-yaaa rəbb sənə sidq ilə ibadətdədi möm.
t:aparın bunu
-sən?
t:aha
-bəs nietszche d.
t: boşver ,rahat ol.gəl sənə cənnətdən yaxşı bir qiz tapaq
-a bilirdim,bilirdim..
t: əlbəttə. mən sənə düşünmək üçün beyin də vermişəm
-olar səni qucaqlayım?
t:gəəl
(arxasından cəllada,diktator filmindəki,aladinin boğaz kəsdirmə hərəkətini edir)
4. hemçinin aqnostiklerinde cavab vere bileceyi bir sual olduğu üçün:
-o ne kitablardı yazmısan ala?
sen öl paz soxmasalar eger bunu deyecem. halbuki bir tanrı varsa bele o tip kitablar gönderdiyine inanmıram, uzaqbaşı bele bir alternativ sual ola biler
-niye senin adından kitab yazmalarına icaze verdin?
veya heç kitab mövzusuna girmeden,
-monicanı yaradanda biz yetimleri niye düşünmedin? men sene eleşey elesem xoşua geler aa lele?
+ne içersin?
- 404 error(troll face)
19. göyləri yarıb darmadğın etdiyin gün,
par-par ulduzları qarartdığın gün,
sən sorğuya çəkmədən mən soruşacağam
ey tanrı, hansı günahım üçün məni öldürdün.
49. mən heçnə görmürəm! gözlərimi mümkün qədər açmışam amma heçnə görmürəm! heçnə!
ümumiyyətlə hardayam!? ayaq üstə durmuşam amma bir yöndə addım atmağa qorxuram, bilmirəm haradayam, ətrafımda heçnə görə bilmirəm!
əynimdə nəyinsə olduğunu hiss edirəm, amma nə olduğunu görə bilmirəm. deyəsən ayaqyalınam...
əllərimi yavaşca qaldırıb qabağımda nə olduğunu hiss etməyə cəhd edirəm. əllərimin artıq əsməyə başladığını hiss edirəm. qabağa uzatdıqca əllərim heçnəyə dəymir. biraz ətrafa uzadıram... yenə də heçnə yoxdur. qollarımı qorxumdan yavaşca bütün ətrafıma uzatmağa başlayıram, elə bil havanı əllərimlə tutmağa çalışıram, amma ətrafımda heçnə hiss etmirəm!! nə divar var, nə də bir şey...
n`olub mənə!? bəlkə məni qaçırdıblar? uydurub qaçırdıblar, mən isə indi ayılmışam. bəs ayaq üstəyəm axı! ayaq üstəmi ayılmışam!? bəlkə bu yuxudur? qorxulu yuxu... çox qorxulu!
...yox ...yuxu üçün hisslərim çox realdır! deyəsən yuxuda deyiləm; ən qorxulusu da budur!
axı gözlərim niyə heçnə görmür!?!? bir qədər də olsun işıq zərrəsi yoxdurmu burada!? bəlkə kor olmuşam? heçnə başa düşə bilmirəm...
qabağıma addım atmağa çalışıram amma korluğumdan ayağımın nəyəsə ilişib yıxılacağımdan ehtiyatlanıram. nəticədə qorxumdan bir ayağımı ancaq 3-4 santimetr qabağa yavaşca sürüşdürə bilirəm... sonra digər ayağımı... sonra yenə bir neçə elə “addım” atıb dayanıram. qabağımda nə olduğunu və hara hərəkət etdiyimi bilmirəm!
yeridikcə mənimlə baş verənlərin yuxu olmadığnı birdən birə daha yaxşı başa düşürəm. bu anda ürəyim ani maariflənmədən və qorxudan sancıb güclə döyünməyə başlayır. bütün bunların reallıq olduğunu başa düşdükcə ürəyimin döyüntüsü güclənir, döyüntüsünü artıq sinəmlə hiss edirəm.
