güclənməsi də məhz buna görədir.

daughter

"get lucky" coveri ilə həyatımda xüsusi yerə sahiblənmiş qrup.

(youtube: )

məntiqi düşüncə xətaları

aşkara çıxarmağı öyrənib və yox etməyə çalışdıqdan sonra insanın həyatını 180 dərəcə dəyişə bilmə gücünə malik təməl məntiqi xətalardır.
koqnitiv nəzəriyyəyə görə sözügedən xətalar - əsas məntiqi səhvlər keçmişdə baş vermiş neqativ hadisələri içində olduğumuz situasiya ilə əlaqələndirən fikirlər ola bilər. indi əsas 10 xəta üzərində danışacağıq və misalları şəxsi həyatımdan çıxardığım, ya da günlük həyatımızda n dəfələrlə təkrarlanan hadisələrə əsaslanaraq yazacam.
1) dixotom təfəkkür - digər adı ilə haçalanmış təfəkkür. bu təfəkkürü "ağ-qara təfəkkür" də adlandıra bilərik, çünki orda boz yoxdur, hər şey birtərəflidir. "ya hər şey ya heç nə", "ya yaxşı, ya pis" düşüncəsi, həmçini ifrat araşdırmaq qabiliyyəti buraya aiddir. məsələn, bir insan maksimalist yanaşıb özü haqda "çox yaxşı adamam, hamıya gərəyəm", yaxud əksi "xasiyyətim bərbaddır, heç bir işə yaramıram" düşünə bilər. baxış bucağının bu qədər "iti" olması, hətta olmaması istənilən halda psixoloji sağlamlığımızı zədələmək gücündədir. hamıya lazımlı olduğunu düşünən insan ilk şilləsində çökəcək, ikinci tip isə elə həmişə dəyərsizlik əzabına düçar olub ömür sürəcək.
2) özünə bir "ad" qoymağa çalışmaq, tutduğu işlər haqqında yanlış fikir söyləmək. bir işdə kifayət qədər səriştəli olmadığımız zaman "səhv etmişəm" demək əvəzinə, özümüzə "ağılsız" damğası vururuqsa, xətamız var deməkdir.
3) fövqəl nəticə - "həmişə" və ya "heç vaxt" kateqoriyaları ilə düşünmək. bir müddət əvvəl müəyyən davranış və rəftarlarımın düzgün olmadığını görürdüm, olmamasını arzulayırdım, amma bir yandan da "xasiyyətim bu cürdür, həmişə belə qalacaq" düşünürdüm. ya 3-cü terapiyamın sonunda "psixoloqa müraciət etməyim başından bəri səhv idi, heç vaxt düzələn deyiləm. terapiyalar bitəndən bir müddət sonra təsiri itəcək və yenə depressiyaya düşüb həmişəlik o əzabı çəkəcəm." fikirləşirdim. ancaq sonradan öyrəndim, durumum o qədər qarışıq imiş ki* təxminimə görə , 2 seansa anamnestik məlumatların əldə olunması anca bitibmiş.
4) selektiv filtrasiya - mənfi hadisələri önə çıxarıb, müsbətləri minimuma endirmək. repetitor kimi fəaliyyət göstərdiyim vaxtda uşaq 20 misaldan 2-sini səhv yazırdısa, düşünürdüm ki, mən pis müəlliməm, yaxşı olsaydım o 2 səhvi etməzdi. yaxud müəllimə prezentasiya göndərəndə 1 slaydda xoşuma gəlməyən detala görə özümü "bacarıqsız" hesab edirdim. burda, həmçinin 2-ci xətanı da təkrarlamış oldum.
5) reallığı inkaretmə - müsbət amillərə tamamilə əhəmiyyət verməmək. məsəl üçün, ielts imtahanına girib 7 overall ilə çıxmısan və fikirləşirsən ki, 7 nədir ki? bunu hamı bacarar. 3-5 nəfər 7 toplayan adama görə 15-20 nəfər aşağı bal toplayanı, bir növ uğurunu görməməzlikdən gəlirsən. bir az dirənsən özünə savadsız damğası da vurarsan 7.5, 8 yığmamısan deyə.
