əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+21 əjdaha
37. Artığ yaşının əvvəlində 1 in yox 2 nin olduğu rəqəmlərdəsən, Nə əvvəlki kimi online oyunlar nə də küçədə veyillənmək zövq vermir artıq, arzulamadığın bir ixtisasda poxdan bir universiteti bitirmisən və ya bitirməyə çalışırsan, uzun müddətdi sevgi ilə bağlı münasibətlərin bərbaddı, dostlarınla isə həm vaxt ayırabilmədiyin həmdə sıxlıqla sənə səmimiyyətsiz gəldikləri üçün çoxda vaxt keçirməyə can atmırsan. ailəvi münasibətlərin isə ümumiyyətlə yerlərdədi. xaricə çıxış üçün düşündüyün yolların hamsının tupikdə olduğunu və bunun üçün mübarizə aparacaq gücünün və həvəsinin olmadığının fərqindəsən. Hərgün istəmədiyin çox güman arzuladığından əlaqəsiz bir işin üçün tezdən oyanıb saatlarca propkada yol gedirsən və bütün günü yorulduqdan sonra axşam evə gəlirsən. Yeməyə nələrsə düzəltməyə halın olmadığından aclığını keçirmək üçün zövq almadığın şeyləri ağzına tıxıştırırsan, ya da pulunun yettiyi spirtli içkiylə çərəzi yeyərək keçişdirirsən. saatın əqrəbləri daha tez keçsin deyə tiktok və ya ig reelsdə səndə heçbirşey hissettirməyən qısa videoları izlərkən beynini öldürürsən, Həmin vaxtı da telefondan gələn səsə görə bildirişlər hissəsini açırsan, endirimlərə görə yüklədiyin lakin heçnə almağa pulunun olmadığı trendyol bildirişlərini scroll edib görürsən mislidən 1 bildiriş, qol! taym 0.5 alt yazdığın oyun, 6 oyun yazıb 1 manat attığın kuponun ilk oyundan yandığını görüb keçirsən yatağa uzanmağa, səhər vaxtında qalxmaq üçün alarmı quranda ekrana "5 saat 13 dakika içinde çalacaktır" yazısı çıxır. Yenə doyunca yatabilməcəyin ağlına gəlir, bir ehtimal bazar günü doyunca yataram əşi deyib gözlərini qapadırsan. əslində həftənin əvvəlində ən azından bazar günü çıxıb biryerlərdə sosiallaşaram deyə düşünürdün və həyət bu gecə üçündə yekunlaşır sənin üçün...
(baxma: azərbaycan gəncinin bir günü)
+18 əjdaha
1. xatırlamayan adam*
van den budenmayer
insan sifətlərini xatırlamamaq kimi problemim var. tibb buna, ona öyrəşməyim üçün, tələffüzdə ilişdiyim adlar qoyub. mənim latın diliylə problemim yoxdur, üzləri, adları, insanları xatırlamıram sadəcə. çirkinəm, o qədər çirkinəm ki güzgü fobiyam var. saçlarım tökülür, fərq edilməyən sifətim, yeyilmiş dırnaqlarım var. bunun səbəbi genetikdir. ya da deyil. sadəcə genetik olduğunu deyərək, özümdən utanmamağı öyrədirlər. çirkinliyimi anama borcluyam. tanrı onu yaradanda qadınlara qarşı düşmən olmalıydı. yoxsa bu qədəri mümkün deyil. anamı asanlıqla günahlandırıram...
insan sifətlərini xatırlamıram. buna görə çox insan itirmişəm. öz üzünə dəyər verməyən başqalarının üzünü unutmaqda mahirləşir. zamanla. insan yaşadıqlarını axtarır başqalarında. yaşamadıqlarımızı yaşamamışıq, o qədər. sonra adları unuduram. bunu görə də insanları rənglərə, səslərə bölürəm. qalın səsli qadın, mavi rəngli kişi və sairə.
amma qırmızı qadını unuda bilmirəm. adı olmadığına görə, o qırmızıdır. onu bugün xəstəxananın çıxışında siqaret çəkərkən fərq etdim. siqareti iki barmağının arasına sıxışdırıb, primitiv dekabr soyuğunda titrəyirdi. bəlkə də xərçəng xəstəliyini otuz dəqiqə sonra öyrənib, altı aylıq həyatında mübarizə aparmağı öyrənəcək. bəlkə də həkimdir, ya da tibb bacısı. amma mən onu xəstəliyinin ağrısıyla təsəvvür etdim. məni fərq etməmişdi. yerdə dayanan daşları təpikləyərək siqaretin tükənməsini gözləyirdi. yaxınlaşdım. daha əvvəl anamdan başqa heç bir qadına yaxınlaşmamışdım. seks həyatım yox idi. bir dəfə fahişə yanında olmuşam. koridorda ayaqlarında partlamış damarlara baxıb, boşalmışdım. pulumun yarısını almışdı amma. hər nə isə. yaxınlaşdım.
daha əvvəl qağayı səsli qadına aşiq olmuşdum. onun rəngi boz idi. soyuq və ruhsuz. adı, üzü, yaşı yadımda deyil. ona da yaxınlaşmışdım. qağayı səsli qadının sifətini aşiq olduqdan iyirmi saniyə sonra unutmuşdum. qırmızını isə unuda bilmirdim. hətta indi belə, bütün hər şey bitdikdən sonra hələ də yadımdadır. ona sadəcə qadınların əllərindən daha ağırlıqlı olaraq üşüdüklərini dedim, gülümsədi. belə lazımsız məlumatlar qadınlara təsir edir. amma heç nəyi bərpa etmir. qırmızı təşəkkür edərək içəri keçdi. xəstəliyini öyrənməyə. mən isə onu unutmadığıma görə xatırlayıram. nə vaxtsa qarşılaşsaq, bütün bunları ona etiraf edəcəm.
+23 əjdaha
12. avtobusa yeni minmişdilər. və hələ bir kəlmə belə kəsməmişdilər. nə də olsa yeni tanış olmuşdular. bu a(kişi) üçün təbii bir şey idi. a indiyə qədər gördüyü ən gözəl qadınla tanış olmuşdu. bu a-nı ilk görüşdə eşqə tamamilə inandırmışdı. sonsuza qədər onunla birlikdə olacağını indidən xəyal edirdi avtobusun arxa oturacağında onunla yan-yana oturarkən. heç bir zaman onları heç bir şeyin ayıra bilməyəcəyini, xoşbəxt eşq həyatları olacağını artıq bir neçə dəfə düşünmüşdü belə. bunları düşünərkən onun kefini qaçıran bir düşüncənin olduğunu fikirləşdi: ölüm. indidən onları ayıra biləcək tək şeyin ölüm olduğunu fərqinə varıb , mengüsu, həyat ağacı və son olaraq da ruhlarının cənnətdə sonsuza qədər birlikdə olacağını düşünərək uşaq kimi özünü təsəlli edirdi. qızın da ona qarşı boş olmaması, bir şeylərin olduğunu hiss etməsi onu daha da belə düşünməyə məcbur edirdi. qızın qara gözləri onu təsir edən ilk şey olmuşdu. avtobus dayanacağında tanış olmuşdular. indi düşündüyündə a-ya qeyri-mümkün kimi gəlirdi tanış olmaları. amma avtobusun gec gəlməsinin köməyi rədd edilə bilməzdi. sıxıldıqlarından bir az danışmışdılar və özlərini birlikdə bir yerlərə getmək üçün avtobusda tapmışdılar. a avtobusa mindiklərindən sonra söhbəti başlatmanın öz üzərini düşdüyünü düşündü amma nə deyəcəyini bilmirdi. və birdən gözlərini onun qara gözlərindən qaçıraraq çölə baxarmış kimi etdi və "nə edək?" deyə soruşdu. o da "əgər sənə uyğunsa bir az gəzək, sonra nə edəcəyimizə baxarıq" dedi. bunu çox uyğun bilən a dərhal "çox gözəl" deyərək qəbul etdi.
avtobusdan təsadüfi bir yerdə(bunu özləri istəmişdi) endilər və bir az gəzdilər. a-nın indiyə qədər yaşadığı ən gözəl gün idi. heç bitməməsini istəyirdi. amma hava da qaralmışdı. o a-ya: "bir şeylər alıb mənim evə gedək bir şeylər yeyərik, olarmı?" - deyə soruşdu. a-da çox həvəsli görsənməməkçün biraz gözlədi - guya fikirləşdi, sonra da onunla razılaşdı.. və taksiyə minib onun evinin olduğu binanın qarşısında dayandılar. birlikdə yuxarını çıxdılar. yeməkləri hazırladılar. a bu günün heç unudulmamasını istəyirdi. bunun içində o an üçün bir az lazımsız olsa da şərab və bir çiçək almaq istəyirdi. bunun bir az gecəyə romantiklik qatacağını bilirdi. onun içində ona "bir azdan gəlirəm" deyib nə üçün aşağı endiyini söyləməyib sürpriz edəcəyini düşündü. çox ağıllı fikir idi. və binadan çölə çıxdı yüksək və sıx binaların arasında gecə olmuşkən, yaxşı bir şərab və çiçək tapmaq çətin olacaqdı amma dəyərdi. və axtarışa başladı.
ətrafdakı bütün küçələri gəzmişdi və artıq onun evinin olduğu binada gözdən itmişdi. evdən çıxmasından artıq 20 dəqiqə keçmişdi. kaş ki "nə üçün çıxdığımı söyləsəydim, indi narahat olar" deyə peşmanlığını dilə gətirirdi. yeni tanış olduqlarından nömrəsini də götürməmişdi. "bir iki küçəyə də baxım olmasa artıq nə eliyim qayıdaram , elə yemək yeyərik" deyə düşündü. bir iki küçə 6 küçə kənara aparmışdı a-nı. heç olmasa gül almışdı, amma şərab tapa bilmədiyindən bir azda gəzmişdi. artıq gec olurdu və şərab almadan geri dönmə qərarı aldı. və sonsuza qədər birlikdə olacağı gözəl qadınla, indiyə qədər keçirəcəyi ən gözəl gecəni düşündüyündə ürəyi tez-tez atmağa başlayırdı. onsuz da bu gün bütün günü sürətli atmışdı. indi getmək vaxtı idi. və ətrafına baxdı onun evinin olduğu binanı görə bilmədi amma gələrkən bir hiyləgərlik edib gəldiyi küçələri əzbərləmişdi. özündən əmin şəkildə üç küçə keçdi və bəli bina görünürdü. bəli beş küçə qalmışdı. o küçələri də onu düşünərək keçdi, binanın qarşısına gəldi. sonunda gəlmişdi. gözlərini yumdu,onu düşündü və başını qaldırıb binaya baxdığında gözlərinə inana bilmədi. bu o bina deyildi. onun yaşadığı yer deyildi. ürəyi bu dəfə başqa bir şey üçün tez-tez atmağa başladı . həyəcanlandı. alınından tərlər axırdı. ətrafına tez göz gəzdirdi amma onun yaşadığı yerlə əlaqədar heç bir işarə yox idi. yolu itirmişdi. sonra o küçədən o küçəyə qaçmağa başladı. dayanmadan qaçırdı. artıq ağlamaq istəyirdi. sonsuza qədər birlikdə olacağı, ölümün belə onu ayıra bilməyəcəyi o qadını tapmaq üçün. qaçaraq bir də düşünürdü "bu lazım idi, şərab və çiçək?!". artıq nə edəcəyini bilmirdi.
a küçələrdə onu ümidsizcə axtararkən, tanış olduğu qadın isə evdə masanın başında oturub bir saatdır a-nı gözləyirdi. və artıq özünün fırladıldığından əmin halda əyləşdiyi kreslodan ayağa qalxdı. əsəblə qarışıq kədər onun bütün mənliyini bürümüşdü. və bir şey yeməy istəyirdi. hazırladığı masaya -yeməklərə, stəkanlara - hər şeyə baxdı . bir şey çatmırdı. gedib soyuducudan dünən aldığı şərabıda masaya qoydu və yeməyini ləzzətlə yedi. və a-nın düşündüyü ölümün belə ayıra bilməyəcəyi bu yeni aşiqləri, lazımsız bir istək ilk saatlarında ayırmışdı.
not:bu tarkovskinin dialoqlarından birində ssenari haqqında danışırarkən dediyi cümlə əsasında yazılıb.
+14 əjdaha
2. şaxta ata*
van den budenmayer
atam kök və ali savadsız olduğuna görə, əlindən kişiliyi təmsil edən heç nə gəlmədiyinə görə şaxta babalıq edirdi. anam standart qadınlar kimi evdar qadın, qardaşım isə anadan gəlmə əqli çatışmamazlıqla vuruşurdu. dört nəfərlik minimalist ailədə yaşayırdıq və mağazalara borclarımız, damcılayan daxmamız və biraz ümidimiz var idi. atamın şaxta babalığı seçməsi kilosuna görə idi. bəlkə də 57 illik həyatında allaha minnətdar olduğu tək şey kilolu olub şaxta babalıq etməsi idi.
atam on bir ay bankların qapısında, bir ay isə pul qazanmaq dərdi ilə tanımadıqların qapılarını döyürdü. banklardan daha çox borc istəmək, digərlərindən pul qazanmaq üçün. mən ağlım kəsəndən atamın yeni ili bizimlə keçirdiyini xatırlamıram. qardaşım məndən daha şanslıdır. o anadan gəlmə atamı və yeni ili tanımır. biz məcbur yeni illərdə saat səkkizdə yatağa giridik. ağır idi, amma barışmışdıq özümüzlə. ən çətini insanın çarəsizlikdən özü ilə barışmasıdı.
atamın keçən illərə nisbətən oyuncaq almağa pulu çatırdı, amma bu il o da yox idi və o mənim oyuncaqlarımı götürərək, evlərə getdi. oyuncaqlarımın hamısı qırıq idi və onlar mənim məsumiyətim sayılırdı. atam otağıma girəndə özümü yuxuya vurdum, dilini dişləyərək onları, oyuncaqlarımı yığdı. sonra qapının səsini eşitdim. yuxum yox idi, amma yatmalıydım...
+9 əjdaha
25. xoşbəxt ailə.
həyatın ən xoşbəxt adamı tanrıdan qız payın alır.
17il böyüdür gecəsinin gündüzünə qatır oxudur.
qızı 601 bal toplayıb ailəsinin sevincı olur.
atası qarşılığında qıza uzun zamandır istədiyi burun əməlliyatına icazə verir və həkimə yollanırlar.
növbəti həkim səriştəsizliyi, novbəti olüm.
bədbəxt ailə.
