112. Uşaq vaxtı həmişə kiməsə su gətirəndə stəkanın başından azca içib sonra da dodağımı silirdim ki, suyu apardığım adam bilməsin. Dünən qonaq getdiyim evdə uşaq mətbəxdən qonağa su gətirəndə gördüm ki, otağa girməmişdən qabaq əliylə dodağını silir. Bir anlıq başqasının suyundan içib uşaq saflığı ilə onu gizlətməyə çalışmağım, onun həyəcanının qarışdığı suyun dadını hiss elədim. Uşaq vaxtı Eləbilirdim oğurluq edirəm.
Nə ara böyüdüm, ey krişna?
127. (bax: tut)
Ən azından mənə görə belədir. Əsas da ağ tut. Mən Uşaq olan vaxtı nənəm qatarlarla əlaqəli bir yerdə*
adını bilmirəm xətaidə bir yer idi onu bilirəm
gözətçi kimi işləyirdi. Ora anamla tez-tez gedirdim nənəmi ziyarət etməyə. Ümumiyyətlə uşaqlığımın böyük bir qismi həmişə yaşadığım qəsəbədən çox əlaqəsiz yerlərdə keçib. Zavodda hamı bizim ailəni tanıyırdı deyə bir növ oranın uşağı kimi davranırdılar mənə. Hara getsəm kimsə mənə hansısa meyvədən verirdi ya da oranın uşaqları məni evlərinə dəvət edirdi və oynayırdıq birlikdə. Nənəm səbəbilə heç kim mənim etdiyim şeylərə artıq söz demirdi. Onsuz da dəcəllik etmirdim yad yerlərdə. Nəysə tutdan danışırdım mən. Bu zavodda mazut iyi ilə yanaşı sevdiyim başqa başqa bir şey var idisə o da oranın meyvələri, əsas da tutu idi. Nənəmin gözətçi kimi işlədiyi yerin dalında, akvariumu bir az keçən kimi evə bənzər amma ev olmayan bir yer var idi. Orda dəmir-dümürün üstünə bəzən tək bəzən də anam ya da nənəm ilə dırmaşıb ya tut yığırdıq ya da vişnə yeyirdik. ilk dəfə tutu məhz o zavodda yemişdim. Ağ tut ən sevdiyim meyvə ola bilər. Qarasına nifrət edirəm sevə bilmirəm. Ağı mənim gözümə cənnətdə qadağan olunmuş meyvə kimi şirin gəlirdi. izah edə bilmirəm aq o duyğunu. izah etməyə sözlər az gəlir.
indilərdə də ağ tut görəndə uşaqlığım yadıma düşür. Nənəm, o zavod əhli, uşaqlığım, həmin o mazut iyi, akvarium, orda qurduğum dostluqlar,mənə orda yeni-yeni şeylər öyrədən zavodun dayıları, zavodda oynadığım oyunlar və s. Tut yeyərkən gözü dolan insan görmüsüz? Məni tanısaz görərsiz. indiyə belə baxanda hələ də içimdə o zavoda girib yenidən baxma istəyi var amma heç nə əvvəlki kimi olmayacaq deyə uşaq vaxtı necə bilirdimsə elə qalsın deyə ora girmək istəmirəm eyni zamanda. Eşitdiyim qədərilə nənəm təqaüdə çıxandan bəri oranın müdürləri və görüntüsü dəyişib. Orada yaşayan insanları bir növ qovublar və köhnə işçiləri çıxarıblar işdən. Mənə yeni-yenj şeylər öyrədən həmin dayılar da artıq həyatda deyil. Ağaclar da artıq yoxdur və 2 ildir ki nənəm də. Blya bir qəribə oldum gedim su içim
97. piknik peçenyesi.
əvvəllər şəhərdə də olurdu, sonradan yoxa çıxdı və ancaq kənddə görürdüm. kəndimizdə 2 mağaza var idi və bizə ən yaxın olanı ilə aramızdakı məsafə 1-1.5 km olardı. o boyda yolu basa-basa gedirdim piknik almaq üçün. paçkası 10 qəpik olurdu, 3 uşağa 3 manatlıq 30 dənə alıb gətirirdim evə. heç biri yemirdi, elə mən də buna görə alırdım ki, hamısını özüm yeyim. kvadrat formasında üstü naxışlı müxtəlif aromalı peçenye idi. 3-4 növ fərqli dad çeşidi olmasına baxmayaraq hamısı eyni dadırdı, hamısından qurumuş, azacıq yanmış şirin çörək dadı gəlirdi. mən də alanda rəngləri cinsə görə ayırıb qardaşlarıma mavi, özümə bənövşəyi alıb, sellofanı əlimə keçirdib tullana-tullana evə gəlirdim.
bayaq məqsədsiz şəkildə marketə girdim, gəzəndə piknik gördüm bəbəklərim bərəldi, özümü çox xoşbəxt hiss elədim və az qaldım ağlayam. bir peçenye adama bu qədər təsir edər heç? bu dəqiqə onu yeyə-yeyə yazıram entryni. forması dəyişib, portağal aromalısından az-maz portağal dadı gəlir, əvvəlki kimi kövrək deyil - bir sözlə, piknik əvvəlki piknik deyil. amma eybi yox, hələ də istehsal olunmasına həqiqətən çox sevindim. adını görməyim bütün uşaqlığımı gözümdə canlandırmağa bəs elədi və bu hissi heç nəyə dəyişmərəm. könül istər yenə həmin illərə qayıtmaq..
128. Sapoxlar, velosipedlər, şənbə və bazar günləri, hər poxa ağlayan dayım oğlu, ilk porno izləmə təcrübəsi, daşqın, unudulan qarlar, zəhlə tökən hər hansı bir səs, həmişə əsəbi olan qonşular,, dərk ediş, havanın dəyişkən olması, tut ağacı, qapıdan zərbə, qan tər içində qalan uşaqlıq.