6) əsassız nəticə - kifayət qədər sübut, dəlil olmadığı halda qəti fikrə gəlmək. cəmiyyət olaraq yaralı yerimiz deyirəm buna, necə əziyyət çəkirik... yolda qısa geyinən, ya baxımlı qadın görəndə "əxlaqsız" adlandırmağımız ən bariz nümunələrdəndir. kiməsə zəng edib cavabsız qoyulandan sonra qarşı tərəfin bizlə danışmaq istəmədiyi nəticəsinə gəlməyimizi də misal çəkmək olar. başqa misal, avtobusda arxada oturmuş kişiyəm və içəri qadın girəndə yer təklif edirəm, amma oturmur. həmin dəqiqə özümü narahat hiss edib başlayıram fikirlər emal etməyə: məni saymadı, hörmət qanmır, ax bu qadınlar... halbuki qadının oturmamağına 15 min dənə səbəb gətirmək olar. bəlkə period dövrünə yenicə girib, qorunmaq üçün vasitəsi yoxdur və otursa xoş olmayacaq. ya qabaq dayanacaqda düşəcək, oturub durmaq ona artıq əziyyətdir. bəlkə işdən çıxıb və işi oturaqdır? oturmaqdan bezib avtobusda ayaq üstə durmaq istəyir. bəlkə də ayağında ağrısı var, otursa hiddətlənəcək. ya ayağı protezdir, oturub-durmaq yenə ona narahatlıq bəxş edəcək. arxada, adətən, kişilər olur deyə onların əhatəsində olmaq da mənfi təsir edə bilər. ya ona sunulan pəncərə kənarı yerdə oturub üzünə gün düşməsini istəmir və sairə, və ilaxır. fikirləşsək bu kimi nə qədər səbəb gətirə bilərik, düz deyil? ən düzünü kim bilir? yeri qəbul etməyən qadın. özümüzdən çıxardığımız digər düşüncələr böyük ehtimalla, xətadır və beynimizə ancaq batıb-çıxan nanoiynə təsiri bağışlayacaq. ola bilər ha təxminlərimizdən biri düz çıxsın, ancaq yenə də əsas olmadan hər hansı nəticəyə gəlmək sağlamlığımız üçün ziyandır.
7) şişirtmə - boş yerdən çaxnaşmaya meyllilik. kifayət qədər edib hər yerdə mühitin ab-havasını korlayırdım bir ara. deməli, asosiallıq problemimi həll etmək üçün kitab klubuna qoşulub yeni dostlar tapmışdım. bir gün ad gününə yığışdıq, kabab çəkiblər, mən də yemək istəmirdim ət yeyəndə mədəmə ağırlıq çökür deyə. ha dirəşdilər, ye dedilər gözümün ucuyla belə baxmadım ətə. onlar təkid etdikcə əsəbiləşirdim, halbuki mənasız idi. yarım dişlək ətdən mədəm pristup verməyəcəkdi, araya məni sarsıdan, gərginlik qatan həmin sakitlik də düşməyəcəkdi. elə maraq və əyləncəylə bişirmişdik. kül təpəmə.
8) emosional şərtləndirmə - öz emosiyalarını real qəbul etmək. bacım pişikdən qorxur və elə hesab edir ki, pişiklər, doğrudan da qorxuludur.
9) günahı şəxsiləşdirmə - bütün uğursuzuqların səbəbini özündə görmək, özüdə atarmağa çalışmaq. məsəl üçün, dostarla görüşə axırıncı sən qatılmısan, sən gedən kimi digəri yıxıldı qolu qırıldı və elə hesab edəcəksən ki, günah sənin gec gəlməyindədi. gec gəldin deyə dostunun qolu qırılıb. yaxud uşaq xəstələnib deyə ana özünü pis ana hesab edir və s.
10) hədsiz cavabdehlik - "bu mənim borcumdur", " bu mənim borcum deyil" kateqoriyaları ilə düşünmək. imtahanqabağı düşünürdüm ki, tələbəyəm və oxumaq mənim vəzifəmdir, ona görə də bütün qiymətlərim a olmalıdır. sonrakı dönəm də olur həyəcan-təşviş. gəl özünü idarə et görüm, edə bilirsənsə. bir də şey var, salona, ustaya getməyi xoşlamırdım. hamısını "özüm" edim deyirdim, cavabdehlik hiss edirdim. saçımı da özüm kəsməliyəm, telefonu da özüm təmir etməliyəm, yeri gəlsə özüm özümə açıq ürək əməliyyatı da etməliyəm... dəhşət....