+8 əjdaha
4. hamburq nostalgiyası.*
van den budenmayer
qırx səkkizlə*
köhnə sevgilim
hamburqda yaşadığımız evi fikirləşirəm. qırx səkkiz o vaxt jurnalist olmaq, mən isə aktyorluq üçün çalışırdım. ikimiz də aid olmadığımız ölkədə yaşayırdıq. sevişməkdən yorulduğumuz vaxtlar olurdu, o vaxtları çılğınlıqlara ayırmışdıq. məsələn qırx səkkiz*
köhnə sevgilim
bir neçə saatlıq nazi olurdu. sevişmə əsnasında mənə nazi estetikasından danışırdı, hitlerin şəkilini sifətimə yapışdırıb elə sevişirdik. qırx səkkiz hər dəfə orqazma çatırdı. mən boş qalan vaxtlarımızda təcavüzü başa düşməyə çalışırdım, alınmırdı. hamısının axırı seksə aparırdı. skinheadlərə qoşulmuşduq o vaxtlar. saçımı - 8 illik saçlarımı - bir neçə saatlıq çılğınlıq üçün kəsdirmişdim. qırx səkkiz küçənin ortasında sensura geri gəlməlidir deyə bağırırdı. sarışın almanlar ona gülürdülər, o almanları ciddi insanlar hesab etmirdi. senzura onun jurnalistikası üçün tanrı idi. qırx səkkiz*
köhnə sevgilim
özünə qadağalar qoyaraq onları aşmaqla məşğul idi. bütün dildoların yığışdırılmasını, və bir gün penislərini kəsərək onların göt deşiklərinə soxan qadının xəbərini hazırlamağı istəyirdi. mənə isə rejissorlarla -qadın- cinsi əlaqəyə girib girməyəcəyimi soruşurdu, mən yox deyirdim. aramızda keçən sadizmlə bağlı detalları açıqlamayacam. etik deyil.
qırx səkkiz məni met*
metamfetamin
sonrası niyə ereksiya yaşamadığımı soruşurdu. məni o halda hipnoz halına gətirmək üçün çalışırdı, normal kimi yaşayan digər bütün insanlar ona anormal damğası yapışdırardılar. elə mənə də. amma bizim yaşamaq üçün çılğınlığa ehtiyacımız var idi. normal və yaxşı insanlar deyildik. olmayanda olmur. simple. bunları iki il davam etdirdik, sonra yorulmuşduq və ayrıldıq. onu halusinasiya halında görməyə başladım. ayrıldıq çünkü o yorulmuşdu və özünü asdı. belə qadının klassik intihar metodu ilə ölümünü özümə bağışlamıram. boşanmış kişinin məhkəməni tərk edişi kimi ayrıldım o evdən. meyidi iki ay sonra tapıldı. bəzən nostalgiya yaşayıram, bütün o yaşananlar üçün darıxıram. uşaqlaşıram. əlimdə olmur. onun üçün tanrıya dua edirəm. və yaradıcı intihar metodu kəşf edən kimi özümü öldürəcəm.
+10 əjdaha
11. qısa hekayə deməzdim amma nəysə...
...əslində heç qalxmaq istəməzdim o masadan.ayağa durmağa taqətim olmayana,ya da masadan yıxılana qədər.amma, lənət olsun ki,hələ cibimdəki pulun bir şüşəyə yetməyəcəyini hesablaya biləcək qədər ayıq idim...
+6 əjdaha
16. oyandım.siqareti buraxan gündən daha çox yuxu görməyə başlamışam.özüdə hd keyfiyyətli görüntülər.
bu gün 32 yaşım tamam olur.hə,dünən bunu qeyd eliyirdiy yaxın ətrafla yada yaxından kənar ətrafda olan tanışlarla.bilirəm ki,yataqdan qalxmasam hələdə ara bir özünü göstərən hd yuxularımın flashlarına özümü buraxacıyam.yataqdan çıxıb ətrafa baxdım.stolun üstündə qalmış qablar,içki,yemeklər ilk dəfə özüm bişirdiyim cappaletti.yemək bişirməyi çox sevirəm.həmin gün yemeyi masaya gətirib,tez tez təkrarlayıb əzbərlədiyim italyan sayağı cappaletti demeyimlə hər kəsin ağzı açıq qalmışdı.yemək ilk əvvəl gözlərlə yeyilməlidi , bax bunun şahidi oldum.məni maraqlandıran bu yemekdən onların xəbərinin olamaması idi,ilk dəqiqədə hesabı açdım.keyfim yerindədi.artıq saatlar ilərlədikcə sıxılmağa başlıyırdım.f. adlı xanımla söhbət vaxtı (çox tez-tez danışır,eyni tərzdə təkrar-təkrar gülür) bunu hiss elədim,saata çox baxırdım və qadında bunu anladı..4-5 saatdan sonar yenə tək qalacağımı və həmişəki kimi üzü duvara yerdə oturacağımı xatırlamaq,böyük motivasiya oldu mənə.(amma insana öyrədilən motivasialar sevgi,birlik,güc birlikdədi,pul qazanmağa əzmli ol,qırmızı kablok,qırmızı dodaqlar və ilaxır).dünəni belə yola verib hərkəs öz yoluna dağılışdıqdan sonra yatdım.siqaretsizlik tez yuxu gətirir bunu da öyrəndim.əslində nikotin sinir sistemini oyaq tutduğu üçün siqaret çəkən şəxsdə yuxu problemi yaradır. nəisə.
saat hələ 7:15 di.ətrafı səliqəyə salmağa həvəs üçün iki dəfə 10 gim vurdum,amma qalsın təmizlik sonraya.pəncərəni açıb dərin bir neçə dəfə nəfəs alıb buraxıram.bir neçə təkrar.nəfəslə birlikdə oksigenin ağciyərlərə ordan qana ,qandan bütün bədənə yayılıb dolanmağını hiss eləmək ayrı bir zövqdü(kayfdı).nəfəs çox önəmlidi,hətta ən önəmlisi.çünkü bütün ölümlərin əslində səbəbi oksigensiz qalmaqdı.yəni nəfəssiz.sufilər buna baraka deyirlər.fikirləşirəm ki,hər şeyin pula çevrilə bilindiyi bu günkü dünyada nəfəs satan bariqalar olsa çox pullar qazanılar.vəhşi kimi siqaret,ot əvvəl solunum sistemini korlayan nə varsa istifadə edən birilərinə deyirsənki ,qulaq as brat əlimdə təzə bir psikoaktiv, psychedelic hər nəisə var,satıram.amma şərtim var.3 gün 72 saat mənim sənə dediyim proqramla yaşayacaqsan.bütün sənə aid olan vərdişləri bu müddət ərzində unutmalısan. bunlara əməl eləsən bu saykodelik halı yaşayacaqsan,yox əgər bacarmasan danışdığımız pulun 2 qatını ödəməlisən.əli əsə-əsə pulu uzadır dopamin dilənçiləri.bəlkə gülməli və ya despotcasına səslənə bilər amma pis fikir deyil.sufi, bariqa demişkən.yadıma rumi düşdü.adamın bir adıda xamuş du amma hər kəsdən çox danışıb.təbii ki,səbəbləri var. ona söz ola bilməz.bu gün yaşasaydı peyote kaktusu və ya hint kənəviri yetişdirirdi (kim mənə dedi ki,yetişdirməyib?).bizim müqəddəs torpaqlarda buna görə tutulsaydı (hdə) təriqətinə inisiasiya olan polislərimiz onun ney'indən eroin belə tapmış olardılar.son xəbərlər kubinkada cəlaləddin adında xamuş ləqəbiylə tanınan,məşhur narko baron həbs olunub.əldə edilən bütün narkotik maddələr (hdə) mələkləri tərəfindən yandırılıb yox edildi.indi keçək məbədin qurucusu təriqət ustasının şanlı həyatına nəzər salıb yad etməyə.
saat 8:45 pəncərəmin altında qonşular adətləri üzrə səhəri stress yüksəltməklə açırlar.həyət evində 4 bacı 1 qardaş birlikdə yaşayırlar.deməli bu 4 bacılar (aralarında yaş fərqi çox deyil) 36 yaşlarına kimi məhləmizdə göstərib,kənar məhlələrdə cash daydaylara veriblər.indi yaşlandıqca bütün məhləyə verirlər, həm ət həmdə faizə pul.hər sübh tezdən əvvəl qışqırıqlarla stresi yaradıb daha sonra səs küylə əlbəyaxa dava dəvamıyla son həddə yüksəldir,günortadan sonra boşalıb orqazm olurlar.
+6 əjdaha
17. və mən hələdə yaşiyiram...
+7 əjdaha
18. eyni yerdə qaldıqca, nəsnələr və insanlar korlanır ,çürüyür və də leş kimi iy verməyə başlayırlar.
əşyalarım hazırdı.heç bir yerə tələsməsəmdə burdan tez bir zamanda çıxmaq istəyirdim.bir sözlər demək istədiyini hiss edib,özümü nəyləsə məşğul olurmuş kimi aparsamda diqqətimin onda olduğunu bildirdim.hazırlaşan vaxt,son dəfə gramafonda musiqi dinləmək yaxşı olar deyə qoşmuşdum.danışmağa başlaması musiqiylə ahəng içində oldu.bu diqqətimi dahada artırdı.bəlkədə son dəfə olduğuna görə özümü buna məcbur edirdim,bilmirəm.hər halda 5 aya yaxın bir zaman idi ki,mən bu qadının evində kirayə yaşayırdım.köhnə məhlələrdən birinin bilinməz bir küncündə yerləşən kiçik bir həyət evində ayırdığı 1 otağı görüb bəyənmişdim.əslən yahudi olan bu xanıma mülk atasından qalıb.hekayəsinə görə, atası 2 –ci dünya müharibəsi vaxtı bəxti gətirənlərdən olub.sonra adının şoşana olduğunu və həyat yoldaşının onun uşağa qaldığını öyrəndikdən sonar aradan çıxmağından danışdı.sonradan yoldaşının amerıkada evil olduğunu öyrənib.cəmi 21 yaşında uşağ dünyaya gətirib,tək başına böyütməyə çalışıbmış.söhbət söhbəti çəkdikcə birlikdə keçirdiyimiz saatlar artırdı.sonrakı günlərdə məndən onu şoşana yox aguna çağırmağımı xahiş etdi.ibranicədə agunanın “zəncirlənmiş qadın”mənasında olmasıyla açıqladı.belə səslənməyimi istəməsinin səbəbini daha sonralar anlamağa başladım.günlər keçdikcə diqqətimi çəkmək üçün dahada maraqlı mövzular açıb,söhbətlər edirdi.atalarının hasidik yahudilərindən olmasını bildirib,kabbaladan bir çox şeyləri mənə açıqlayıb öyrətdi.o, gılgamış dastanının aleqorik mənalarından,mənsə ona bakkhusun meşələrdə qadınları necə vəcdə gətirməyindən danışırdım.söhbətlərimiz hər gecə musiqi sədaları altında dindən fəlsəfəyə,metafizikadan ədəbiyyata axıb sonlanırdı.misal, tolstoyun anna karenina obrazını əslində puşkinin qızından təsirlənib yaratdığını öyrəndim.dediyinə görə tolstoy bir baloda həmin bu qızın gözəlliyinə o qədər heyran olub ki,onu ölümsüzləşdirməyə qərar verib.təbii ki,cazibəsi tək bunlarla bitmir.zəka dolu,heyran buraxan baxışlar və yahudi qadınlarına xas süt kimi dəriyə sahib bir bədən.əsl bir qadında var olması olan hər bir özəlliyi var.bir ömür boyu qala bilərdim onunla burda,yaşaya bilərdik.sadəcə ikimizdədə qurtula bilmədiyimiz xəstəlik var.məndə yalnızlıq,onda isə bu xüsusiyyətinə görə a.s.odintsovaya çox bənzətdiyim bir bilinməzlik.
artıq bu gün 13 yaşı olan oğluna keçənlərdə 2 kitab hədiyyə etdim. salingerin çavdar tarlasıyla,i. turgenyevin atalar və oğullarını.ikincisini verməyimdə səbəb əslində bəlkədə şanslı olduğunu və bunu bir neçə ildən sonra özünündə anlayacağını bildirməyim idi.bu uşağın gözlərində, məni öldürməyən şey dahada gücləndirir ifadəsi şəkil tapmışdı.əlimlə saçlarını dağıdıb göz vurdum..
mən dinləmək adına vaxtı uzatmaq üçün bel çantamı açıb,əşyalara yenidən toxunurdum.
deməli gedirsən?.amma..amma mən düşünürdüm ki,… niyə siyasətdən zəhlən getdiyini,televiziyaların boş,məsuliyyətsiz hay-küyündən ,olmuş,olacaq müharibələrin dəhşətlərindən,bugünkü insanların düşüncə, oxumaq,qurub-yaratmaq,musiqi bəstələmək,bayram keçirmək,təhsil almaq tərzindən iyrəndiyini anladıqca,səni tanıdığımı və tanıdıqca sevib sevildiyimi düşünürdüm.nə vaxtsa gedəcəyini bilsəmdə, burda olduğun müddətdə bunu ağlımdan belə keçirməyə qorxmuşam..amma sən hyperborean axtarışındasan.buna görədə dünya səni özündən kənar edəcək,çünkü sənin ölçü daşın o istədiyindən ağırdır.kim bu gün yaşamaq,həyatdan zövq almaq istəyirsə gərək sənin kimi,mənim kimi adam olmasın.bura dınqıltı əvəzinə musiqi,əyləncə əvəzinə sevinc,pul əvəzinə mənəvi dünya,hay-küy əvəzinə əsl iztirab istəyən adamlar üçün heç vaxt vətən ola bilməz.sözlərini bitirib susdu.göz -gözə gəlməmək üçün arxasını mənə çevirib ,yuduğu boşqabları qurulayıb rəflərə yığırdı…hə,artıq vaxtdı,gedirəm.sözümü eşitdikdən sonra qurulayıb yığdığı boşqablardan birini seçib yenidən silməklə tədirginliyini gizlətməyə çalışdı.bir neçə saniyə izlədim.gramafonda edward grieg aases death bəstəsi son notlarını vururdu.özünə vermək üçün əlimdə saxladığım ,çox sevdiyi bokaççonun dekameronunu solumdakı masanın üzərinə qoyub çıxdım...
+6 əjdaha
36. bakıda violin çalmağı öyrənən insanla studio mənzildə bir yerdə qalmaq, həqiqətən çətindir. içi boş tapançanı polisə təqdim edərkən adam bunu söylədi.
+5 əjdaha
27. istanbul - berlin - istanbul
- gəl içəri balaca. adın nədir sənin?
- nasir, dostumun adı da seryandı. mənim anam da həkim idi. uşaqlar xəstə olanda onun yanına gəlirdilər.
- ananın harada olduğunu bilirsən?
- ən son suriyadan çıxanda nənəm dedi ki, siz gedin anan da gələcək.
- harda işləyirdi anan? atan var mı?
- idlibdə xəstəxanada, atam müharibə təzə başlayanda getdi sonra görmədim onu.
- indi mən sizi müalicə edəcəm sonra da ikinizi də göndərəcəm almaniyaya. bundan sonrakı həyatınızı almaniyada yaşayacaqsınız, varlı bir ailədə, hər istədiyinizi alacaqsınız, istədiyinizi yeyəcəksiniz, istədiyiniz yeri də gəzdirəcəklər sizə.
7 və 9 yaşındakı uşaqlar çirkli bir koridordan keçib böyük və işıqlı otağa girirlər. bu otaq əvvəlkilərdən çox fərqlənir, hər şey təmizdir, içəridə böyük yataqlar var və hər tərəfdə tibbi ləvazimatlar gözə dəyir. hər iki uşaq bəlkə də aylar sonra ilk dəfə təmir və yumşaq yataqda vurulan iynənin təsiri ilə yuxuya gedir.
- əməliyyat bitdi. tez zəng edib xəbər verin, müştəri aylardır böyrək axtarır, denən pulun qalanını da çatdırsın bizə. asfaya da xəbər verin, nazirlikdən rəsmi sənəd işini həll etsin bu axşamkı berlin uçuşuna çatdırın.