ətrafım çox sakitdir, çox! ürəyimin bərk döyüntüsü sankı bədənimin içi ilə qulağıma çatır... ətraf elə sakitdir! öz nəfəsimi eşidə bildiyimi də artıq anlayıram. axır ki, səsimi çıxarmağa cəhd edirəm... heç nə deyəcəyimi bilmirəm amma qorxumdan bir səs çıxarmağa heç nəfəsim də çatmır. yenə səs çıxarmağa çalışıram... nəticədə məndən əsib-titrəyən və qırıltılı, bir hecalı səs çıxır. səsdən, özümü sankı bağlı və dar bir dolabın içində hiss edirəm. səs, sankı dirənmiş olduğum qapalı bir dolabın divarlarından əks olunub özümə qayıdır. bir inilti səsi çıxarsam belə bərk eşidiləcək; öz nəfəsim belə aydın eşidilir. bu dəfə ətrafımda yaxın divarların peyda olduğunu zənn edib əllərimi qabağıma yenə uzadıram. qollarımı qaldıran kimi bu dəfə, sankı birdən əmələ gəlmiş divara toxunacağımdan əminəm amma ətraf yenə də boşluqdur! əllərim kənarlara uzadılmış şəkildə bir neçə dəfə öz oxum ətrafında dönürəm. döndükcə səsimi yenə yavaşca çıxarıram. səsim yenə də dörd dar divar arasında olduğum kimi eşidilir. səsin duyulmasına görə, həmin dörd divar arasında nəinki qollarımı uzatmağa, ümumiyyətlə rahat hərəkət etmək üçün kifayət yer olmamalıdır. amma qollarımı nə qədər ətraflarıma uzatsam da əllərimə heçnə dəymir.
əynimdə nə olduğunu başa düşmək üçün öz bədənimə əl gəzdirirəm. çox yumşaq parçadan olan iki hissəli – şalvar və uzunqol köynəkdən ibarət – geyimdəyəm. köynəyimin aşağı hissəsini əllərimə alıb gözlərimə yağınlaşdırıb bir qədər əyilirəm, amma zülmətdən heçnə görə bilmirəm. parçanı barmaqlarımla hiss etməyə çalışıram. parça ipəyə bənzəyir amma dartdıqca yüngül rezin kimi asanlıqla dartılır.
ayaqyalın olduğumu artıq anlamışam. lakin ayaqlarımla hiss etdiklərim mənə harda olduğum barədə anlayış vermir; sadəcə ayağımın altının rahat və bir qədər ilıq olduğunu hiss edirəm. yeri əllərimlə incələmək üçün yavaşca aşağı oturub, açıq ovuclarımı müğayətlə yerə toxundururam. əllərimə ilıq və narın qum dəyir. dəniz sahillərində olduğu kimi hamar və toz kimi narın qum. bəlkə dəniz qırağında... ya da səhradayam? amma səsim ki qulağımda eşidilir, elə bil məni dolabda kilidləyiblər. çömələrək oturduğum halda, yerin nazik örtüyünün altındakı qatın nəm olub-olmadığını öyrənməkdən ötrü barmaqlarımın ucu ilə yeri cızıram... cızılmır. sağ dizimə çöküb qumu sağ ovucuma yığmağa cəhd edirəm... yenə alınmır. əlimə qum hissəcikləri yapışır amma barmaqlarımı qumun içinə sala bilmirəm.
bu həqiqətən də yuxuya bənzəyir! amma həddindən artıq realdır! qumun içinə əlimi salmağa cəhd etdikcə barmaqlarım yerə var gücümlə dirənir amma nə qədər çalışsam da qumu ovucuma heç cür yığa bilmirəm.
səylərimin faydasız olduğunu görüb, arxamla qumun üstünə oturub nə etməli olduğumu düşünməyə çalışıram... qorxu və taqətsizlikdən nəfəsim getdikcə ağırlaşır və ürəyimin döyüntüsü daha da güclənir. mən harda olduğumu və mənimlə nə baş verdiyini bilmirəm! həmin oturaq halda, mənasına heç varmadan, sol əlimin ovucu ilə gözlərimi güclü sıxıram.. bu mütləq yuxudur! indi gözlərim mütləq nəsə görməlidir! gözlərimi açmamış artıq hər iki əlimlə üzümü və gözlərimi güclü ovmağa başlayıram. əllərimdə hələ də qalmış qum zərrələrini üz-gözümə möhkəm sürtdüyümü heç vecimə belə almıram və üz-gözümü güclücəsinə ovuram. əllərimi üzümdən çəkib gözlərimi açdığım halda yenə də qaranlıqdan başqa heçnə görməyəcəyimdən qorxduğuma görə dayanmaq istəmirəm. axı gözlərimi güclü ovsam, bəlkə gözlərim işıqlandı...