indi gəlirəm əsas hissəyə. gündəlik həyatımızda kifayət qədər rast gəlinən və geniç yayılmış 2 pozuntu - depressiya və həyəcanın əsasında demək olar bu xətalar durur. sizə yenə bir misal çəkəcəm öz həyatımdan. marağında olduğum (hətta daha artıq) adama mesaj yazıb cavab gözləyirəm, amma gəlmir. keçmişdə yaşadığım uğursuzluqlar yadıma düşür və belə hesab edirəm ki, yaxşı, ya normal insan deyiləm və mənə cavab yazması üçün kifayət qədər müsbət keyfiyyətlərim yoxdur. hətta ona haqq da qazandırıram: "yaxşı edir yazmır! mənim nəyimə yazsın e." bundan sonra da dəyərsizlik düşür ortalığa və özümü nəinki sırf onun yanında, ümumiyyətlə lazımsız və yararsız edib, cəmiyyətdən uzaqlaşıram. heç vaxt xoşbəxt olmayacağımı düşünür, özümə mənfi keyfiyyətləri ehtiva edən bir ad qoyuram, yaxşı tərəflərimi görməzdən gəlirəm, özümü günahkar bilirəm. hətta o həddə çatır ki, bir situasiyada bu 10 xətanı etməyim az deyilmiş kimi yeni xəta da icad edirəm. axırda da ruh düşkünlüyü yaşayıram, heç nə etmək istəmirəm, yeməkdən-içməkdən kəsilirəm, ordan da bütün problemlərimizi bir yumaq edib, yavaş-yavaş "xoş gəldin depressiya."

bu "terapiya"nın tətbiqinə gəlincə, cədvəl cızın uyğun başlıqlı, hər bir xətaya ayaq basan kimi nə etdiyini uyğun bölməyə yazın. yazdıqca adam daha yaxşı görür və üstündə istər-istəməz düşünür. çox keçmədən xətalar azalır, normal və sağlam həyata dönüş başlayır. yeri gələndə əsəblərimiz də sakitləşir, bu səhvləri edən adam görəndə cinlənmək yerinə halını başa düşüb altdan alırıq, kömək olmağa çalışırıq.
təki hər şey qaydasında, rahatlıqla getsin. özünüzü qoruyun.

azərbaycanda qız olmaq

geyim seçimini evə gələcəyin vaxta görə etməkdir. bunu çox dərin təəssüf hissi, qorxu, üzüntüylə həyata keçirməkdir bir də.
9-10-dan sonra gələcəmsə mütləq şəkildə minimum cəlbedici şeylərdən belə qaçıram, adi makyaj nədir onu da minimuma endirirəm, gözə görünmək istəmirəm, çünki qorxuram, özü də çox qorxuram. yaxşı, istədiyin kimi geyinib dirənmək falan filan, başa düşürəm, amma mən təkəm, onlar çox. yolun ortasında biri çıxıb təcavüz edib başımı kəssə mənə maraqlı olmayacaq dirəniş-mirəniş. bakının mərkəzini keçdim, elə ki 20 yanvardan çıxıb evə - sumqayıta gəlirsən ha, bax o yolda nələr çəkdiyimi nə qədər izah etsəm az. taksiyə minirəm, qorxuyla, birdən məni düşürməz, sürər başqa yerə. təklif edən n qədər olub çünki, hay-şüvən salıb aradan çıxmışam. düşüb evə gəlirəm, 5 dəq piyada yol gedəcəm, hardansa otluqdan-kolluqdan biri çıxır, hiss edirəm izlənilirəm, sürətimi artırıram, bir də görürəm yanımda. mən nə bilim indi əlində bıçağı hazır vəziyyətdə deyil? əlbəttə qorxacam. üstünə qoyub qaçıram, yolda 1-cə nəfər görəndə xoşbəxtlikdən qol-qanad açıb uçuram, qışqırsam kimsə tez köməyə gələr deyə. bəlkə də həmin adam da bunun bir tayıdır e, yenə də həmin an yalnız müsbət köklənməyə ehtiyacım olur. o qədər qorxuram ki, az qalıram dizlərimi atım yerə, əllərimi açım göyə ağlaya-ağlaya qışqıram ki, ay allah, məni niyə qız qəbul bildin bu xarabada? ikinci səhvi edib bura göndərmisən, heç olmasa oğlan edəydin, bu iztirabları çəkməzdim.
yolda elə tiplərlə qarşılaşıram ki, elələrin yola verirəm ki, evə çatanda "bu gün de iyi direndin" deyib təskinlik tapıram. tiplərə baxıb özümə xal təyin edirəm, bunu keçsəm 50 xal, o biri əli-üzü kəsik manyakı keçsəm 200 xal zad. buna da bu cür maraq qatıb özümü oyundaymış kimi aparıram, yoxsa çətin idarə edəm özümü.
belə yəni, azərbaycanda qız olmaq çətindir, sumqayıtda qız olmaq lap çətindir, bakıda işləyib sumqayıtda yaşamaq əndazəni keçmiş şəkildə çətindir. hamısının başı batsın.