- hasanana (oldu)
+6 əjdaha
7. aşağı dırmaşmaq
şeirə və ədabiyyata olan həvəsim məni həmişə buna vaadar edir aşağı dırmaşıram yuxarılarda işim yoxdu səmanı görmək üçün aşağıda kifayət edir axı səmanın sonrası nədi sonsuzluq sonsuzluğu görmək üçün nə qədər yuxarı çıxmaq olar ölənə qədərmi bir gün bu baş verəcək mən öz sonsuğluğuma bəlkə çatacam aşağı dırmaşaraq ama aşağı dırmaşıram ama yuxarlırda işim yoxdu
+4 əjdaha
10. saatın kəfkiri ağır-ağır yellənirdi. arabir sürət tempini dəyişir; yavaşlayır, normadan daha uzağa yellənir – sanki kənarlaşmağa çalışır, hərdən isə bir anda dayanırdı. əqrəblər isə ümumiyyətlə hərəkətsiz idilər. bəzənsə görüntü itir, saat divara qarışırdı sanki. heç bir səs yox idi. diqqətini cəmləyib, vaxtın gedişini dinləməyə çalışırdı, amma saatdan səs gəlmirdi. sükutu pozmaq üçün mahnı oxumağa cəhd etdi. bir müddət nə oxuyacağını qərarlaşdıra bilmədi. nəfəsi daraldı bu ehtiyacdan. əzələləri gərildi və əllərinin üstündə damarlar qabardı. nəhayət, ağlına gələn mahnıdan gözləri parladı. nəfəsini içinə çəkdi, dodaqlarını araladı, amma səsi çıxmadı. tamaşaçılar qarşısında pərt olmuş müğənni məyusluğu hiss etdi. bəhanə axtarırmış kimi gözlərini otaqda gəzdirdi və masada evə gələrkən aldığı dərman qutusunu gördü. ağır-ağır masaya doğru irəlilədi. əlinə götürmədən, dərman qutusunun üstündəki xırda yazıları oxumağa cəhd etdi. səbri çatmadıqda sürətlə soyuducuya doğru getdi. soyuq içki şüşəsini çıxarıb, birnəfəsə hamısını içdi.
yarım saat sonra əqrəblərin çıqqıltısı əsəblərinə toxunurdu. 20:15 idi. tualetə getməkçün ayağa qalxmaq istədi. nə ayaqları, nə də dirsəkliklərə dayadığı qolları sözünə baxdı. bədəni cansız kimi kresloya düşdü. başı çiyninə doğru əyildi. söyüş söydü. sonra da doğru söyüb-söymədiyini düşündü.
+4 əjdaha
13. (baxma: başlığa daxil olub qısa hekayə axtaran yazarın dramı)
+4 əjdaha
3. yaza bilməyən adam.
yazıçılıqla ciddi məşğul olmadığım illər idi. ciddi yanaşmadığım kimi, yazmaq rahatlmaq və sakitləşməkdən başqa işimə yaramırdı. dünən nələr baş verdiyini xatırlamır, sabahın nələr gətirəcəyini fikirləşmirdim. klassik anı yaşamaq dərdi də deyildi. indiki zamanın da məni cəlb edən tərəflərini görmürdüm. deyəsən mənim düşmənim zaman idi və borxesin mənə öyrətdiyi kimi: insan zamanla düşməninə oxşayır. nə isə...
yazdıqlarım bərbad idi. bəlkə də indi də elədir. insan özünü inkişaf etdirdikcə köhnə fikirlərindən utanırdı. böyüdükcə ciddiləşir və komplekslərimiz bərkiyirdi. özümü təkliyimə verdiyim, təkliyin ilahi mənasını başa düşdüyüm anlarda yanımda heç kim yox idi. uzun vaxt idi nələrsə yazmırdım və təkliyi öyrəndikcə yazmaqla sakitləşdim. yazdıqca, sakitləşdim. yazdıqca, susdum. yazdıqca, ağladım. yazdıqca, xatırladım. yazdıqca, yazdım.
anadan gəlmə (bu sübuta yetirilib) maksimalist olduğuma görə yazdıqlarımdan məmnun qalmamağa başladım. hamısı xəyali qadınlardan, penisi kəsilib götünə soxulan kişilərdən, dini motivlərdən ibarətmiş kimi gəldilər. yazmağı ciddiyə alacaq qədər yaşlanırdım. əvvəl bunun alışqanlıq olduğunu, sonra isə neçə gündür ac qaldığım və pulumu ancaq bundan çıxartdığım reallığını fərq edərək, yazmağa davam etdim. dostoyevski karamozov qardaşlarını üç həftəyə, borclarını ödəmək üçün yazmışdı. mənim qiyasla borcum olmasa da, həyatımı qazanmaq üçün yazmaq kimi məcburiyyətim var idi.
bir vaxtlar rahatlamaq və sakitləşmək üçün yazdıqlarım artıq məcburiyyətə, çirkə çevirilmişdilər. yazdıqca ögümə təqlidləri edirdim, sifətimi ağlamaq üçün buruşdururdum, iki barmağımı boğaz kanalıma soxub özümə məşğuliyyətlər qazanırdım. hamısı yazıçılığın dəyərlərini təzədən qazanmağım üçün idi. amma olmadı, yaza bilmədim, yaza bilmirəm.
yazmaqdan nifrət edirəm. artıq tək düşmənim yazmaqdır və mənim başqa çıxış yolum yoxdur. borxes məni tanısaydı iki qırmızı tuborg açıb düşmənçilikdən danışardıq. bəlkə fikirini dəyişdirərdi...
+3 əjdaha
15. "a və yeniyetmə bacısı"
yataqda uzanmış "anam həyəcanlı bir tərzdə "tez hazırlanın ki, tez gedək" dedimi?" deyə soruşdu. bacısı da tədbirli sözünü vurğulayaraq "xeyr anam "tədbirli" bir tərzdə "tez hazırlanın ki, vaxtında gedək" dedi" söyləyərək, söz soxdu öz aləmində. bəlkə də soxmuşdur ya da soxmuş kimi olmuşdur. a bacısına soruşduğu sualın cavabını dinləmədən yataqdan qalxdı. otaqdan çıxarkən bacısına lağa qoyaraq - "tədbirli" deyərək geyimlərini axtarırdı. və tapdı. dərhal üzərinə keçirib otaqdan çıxdı.
bu gün əlcəzayirə gedəcəkdilər. indi bəzi şeylər etməli idi. istəksiz halda hamama girdi. heç olmasa üzünü yumalı və dişlərini fırçalamalı idi. yəni qayda belə idi. anasının bir az əvvəl evdən çıxmasının, onun üçün yaratdığı fürsəti güzgüdə özünə baxaraq dəyərləndirdi. və üzünü belə yumadan hamamdan çıxdı. başı bir az ağrıyırdı, çox yox. bir az acmışdı da. bu vəziyyətdə yemək yeməsi üçün mətbəxə getməsi lazım idi amma o bir kresloya yayılıb, televizora baxırdı. özünü "internet olsaydı da "oturduğun*
osturduğun
yerdən qalxmadan necə yemək yeyilər? və ya "yemək yemədən doyma texnikaları" və ya "meditasiya ilə artıq yeməyə son" deyə başlıqlardan bəzi şeylər öyrənərdim" kimi düşüncələrə qapdırmışa bənzəyirdi. sonra birdən ümidsiz bir səs tonuyla bacısına dərhal "yemək verə bilərsənmi, bacım" dedi. bacısıda yetkinlik çağının meyvələrini təzə-təzə toplamağa başlamışdı və onsuz da hamıdan ağıllı idi amma bunu indiyə qədər dərk etməmişdi. sonunda bacısı "yox, mən yemək vermirəm" dedi. dedim bəlkə bu gijdıllağ "mən yemək vermirəm, alıram" deyəcək. amma şükür belə bir şey olmadı
nə də olsa o bir anarxo-nihilist idi. o bir eqoist-anarxist*
relax, ağlınız intellektual nümayişçiliyə getməsin
idi. bunları haradan bilirdi? çünki bəzi saytlarda siyasi şəxsiyyət testləri həll etmişidi. testlər "sən siyasi baxımdan hansı "...izm"sən" və ya "testi həll et və hansı siyasi dənizdə üzdüyünü öyrən" kimi başlıqlar altında paylaşılırdı. insan hansı dənizdə üzdüyünü bilməz?! və orada cavablar bunlar idi: sən bir eqoist-anrxistsən, sən bir anarxo-nihilistsən. çox gözəl. cavablar çıxdıqdan sonra bu terminləri bir az araşdırdı. bilmədiyindən yox, sadəcə dəqiqləşdirmək üçün. və o gündən bəri, yəni dünəndən bu yana özünə söz vermişdi. bir növ hədəf qoymuşdu. fərdi bir hədəf. bundan sonra nihilizmi, "anarxonu" və anarxizmi özünə bir həyat fəlsəfəsi olaraq seçib onlara daha əhatəli araşdıracaqdı. bəli "anarxo"nu da. yəni hələ təkcə vikipediyadan və lüğətdən mənalarına baxmışdı, amma yaxın tarixdə öyrənəcəkdi.
bəli indi tez hazırlanmalı idilər. çünki marksist-feminizmin fanatik tərəfdarı olan anaları gələcəkdi. və əlcəzayirə getməyə çalışacaqdılar*
qozumaki
.
+3 əjdaha
8. intihar məktubu*
frankstein
intihar məktubuna bu sözlərlə başlamışdı: kaş həyat, uşaqkən qurduğumuz xəyallardakı kimi davam etsəydi, amma olmadı.
küçənin ən işlək səmtlərindən birində, səkkizmərtəbəli bir binanın, beşinci mərtəbəsində yerləşən evinin balkonuna çıxaraq, intihar etmək üçün aldığı nəfəslə razılaşmaya nail olmağa çalışırdı. "bu dəfə... yox, dərindən nəfəs al, bir də, bir də... bu dəfə bacaracaqsan..."
hər anlaşmazlıq, daxilində gizlətdiyi qorxunu biraz daha vücuduna doğru yaxınlaşdırırdı. aşağıya baxdı, insanlar həyatlarından razı görünürdülər. "görəsən mən də yuxarıdan tanrıya belə görünürəm?" deyə, düşünməyə başladı. "daha neçə mərtəbə yuxarıya çıxsam, mənim varlığımı hiss edər?"
hava tez qaralmışdı. beşinci mərtəbədə olduğu üçün, hava aşağıya nisbətdə daha soyuq idi və dayanmadan külək əsirdi. özünü isitmək üçün qolları ilə bədənini ovuşdurmağa başladı. üçüncü dəfə də eyni hərəkəti təkrarladıqda dayandı və gülümsədi: intihar etmək üçün beşinci mərtəbəyə çıxmış bir adamın özünü isitməyə çalışmasını, acizlik olaraq qələmə verdi. bacara bilməyəcəyini düşündü, lakin bu fikri sadəcə üç dəqiqə vaxtını aldı.
yenidən aşağıya doğru baxdı, bu dəfə qərarında qətiyyətli idi. intihar məktubunu bir daşın altına qoyaraq, son dəfə çarəsizcəsinə göy üzünə baxdı. hava daha da qaranlıqlaşmaqda idi. intihar etmək üçün başını aşağıya sarı əydiyi müddətdə, göy üzündən bir işığın sürətlə yerə doğru enməkdə olduğunu gördü. işıq, biraz da yerə yaxınlaşdıqda alovlandı və onun da olduğu binadan çox da uzaq olmayan bir yerə düşdü.
tanrının ona cavab verəcəyinə inanırdı və özlüyündə bunun da işarə olduğuna dair qərar verdi. bu ani qərar sayəsində intihardan vaz keçib, yerə düşən cismin nə olduğunu müəyyənləşdirmək üçün yola çıxdı. düşən cismi tapmağı, elə də uzun çəkmədi, çünki axtarışda olan təkcə o deyildi. yolu tapmaq üçün yaxınlıqdakı binalardan küçələrə axışan insanları, yanğınsöndürmə və polis maşınlarını izləməyi bəs elədi. hansısa peyk parçası, ətrafdakı kiçik məhəllələrdən birində yerləşən dükana düşmüşdü. düşdüyü yerdə əmələ gələn partlayışda üç uşaq dünyasını dəyişmişdi.
uşaqların cəsədlərini gördükdən sonra, bunun həqiqətən də bir işarə olduğu qənaətinə gəldi və cəld şəkildə intihar məktubunun olduğu binaya doğru qayıtdı. beşinci mərtəbədəki intihar məktubunu götürüb, bir neçə əlavə də qeyd etdikdən sonra binanın səkkizinci mərtəbəsinə çıxdı. məktubu bir daşın altına qoyub, bir saniyə belə düşünmədən, özünü boşluğa yuvarladı. bir neçə saniyə sonra səkidə beyni dağılmış bir cəsəd uzanmışdı.
məktubuna: "həyat, onu gördüyün kimidir. möcüzələrə inanmağı kənara atıb, öz şansımızı artırmağa çalışdığımız gün, işlər biraz daha qaydasına düşəcək. bir işarə filan gözləməyin həyatdan. gələn hər bir işarə, bir son ola bilər." sətirlərini əlavə eləmişdi.
+3 əjdaha
30. universitetlərin birinin kitabxanasında oğlan qızın stoluna yaxınlaşaraq astaca sual verir:yanınızda əyləşə bilərəm?qız yüksək səslə cavab verir: gecəmi sizinlə bərbad etmək istəmərəm!.qızın sözlərini hər kəs eşidib, başlarını qaldırıb, diqqətlə ayaq üstə duran oğlana baxırlar. oğlan çox utanır və heç nə demədən təəccüblü formada öz stoluna qayıdır. bir neçə dəqiqə sonra qız yerindən qalxır və oğlanın stoluna yaxınlaşaraq ona astaca deyir: mən psixologiya oxuyuram, bayaq təəccüblənən bir oğlanın necə reaksiya verəcəyini öyrənmək istəmişdim, bu arada sizi də utandırmış oldum, bağışlayın
bu dəfə oğlan yüksək səslə cavab verir: bir gecəyə iki yüz dollar? çox puldur axı!oğlanın dediklərini hər kəs eşidir, bu dəfə isə ayaq üstə duran qıza baxırlar.oğlan şoka düşən qıza yaxınlaşıb qulağına astaca fısıldayır:mən də hüquqda oxuyuram, kənardakılara birini günahkar kimi necə göstərə bilərəm onu öyrənmək istəyirdim, bağışlayın.
+3 əjdaha
19. 2 il olardı qəzet işini buraxıb dayımdan mənə vəsiyyət qalan barı işlətməyə başlamağım.indi isə köhnə iş yerimin qapısının ağzında durub bar işinin həyatımdakı ən böyük səhv olduğunu düşünürəm.bəlkə də ikinci.qərar verə bilmirəm ki jurnalistlikdən ayrılmağım mı yoxsa itiylə yol keçən kor adamı vurub qaçmağım mı.o hadisədə də bəxtim gətirmişdi.kor adam sağ qalsada məncə heçnə görməmişdi , çünki görsəydi polislərin məndən xəbərləri olardı.it isə eşitdim ki yaddaşını itirib.polisin vurub-qaçanı öyrənə bilməyəcəyini öyrənə biləndə allaha şükr etdim və nəzir qutusundan pul oğurluyub bunun şərəfinə içməyə getdim.indicə qərar verdim ki işimi atmağım daha pisdi.ilk vaxtlar barda müştəri çox idi ama sonra öz zövqümcə yenidən dizayn edəndə bilinməz səbəblərdən gəlib-gedən azaldı.bəlkə də yaxınlarda yeni yer açılmışdı ,yəgin ki səbəbi bu idi.və 2 il sonra zərərə uğradığımı görəndə satmağa qərar verdim.barı məndən alan adam alverdə təcrübəsiz biri olduğundan qiymətdə ona atdım.söhbət əsnasında onda sehirli lobya oluğunu öyrəndim və 50000lik qiymətin yerinə 5000 və lobyalarla razılaşmaq istədiyimi bildirdim.düzdü hələ də sehirli lobyalar böyümüyüb amma biraz da vaxt lazımdı.