əllərimi gözlərimdən çəkib gözlərimi, üzümə yapışmış qum zərrəciklərinə görə, ehtiyatla açdığımda gözlərimə yenə də zülmətdən başqa heç nə görünmür!
ürəyimin döyüntüsünün gücündən sinəmi artıq ağrı bürüyür. bağrımın getdikcə yarıldığından nəfəs ala bilmirəm... səsimi məndən başqa heç kimin eşidə bilməyəcəyi təəsuratını unudub nələrsə inildəyirəm. bir an sonra artıq var gücümlə bağırdığımdan xəbərsizəm. bəlkə də bütün həyatım boyunca hərəkətlərim bu qədər idarəsiz olmayıb. bütün bunlar həqiqətənmi mənimlə baş verir!? axı bütün həyatım boyunca mənə bu qədər qorxulu olmayıb!
burda artıq nə qədər vaxt keçirdiyimi bilmirəm, deyəsən vaxtın sayını itirmişəm. ...yox, yalnız bir neçə dəqiqədir ki, bütün bunlar mənimlə baş verir... ya bəlkə... bəlkə doğrudan da vaxtın sayını itirmişəm və artıq saatlarla özümə gələ bilmirəm..? dayanmadan inilti və mənasız çığırtı səslərini artıq nə qədər çıxartdığımdan xəbərim yoxdur. gözlərimlə sankı nəsə görə biləcəyim kimi başımı duruxmuş halda sağa-sola çevirib, özüm buna fikir vermədən iki əlim və iki dizim üstə sürünməyə başlayıram.... hə, düz eləyirəm! bu cür qaranlıqda hərəkət etməyin ən yaxşı üsulu budur!
sürünməyə davam edirəm amma yolumun hara apardığından anlayışım belə yoxdur. heç hansı sürətlə süründüyümü belə təmiz ayırd edə bilmirəm. bütün bu həyəcandan ürəyim bulanmağa başlayır. biraz da keçəndən sonra artıq qaytarmağıma biraz qalır...
– bayaq yerdə nə axtarırdın?
donub hərəkətsiz qaldım. başımı heç yerə çevirmirəm, səs qulağımda eşidilmişdi. bəlkə mənə elə gəldi, bəlkə heç nə eşitməmişəm; sadəcə olaraq beynimdəki fikirlərdən biri üzə çıxıb mənə səs kimi eşidildi..? yox, bəlkə burda mənimlə birgə kimsə var ki, səsi, ikimiz bir qapalı dolabda olduğumuz kimi eşidildi. bəs o məni görürmü?
titrəyən səslə “n..ə? k..im.di..?” axır ki, soruşuram.
– qorxma, bu anda qorxuya heç bir ehtiyacın yoxdur.
– n..ə? ki..kimsən s..sən!? – daha bərk səslə – hardayam!?
– sənin üçün burada məkan yoxdur / məkan yoxdur burda. məndən də qorxmağa dəyməz. sən mənə de bayaq yerdə nə axtarırdın?
dörd ayaqlı vəziyyətdən ayağa durmaq istəyirəm amma yarıhərəkətdə arxama oturmuş oluram; fikrim eşitdiyim səsdədir. məni qorxu bürüyüb! eşitdikləminin mənasına varmağa çalışdığıma görə susub qalandan sonra, qəzəbli səslənməyə çalışsam da, içimi qorxu bürümüş halda:
– bilmirəm kimsən amma... sənə əlim çatan kimi səni bilirsən neyniyəcəyəm! ömründən küsəcəksən!!
axırıncı sözlərimi deyəndə səsimin titrəməsini gizlədə bilmirəm. cavab isə yubanmır:
– yerdə nə axtardığını başa düşmədim, amma nə isə... sən indi ömrünün nəsə edə biləcəyin mərhələsində deyilsən. məni də görə bilməzsən, indiki bu halında. o buna icazə verməyib.
– s..s..sən ümumiyyətlə nə danışırsan!? kim icazə verməyib!?