ata

ümidin də tükənə bildiyini praktiki olaraq mənə öyrədən insan.

nə olur olsun həmişə gözləntim olub ona qarşı, uşaq vaxtı "bu gün içməyib gələcək" arzum təsadüfən reallaşanda özlüyümdə "mən istədim deyə içmədi" deyərək haqq qazandırıb sevməyə çalışırdım. o qədər istəyirdim ki xoş məqamları olsun, mən də şişirdib edim taa dağ boyda, hər yerdə fəxrlə "atam" deyim. amma olmurdu, qursağımda qalırdı. o qədər möhtac idim ki bir xoş sözünə, rəftarına, ya nə bilim dəxlisiz hər hansı müsbət xüsusiyyətinə. yox idi və özümdən yaratmağa çalışırdım, aramızda nəsə olsun istəyirdim, üzünə baxanda sevinim istəyirdim, heç olmasa evin içində salam-sağ olumuz olsun istəyirdim, amma elə siz bilən kimi, olmadı. indi də yoxdur.
pulu olan kimi içib gəldi, səhəri gün içməyəndə, kimsə içizdirib ehtimalına sığınıb atamı süddən çıxmış ağ qaşıq elədim, barışdım. anamı incitdi, sözləriylə az qala ağlatdı, kül bu başıma ki, barışdım. hətta tərəddüdə düşdüm bəlkə atamı daha çox sevirəm? deyə. keçdim, heç nə olmaz dedim. tipik azərbaycan kişilərinin ortaq "dəyər"i olan "arvad saxlamaq" məsələsini eşitdim, özümü boğub barışdım. üstünü örtməyə çalışdım, eşitməmişəm, özüm görməmişəm deyə hətta inanmadım. gün gəldi evdə özünü tək bilən vaxt, həmin qadınla danışanda qıraq otaqdan eşitdim, amma bu dəfə əlimdən heç nə gəlmədi. çox təəssüf ki gerçək imiş və bu gerçəkliyi bir topa tikanlı məftil udurmuş kimisindən işgəncəylə həzm elədim. evə adam gələnə qədər cıqqırımı çıxarmadım, bilirdim "a" eləsəm ürəyim gedəcək, özümü boğdum. panik attakını da keçirdim, az qala sudurqasını da. vecinə oldu? götünün qırağına belə almadı. heç vaxt da almayıb zaten, bunu başa düşdüm və bu dəfə barışmadım, barışa bilmədim. yer yox idi çünki, ümidim tamam tükənmişdi.

danışıram sizə 2018 qışından. evə təzə köçmüşük, yolda 1 işıq yox, mən də dərsdən gec çıxıram, düşürəm qaranlığa və çox qorxuram. lap çox. zəng edirəm ki, ata, bikarsan bilirəm, gəl yolun başındakı mağazadan evə qədər apar məni, təkəm, qorxuram getməyə. orda da azğın kişilər, potensial təcavüzçülər nə qədər desən. avtobusdan düşdüm gözlədim, dedim gələr indi. 2 dəq, 3 dəq, 5 dəq, istədim zəng edəm, konturum yox. yanımdakı kişilərdən birinin telefonuyla yığmaq keçdi ağlımdan, dedim lənət şeytana, bu qədər rahat kimisə gözlədiyimi, onun da gəlmədiyini bilsələr mən sağ çıxmayacam bu gecə. 5 oldu 10, 10 oldu 15. qaranlıq bir yandan, təklik bir yandam, oğraşların baxışı bir yandan, az qalıram qorxudan altıma batıram. gördüm indi bu qızmışlar yavaş-yavaş yaxınlaşır, təzə də köçmüşük yoldan keçənləri tanımıram ki, kömək istəyəm, qoydum üstünə qaçdım evə. gözümün suyunu axıda-axıda. qorxunun gözyaşı deyildi o, ümid qırıqlığının göz yaşı idi. atam belə etməməli idi, gözləmirdim. həyatımın içinə edən də mənim bir zibilə dəyməz adamlara bəslədiyim gözləntilərim olub. yenə elə. bu dəfəsində daha yaxşı hiss edirdim ki, bu vaxta qədər atamdan nə gözləmişəmsə hamısı çox boş idi və ziyanı mənə dəyib. o bu, atamdam 1 çöp də istəməmişəm. onsuz istəmirəm heç nə. yəni əlinin altındakı pultu belə istəməmişəm, ən xırda şeyə qədər, hamısını özüm.