öyrəndiyiviz kimi əlimdə 5000 manat və məni divlər diyarına aparacaq lobyalardan başqa heç nə yoxdu.bu səbəbdən köhnə peşəmə qayıtmağa qərar vermişəm.redaksiyadan içəri girəndə oradakılardan ancaq 6 nəfər məni tanıdı.bu ki təəcccüblüydü.çünki onlar yeni gələn işçilər idi.mən onlarla söhbət əsnasında mehmanın otağında olduğunu öyrəndim və ora irəlilədim.qapını açıb içəri girdim və mehmana nəzər saldım.mehman dəyişilmişdi.70 kilo kökəlmiş , boyu 20 sm balacalaşmışdı.onunla oturub 20 dəqiqə söhbət etdim və sonra mənə çatdı ki səhv otağa girmişəm.mehmanın otağını öyrənib ayrıldım.köhnə dostum məni görüb sarılıb , qucaqlaşıb , öpüşdü.əslində öpüşmək istəyəndə onu rədd etdim və burda olmaz dedim.sonra oturduq və söhbətə başladım :
- mən gedəndən sonra nə yenilik var?
- qəzeti yunus adlı bir iş adamı köhnə sahibi möhkəm müəllimdən alıb.köhnə adı olan “möhkəm press”-in adını dəyişib “yunus news” qoyub.eynən sənin barıvı satdığın kimi.barın haqqında eşidirdim deyirdilər zövqsüzdü zaddı mən də gəldim baxım görüm necədi.
- nə fikirləşdin?zövqlü deyil səncə?
- o bara girməzdən əvvəl içməlisən.
- məncə o qədər də zövqsüz dizayn etməmişəm.etdiyim biraz yaradıcı fikirləşmək idi.səncə də etdiyim kreativ deyil?
- azərbaycanda adının əvvəlində kreativ olan hər bir şey qədər.
- zövqsüzlükdən söz düşmüşkən yeni müdür köhnələri qovanda səni saxlayıb.yatıb eləmisən onla?
- ha ha ha (kinayəli).yox mən əl bacarığım sayəsində bu işdə qaldım.və əl bacarığım deyərkən məqalə yazmağı nəzərdə tuturam.
- qəzet adını dəyişəndən əvvəlki şöhrətini də itirib.fəhlələr yemək yeyəndə belə o qəzeti yeməyin altına sərmirlər ,o dərəcədə.
- ...
+3 əjdaha
21. balaca səma yatağında uzanıb yuxuya getməyə çalışırdı. gecələr onun üçün qorxunc keçərdi, çünki yatdığı palatanın pəncərəsindən görünən kölgələr onu qorxuya salardı. bu barədə mehriban tibb bacısına danışanda, tibb bacısı ona:
- qorxma əzizim, sadəcə yarpaqlarla dolu ağacın kölgəsidir, sən rahat yat, sənin üçün balaca işıq lapması alacağam, ona baxaraq yatarsan.
deyərdi. hər dəfəsində.
amma səma orada nəyinsə olduğunu bilirdi. nəyinsə.. xoxan? cin? şeytan? bəlkə televizorda gizlincə izlədiyi filmdə gördüyü yeriyən ölülər?
yatdığı 84 gün boyunca hər gecə o kölgələri gördü. amma heç vaxt cəsarətini toplayıb yaxından baxa bilmədi, qorxudan yorğanın altına girsə də durmağa cəsarət etmirdi.
son gün, can verdiyi gecəni isə heç kəs bilməyəcək. bunu oxuyan, yazan və səma xaric.
balaca ayaqlarını aşağı yelləyərək oturub dərin düşüncələrə daldı.
- bunu bacara bilərəm! deyə pıçıldadı..
çarpayıdan düşüb, pəncərəyə yaxınlaşdı. pəncərədən baxanda üzü görünməyən, qara geyimli bir varlıq pəncərədən süzülərək içəri girdi. qucağını açaraq;
- mənim balaca, bəxtsiz, gözəl səmam! neçə gündür ki, cəsarətli olmağını gözləyirdim. əgər gəlib mənə baxmağa cəsarət etdinsə, sonsuzluğa da hazırsan!
və uzun, kirli barmaqlarını açdı, qollarını uzadıb səmanı içinə doğru çəkdi.
səma isə artıq sonsuzluğa qərq olmuşdu.. qara geyimli adamın qolları arasında ruhunu təslim etmişdi.
xoşbəxtliyə, ağrısız aləmə.
+3 əjdaha
5. qısa olub-olmadığını deyə bilmərəm, amma bu hekayədə yazılanlar mənim ilk qələm təcrübəm olubdur və bəzi istisnaları nəzərə almasaq, based on true story də deyə bilərik. bir sayta göndərmişdim hərf səhvləri ilə dolu başdansovdu formada. saytdan geri məktub gəldi 2 gün sonra - hərf səhvlərini düzəldin və word documentdə göndərin. mən heç birini etmədim, amma 1 həftə sonra səhvlər düzəldilmiş formada saytda gördüm.
daşlaşan sevgim
onu ilk dəfə 6 ay bundan əvvəl görmüşdüm. gözləri yamyaşıl idi. o da mənə baxdı. mehriban-mehriban gülümsəyirdi. həkk oldu yaddaşıma gözləri o vaxtdan bəri. hər gün onu gördüyüm yerə gedirdim. sanki sehrləmişdi məni. fikrimdən çıxmırdı. hər dəfə ora getməyə hazırlaşanda uzun-uzadı nitqlər hazırlayardım. ona danışmalıydım axı ürəyimdəkiləri. bəlkə "səni sevirəm" desəm inanmazdı. ilk baxışdan məhəbbətə çox insan inanmır. amma deyəcəkdim sevdiyimi. inanar-inanmaz, öz işidir. təki mən bu yükdən xilas olum. ürəyimi didib-parçalayan hər nədirsə, o, bunu bilməlidir.
deyirlər, "məhəbbət ürəyin içində olan diş ağrısıdır". gülərdim bu sözə. amma indi o ağrını çəkirəm. amma mənim ağrım daha dəhşətlidir. dişi çəkib çıxartsan, ağrıdan canını qurtara bilərsən. sevgini ürəyindən çəkib çıxara bilmirsən, səni həmişə ağrıdır, bu ağrını çəkməyə səni vadar edir.
onu gördüyüm yerə sonradan nə qədər getsəm də, onunla rastlaşmadım. saatlarla gözlədim. yox idi. sanki yer yarılıb yerə girmişdi. artıq o civarda yaşayan əksəriyyət insanları tanıyırdım. amma onu tapa bilmirdim. hər dəfə dilxor halda evə qayıdırdım. öz otağıma çəkilərək saatlarla ordan çıxmırdım. heç nəyə marağım qalmamışdı. artıq evdəkilər də hiss etmişdi. anam son günlər başımın üstündən ayrılmırdı. israrla nə olduğunu soruşurdu. mən isə hər dəfə ağlıma gələn bir cavab verərək narahat olmamasını deyirdim. həqiqəti deyə bilməzdim. utanırdım...
axır bu gün son qərarımı vermişdim.yenə gedəcəkdim, bir qədər gözləyəcəkdim. əgər yenə görməsəydim, o həyətdə yaşayan kiməsə yaxınlaşıb soruşacaqdım. bəlkə də həyasız qərardır. amma etməliydim, başqa yolum qalmamışdı.
dediyim kimi də etdim. həyətdə həmişəki yerimi tutdum. bir az gözlədim. lakin yenə görünmürdü. birdən blokdan çıxan bir qız gördüm. sürətlə həyətdən çıxaraq yolu keçdi. tez arxasınca getdim. bir qədər də getdikdən sonra yaxınlaşdım.
- sizi bir dəqiqəlik olarmı?
səsim çox titrək idi. həyəcan özünü biruzə verirdi.
qız arxaya döndü. yəqin məni ilk dəfə gördüyündən diksinən kimi oldu, iki addım arxaya çəkildi.
- nə lazımdır?
nə deyəcəkdim? bu barədə doğru-düzgün fikirləşməmişdim. amma soruşmalıydım.
- bilmirəm necə deyim. üzr istəyirəm sizi narahat etdiyimçün. mən sizin həyətdə bir qız görmüşdüm. bilmirəm məni başa düşəcəksiniz ya yox...mən ona vurulmuşam. ancaq o vaxtdan onu görə bilmirəm.
- bundan mənə nə? məndən nə istəyirsiz?
- mənə kömək edin. siz bir həyətdə qalırsınız. yəqin tanıyarsınız.
- sizə niyə kömək etməliyəm?
- çünki sevirəm.
qız mənə sınayıcı nəzərlərlə baxdı. deyəsən inandı. səsim titrək çıxırdı. yəqin gözlərim də mərhəmət umurdu. bu, hər insana təsir edər.
- onu təsvir edin, bəlkə tanıdım.
- gözləri yamyaşıl, saçı sarı, mən gördüyüm vaxt açıq idi. çiyninə tökmüşdü.
birdən qızın sifətinin dəyişdiyini, gözlərinin mənə daha diqqətlə baxdığını hiss etdim.
- bir dəqiqə. gözləri yaşıl dediniz?
- bəli.
bir neçə saniyə keçdi. bu nədir? gözləri dolmuşdu. nəsə pis bir şey baş vermişdi. ürəyimin səsini eşidirdim. udqunmaqda çətinlik çəkirdim.
- siz yəqin sevinci deyirsiz. bilirsiniz o...
indi onun da səsi mənimki kimi titrək idi.
- nə baş verib, deyin.
- o, maşın qəzasına uğrayıb. xəstəxanada yatır.
- vəziyyəti necədir?
- ağırdır.
daha dura bilməzdim. hansı xəstəxanada olduğunu öyrəndim. həmin an yalnız bir şey arzulayırdım. kaş elə bu saniyə onun yanında olaydım. möcüzə olaydı... amma həyatda belə möcüzələr olmur.
taksiyə minərək xəstəxanaya getdim. ilahi, bayaq möcüzə axtarırdım. bəlkə də möcüzə indi baş verir. onu cəmi bircə dəfə görmüşdüm, amma onun yerinə canımı verməyə hazırdım. onun yerinə ölmək istəyirdim. allaha yalvarırdım. bele fikirləşməyə məcbur edən sevgi idi, hansı ki, allah onu mənə bəxş etmişdi.
xəstəxanada onun ağır vəziyyətdə reanimasiyada yatdığını öyrəndim. artıq bir həftə idi burda yatırmış. onu vuran maşın qaçıbmış. bir müddət köməksiz vəziyyətdə qaldığından xeyli qan itiribmiş. təcili qan lazım imiş. lakin o zaman nə valideynlərin, nə da qohumların qan qrupu uyğun gəlməmişdi. bəlkə mənim qanım - deyə tez fikirləşdim. dərhal müraciət etdim. bir neçə dəqiqə sonra şad xəbər gəldi. qan qrupum uyğun gəlirdi. məndən qan götürdülər.
sevincimdən ağlamaq istəyirdim. o mənim qanımla yaşayacaq. əgər istəsələr bütün qanımı verərdim. bilirəm, mən də bəzilərinə ədalətsizlik edirəm. axı məni də sevənlər var...
onu görmək istəyirdim. otağın qarşısına gəldim. həkimlərin dediyinə görə, qan hələ bir müddət vurulmayacaqdı. qapını aralayaraq baxdm. saçları yatağın üstünə səpələnmişdi. yumulu olduğundan yaşıl gözlərimi görə bilmirdim, ürəyim parçalanırdı. nə yaxınlaşa bilirdim, nə də uzaqlaşa.
birdən çiynimə bir əl toxundu. geri qanrıldıqda bir qadın gördüm. ətrafı qırışlı olan yaşıl gözlərindən hər şeyi anladım. anası idi.
- mənim balama qan verən sizsiniz?
- bəli.
o, daha heç nə demədi. gözlərimə elə baxırdı ki... birdən hönkürtü ilə ağladı. təsəlli etməyə söz tapmırdım. qolundan tutaraq dəhlizdə qoyulan divana tərəf apardım. hər ikimiz oturduq. bir müddət sonra dəhlizdə canlanma yarandığıni hiss etdik. nəsə baş vermişdi. həkim sürətlə reanimasiya otağına getdi. bizi təbii ki, içəri buraxmadılar. onun halı pisləşmişdi. qapının arxasından həkimim təlaşlı səsini eşidirdik. yoxsa? yoxsa?!...
anası ağlayırdı. mən isə alnımı divara dayamışdım. deyəsən, heç nə alınmırdı. anasının səsi getdikcə yüksəlirdi. bir qədər özümə gəlib onun yanına yaxınlaşdım. bu vaxt həkim çıxdı.
- nə? həkim, nə oldu?
- o... o, daha dözə bilmədi.
- nəəə?
anasının halı pisləşdi.özümdə deyildim, qadına kömək edə bilmədim. birtəhər özümü divana çatdırdım.
külək əsir. qəbiristanlıqdayam. məni tanımayan birinin qəbri üstündə. mən onun başdaşından mənə baxan şəklinə baxıram. yenə həmin gözlər… bəzən xeyli müddət gözlərimi çəkmirəm. hətta sevinirəm ki, o da mənə baxır. məni özümə göz yaşlarımın çənəmi, boğazımı islatması gətirir. niyə belə oldu? şübhələr məni didib-parçalayır. bəlkə də bir az tez getsəydim hər şey başqa cür olardı. bəlkə də…
+3 əjdaha
29. hannibal'la sadə ailələr arası toy edərək evləndik. əlimizdə olan hər şeyi satıb toydan yığılanları da üstünə qoyub ucqar bir kəndə köçdük, həyatımızın qalan hissəsini burda yaşayacağıq, yığdığımız pul bu kənddə işləmədən 20 il rahatca yaşamağımıza imkan verir. hannibal darıxmasın deyə inək, qoyun, keçi və toyuqlar aldıq, onlara baxır. qısa bir zamanda, kənddə baytarçılıq etməyə başladı. pastoral həyat ikimizə də yaxşı gəldi. tək problem şam yeməkləri və clarice'di, nə qədər cəhd etsəm də onu kannibalizmdən və ifritə klarisdən uzaqlaşdıra bilmədim... o günləri novruzda insan ətindən dolma bişirmişdi, artıq şüphə çəkməyə başlayır kənddəki ölümlər. hannibal'ı qəhbə klarisi stalklayərkən gördüm, tez söndürdü, o ucuz fahişəni hələ də unuda bilmir. belə getsə evliliyimiz boşanmaqla bitəcək.
+2 əjdaha
20. insanları aldatma sənəti
1875-ci il london.hekayəmiz o vaxtlar saxtakarlığıyla məşhur olmuş 30 yaşlı edüard pösi haqqındadır.kimdir pösi?sığallayanda yaş olan ət parçasımı yoxsa öz atasını 30 ildi öz oğlu olduğuna inandıracaq qədər bacarıqlı bir saxtakarmı?başdan başlıyaq.1845-ci ildə londonun kasıb səmtində dünyaya gözlərini açmışdır.onun qurbanlarının 1875-də belə gözlərini aça bilməməsinə baxmayaraq.uşaq vaxtlarından pis işlərlə məşğul olan pösinin böyüdükdə belə bacarıqlı biri olmasında çox da təəccüblü bir şey yoxdu.2 yaşında yalandan ağlayaraq anasından süd əmirdi.10 yaşında isə yalandan ağlayaraq onu döydüyünü iddia etdiyi yoldan keçən kəslərdən pul əmirdi.15 yaşında küçələrdə nömrələr göstərirdi.”gəlin , gəlin” deyə nəfəs alan yanıxlar bu nömrələri əldə etmək üçün çox pul töksələrdə sonra onlara çatdı ki telefon hələ icad olunmayıb.20 yaşında kart nömrələri göstərirdi.bir dəfə qumarda 15 əl üst üstə qazananda yerdəkilər onun hiylə işlətdiyindən şübhələndi.onun üstünü axtardıqlarında 1 dəstə kard , şahmat taxtası , domino daşları , məsciddən oğurlanmış iki cüt ayaqqabı , qara dildo və playboy jurnalından (1865 sayı) cırılmış kolluq şəkilli səhifə var idi.qumar işi də batdığına görə artıq yeni qazanc tapmalı olduğunu bilən pösi özünün peyğəmbər olduğunu iddia edərək “incil 2 – isanın intiqamı” adlı kitab çap etdirdi.kitabdan çox gəlir əldə etsə də bu iş yuxarıların xoşuna gəlmədi.isa peyğəmbər cənnətdən londonlu polislərə onun saxtakar olduğunu , özünün heç vaxt sequel yazmadığını və atasını sumqayıtdakı xəstəxanaya aparmaq üçün 40 qəpik lazım olduğunu dedi.və 21 yaşında həbsə düşən edüard artıq ingiltərənin hər yerində böyük saxtakar deyə tanınırdı.1875-ci ildə azadlığa buraxılanda heç cür iş edə bilməyəcəyini bildiyindən ağlına maraqlı ideya gəldi.artıq öz sənət sirrlərini sataraq pul qazana bilərdi.və o “insanları aldatma sənəti” adlı kitab yazmağa başladığını camaata bildirdi.incili çap etdirdiyi adamla görüşüb işi danışdılar və indidən bütün sifarişləri aldılar.nəhayət kitabın çapı bitmiş və 15000 nəfər onun kitabını eyni gündə almışdılar.ilk 10 səhifəsində kitab edüardın həyatından və həbsə düşməsindən bəhs edirdi.digər səhifəyə çevirdiklərində hamı şok olmuşdu.kitabın qalanı bomboşuydu.alıcılar kitabları evlərinə yollayan redaksiyaya getsələr də öyrəndilər ki edüard kitabını çap etdirdiyi adamla əlbir olaraq şəhərdən qaçıb.