– o
sualı verdiyimə baxmayaraq, qorxulu filmlərdə gördüyüm səhnələrin qəhramanlarından biri olduğum barədə fikir ağlıma girməyə başlayır. sual verdiyimə baxmayaraq sakitlikdir və heç bir cavab gəlmir, amma cavabın səslənməməsi heç vecimə belə deyil. məni getdikcə fikir götürür.
...ay alla, saat neçə idi ordan çıxanda? hər şeyi duman içində xatırlayıram... yadımdadır ki, gec idi... leyla yanımda idi... bir də nəzrin oturdu bizim maşına. deyəsən restorandan çıxırdıq... bəs onlara n`olub..!?
bunlar yadıma düşəndə ürəyim, qəflətən, yeni həyəcanla döyünməyə başladı! bəs onlar hardadır!? bəlkə mənimlədirlər, mən isə onları görmürəm..? yox, dayan... deyəsən... deyəsən nəzrini düşürtdük... hə, nəzrini düşürtmüşdük, yadımdadır. eşşək kimi sürürdüm! özü də sifət elədi mənə, maşından düşəndə. nəsə yersiz sözlər demişdim, deyəsən... yadımda deyil, içkili idim. amma bunun indi heç bir əhəmiyyəti yoxdur. leylaya nə olub!! ay alla, yadıma sala bilmirəm..!
evə gedirdik... başqa hara gedəcəkdik ki!? o da, deyəsən, nədənsə hirslənmişdi... üzümə heç baxmırdı, mənim əllərimi də özündən rədd eləyirdi. dəyqəbaşı deyirdi “yola bax”. ona tərəf neyçünsə əyilmişdim. heç yola da baxmırdım, fikrim ancaq onda idi. zəif əllərilə məni vururdu... “yola bax!” ən son, yalnız qışqırtısı yadımdadır...
bundan sonra heç... heç nə xatırlaya bilmirəm. elə bil beynimin bütün yaddaşını siliblər, məni də bura gətirib otuzdurublar... ayaqüstə qoyublar.
ağlıma ilk öncə girən fikri özümdən qovuram. kim idisə, mənimlə danışan, başqa kiminsə ona icazə vermədiyini söylədi. demək bunun da böyüyü var. axı mən kimə lazımam!? milyoner deyiləm, pul-zad oğurlamamışam. xatırladığım qədər, güclü və varlı heç kimə qarşı getməmişəm. hansı dəlinin ağlına məni oğurlamaq fikri gələ bilər!? kimə lazımam axı!?
beynimdə özüm özümlə danışdıqca ağlımda artıq bütün variantları gözdən keçirməyə başlayıram. deməli mənə nəsə veriblər, bir dərmandan-zaddan, uydurublar. oyanana yaxın o halımda, hələ də ağlım başımda olmayanda gəzməyə başlamışam və dərmanın təsiri keçəndə artıq ayaqüstə idim. bəs məni niyə heç yerə bağlamayıblar..? bəlkə də bağlayıblar, sadəcə olaraq ağlım hələ başıma tam gəlməyib və hələ dərk etmirəm. bunu fikirləşən kimi əllərimə və ayaqlarıma tez əl gəzdirirəm. yox, heç nə yoxdur. nə əcəb!?
bəlkə ölmüşəm, o biri dünyadayam..!? yox, bu çox real görükür. bəlkə də həmin sözlər öz təsəvvürümün nəticəsi idi ...amma lap elə olsa da, mən sağam! o biri dünyada olsa idim, qulağıma bu cür sözlər gəlməzdi... yəqin ki...
bu düşüncələri beynimdə artıq neçə dəqiqə... ya da neçə saat çevirdiyimi də bilmirəm. arxam üstə oturub dizlərimi bükmüşəm, qollarımı da dizlərimin üstünə qoyub sağ əlimlə üzümü örtmüşəm. ürəyimin döyüntüsü də bir qədər yavaşlayıb. bayaqkı səs artıq çox uzaq və qeyri-həqiqi görükür. amma yenə də, bütün düşüncələrimi kənara atıb, sualımı təmkinli halda təkrar səsləndirirəm:
– kimsən..? kim idi mənimlə danışan?
– mən
ani cavabdan diksindim – səs yenə də qulağımda eşidilir, sankı mənimlə danışanı mənimlə bir dar dolabda kilidləyiblər. amma, yenə təmkinli səslə:
– kimsən sən? nə istəyirsən məndən? ...hardayam?