sözüm də uzandı, amma əsas yeri hələ indi gəlir: işə başlamışam, günümün 14 saatı işə və onunla bağlı şeylərə həsr olunur. yol, səhər dur lənət makyaj, çünki tələb edirlər, axşam gəl sil, həngamə zad. yerdə qalır 10 saatım, o da 5-ini yat, 3-ünə evdə yemək ye, evdəkilərin üzünü gör, 2-si də harasa uçur.. nəysə ki, o gün işdən çıxmışam gecə 11-ə işləmiş, 20 yanvarda taksi tapıb birtəhər gəlmişəm sumqayıta və avtobus işləmir. pulum da az, taksi sifariş eləmədim, dedim anam gəlib götürər gəzə-gəzə gedərik, çox uzaq deyil. sadəcə yolda təkzib olunmaqdam, sataşılmaqdan, ya təcavüz olunub kəsilib zibilliyə atılmaqdan çox qorxuram, başqa heç nə. amma sonra yadıma düşdü ki, bəs anam yorğundu, səhər işə gedəcək, cəhənnəmə olsun 3 il sonra atadan bir şey istəyim, onsuz bikardı, gəlsin məni götürsün. haha, sizcə nə oldu? yeas! dedi gəlmirəm. nəsə üzümə adını qoya bilmədiyim gülüş qondu. onsuz bilirdim belə olacaq gülüşü idi, deyəsən. yoluma məcbur anam gəldi, yanında da xəstə bacım. yaxşı ki bacım gəzmək istəyirmiş, yoxsa vicdan əzabından pərəm-pərəm olacaqdım.
beləliklə mənim ata deyilən varlıqdan ümidim tam kökündən kəsildi. illərdir yox kimi yaşayıram, bundan belə onsuz da yoxdur. getsin qıraqda arvadlar da saxlasın, pulunu arağa verib içsin, uzun müddətdir heç vecimə olmur. özü üçün yaşasın və bizə dəyməsin. yaxşılığı toxunmur, pisliyi də toxunmasın.
bütün bunları deyirəm, ammaa varlığı belə adamın rifahını pozur, ciddən. səadətin zədəli olur, xoşbəxtliyin yarımçıq. təməldən bədbəxtsən və düzəltmək sənin əlində deyil. nə edirsən et müütləq mənfisi toxunur sənə, heç nə etməsə belə. başqa nə deyim e, eh. atam budur, mənim əlimdən heç nə gəlmir, ancaq həyatım bu deyil. yaşamalı olduğum həyat bu deyil və hələ ki təmir-tikinti işləriylə məşğuluq.
müvəqqəti narahatlıq üçün üzr istəyirik!

sözaltı günlük

çəkilin, indi də ağlamaq sırası məndədir sghd

2 ildir bacımla zarafatlaşıram ki, bəs təzə doğmuş gəlinlərə oxşayırsan, bu nə məmələrdi, necə gəzdirirsən özündə? ya deyirdim çəkinin yarısı sənindir, yarısı onların. ya da lap offensiveləşib, "cinsi həyatın mükəmməl gedir, deyəsən" deyib cırnadırdım. səbəbini təzəlikcə öyrəndik: süd vəzilərində kifayət qədər şiş var imiş. biləndə bilmədim gülüm, ya dəsmal götürüb ağlayım. təbii ki, iradəsiz gözümün şorabasını axıtdım, amma bir tərəfdən də "onda daha mənim oversize köynəklərimi geyinməyəcəksən də, hə? onları belə genəltmisən" deyib özümə döndüm. bu şitlikləri də etməsəm yəqin ki 2 bacı yas qurmuşduq halvalı zadlı.