+2 əjdaha
26. gerçəkləşməyən istəkləri “bu insanı” həddindən artıq təngə gətirmişdi, hətta bu yaşında intiharı belə düşünmüşdü. hə, intihar; cəmiyyətimiz hazırda bu “çıxış yolu” ilə alt-üst olub. gənc yaşda, parlaq gənclərimiz intihara meyl edirlər və “bu insan” onların sırasına qatılmaq istəyirdi. əvvəldən intihara qarşı ciddi olmayan “bu insan” indilərdə nəsə intihar haqqında çox fikirləşirdi, “çıxış yolu"nu belə axtarırdı. əslində həyatında rəng yox idi, hərgün eyni şeylər, eyni söhbətlərdən bezmişdi, bir şey axtarırdı, vaxtını xoş keçirməyə köməy edən biri, bir kəs. və, tapdı da. tapdı. tam da istədyi kimi gedirdi hər şey, hər gün xoş söhbətlər, hər gün xoş söhbətlər artıq “bu insan” monoton, depresif həyatdan uzaqlaşıb, normal həyatına geri dönmüşdü. sanki yeni tanaışdığı bu “biri” ona antidepresan kimi təsir edirdi, hər gün “biri” ilə edilən söhbətlər bu insana daha da yaxşı təsir göstərirdi. əvvəlki depresif, qarabaq insan itmiş və yerinə daha gülərüz, pozitiv biri yaranmışdı. özüdə bunu hiss edirdi. bu duyğudan əlavə başqa bir də duyğu vardı içində, aylardan bəri söhbətləşdiyi, dərdlərini bölüşdüyü “biri"nə qarşı qarşısı alınmaz bir hiss. “bu insan” o “biri"ni sevirdi, lakin onların arasında yaranan dostluq əlaqəsi elə bir səviyyədə idi ki, bu hisslərini "biri"nə deyə bilməzdi, o gedərdi. və biri getsə, "bu insan” yenidən əvvəlki halına qayıdacaqdı. qərara aldı ki, dostluq əlaqəsini saxlasın və sevgisini içində yaşasın, buna bir tərəfdən də “platonik eşq” deyirlər. hə. platonik eşq. “bu insan"ın qorxusu onda idi ki, "biri"ni hər an itirə bilər, özünə pozitiv enerji verən, həyatını onda tapdığı birini hər an, hər an hər hansı bir kəs əlindən alar. bu fikir hər gün onun beynini yeyib bitirirdi, nə qədər də güc yığıb sevdiyini etiraf etmək istəsə, hər dəfə bir əngəl çıxır deyə bilmir, bir günü də belə boşa gedir və bu bir günlər "biri"ni özündən uzaqlaşdırmaya aparırdı.
"bu insan” yeni günlərdə, yeni bir halı müşahidə etdi. “biri” özünnən getdikcə uzaqlaşırdı, soyumuşdu sanki, bu halın səbəbini soruşduqda isə, “yox birşey” “heçnə yolmayıb, sadəcə xəstəyəm” “bu gün heç kefim yoxdu” deyə cavablarla söhbəti ötüşdürürdü. bir neçə həftə davam edən bu tipli söhbətlər və “biri"nin həddən artıq soyuqluğu, əvvəl olduğu kimi şirin söhbətləri yox olmuşdu. "bu insan” özlüyündə bunun səbələrini axtarırdı, günlərlə hətta hər gün bunun səbəbini fikirləşirdi. “bu insan” gün keçdikcə daha da “biri” olurdu, büsbütün bağlanmışdı “biri"nə.
bir gün, heç istəmədiyi, heç görmək belə istəmədiyi birşey oldu, "biri” və “hər hansı bir kəs"in birlikdə şəklini gördü. bir anlıq dondu, bədəni başından, ayağına qədər buz bağladı, o qədər buz ki, hətta toxunsan qırılıb tökülə biləcək qədər. "bu insan” bunu qəbullanmadı, özlüyündə “yox” “olmaz belə” “axı belə birşey necə olsun” “o etməz” -deyə deyinirdi. cəsarətin toplayıb yazdı. aldığı cavab biraz da yıxdı “bu insanı”. sevgilisi idi.
bununla da söhbətləri kəsildi, hərgün-hərgün “onların” birliktə şəkillərini gördükcə biraz da yox oldu. heç ağlına gəlməyəcək birşey, başına gəlmişdi. “biri” əlindən uçub getmişdi. özünü çox danlayırdı, gecikdiyi üçün, cəsarətli olmadığı üçün, qorxtuğu üçün özünü çox danlayırdı. beləliklə “bu insan” şizofren oldu, hər gün öz-özünə danışır, bəzən aynada özünə baxıb, öz qorxaqlığına, cəsarətsizliyinə gülürdü və ardınca bağıraraq çox bərkdən ağlayırdı.
günlərin birində özünü ələ alaraq cəsarətini topladı, qərara aldı ki ona bir mesaj yazsın və hərşeyi desin, sonra rahatlığa doğru getsin. yazdı. salam, “"biri” bilirəm indiyə qədər aramızda ancaq dostluq münasibəti olub, lakin sonralar sənə qarşı qaşısını ala bilmədiyim bi hisslə əziyyət çəkirdim, səni itirəcəyimnən qorxub heçnə demirdim və yenə də itirdim, qorxaqlığıma görə, cəsarətsizliyimə görə səni itirdim, hər dəfəsində demək istəyib də, boğazımda düyümlənən iki cümləni sənə deyirəm və bir mənası da olmayacağını bilirəm, buna görə də səndən uzaqlaşacam, çox uzaqda olacam səni birdə narahat etməyəcəm. “biri” səni sevirəm.“ -mesaj göndərildi. cavabı belə gözləmədən ipi boynuna keçirdi, ayağının altındaki stulu itələyərək yıxdı. boğuldu.
+2 əjdaha
24. evə girib qapını arxadan bərk çırpdı sehrbaz. qaranlıq otağa baxıb dərindən nəfəs aldı. sonra yağışdan islanmış şapkasını çıxarıb sol qoltuğunun altı cırılmış kreslonun sağ qoltuğuna qoydu. otağın qaranlığına gözü alışandan sonra otağın sol tərəfində pəncərənin yanına qoyulmuş köhnə bir masanın yanına gəldi əsasını masanın üstünə necə gəldi atdı. əsa masadakı quş qəfəsinə dəyib yerə düşdü. əsa yerə düşəndə çıxardığı səsdən ürkən pişik bayaqdan dayandığı masanın yanından axsayaraq qaçıb yanmayan odun peçinin altına girib gizləndi. sehrbaz əsasını yerdən qaldırıb masanın ortasındakı kağız-kuğuzun üstünə qoydu. sonra geri qayıdıb şapkasını atdığı kresloya oturdu. qolunu kreslonun sağ qoltuğuna qoyanda (şapkasının orada olduğunu unutmuşdu) şapka yerə düşdü bu dəfə də şapkanı yerdən götürmək üçün kresloda oturduğu yerdən sağ tərəfə əyildi sağ qabırğaları əzildi nəfəs ala bilmədi amma nəhayət şapkaya əli çatdı və gözü peçin altında gizlənmiş olan pişiyin parlayan gözlərinə sataşdı. şapkanı götürüb dikələndən sonra:
_ aslan, inanmazsan bu gün uç litr pivəni quru-quru içdim-dedi. sonra başını pişiyə tərəf çevirib onun necə reaksiya verəcəyini gözlədi. pişik yerindən tərpənmədi. sehrbaz başını kreslonun arxasına dayayıb dərindən “ah” çəkdi. gözaltı masaya baxdı. iki quş qəfəsi biri sarı biri gümüşü - təbii ki, qaranlıqda rəngləri seçmək olmurdu, bir yığın vərəq hamısı qaralanmışdı bulaşıq bir neçə stəkan, dəm çayniki, bir nəçə kitab kitablar üst-üstə yığılmışdı sadəcə biri hamısının üstündə açılmış şəkildə ağzı aşağı dururdu, içi xırdalanmış kağız, çəkilmiş siqaret filteri və kül ilə dolu olan bir külqabı, böyrü üstə yıxılmış dibində bir-iki damla pivə qalan şüşə pivə butulkası, bir də bütün o şeylərin ortasına qoyulmuş bir əsa var idi masanın üstündə. sehrbaz şapkasını əlinə götürdü ən qabaqda dayanan qəfəsə diqqətlə baxdı ovcunun içində sıxdığı şapkanı ovcunu içi özünə gələcək şəkildə biləyini burdu sonra dirsəyinə güc verib şapkanı tulladı. şapka fırlana-fırlana masaya tərəf uçdu masaya çatana yaxın istiqamətini dəyişib otağın küncünə düşdü:
_allahın lənətinə gəlsin bunu necə eləyirlər axı ?-dedi sehrbaz. sonra pişik miyoldadı. sehrbaz ayağa qalxdı peçin yanına getdi əyilib pişiyi götürdü:
_aslan, üşüyürsən deyəsən-dedi- bu dəqiqə qızacaq evimiz-deyə əlavə elədi. pişik qucağında masaya yaxınlaşdı sol qolunu büküb pişiyi sol qolunun üstünə qoydu sağ əli ilə əsanı götürdü. əsanın başından tutub əsanın arxasını peçə tərəf çevirdi “yan !” deyə qışqırdı. o qışqıranda pişik qucağından tullanmaq istədi amma pişiyi saxlaya bildi. yavaş-yavaş kresloya tərəf gəldi hələdə yanmayan peçə baxıb bu dəfə “alovlan !” deyə qışqırdı heç bir hərəkət olmadığını görüb kresloya oturdu. pişik qucağında idi hələ də. pişiyin boynunun dalını qaşımağa başladı pişik xumarlana-xumarlana divardan asılmış şəkilə baxırdı. amma şəkil aydın görünmürdü qaranlıqda. sehrbaz pişiyin şəkilə baxdığını görüb:
_aslan, itmiş limana baxırsan ?-dedi. bir qədər keçdi pişikdən bir səs çıxmadığını görüb - səni ordan tapmışam – deyə əlavə elədi. sonra durub şəkilin qabağına getdi taxtadan döşəməsi olan kiçik limana baxıb üzünü kreslonun üstünə qoyduğu pişiyə tutub -burda bir pivəxana var idi. sənin anan orada yaşayırdı dedi. əlavə elədi:
_ bir dəli əhvalatıdı bu, yəni inanma amma həqiqiliyinə də şübhə etmə, aslan. hər cümə günü o pivəxanada konsertim olurdu mənim. axmaq insanlara necə axmaq olduqlarını göstərib üstündə pul alırdım. onlar özlərinin axmaqlığının özlərinə deyilməsindən əylənirdilər. necə olsa axmaqdılar. elə deyil, aslan ? sənin ən sevmədiyim tərəfin çay dəmləyə bilməməyindi, aslan. yoxsa siçanları alamundar eləyib mənim ən sevdiyim kreslonun üstünə atmağın, səhər yeməklərimi məhv eləməyin hələ o tükünlə gecə yatağıma girməyin vecimə deyil. çay dəmləyə bilməməyin pisdir. pişiyə çay dəmlətdirmə sehiri icad eləyim bəlkə. patentin də mən alaram kef eləyərik, aslan. evimizdə yemək də çox olar sənin tutduğun siçanlar da indiki qədər arıq olmaz kökələrlər, elə deyil ? bu evdə mən yeməyə bir şey tapmıram siçan nə yesin ? nə isə deməli mən hər gün ora pivə içməyə gedirdim cümə günləri də konsert verirdim. adi ucuz kasıb adamların gəldiyi pivəxana idi. o vaxtlar buralar indiki qədər inkişaf eləməmişdi. o vaxtlar burda kasıb, amma xoşbəxt adamlar yaşayırdı. bir bakal pivə tapsaq qızıl mədənimiz var imiş kimi sevinirdik. bir qızı sevsək o da bizi sevirmiş kimi şeirlər yazırdıq ona indiki kimi deyildi. indi burda inkişaf eləmiş, amma bədbəxt insanlar yaşayır. onlara yazığım gəlir. ən bədbəxt tərəfləri bilirsən nədir aslan ? bədbəxt olduqlarını bilmirlər. o qədər bədbəxtdirlər. yenə mövzudan kənara çıxdım. bir gün noyabr ayı idi çöldə çiskin var idi mən səhnəyə çıxdım. səhnədən baxanda balaca liman aydın görünürdü. yəni normal vaxtlar aydın görünürdü həmin gün hava çiskin olduğuna görə liman aydın görünmürdü, amma limanda bir qızın dayandığın görə bilirdim. tez tamaşanı göstərib səhnədən düşüb o qızın yanına gedmək istəyirdim mən ən sadə nömrələri göstərib tamaşanı bitirdim axırda şapkadan dovşan çıxartmadım mənim dovşan alacaq pulum yox idi. sənin ananı çıxardım, aslan. sənin anan pivəxananın mətbəxində yaşayırdı bikar bir dişi pişik idi. o çox bikar qalmasın deyə belə iki həftədən-üç həftədən bir sənin ananı çıxarırdım şapkadan. həmin gün sənin ananı şapkadan çıxarıb səhnədən düşüb limana qaçmaq istəyəndə yerdəki tamaşaçılardan biri etiraz eləməyə başladı mən də əlimdə tutmuşdum sənin ananı onun üstünə atıb pivəxanadan çıxdım çiskinin içində gedib qız dayandığı yerə çatanda qızın geri qayıtdığını gördüm. yanımdan keçdi təsəvvür eləyə bilirsən ? yanımdan keçdi aramızda biraz məsafə olanda hələ gözucu mənə baxdı. ömrümdə onun qədər gözəl qız görməmişəm düzdür heç onu da görmədim çünki həm gecə idi həm çiskin yəni normal insanlar aydın görə bilmir elə vəziyyətdə. qız çıxdı getdi, aslan, çıxdı getdi bir də gəlmədi bəlkə də gəldi amma mənim rastıma çıxmadı. həmin gün pivəxanaya qayıtmadım. səhəri gün pivə içməyə gəldim pivəxananın sahibi üzümə it kimi baxırdı mən də acığ eləyib getmədim bir də ora hə bir də pivəxanaın sahibi müştərilərlə pis rəftar elədiyimə görə qovmuşdu məni. pivəxanadan çıxanda ananı gördüm başın sığalladım. gedib başqa yerlərdə səhnəciklər göstərirdim biraz pul qazanırdım, amma hər axşam qayıdırdım o limana. dekabr qarlı gəlmişdi. bir gün axşamçağı limana qayıdanda pivəxananın yanında buldozerlər gördüm yaxınlaşanda öyrəndim ki pivəxananı söküb yerinə restoran tikirlər o arada pişikləri gördüm ürküb o yan bu yana qaçırdılar sən indiki kimi ağsaq idin. ağsaq olduğuna görə götürdüm səni gətirdim burada böyüdün anandan xəbərim olmadı yəqin o restoranın ətrafında dolanıb. indiyə qədər ölər yəqin. liman da itdi getdi, aslan limanın ətrafını şüşələyib restoranın ərazisinə qatdılar. liman itəndən sonra pivəni bilərəkdən içirəm əvvəl aludəçisi idim. indi bilərəkdən içirəm. aslan, liman itəndən sonra ümidlərim də itdi mənim. mənim kimi bir sehrbazın çox az şeyə ümidi olar. şeytan deyir ged dənizi qaldır boşalt restoranın üstünə amma mən allah adamıyam, aslan, canlılara zərər verə bilmirəm özümdən başqa. öhö öhö öhö-öskürüb boğazın təmizləyəndən sonra sehrbaz pişiyə dik-dik baxdı və- səni çay dəmləyə bilən pişik eləyirəm-deyib əsanı pişiyə doğru uzatdı. pişik qorxub peçin altına qaçdı yenə. bunu görən sehrbaz:
_yaxşı-yaxşı tənbəllik eləmə dur çay qoy, aslan- dedi
+2 əjdaha
23. bu gün oyandı. sabah 11 idi, ətrafına biraz göz gəzdirdi. yenidən yatıb-yatmamaq üçün götür-qoy edirdi. əslində hər sabah bunu etdiyi üçün bezmişdi artıq. ona görə bu bezginliklə ayağa qalxdı və ağzındakı aclıq dadını hiss etməyə başladı. bir il əvvəl olsaydı siqaret çəkərdi. siqaretdə onu bezdirmişdi. su içərkən uşaqlığı yadına düşdü eyni qayda ilə elə həmin vaxtlarda nələrdən bezdiyini xatırlamağa başladı. bəlkə də siqaret üçün belə darıxırdı.