– çox şey istəmirəm, sadəcə olaraq səninlə söhbət etmək istədim. harda olduğunu isə sən onsuz da başa düşməyəcəksən.
– (qısa pauzadan sonra) necə yəni!? sən kimsən?
– mənim kim olduğumu da başa düşmək ağır gələcək.
bu söhbət məni artıq boğaza yığmağa başladı.
– bitir bu boş söhbəti, denən hardayam və kimsən!
– bu halın sənin üçün çox da gözlənilməz olmamalıdır, yaxşı fikirləş.
danışanın nə dediyini başa düşmürdüm, ya da başa düşmək istəmirdim.
– ay kişi, mən nə bilim, sən nə danışırsan!
axırıncı sözü bərk və əsəbi şəkildə dedim. özümü itirmişəm, nə düşünəcəyimi bilmirəm.
yenə sakitlikdir, cavab gəlmir. bu danışanın məndən nə istədiyini hələ də başa düşməmişəm, ümumiyyətlə nəsə istəyib-istəmədiyini bilmirəm. bəlkə doğrudan da dəlidir. məni huşsuz hala gətirib oğurlayıbsa, bəlkə ruhi xəstəliyi var. mənə qorxmamağımı dedi, bəlkə yalan demir, bəlkə doğrudan da mənə qarşı heç bir təhlükə yoxdur.
sakitlikdə oturmaqla artıq xeyli müddət keçdi, bilmirəm nə qədər, amma keçdi. mənimlə yenə də danışan yoxdur. fikirlərimi yenidən toplamağa çalışdıqdan bir qədər sonra:
– ...bayaq dedin ki, qorxuya ehtiyacım yoxdur. nə mənada?
cavabı yenə də dərhal alıram ...bu məni artıq təəccübləndirmir.
– qorxu səni bu vəziyyətə düşməkdən xilas edə bilərdi, halbuki indi qarşımdasan. qorxdun, ya qorxmadın – indi səndən asılı olan heçnə yoxdur.
nəyəsə görə məhz bu sözlər mənə çox qorxulu gəldi. mən özümü təhlükəli insanın əlində hiss edirəm ...amma hardayam? qəflətən leylanı xatırladığım son an yadıma düşdü.
...bu həqiqət ola bilməz, mən dəli bir insanın əlinə bu çarəsiz halımda düşə bilmərəm! bu zarafatdır... kimsə mənim başımı aldadır.
– (kinayəli səslənməyə çalışaraq) sənə n’olub? vicdanımsan?
güldü amma cavab vermədi. mən davam edirəm:
– səni kim göndərib?
– hara?
bu sözü eşidən kimi başımı aşağı salıb, qaranlıqda olsam da açıq saxladığım gözlərimi yumub çarəsiz ah çəkdim. özünü qəsdənmi infantil olaraq göstərir..!? çarəsiz ahlarla davam etməyə çalışıram:
- ay kişi... denən mənə, nə istəyirsən məndən!? niyə bura gətirib salmısan məni? axı mən sənə neynəmişəm?
– özümü daha ətraflı təqdim edim: həyatın boyunca sənin başının üstündə olmuş kəslərdənəm.
valideynlərimdən və bəzi yaxın qohumlarımdan savayı mənim ağlıma belə bir insan gəlmir. bu nə axmaq sözdür!? o özünü kim zənn eləyir!? amma qəzəbimi açıq şəkildə göstərməkdən çəkinməliyəm, çünki nə istədiyini hələ də bilmirəm.
gülümsəməyə bu anda çətin olsa da, deyilən sözlərə kinayəli münasibətimi göstərmək üçün gülümsəməyə çalışıram (qaranlıqda bəlkə də kimsə məni görəcəkdi).
– anam-atamdan başqa heç kim başımın üstündə olmayıb.. həyatım boyunca. bəlkə bir mələksən, mənim başımın üstündə olmusan!?
– nəyə görə inanmırsan ki?
artıq qəzəbimi idarə edə bilmirəm.
– çünki bu kiminsə axmaq zarafatıdır! və bu “kimsə” öz zarafatına görə böyük peşmançılıq çəkəcək...
– inanmaq və ya inanmamaq – haqqındır.