sabah əməliyyata girir, amma özümə güvənmirəm onunla getmək üçün. birdən üzüntümü hiss edib ona da mənfi ötürərəm. zaten həssaslaşıb canım bacım. bayaq kitab götürüb məni özüylə dənizə apardı ki, oxuyub bitirsin, birdən qismət olmaz. kitab oxumağa qoydum? təbii ki xeyr, kitab oxumaq qadağandır. durub dənizə, işıq lampalarına baxıb yaddaşına həkk edib görüntünü mənə təsvir edirdi hələ. haha, artistlik yapma lan deyiləsi momentdir. bildim şitlikdə kimə oxşamışammış. bədxassəli deyil axı, hara ölürsən? ölümün benim elimde be gülüm. heç nə olmayacaq, bilirəm.

məni üzən qisim şeydir, normal ailədə yaşasaydıq bunların heç biri olmayacaqdı. nə mən dəli olub psixi sağlamlıq mərkəzində sülənəcəkdim, nə də o xəstəxana yollarında qalacaqdı. qəşəng bacım. əsəbdən yaranıbmış şişləri. şaşırdık mı? hayır. qalmışıq çırpına-çırpına. 2 dağın arasındayıq, biz böyüdükcə dağlar yaxınlaşır və çıxmaqda çətinlik çəkirik, amma çıxacağıq, mütləq. valideyn desən maddi dəstək olur, mentalın içinə pox edib qoyur ora. bir söz də deyə bilmirik, əlacsız qalmışıq. mənim ondan başqa heç kimim yoxdur, onun da məndən. gülümüzün tikanı əlinə batıb qanadanda mənim həyatıma qaranlıq çökür, tufan qalxır, qaldı ki əməliyyata girəndə. gül bacım.
eləməyə zarafat da qalmadı e daha, mizahım tükəndi, söz oyunum bitdi, əməliyyat qurtarsaydı canımız dincələrdi shdgh. getdikcə də zarafat səviyyəm düşür, meymuna dönmüşəm üzünü güldürüm deyə. 15 saat başına pərvanə olub min hoqqadan çıxıram, axırda bir cıqqan gülümsəyir, qane olmasam da sevinirəm. onca eziyyetimin karşılığı bu mudur ha, söyle??!!! eqoist eşşəəəəkkk, öz zarafatlarının yanında mənimkilər oyuncaq kimi durur deyə bəyənmir. heç olmasa bir az çox gül, stimul ver, mizah səviyyəm uğruna daha çox çalışım. özümü sipər edim sənin gülüşün yolunda. dü-zəl-mə-yə-cəksən, xudbin.

mənim də işim ağırdır e, gəl indi xanımçanın nazını çək ki, balasını kəsib götürüblər məmələrindən. uşaq vaxtı elə bilirdim orda uşaqlar olur çoxlu, bacının da 9 balası var imiş. budu burdan bura 9 uşaq xalası olacaqkən gedib əməliyyata girir. böyütməyəcəkdinsə niyə əkirdinfhusjdfc

gecələr yatmaram maması olub keşiyini çəkərəm, oxumaq istədiyi kitabı sirendən daha qıcıq səsimlə oxuyub kitaba nifrət etdirərəm, sevdiyi mahnını zümzümə edib qulaq pərlərini zədələyərəm, yeməyini bişirib zəhərləndirərəm, isti olsa yağış olub yağaram, üşüsə atapleni muduma keçərəm, onsuz bədənim isti olur deyə üşüyəndə gəlib mənə yapışırdı, yenə yapışar. xidmətlərimiz boldu maşallah. axırda da əlhaqqımı alıb özüm üçün sıfırdan həyat quraram. sonra birlikdə qurduğumuz ilk arzu - vyanaya gedib dağlara çıxmasaq da, gücüm çatandan nəsə edərəm də day türkiyədən-mürkiyədən. neçə ildir dözüb mənə, onun mükafatı kimi, yoxsa nəyimə gərək bacımdır, canımın ən içidir ya nədir. ay dont keyr

həyatdan bir anda soyudan şeylər

Həyatının heç olmadığı qədər mükəmməl getdiyi, xoşbəxtliyinlə "forslandığın", az qala əl götürüb sevincindən oynadığın bir zamanda göbələk kimi dəxlisiz yerdən çıxan problemlər. illərdir özümüzü mental sağlamlıq deyə-deyə öldürdük, dırnağımızla qazıya-qazıya ağ günə çıxdıq, indi də fiziki sağlamlıqla məşğul olmalıyıq. Gəl psixologiyanı da paralel qoru görüm, qoruya bilirsənsə.