hamamda balaca alminum ləyəndə üzən ağ-və göy rəngli gəmini yadına salmağa başlamışdı. 1 iyun günü 6 yaşında hədiyyə sözünü ancaq kitablarda keçən və kaftar məllimlərin dərsdə ağzına aldığı sadə bir söz olmadığını başa düşmüşdü. oğullarına aldıqları bu kiçik hədiyyəni seyr edən valideynlərdən biri ləyənin kiçik olduğunu başa düşmüşdü, ancaq dəyişdirməyə vaxtı yox idi çünki bir sürü ev işi onu gözləyəyirdi. digər valideyn isə işə tələsəydi üçün gəmini elə ev şəraitində uşaqla sürürdü. başqa vaxt olsaydı əmin ola bilərsiniz ki, övladı ilə birlikdə vaxt keçirərdi. uşaq, təbii ki özü suyun dayaz olduğunu, ləyənin niyə kiçik olduğunu başa düşmürdü. gəmilər dənizdə olurdu, dənizlərdə filmlərdə uşaq isə evdə. ancaq nəyin səhv olduğunu bilmədiyi üçün o gəminin necə yoxa çıxdığını bilmədi illər keçsədə. yenə yatağına qayıtdı.
+3 əjdaha
32. Sevgi Manifesti
I Hissə - Qızılı payızda boz həyat
Soyuq payız günlərindən biri idi. Pəncərədən çöldə qəribə bir şaxta duyulurdu. Erkin həmişəki kimi həvəssiz halda çantasını yığıb məktəbə ordan da birbaşa hazırlığa getməyi düşünürdü. Həmin günü biraz qəribə hiss edirdi. Bunun səbəbi dünən gecə saat üçə qədər dərs oxumağı idimi, yoxsa havanın birazca çiskinli olmağımı onu dəqiq bilmirdi. Axı o çiskinli havaları heç sevmirdi. Çünki payız onun yaddaşında həmişə mənfi hadisələrlə yadda qalıb. Bir də onsuz da həyatı boz olan bir gənc ətrafın da boz olmağını necə sevə bilərdi axı? Kefsiz halda evdən çıxan Erkin də eynən bunları fikirləşirdi. Payız fəslini düşünürdü, yarpaqları düşünürdü... Solmuş, qızılı yarpaqları... Onlara baxdıqda özünü duyurdu sanki. Kənardan necə də gözəl görünür amma halbuki hər bir sarı yarpaq öz həyatını başa vurub və bir neçə gündən sonra çürüməyə başlayacaq. Erkin bir anlıq özünü yarpaqların yerinə qoyub fikrə daldı. Həyatı bir lent halında gözünün önündən keçdi, həm də elə sürətlə keçdi ki, dönüb geriyə baxmağa vaxtı qalmadı. indi o ancaq gələcəyi düşünürdü. Yarpaqların nə vaxtsa yaşıl olduğu onun ağlına belə gəlmirdi. Çürümək... Ağlında olan sadəcə bu idi. O da nə vaxtsa çürüyəcəkdi. Bəs çürüyənə qədər necə? O bu qədər zamanı nə edəcəkdi? Bunları düşünürdü ki, üzünə dəyən səhər küləyi onu sanki yuxudan oyatdı. Dərsə gecikdiyinin və bayaqdan yolun ortasında dayanıb balaca ərik ağacına baxdığını anladı. Heç nə olmamış kimi özünü toparladı və məktəbin yolunu tutdu.
Həmişəki kimi dərslərdə deyib gülürdü. Ümumiyyətlə deyib-gülməyi çox sevən biri idi. içdən-içə həmişə qəm çəksə də bunu heç vaxt üzə yansıtmırdı. Dostları onu daim pozitiv biri olaraq görürdülər. Onun olduğu mühitlərdə həmişə bir sevinc, bir coşğu duyulurdu. O da insanları xoşbəxt etməyi sevirdi. Şəhərin yeganə klounu kimi ondan başqa hamı gülürdü. Onun gülüşləri isə elə klounlarınkı qədər saxta idi. Hər gün demək olar ki, belə keçirdi. Bu minvalla o mənasız gənclik illərini yaşayırdı. insanlar daima onu maraq obyekti kimi görürdülər. Bu onu biraz da olsa sevindirirdi amma yenə də o daxilində həmişəki ampulanı saxlayırdı. Heç kim onun sirrini bilmirdi. Üzdə bu qədər xoşbəxt görünən bu insan necə ola bilərdi ki, daxildə bu qədər sınıxmış biri olsun. Fəqət, olacaqla öləcəyə çarə yoxdur. Onun da xarakterində belə olmaq var imiş. Hər şeyi yola verərək dərsin bitməyini gözləyirdi həmişə. O yalnız evdə rahat olurdu. O da çox az bir müddət içərisində. Çünki bir müddətdən sonra məcburi olaraq onlarla da ünsiyyətdə olmalısan və yenə az da olsa saxtalaşmalısan. Yəni ki, bu gəncin bir neçə əsas problemindən biri özü ola bilməmək və ya özünü tapa bilməmək idi.
Dərs bitdi. O indi tələsik bir şəkildə hazırlığa getməli idi. Demək olar hər gün gördüyü və onu çox sevən dostlarının yanında olacaqdı. Yenə də deyib gülmək məcburiyyətində qalacaqdı. Eyni zarafatlar, saxta gülüşlər və s. Amma bu gün fərqli bir şey də hiss edirdi. Onu ağacın qarşısında dayanmağa vadar edən həmin güc yenə onu izləyirdi. Bu dəfə onu hadisələrin cərəyan etdiyi mərkəzdə yaxaladı. Bir anlıq dayandı. Başını qaldırdı. Gözləri sanki başından əvvəl qalxmağa can atırdı. O nəyin baş verdiyini hələ də anlamırdı. Daim düşünür, son günlərdə olan davranışlarına məna verməyə çalışırdı. Gözlərinin tuşlandığı nöqtəni sanki görmürdü də. Axı bu gənc nə bilə bilərdi ki, elə neçə gündür baş Verənlərin səbəbi həmin o nöqtədə dayanan qızdır. Musiqiyə düşkün olan və həyatından musiqini əksik etməyən bu gənc bütün bu olanların yaratdığı güclü duyğu axınını bir az da olsa stabilləşdirmək üçün əlini cibinə saldı, telefonunu çıxarıb farsca bir mahnı qoydu. Bu gün heç kimə qarışmaq istəməyən Erkin başını qaldıranda ətrafında dostlarını gördü. O özü də bilmədən maraqları üzərinə yığmışdı. Hər kəs onunla birlikdə bu mahnının melodiyasına şərik olmaq istəyirdi. Hərçənd öz mahnı zövqünə kimsənisə şərik etməyi sevməsə də, etiraz etmədi. Hər kəs bir anlıq dayanmışdı. Gözlərini ən kənarda oturan o qıza yenə tuşladı. Artıq nəyin baş verdiyi ona aydın idi. Deyəsən onun ürəyi artıq boz rəngdən sıxılmışdı. Ona məhz sarı rəng lazım idi. Həmin qızın papağı kimi...
II Hissə - Uzun keçən qısa müddət
Şaxtalı keçən bir payız günü yenə həmin uşaqlar hazırlığa gəlmək üçün qapının qarşısında toplaşmışdılar. Erkin hər şeyi başa düşdüyü gündən bu yana – düz 4 günü sərasər düşünmüşdü. Beynində onun davranışlarını müəyyən edən amma onun özünün belə xəbərdar olmadığı bir plan canlanmışdı. Deyəsən onun bədəni bütün üzvlərin idarəsini beyindən alıb ürəyinə vermişdi. Elə o da hər şeydən bezmiş həyəcan, rəng axtaran ürəyinin əmrləri ilə hərəkət edirdi. Qapının önündə onu görəndə bir anlıq duruxdu. Nə edəcəyini az da olsa çaşdı. Onun özünə də bu qəribə gəlirdi. Ətrafında olan insanlar daim ondan bu məsələlərdə yardım istəyirdilər. Onun danışığı və məsləhətləri elə bir çoxları üçün uğurlu da olurdu. Amma məsələ özü olanda o sanki bütün bildiklərini yaddan çıxarmışdı. indi o dostlarının gözündə şişirdilən və özünün də yalanına aldandığı həmin təcrübəli cavan oğlan deyildi. Az keçmişdi ki, dostları onu yenidən əhatəyə aldılar. O bu dəfə vəziyyətdən çıxmağı bacarmışdı. Bu şans isə həmişə olmayacaqdı. Ona görə o nə isə etməli idi.
Son qərarı olanları bir neçə dostuna demək oldu. Dostlarını ehtiyat və xüsusi incəliklə seçən Erkin hər kəsə öz duyğularından danışa bilməzdi. Ona görə də çox yaxın bildiyi bir dostuna üstü bağlı bir şəkildə həmin qızdan danışmağa başlamışdı. Həmişə məsləhət verən tərəf olan Erkin indi özü məsləhət alan tərəf idi. Qəribədir, amma mümkünsüz deyil.
Hisslərini tam olaraq anlamışdı. Artıq yeganə məqsədi onun xoşuna getmək idi. Elə bil həyatına həqiqətən rəng gəlmişdi. Dərslərin ağırlığı, üzərinə düşən vəzifələr və s. problemlər onu heç narahat etmirdi. O halından xoşbəxt idi. Amma insanoğlu acgözdür daim daha yaxşısını əldə etməyə çalışır. O hisslərinin qarşılıqlı olacağı düşüncəsilə daim həmin qızla əlaqə saxlayırdı, onun gözünə girmək istəyirdi. Bunu da çox yaxşı bacarırdı. Qısa bir müddətdə çox səmimi ünsiyyət qurmağı bacarmışdı. Hər hazırlıq öz zarafatları ilə ortalığı boş qoymurdu. Daim nə isə tapır və insanları əyləndirməyi və daha da maraqlı biri olmağı bacarırdı. Boşluq olan kimi gözlərin çevrildiyi ilk hədəf o olurdu. Qəribədir ki, o da çox ustalıqla bu baxışları söndürə bilirdi. Öz zarafatları davranışları, arada etdiyi bəzi oyunlar hər şey sanki tam oturuşurdu və çox xoşagələn idi. içində olan sevgi onu daha da həvəsləndirirdi. O artıq əvvəlki saxta şəxsiyyəti yox daxilində bir yerlərdə çoxdandır yatmış olan həqiqi kimliyini ortalığa çıxarmışdı. Daxilindəki nikbin Erkin illər-illər öncə bədbin Erkinə uduzmuşdu. Lakin qisas vaxtı yaxın imiş. indi həmin bədbin Erkindən əsər əlamət yox idi. Artıq ürəyində bədbinliyə dair heçnə yox idi. Hər şey əla gedirdi. “Playlist”-ində olan mahnılar da dəyişmişdi. indi daha çox gəcnsayağı mahnılara qulaq asmağa üstünlük verirdi. Daha xoşbəxt və şən ritmli mahnılar seçirdi. Bir gün hazırlıqdan çıxanda adəti üzrə playlistindən bir mahnı seçdi. Təsadüfə bax ki, çoxdandır qulaq asdığı bu sənətçini sarı papaqlı həmin qız da çox sevirmiş. Erkindən sənətçinin adını soruşanda oğlan sevincindən qanad çalıb uçacaqdı. Onunla biraz həmin sənətçidən danışmağa başladılar. Artıq “playlist”-lərin ən üst sırasında həmin mahnı dayanırdı. Hər an, hər boşluq tapdıqda həmin mahnıya qulaq asırdı. Ağlında canlananlar isə çox təxmin ediləndir. Sarı papaqlı qız – Aynurun siması. Əvvəllər onu düşünmək xoş gəlsə də indi artıq bu əzaba çevrilirdi. Yanında olub ona toxunmamaq bir müddətdən sonra gəncin halisunasiyalar görməyinə gətirib çıxardı. indi o yalnız bir şeyi fikirləşirdi ürəyinin ondan xəbərsiz hazırladığı planın son həmləsini necə yerinə yetirəcəyini. Ürəyin planlarının mükəmməl işlədiyini də qeyd etmək lazımdır. Axı o özü də bilmədən hər şeyi yaxşıya çevirməyi bacarmışdı, həm də uzun keçən qısa bir müddətdə.
III Hissə - Son hazırlıq
Hər bir şey hazır idi, bircə Erkinin özündən başqa. O üzüb-üzüb axırına çatmışdı. Çox sevdiyindən nəyi necə edəcəyini tamam unutmuşdu. Ürəyi də deyəsən bu məqamda aciz idi. O yeganə çarəni dostlarına danışmaqda gördü. ilk olaraq ən yaxın iki dostuna bu haqda məlumat verib, məsləhət istədi. Artıq gizlətidiyi heç bir şey yox idi. Ən nəhayət bu qərara gəldi ki, sinif yoldaşlarından bir qızın vasitəsilə Aynurun sevgilisinin olub-olmamağını araşdırsın. Öz dostlarına içini açmağa qadir olsa da bunu digərlərinə demək onun üçün çətin və təhlükəli idi. Buna görə üstü bağlı bir şəkildə nacizanə bir istək dedi və ona lazım olan məlumatları aldı. Qızın sevgilisi yox idi. Bu sevindirici ola bilərdi, amma sevdiyi biri var idi. Erkin bu sözləri eşitdiyi gündən etibarən bütün ola biləcək ehtimalları götür-qoy etməyə başladı. Axırda bu qənaətə gəldi ki, deməyib özünə işkəncə verməyindənsə, deyib bir dəfəlik canını qurtarmağı daha yaxşıdır. Hər şey dəqiq olmalı idi. Buna görə ilk dediyi iki nəfərdən birindən işin əsli-astarını araşdırmağa başladı. Cavablar isə eyni idi. O artıq daha sərt və konrket qərarlar vermək üçün qarşısında heç bir maneə görmürdü. Bundan sonrakı çabaları hər şeyi deyə bilmək üçün olacaqdı. Bazar günü səhər vaxtı hazırlıqdan çıxdığı vaxtı özü üçün hədəf götürmüşdü. O vaxta qədər isə hər şey hazır olmalı idi. Buna görə şənbə günü bütün dostlarına onları tək buraxmaqlarını xahiş etdi. Artıq bu məsələni altı-yeddi nəfər bilirdi. Amma bu insanların içində qız yox idi və olmamalı idi də. Çünki Erkinin son zamanlar – təxminən 4-5 ay qızlarla münasibəti elə də yaxşı deyildi və bunu demək onun üçün səhv addım olardı. Onun üçün indi bu məsələlər çox da əhəmiyyət kəsb etmirdi. Daima ağlında hazırladığı sözləri təkrarlayır, danışacağı mətnin qüsursuz olmağını istəyirdi. Həmin günə az qalmışdı.