– (iki saniyəli pauzadan sonra) başqa nə haqqım var? çıxıb getmək istəyirəm burdan.
– hara getmək?
– evimə! nə bilim... istədiyim yerə! sənin kim olduğunu bilmirəm amma söz verirəm ki, öyrənməyə çalışmayacağam. məni burax, səndə işim olmayacaq.
– bu mənim ixtiyarımda deyil. mən sadəcə olaraq imkandan istifadə edib səninlə söhbət açdım.
– (buraya qədər səsimi nisbətən təmkinli etməyə çalışırdımsa, bu anda artıq dözməyib var gücümlə qışqırıram) bəs kimin ixtiyarındadır!?!?
– onun.
ağlıma gələn yeganə fikir – bildiyim bütün söz ehtiyatımla mənimlə danışanın varını-yoxunu təsvir etməkdir. amma etməməyimə bircə səbəb var – qorxuram. onun kim olduğunu və mənə nə edəcəyini bilmirəm. onun dediklərinin həqiqət olma ehtimalı hərdən ağlıma girir amma adekvatlığım bu fikrə ağlımda məskən salmağa imkan vermir. mən özümü ələ almalıyam. ruhi xəstədirsə, onunla bildiyi dildə danışmalıyam. əgər məni həqiqətən tanıdığına inanmağı xoşlayırsa, onunla istədiyi kimi danışacağam.
– indi deyirsən ki, məni əla tanıyırsan?
– inandın?
– dedin ki, həyatım boyunca başımın üstündə olmusan? demək, həyatımdan agahsan?
– inandınmı?
– sübut elə. *
xəlifə
153. Məni tanıdığın, haqqımda ondan-bundan eşitdiyin, yazdıqlarımı bildiyin halda mən yenə də danışıb özümü ifadə edirdim. indi sıra səndədir. Haqqında ondan-bundan eşitmişəm, göndərdiyin yazılardan da xəbərim var, amma sən də mənim kimi yenə də danış.
Səni bir də öz dilindən eşidim, bilim, tanıyım.
109.ədalətini göstər.
yaxşı insan olduğun müddətcə, heç kəsə pislik etmirsənsə onun qarşısında rahat ola bilərsən. əgər tanrı varsa və ədalətlidirsə sən heç ona sitayiş etməsəndə səni mükafatlandırar. yox nə var nə var ona sitayiş etmədiyinə görə səni cəhənnəm deyilən yerə atacaqsa sikdir et, qoy atsın. deməli cənnətdə dünya kimi ədalətsizdir.
yox əgər yoxdursa tanrı heç olmasa arxanca yaxşı adam idi deyəcəklər.
zarafat bir yana, men olsam deyerim ki
- başa düşürem seni ecahanlıxdan bilmemisen neyleyesen, insanları yaradıb prob eliyirsen ki
göresen men diyeni eliyecekler. sonra da bir neferi gönderirsen, o da diyir ki
eslinde allah sizin ne edeceyinizi bilir. yaman mezelenifsen öz aramızdı. ancaq men söhbeti evvelden tuttum
yola verdim. bu arada, cennete ha terefden gedirik?
146. tutaq ki hər şeyi yoxdan yaratmısan, heç yaratdığın kainatın dəqiq ölçüsünü bilməyən bir varlıqdan istədiyin pərəstişi almayanda niyə onları od alovla cəzalandırırsan?
97. başlığa baxılırsa, yəqin ki, bir ateist tanrıyla qarşılaşmaz.çünki insan nəyə inanırsa onu yaşayır.əgər bir u dönüşü olarsa və belə bir hal mümkünləşərsə ki, burda bir çox fərziyyələr nəzərə alınaraq:
sonunda haqqın yolun tapdın mesajı verilə bilər(burda tanrıya kiçik bir göz vurması da atıla bilər, səndə bizdənsən kəliməsini işarə ilə demək adına)
119. - nəvən qoyun sikir
- ayə o ishaqın oğludu.məənki isadı
- heyləmi?
- ə torpağını siksinlər elə sənin , de görüm nejə oldu kənd yerindən ateist çıxdı
124. onun anlamadığı dildə etiraz etmək olar. necə ki, biz ərəbcədən bir şey anlamadığımız kitabdan məsuluq, onunla da elf dilində danışıb orta yol tapmaq olar.
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
)