Qoruyarıq yəqin, yox? Qoruyaq da day, bir zəhmət. O qədər zəhər içib sağ qalmışıq, çətinliklər içində qovrulub bişmişik, nə bilim e, uçurumdan yuvarlananda bir nazik budaqdan tutunub dayanmışıq. Təcrübəmiz var az-maz, sakitcə bunu da ötürək getsin.

Bir şey yaxşıdır ki, heç nəyim olmasa da ümidim var. Hələ nə belimizi bükmüşük, nə duruşumuzu itirmişik. Nə də qəhərdən, üzüntüdən boğazımız düyünləndiyi halda boşboğazlığımıza salıb deyinmişik. Həyatdır, başımıza gələnləri normal qəbul edib o cür davam etməliyik. Son aralar özümə təlqin etdiyim tək şey başıma gələnlərin normallığı və qəbullanmalı olduğum gerçəyidir. işə yarayır ha, elə tez sınmırsan problemlərin qarşısında.

Cavabını bildiyim halda səhərdən bir sualı verib dururam özümə: bu qayğılardan canımızı qurtarmaq ehtimalımız var yəni?

timidus

#329471
Adam sözaltı sözlük instagram səhifəsinə o qədər yaddır ki, izləyici sayı aylar əvvəl 5k olub hələ indi təbrik edir. Sən gördüyün 5000 azalıb elə olub e. indi 5kdan da düşüb, gə təbrik elə.
Arada timidusartın reklamlarından başını aç be adam, şəxsi biznesə döndürdün buraları. :d * xdxdxd

dispozofobiya

Pulqabımızda bu qədər çek olur:

Hər dolandan sonra çekləri başqa yerə deportasiya edib, yenirən pulqabında yığmağa davam edir və bu hərəkəti təkrarlayırıq. Qıraqda çeklərin olması bizi sevindirir. Bilirik ki, var, nə vaxtsa lazım olsa, orda durub bizi gözləyirlər. Əl atsaq əlimiz boş qayıtmayacaq.
Bu da "lazım olar" deyib saxladığım "zibil"lərdən bəziləri:

Biri 2017-dən qalma biletdir, nokia telefon qabının 10-11 yaşı var, barbie ayağını yerdən tapmışdım, 2 il cibimdə hazırlıqlara aparıb-gətirmişəm, antistress əvəzidir, dizi qatlanır. Qıraqdakılar sınaq bilet kağızlarımdır, altındakı ağlayanda gözümü sildiyim salfetdir, hələ üstündə burnumun qanı da var, yanındakı məktəb fizika laboratoriyasından götürdüyüm bir hissəsi qırılmış 100 qramlıq çəki daşı, digəri də saqqız kağızı. Bilirəm, lazım olmayacaq, amma ola da bilər.

Evdə 1 yekə polka ailəmin təbirincə desək mənim "zibilxana"mdır, podvalı da zəbt etmişəm, məktəb, universitet kitab-dəftərlərim qalır, evdə heç kimin geyinmədiyi paltarlar qalır, atmağa qoymuram, nə bilim, evdə istifadə etdiyimiz hər hansı məhsulun karobkası, ağlınıza nə gəlirsə artıq. Sıradan dispozofobdan fərqli olaraq, mən bacardığım qədər çalışıram ki, onlara "zibil" statusunu qondurmayım, yenidən istifadə edim. Məsələn, paltarları tikib nəsə düzəldirəm, karobkaların içinə o biri zibillərimi qoyuram filan :d

Belə yəni, əskiklik çox çəkmişik deyə, artıq ən dəxlisiz şeyin belə korluğunu çəkmək istəmir və lazımsız şeyləri saxlayırıq. Var olması bizi həqiqətən rahatladır, bir az özgüvənimizi də artırır deyə bilərəm hətta.