IV Hissə - Manifest və ya duyğu partlayışı
Vaxt çatmışdı. Bu gün Erkin daim baxışlarında batdığı, üzünə baxanda gözlərində atəş canlanan həmin qıza öz sevgisini etiraf edəcəkdi. Hazırlığa girirdilər. Digər günlərdən fərqli olaraq bu gün o səssiz idi. Baxışlar yenə onun üzərində idi, lakin danışdığı üçün yox. Hər kəsin məsələdən xəbərdar olduğu üçün. Onun baxışları isə yenə eyni nöqtəyə tuşlanmışdı. Əvvəlki qədər rahat nəzər sala bilmirdi. Daim baxır Aynurun da ona baxdığını gördükdə gözlərini qaçırdır və bu ardıcıllıqla eyni hərəkətləri təkrar edirdi. Hazırlığın bitməyinə az qalmışdı. iki nəfər müəllimdən icazə alıb biraz tez çıxacaqdılar. Digərlərinin də məsələdən xəbəri var idi. Yeganə qızlar bilmirdi ki, az sonra nələr baş verəcək. Artıq vaxt çatmışdı. O ciddi bir şəkildə durdu və əynini geyindi. Həmişəki qoşduğu və Aynurun da bəyəndiyi mahnılardan niyəsə qoşmadı. Bəlkə də bu günün fərqliliyini ona çatdırmaq istəyirdi. Otaqdan çıxdılar. Aynur ilə Erkin qabaqda yeriyirdilər amma onlardan bir neçə addım öndə qızlar gedirdi. Erkin sözə başlamaq üçün uyğun anı güdürdü. Aynur bu yerişlərdən şübhələnsə də, özünü anlamamazlığa vururdu. Bunu yaxşı bacardığını demək olmazdı. Erkin də bunu anlamışdı. Qızları ötməklərinə az qalmış Erkin “Bu gün hazırlığın var?”,- deyə soruşdu. Biraz təəccüblənən Aynur ona baxaraq: “Bundan sonra fizikaya da gedəcəm”,- dedi. Erkin qızdan danışmaq üçün iki dəqiqə müddət istədi. Onlar yeriyişlərini biraz da yeyinləşdirdilər. Qızları xeyli ötdükdən sonra Erkin güc bəla ilə sözə başladı:
-Aynur, sənə bir sözüm var. Çoxdandır demək istəyirəm, amma deyə bilmirəm.
-Heç indi də deyə bilmirsən.
-Hə, düzdü.
Kiçik bir sükutun ardından Erkin dərindən nəfəs alaraq davam etdi:
-Ürəyimdə saxladıqca artıq mənə yük olur bu.
Aynur gülümsünərək:
-Erkin, məni qorxudursan.
-O baxır sənin cavabına. Konkret cavab da gözləmirəm, düzü. Sadəcə olaraq istəmirəm bundan artıq ürəyimdə saxlayım.
-Ay da, görəsən fikirləşdiyim şeydi?
-Çox güman ki.
-Yox e, birdən mən fikirləşdiyim olmaz.
-Sən de, mən də deyəcəm.
-Yox, birdən dediyim olmaz.
Yenə ortalıq biraz səssizlik olur və onlar fərqinə varmadan yolun böyük bir hissəsini getmiş olurlar. Aynur biraz keçdikdən sonra sual verir:
-Sən Hicran ilə sevgili deyildin ki?
Erkin gülür və sinif yoldaşları arasında olan zarafat onun yadına düşür. Sinifdə sadəcə olaraq deyib-gülmək üçün belə bir zarafat yaranmışdı və bir müddətdən sonra çox ciddi bir şəkildə geniş miqyas almışdı. O olanları izah etməli idi:
-Yox əşi, o zarafat idi.
Bunları dedikdən sonra hər iki tərəf eyni şeyi düşündüyünün fərqinə vardı. Erkin bütün cəsarətini topladı, yenidən nəfəsini dərdi və bir nəfəsə dedi:
-Aynur, səndən xoşum gəlir.
Nə qədər cəsur olsa da, sevirəm deməyə cəsarəti çatmamışdı.
-Ay da, məni şoka saldın. Heç vaxt ağlıma gəlməzdi belə bir şey. Necə deyim, sən məni mən səni…
Bu sözləri dediyi anda Erkinin ürəyində bir qığılcım ümid alovunu yandırdı. Aynurun gülüşü, gözlərində görünən o sevinc, danışığı hər bir şey yaxşılığa bir işarə idi.
Aynur az keçməmişdi ki, sözünü bitirməyə çalışdı:
-indi nə deyim mən sənə?
-Onsuzda konkret olaraq cavab gözləmirdim. Sadəcə olaraq istədim deyim ki, ürəyimdə qalmasın.
-Nə deyim vallah? indi heç nə deyə bilməyəcəm.
-Yaxşı, problem deyil. Yəqin ki, düşünməyə vaxtın olacaq.
Bu sözləri də dedikdən sonra iki nəfər arasında olan münasibət konrketləşmişdi. Yenə ortalıq səssizliyə qərq oldu. Aynur bu sükutu pozmaq qərarına gəldi və dedi:
-Mən də deyirəm bu niyə bayaqdan sakit durur, baxır, çıxanda da mənimlə eyni addımlayır. Şablon olacaq deməyim, amma şokdayam bu dəqiqə.
-Bilirəm. Həyatdı da.
Bu sözü işlətməyi Erkin xüsusilə çox sevir. Təxminən beş ildir ki, Anarın “Beşmərtəbəli binanın altıncı mərtəbəsində” adlı əsərindən olan bu söz onun dilində dolanır və bir çox anlarda da lazımınca istifadə edir.
Onlar indi birbirlərinin gözlərinə baxa bilmirdilər. Aynur qızarmışdı. ikisi də fikri başqa yerə yönəltmək üçün arxadan gələn uşaqlara baxırdılar. Erkin həddən artıq sevinirdi. Sanki elə indicə ayaqları yerdən üzüləcəkdi. Aynurun hissləri isə hər kəsə müəmmalı qalmışdı.
Birdən Aynur: “Bunlar da on saata gələcəklər”,- deyə gileyləndi. Erkin əlini uzadıb dostlarını səslədi. Onlar da yəqin anladılar və addımlarını tezləşdirdilər. Hər kəs gəldi və Erkin oğlanlarla görüşdü. Sonda onlardan biri “Dedin?” sualını verdi. Erkin:
-Hə dedim.
-Nə dedi?
-Heç hələ fikirləşəcək.
Bu dialoqdan sonra artıq ayrılacaqdı. Hər kəsə “Sağolun”deyib yola qoyulan Erkin fit çala-çala hansısa melodiyanı mızıldanırdı. Deyəsən bu Emin Sabitoğlunun bəstəsi olan “Gözüm yaşla dolmasınmı?” idi. Məhlələrinə daxil oldu və sevincək evə doğru tələsdi. Hazırlığa gecikmişdi. Buna baxmayaraq heç narahat olmur və özünü çox xoşbəxt hiss edirdi. Yəqin ki, bu onun son həftə ərzində keçirdiyi ən xoşbəxt gün idi. Nəinki son həftə, hətta indiyə qədər yaşadığı ömründə keçirdiyi ən xoş günü ola bilərdi. Biraz heyifsilənirdi ki, beynində hazırladığı onca sözlərdən sadəcə bir neçəsini deyə bilmişdi. Amma bu da çox qısa çəkirdi. Həmin günün axşamı evə getdi və azca içki ilə gecəsini daha da şənləndirdi. indi geriyə sadəcə gözləmək qalırdı. Cavabın veriləcəyi günü gözləmək.
V Hissə - Qaranlıq - #000000
insan ürəyi nələrə qadir imiş… Erkin iki günün içərisində bunun şahidi oldu. Onun ürəyi qəfəsdə sıxışıb qalmış bir quş kimi çırpınırdı. Həyatı dolu-dolu yaşamağı sevən bir gənc üçün bundan aşağısını gözləmək də olmazdı. O bütün hissləri ən yüksək həddində yaşamalı idi. Artıq iki gün keçdi. Həyəcanla çərşənbə axşamının gəlişini gözlədiyi üçün bu müddət ona çox qısa gəldi. Səhər yuxudan durdu. Səliqə ilə üst-başını düzəltdi, həmişə istifadə etdiyi ətiri vurdu və saçını daradı. Məktəbə getməyə hazırlaşırdı halbuki. Hövsələsi daralmışdı, dərslərdə otura bilmirdi. Sadəcə olaraq istəyirdi ki, tez bir şəkildə hazırlığa getsin. Nəhayət, vaxt çatdı. indi o böyük bir sevinc və həyəcanla hazırlığın keçildiyi yerə doğru addımlayırdı. Gözü isə daim bir nəfəri axtarırdı və budur o öndə başını aşağı salaraq sakit bir şəkildə irəliləyirdi. Onlar gedib otağa daxil oldular. Uşaqlar hazırlıq başlamamışdan əvvəl həmişə deyib gülərdilər. Bu gün fərqli idi. Erkin də yerini dəyişmək qərarı almışdı. Qızın gözlərinə baxa bilmirdi. Baxdığı anda sanki gözləri alışır, ürəyini zəhərsiz bir ilan sancırdı. Utandığından mı ya verəcəyi cavabdan qorxduğundan mı ondan qaçmağa çalışırdı. Ona görə də həmişə qızın önündə oturduğu yeri boş buraxıb ən küncə doğru yeridi. Elə orda da əyləşdi. Yenə də gözləri həmin nöqtədə idi amma bu dəfə fərqli perspektivdən baxırdı. Bu isə çox pis olmuşdu. Həmişə baxanda gözlərində boğulduğu insanın gözlərinə baxa bilmirdi. Bütün hazırlıq müddətində sakit qalan bu oğlan arada sola çevrilib digər küncdə əyləşən qıza baxırdı. Qız da bu gün biraz fərqli idi elə bil. Saçını fərqli yığmışdı, geyimi biraz fərqli idi sanki, bir də baxışları da fərqli idi. Erkin mümkün olduğu qədər göz-gözə gəlməməyə çalışırdı. Qarşısındakı dəftərə baxarkən birdən səbəbsiz bir şəkildə başını sola çevirmək ehtiyyacı duydu. Gördüyü mənzərə onu biraz da ümidləndirdi. Aynur ona baxırdı. Bu baxışlar idi bəlkə də hazırlığın sonuna qədər onu həyəcanlandıran. Nəhayət bu hazırlıq bir zülm kimi də olsa bitdi. Hər kəs çıxmağa hazırlaşırdı. Onlar ikisi getmək üçün uzun olan yolu seçmişdilər. Elə yanyana yenicə gəlmişdilər ki, Erkin başladı:
-Addımlarımı eyniləşdirdiyimi görürsən və yəqin başa düşdün ki, sözə başlayacam.
-Sən yoxsa, mən?
-Ümid edirəm fikirləşmək üçün iki gün bəs etdi.
-Getdiyim gündən fikirləşirəm. Bilmirəm necə deyim ki, xətrinə dəyməsin.
Bu sözlər bir iynə kimi onun ürəyinə batdı sanki. O iynəni oradan çıxarmaq mümkün olmayacaqdı və həmin iynə ona indidən ağrı verməyə başlamışdı. Ürəyində hadisələrin mümkün ardıcıllığını qurdu, zamanın dayanmasını arzuladı. Aynur isə dayanmadı:
-Bilirəm onsuzda inciyən biri deyilsən.
Artıq nə cavab verəcəyini çaşan Erkin: “Hə, eləyəm. Var məndə biraz o xasiyyət”,- dedi. Onun dedikləri özünə də mənasız gəlirdi amma bundan sonra artıq dediklərinin heç bir əhəmiyyəti yox idi. Aynur sanki deyib canını bu işkəncədən qurtarmaq istəyirdi. Kənardan görünürdü ki, ona da bu mövzu üzərində danışmaq elə də asan deyil. Ona görə çox gözlətmədən davam etdi:
-Özün də bilirsən də temanı.
-Bilirəm amma hansını deyirsən?
-Mətin temasını.
-Hə bilirəm.
-Sənə onu kim demişdi? Nərgiz yoxsa Ülvi?
-Elə hər ikisi.
-Başa düşdün də yəqin ki. istəməzdim sənə yox deyim. Biraz şablon çıxır yenə amma Sən məndən də yaxşılarına layiqsən.
-Hə, elə bil biraz şablon oldu.
-incimə.
-Yox, yox. Həyatdı da.
Bu sözü işlətdiyi artıq ikinci an idi. Qəribə olan burasıdır ki, birində böyük bir ümid içərisində digərində isə həmin ümidlər qırıldıqdan sonra demişdi bu sözləri.
Erkin çölə çıxanda həmişə gözləri yaşarardı. Bu daha çox küləkli havalarda baş verirdi. Ətrafında olan insanlar da buna öyrəşmişdilər. indi onun gözləri yenə də yaşarmışdı. Bu dəfə də küləkdən. Sararmış bir yarpağın həyatına son qoyan bir küləkdən. Boz dünyanı rəngləndirən həmin küləkdən. Sarı papaqlı qız özü ilə birlikdə bütün rəngləri Erkinin həyatına gətirmişdi. Erkin isə bir şeyi bilmirdi. Bütün rənglər qarışanda sonda qara rəng alınır. Onun dünyası indi məhz həmin rənglə boyanmışdı. #000000 bu kodu o hələ həyatı boyu çox görəcəkdi. Bu kod qara rəngin, onun həyatının rənginin kodudur. Bəlkə nə vaxtsa bütün rənglər qarışmaz, bütün işıqlar qarışar. Həmin gün məhz həmin gün bizim gəncimiz ağ tonlarla qarşılaşacaqdır.
+1 əjdaha
35. Çox sevinirdi yağışın altında. Yağış bütün üzünü, bədənini, çiyinlərini isladırdı. Suyu ruhunda hiss edirdi. istəyirdi bütün su damlalarını tutub bağrına baxsın. Atasına bərk sarılmışdı. Güclü qollarının əzələlərini hiss edirdi. Atasının üzü qırışmağa başlasa da, saçları ağarsa da hələ də yaraşıqlı idi Uzun zaman idi ki, həyətə düşmürdü, havaya çıxmırdı. Atası bəsdi, gedək dedi. Heç bitməsin istəmirdi ama edə biləcəyi bir şey olmadığı üçün başı ilə razılıq verdi. Atası qızını əlil arabasına qoyub parkdan evə doğru getməyə başladı. Hündür pilləkanlardan atşraba üçün düşməyə yer olmadığın görüb yenə də qızını qucağına aldı.
+1 əjdaha
31. -------------------qanunsuz 2--------------
beynindəki fikirlər onun yatmağına mane olurdu. daniel çarpayıda o yan bu yana çevrilərkən gözünün önündə valerinin çılpaq bədəni canlanırdı. xeyli müddətdir məşuqu olduğu bu qadın onun bu günkü performansını asanlıqla bağışlamayacaqdı, lakin onu narahat edən başqa səbəblər idi. daniel artıq 3 aydan çox idi ki, bu soyğunun planı üzərində baş sındırırdı.elə həmin vaxtlarda lafayette şəhərinin kiçik bir məhəlləsində yerləşən 3 mərtəbəli binanın 1-ci mərtəbəsindəki bu 3 otaqlı evi kirayələdi. valeri də əksər vaxtlar onunla birlikdə bu evdə yaşayırdı. lakin, vəziyət fərqli idi. qonşuları danieli keçmiş profesyonal formula 1 pilotu, eyni zamanda birləşmiş ştatların zəngin və nüfuzlu iş adamlarından birinin fransız əsilli qadınla qeyri-qanuni bərabərliyindən doğulmuş və 2005 amerikan grand prix'ində qəza keçirərək yatağa məhkum olmuş oğlu kimi tanıyırdılar. valeri isə bu işdə onun xidmətçisi rolunu oynayırdı. soyğunun miqyası göründüyü kimi kiçik deyildi. bu binanın 3 cü mərtəbəsindəki 6 nömrəli evin gizli sahibi luiziyana ştatının ən böyük dəri və ayaqqabı idxalçısı edgard harbin idi. ev iş adamı tərəfindən gizli seyf kimi istidadə olunurdu. qapıları və pəncərələri daxildən diqqəti cəlb etməyəcək şəkildə polad lövhələr və şifrəli kilidlərlə qorunurdu. uzun müddət federal təhqiqatlar bürosunun marağını cəlb etmiş harbin italyan mafyası ilə bağlantılı vergi qaçaqçısı, eyni zamanda bir neçə qanunsuz işlərə imza atmış birisiydi. ftb nin bu barədə
şübhələri olsa da, heç bir nəticə əldə edilmirdi. adam çox ustalıqla qanunsuz işlərini ört basdır edə bilirdi.
hələ 19 yaşındaykən ona narkotik satmaq istəyən şəxsi ölümcül vəziyyətə gətirənə kimi döydüyü üçün waşinqton polisləri tərəfindən həbs olunan daniel isə onun izini təsadüfən tapmışdı və bu fürsəti əldən verməmək üçün hər şeyə hazır idi. daniel həbs olunduqdan qısa müddət sonra bəraət edir. işsizlik və kimsəsizlik onu pozulmuş cəmiyyətin bir üzvü olmağa məcbur etsə də o tamam fərqli bir yol seçir. bir tanışının köməyi ilə ftb xəfiyyəsi olmaq üçün müraciət edir. 8 yaşından küçələrdə böyüsə də təmiz keçmiçə sahib olan daniel qısa bir testin ardından yaşının azlığına baxmayaraq vircinya ştatında yerləşən quantico ftb məktəbində 21 həftəlik təlim keçir. təbii ki, amerikanın müxtəlif millətlərin vətəni olmağı dil öyrənmə qabiliyyəti yüksək olan danielə amerkan ingiliscəsi ilə yanaşı, fransız,alman,italyan və ispan dillərini öyrənməyində böyük rol oynayır. daniel artıq 10 ildən çox idi ki, ftb xəfiyyəsi idi və bu 10 ildə yüzlərlə uğurlu əməliyyatlarda onun imzası var idi. indi isə valerinin cinayətkar dəstəsinin ardındakı qaranlıq insanları araştırmaqla vəzifələndirilmişdi. ftb bu iş üçün onun ən uyğun xəfiyyə olduğunu düşünürdü. çünki, adətən, belə sonu bilinməyən işlərdə yaxınlarının şantaj və ya ölüm təhlükəsiylə burun buruna gəlidiyi üçün işində axsaqlıqlar yaradacaq xəfiyyələrdən istifadə etmək risk daşıyırdı. danielin isə bağlı olduğu kimsəsi yox idi. o başqa işləri qurdalayarkən,təsadüfən, özünü edgard harbin məsələsinin içərisində tapmışdı və bu təsadüf hər iki tərəfin də maraqlarına xidmət edirdi; daniel 3 cü mərtəbədəki evdən sənəd və qiymətli kağızların qorunduğu seyfi oğurlamalı, sənədlərin sürətlərini saxlamaqla gerçəklərini, qiymətli kağızların nişan və nömrələrini götürməli, pulları isə valeriyə təslim etməli idi. beləliklə, ftb nin əlində həm edgard harbinin qanunsuzluqları ilə bağlı sübutlar olacaqdı, həm də qiymətli kağızların axışını izləyərək valerinin dəstəsini öz nəzarətlərində saxlayacaqdılar. işlər danielin planladığı kimi də oldu. o uzun və çətin cəhtlərin ardından axır ki, evin polad qapılarını aça bilmiş və siqnalizasiyanı bağlamışdı. içəridən lazım olan hər şeyi götürdükdən sonra isə evə qayıtmışdı. 3 ay ərzində gözətləyib seçdiyi vaxt bina sakinlərinin, eləcə də 6 nömrəli mənzilin qarşı qonşusu luizanın evdə olmayacağı vaxt idi. daniellə luiza, ümümiyyətlə, qarşılaşmamışdılar. luizanın nə üçün belə bir izahat verdiyini daniel hələ də anlaya bilmirdi. və bu məsələ danieli olduqca narahat edirdi. binada yaşayan hər kəs də ona qarşı şübhələr yaranmağa başlamışdı. lakin, bu məsələni dəqiqliklə həll edə biləcək birisinə ehtiyyacı var idi. komisar raynın bu iş üçün kifayət qədər ağıllı olmadığı göz önündəydi. " yaxşı ki, bu gecə valeri mənimlə qalmadı "- deyə düşündü. əlini uzadıb çarpayıya bitişik kamotun üzərindəki işığı yandırdı. ayağa qalxdı, və mətbəxə keçdi. küncdəki stulu çəkib üzərinə çıxdı. hündür olan mətbəx rəfinin üzərindəki köhnə qutunu açıb içərisindəki telefonu götürdü.telefonu işlək vəziyyətə gətirdikdən sonra rəhbərində m.l.12 adı ilə qeyd edilən nömrəni çevirdi. bir neçə çağırış siqnalından sonra daniel qalın bir səsin
"aloo" dediyini duydu.
-- mişel lenard?
--bəli,buyurun !
-- bağışlayın məni, monsieur! gecənin bu vaxtı sizi narahat edən ftb özəl xəfiyyəsi daniel choendir.
-- salam, daniel,eybi yoxdur. bizim üçün yuxu o qədər də əlçatan deyil. bunu siz də yaxşı bilirsiniz. buyurun,sizi dinləyirəm!
-- haqlısınız, monsieur! mən hal- hazırda üzərində çalışdığım işlə bağlı sizə müraciət edirəm. sizin köməyinizə çox ehtiyyacım var. əgər mümkün olsa, sabah sizinlə görüşmək istəyirəm. bu çox vacib bir məsələdir...
-- aydındır, daniel. əlbəttə,görüşə bilərik.
-- mississippi sahilində bir məkan uyğun olarmı görüş üçün?
-- belə edək , daniel! mən bəzi işlərlə bağlı sabah saat 12:00 də parisə uçmalıyam. odur ki, əgər sizə də uyğundursa, sabab saat 10:00 da qərbi kongres küçəsində yerləşən " hilton bağı" mehmanxanasının restoranındakı 12 nömrəli masasında sizi gözləyir olacağam.
-- olar, monsieur,mənim üçün də uyğundur. sabah saat 10:00 da görüşmək üzərə.
-- au revoir, monsieur daniel ! xaiş edirəm, gecikməyəsiniz.
-- baş üstünə, monsieur, au revoir !
*
səhərin açılmağı bütün gecəni yuxusuz keçirən daniel üçün o qədər sevindirici olmamışdı. 1 saat olardı ki, yuxuya getmişdi. onu oyadan zəngli saatı dayandırdıqdan sonra yerində eşələnməyə başladı. bir neçə dəqiqə sonra özünə gəldi. bir az daha yuxulasa gecikəcəyini başa düşmüşdü. yataqdan qalxdı və yavaş addımlarla vanna otağına keçdi. az sonra əlindəki qrim qutusuyla geri döndü. qutunun içərisindən süni bığ, qara çərçivəli saxta optik eynək və öz saçından bir az uzun tünd qara pariki çıxarıb bir kənara qoydu. işə öncə yüngül qrimlənməklə başladı. daha sonra qarderobdan göy rənkli kostyum çıxarıb geyindi. saçlar və bığlar onu komuflaj etmişdi. bütün ləvazimatları yığışdırıb yerinə yerləşdirdikdən sonra əlində xırda iş çantası ilə evdən çıxdı.
30 dəqiqəlik məsafəni taksiylə qət etmişdi. otelin restoranına daxil olduqdan sonra daniel gözləri ilə minimalist tərzin avangard aksesuarlarla tamamlandığı və dim light işıqlandırmanın hakim olduğu restoranın böyük zalında lenardı axtarmağa başladı. və lenardın 12 nömrəli masada olacağını xatırlayıb girişdə dayanmış ağ köynəkli ofsiantdan masanın yerini soruşdu. mişel lenard artıq 16 ildən çox idi ki, ftb özəl xəfiyyəsi vəzifəsini icra edirdi. o istintaqlarda iştirak edən dedektiv olaraq çox ağıllı və məsuliyyətliydi. luiziyana ştatında yaşayan bir çox amerika vətəndaşı kimi o da fransız qanı daşıyırdı. mişel lenard 12 dekabrda dünyaya göz açmış,lakin,atası ondan və anasından imtina etdiyi üçün 12 yaşa kimi çox kasıbçılq çəkmiş, hətta məktəbə belə getməmişdi. 12 yaşında ikən atasının geri dönüşü ilə həyatı tamamilə dəyişmiş,gecələri ac yatarkən özünü varlı atasının malikanəsində bir şahzadə kimi tapmışdı. 12 rəqəmi ilə bağlı daha çox xatirəsi olan mişel, beləliklə bu rəqəmi özü üçün o qədər müqəddəsləşdirmişdi ki bütün vacib işlərində məhz bu rəqəmə müraciət edirdi. düşünürdü ki 12 rəqəmi onun həyatının dönüş nöqtəsidir. ftb dən tanıdığı hər kəs "mişel lenard" əvəzinə ona "ml12" ləqəbi ilə müraciət edirdi.
mişel lenard 10 dəqiqə olardı ki, masasında əyləşmiş danieli gözləyirdi. çox keçmədən daniel masanın yanında göründü. mişel qarşısında dayanan hündür boylu, qalın qara bığlı, eynəkli və qara saçlı danieli başdan aşağı süzdü. bu halı ilə qətiyyən tanıya bilmədiyi daniel sözə başladı :
-- bonjor, monsieur!
-- sizə də, daniel! buyurun əyləşin..
onlar salamlaşdıqdan sonra daniel mişelin önündəki stulda əyləşdi.
-- nə içərsiniz, monsieur?
-- filtirlənmiş qəhvə pis olmazdı..
-- mişel əlini ofsianta uzadaraq:
-- iki filtirlənmiş qəhvə, zəhmət olmasa!
sonra üzünü danielə çevirib davam etdi.
-- bağışla, daniel səninlə birlikdə məmnuniyyətlə nahar edərdim, lakin heyif ki bunun üçün vaxtım çox qısıdlıdır...
-- narahat olmayın, mişel, mən sizi anlayıram. hərçənd ki, siz məni tanımırsınız, amma mən sizi yaxşı tanıyıram, vaxtınızın məhdud olduğunu bilirəm. və mənə vaxt ayırdığınız üçün sizə minnətdaram...
-- bu mənim vəzifə borcumdur, daniel. üstəlik, mən səni çox yaxşı tanıyıram. gecə sənin zəngindən sonra haqqında bir az araşdırma apardım və mənə məlum oldu ki 8 il əvvəl uyuşdurucu qaçaqçıları ilə bağlı aldığım işin əməliyyatını sən aparmısan. çox uğurlu alınmışdı, doğrusu. illər keçdikcə siz də uğurlarınızı davam etdirmisiniz və bununla qalmayıb, hətta xarici görkəminizi də dəyişmisiniz.- mişelin, bığlarının altında ağ dişləri istehza ilə parıldadı-- amma, sizə onu deyə bilərəm ki, öncəki imajınız daha yaxşı idi, daniel...
-- təşəkkür edirəm, monsieur mişel! lakin,bu gördüyünüz daniel sadəcə qrimnən ibarətdir..
hər ikisi də ətrafdakıları narahat etməyəcək tərzdə gülüşdükdən sonra daniel sözünə davam etdi :
-- buna səbəb mənim gizli vəzifədə olmağımdır. sizə bəhs etməli olduğum məsələ də bu işlə bağlıdır.
-- buyurun, daniel, sizi dinləyirəm...
ofisiant hər ikisinə də bir fincan filtirlənmiş qəhvə servis etdikdən sonra masadan kənarlaşdı. daniel:
-- mən 1 il əvvəl ftb tərəfindən vəzifələndirilərək hansı mafya qrupuna bağlı olduğu naməlum olan kiçik bir cinayətkar dəstəyə qatıldım. işimiz varlı ailələrə şantaj, dələduzluq, oğurluq kimi xırda işlərdi,lakin, araşdırılmalar zamanı ortaya fərqli məqamlar çıxdı. dəstənin hansısa böyük bir mafya qrupu ilə bağlılığı var. mən 1 ildən çoxdur onların arasına daxil olmuşam, lakin, bu məlumatı o qədər gizli saxlayırlar ki, dəstə rəhbərinin sağ əli olmağıma baxmayaraq, bu barədə heç nə öyrənə bilməmişəm..
-- başa düşürəm, monsieur. bəs məndən istəyiniz nədir?
-- yəqin ki, edgard harbin adını duymusunuz?
-- ayaqqabı mağazaları şəbəkəsi və dəri məmulatı fabriki olan zəngin iş adamını deyirsiniz yəqin ki, odursa məlumatım var.
-- əslində,bu dağın gördüyünüz tərəfidi.
-- necə yəni?
-- edgard harbinin satış şirkətlərində və dəri fabriklərində geniş miqyaslı araşdırmalar aparılıb, nəticədə xeyli maliyyə açıqları tapılıb. tam sübuta yetirmək mümkün olmasa da şirkətlərini çirkli pulların yuyulmasında da istifadə etdiyi düşünülür.
mişel məsələnin özünə aid qisminin nə olacağını hesablamağa çalışarkən qəhvəsin qurtumlayaraq danielin sözünə davam etməsini gözləyirdi...
+1 əjdaha
33. 28-də masaj salonuna düşdüm, cavan qz tapmadım deyə çıxıb o biri masaj salonuna düşdüm . kassada oturan xala dedi 1 palkası 35 manat, 2 palkası 70 mnat. çıxardırdım ki pulu verim, əlavə etdi ki pastel pulu da 5 manat.
orda da qəşəy qız tapmadım. çünki qəşəy qızların quşu yaşlı kişilərə qonub düşünürdüm.
sabahsı gün bir başqa masaj salonuna düşdüm bir dənə əsmər qız tapdım, oldum sevcək, gözlərim parladı, ürəyim əsdi, məməşlər dərd-qəmin qarşısın kəsdi! o qız da axırda dedi ki tarqovuya köçürəm istəyirsən nömrəmi yaz.
+3 əjdaha
9. az qala povest həcmində olan hekayələrdir. aralarında vaxtında yazılsaydı yeşilcam filminə ideya ola biləcəklər var.
(baxma: varlının da qadasın alım, kasıbın da)
+1 əjdaha
6. yaz dedi və yazdı
hamısını göstər