Müalicəsinə gəlincə, sırf bu fobiya üzərindən müalicə almamışam, ancaq bir müddət sonra bunun normal davranış olmadığını görüb dəf etməyə çalışmışam, hələ də çalışıram. Keçən dəfə qurtarmış dəftərlərin bir hissəsini, 3-cü sinifdən qalan yararsız qələmləri atdım. Təzə sezon paltarlarını ayıranda, köhnələri atırdılar, heç nə demədim. Çeklər də olan elə şəkildəki qədərdir, qalanını tullamışam-*
Birdəfəlik çətindir, yavaş-yavaş çalışırıq, görək nə olur...

aseton

dırnaq boyası silmək üçün istifadə olunan mayenin əsas tərkib hissəsi.
aseton rəngsiz, tezalışan, uçucu üzvi birləşmədir. təbii olaraq ağaclarda, meşə yanğınlarında, heyvan yağı metabolizmasının parçalanma məhsulu kimi əmələ gəlir. laboratoriyada isə etanol spirtindən, benzin və propilendən, kumol və bu kimi başqa üsullarla alınır. zibilxanalarda, avtomobil tullantılarında və tütün tüstüsündə də müəyyən qədər mövcud olan maddə, aşağı dozada zəhərli deyil, sağlamlığa ziyanı yoxdur, öldürmür, ancaq yan təsirləri var. yəni aseton içərək intihar etmək istəsəniz, cəhdiniz və əziyyətiniz boşa gedəcək, çünki qan və sidiyin tərkibində aseton var və bədənimiz böyük miqdar asetonu öz-özünə parçalaya bilmək gücündədir. təsir etməsi üçün gərək qısa müddət ərzində təkrar-təkrar nə qədər içək, iyləyək, hansı ki bu da ölümlə nəticələnməyəcək, ən pis halda sinir sisteminizə zədə yetirəcək. yüngül inhalyasiya zamanı isə burun və boğaz qıcıqlanması, ağciyər və gözlərə əks təsirlə qarşılaşacaqsınız. * başqa yol tapın yəni :d
aseton daha çox plastik məhsulların hazırlanması zamanı həlledici kimi istifadə olunur. bundan əlavə boya təmizləyicilərinin, dərmanların, kosmetika, şəxsi baxım məhsullarının istehsal oluunmasında da böyük rolu vardır.

g nöqtəsi

Gräfenberg spot kimi bilinən, əksər qadınlarda maksimum həzz yaşadan vaginal orgazma səbəb olan nahiyə; nöqtə.
Harada olduğunu tapmaq kifayət qədər çətin olsa da, müəyyən seks pozalarında işi asanlaşdırmaq mümkündür: doggy style, cowgirl, closed missionary və s.
Ancaq və lakin, nöqtəni self-exploration şəklində tapmaq daha asandır, nəinki seks əsnasında. əsas məsələ də sırf g nöqtəsini tapmaq yox, bədənin hansı hissəsinin daha çox həzz yaşatdığını tapmaqdır. Bir növ bədənini kəşfə çıxmaq kimi bir şey. Çünki hər qadında fərqli ola bilər, necə ki hər qadın bu nöqtədə həzz yaşamır. Təxmini yeri isə göbək tərəfdən, vaginanın üst hissəsindən təxminən 2-3 sm daxildədir.
Kişilər üçün (baxma: p spot) (baxma: p nöqtəsi)

zeyqarnik təsiri

çoxlarının ilk sevgi "yara"sının altında yatan səbəb.
yəni, məsələ neçənci sevgi olmasında deyil, həmin sevginin yarımçıq qalmasıdır. yara açıq qalıb və o bağlanmayana qədər hər yadına düşəndə incidəcək. bəzən elə olur başqa biri ilə münasibətdə olduğumuz zaman məlum şey yenə yadımıza düşür, üzülürük və buna görə partnyorumuza haqsızlıq etdiyimizi, hətta və hətta ona qarşı olan hisslərimizin real olmadığını, özümüzü aldatdığımızı düşünürük. halbuki heç də belə deyil. sadəcə keçmişdə qapanmamış, tamamlanmamış, yaşanmasını istədiyimiz, planlarını qurduğumuz hadisələr və bu kimi şeylər qalıb və həmişə mənfiyə köklənən beynimiz, bu dəfə yenə həmin natamamlara kökləyir özünü.
problemin həll yolu isə ya birbaşa gedib həmin adamla danışmaqdan, ya da psixoloqa gedib seans götürməkdən keçir. bildiyim qədəri ilə xüsusi metodlar var bunu dəf etmək üçün.