çox anlıq gözümdə uşaqlığa aid bəzi xatirələr, cismlər canlanır. Gülümsədən ya da məyus edici. qəribə oluram. Məsələn uşaqlıq mənə soyuq havada isinməyi xatırladır, ya da işıqların indikindən daha zəif olmasını. Sanki uşaq vaxtı hər şey daha əlçatan deyildi. Bəlkə həqiqətən də elə idi.
Bir çox şey indikindən daha böyük, daha iri görsənirdi. Televizordakı "halal nemet 1000 bərəkət" şüarlı kalbasa reklamları kimidir uşaqlığım. Harda qızdırıcı soba peçlər görsəm yadıma düşər. Gedərəm yapışaram onlara, isinməyə çalışaram eynilə uşaqlıqdakı kimi. Ya da uzun bir şlankdan axan bolca su. Ağzımı diriyərəm şlanka susuzluğumu yatırana kimi içərəm, eyni uşaqlıqdakı kimi.
125. Bu gün tez-tez dayanacaqdan evə doğru gedəndə bir uşaq gördüm, yəqin ki, 5-6-cı sinifdə olardı. Məktəbdən evə dönürdü. Rahat-rahat yavaş-yavaş gedirdi. Birdən öz uşaqlığım yadıma düşdü, istər-istəməz yavaşladım. indi o günləri xatırlayanda qəribə hislər keçirirəm. Doğrusu, çox şey yadıma gəlmir, amma o hissi, uşaq olmaq hissini xatırlayıram. Məyusluq, həsrət, sevinc qarışıq -*
110. Bax əzizim, əvvəlcə bir məsələ haqqında razılaşmalıyıq və sən daha sonra bu yazını oxumağa davam edər ya da dəf edib çıxarsan.
Məsələmiz budur; hamımız dünyaya gəliş səbəbimizi sorğulayır, dini, fəlsəfi, cahili pəncərələrdən bu məsələni müxtəlif formalarda cavablayır, yaxud cavabsızlıqdan qıvranırıq.
Amma bütün bunları bir kənara qoyanda next leveli görmək üçün, yaxud bu levelin haqqını vermək üçün əlimizdəki ömrü elə ya da belə dəyərləndirmək lazımdır. (Lazımdır, labüddür kimi sözlər sadəcə cümlə tamamlansın deyə vardır mənim lüğətimdə. yoxsa lazım deyə bir şey də yoxdur əslində).
Nəysə sözün qısası bu qatmaqarışıqlığa rəğmən hələ də oxuyursansa anlaşacağımız şey bu idi; gəl bütün sualları kənara qoyaq və üzü-gözü qırış içində yaşlı bir qoca olanda "mən yaxşı yaşadım" deyə bilmək üçün yaxşı yaşayaq...
Hə əzizim, ikimiz də bilirik biz üçüncü dünya ölkəsində doğulmuş, rolların ədalətsiz paylandığı, ssenaridə şansı heç gülməyən bir xalqın sadə nümayəndəsiyik...
Onda düşünək nə etməli, necə etməli ki sivilizasiyanın yeyib bitirdiyi fərdi azadlığımızı, şəxsi iradəmizi, istəklərimizi (amma qətiyyən kapitalizmin yeritdiyi ev, maşın, pulu yox) həqiqətən bizə aid olan istəklərimizi, hələ 5 yaşında anamız vuranda ağlayarkən özümüzə verdiyimiz sözlərdə, andlarda olan istəklərimizi xilas edək?!...
Bu çox ağır məsələdir. Ona görə yox ki, biz öhdəsindən gələ bilmərik. Ona görə ki biz hələ istəklərimizi- beynimizə yeridilən, bizim arzumuz yaxud borcumuz kimi şüurumuza kodlanan "robotik məqsədlərdən" təmizləməliyik. Biz bizi biz edən şeyləri tapmalıyıq.
Bax əzizim, hər şey dəyişir. Ancaq bizim həyatdan arzumuz və qayəmiz hələ balacalıqda yaranır, onda kodlanır şüualtımıza və dəyişmir. Böyüdükcə onlara yadlaşır, axına qapılıb onları itiririk və sonra istədiyimizin nə olduğunu, əsl mənimizi tapmaq uğrunda bir ömür xərcləyir, sanki axtardığımız söz dilimizin ucundaymış amma tapmırmışıq kimi hiss edirik.
Məsələn, biz uçan quşa gözdən itənə qədər baxdığımız, boynumuz tutulana qədər başqa quşları görmək üçün səmadan gözlərimizi çəkmədiyimiz bir uşaqlıq günündə bəlkə də qərar vermişdik "böyüyəndə mütləq uçmalıyam" deyə. Elə o gün xəyal etmişdik gözlərimizi yumub aşağıya o quşun gözüylə baxmaq necə olardı deyə...
Bunu etməyə - özünü tapmağa qərar verməlisən, əzizim. əvvəlcə sən özünü bütün bu oyunun içərisindən çıxarmağa, özünə verdiyin sözləri tutmağa qərar verməlisən. Sən özün xatırlamalısan uşaqlıqda gözlərini yumanda özünü bu yaşında harda görməyi arzuladığını.
Mən bu yola çıxmaq üçün əvvəlcə gəldiyim yola dönüb baxdım, baxdım, baxdım...
Mən indi- uşaqlığıma verdiyim sözü xatırladıqdan sonra daha rahat hiss edirəm özümü və sənə deyim ki, içimdə uşaqlığımın saflığı olan hissəyə hər barmaq basdıqca onun orada olmasına 5 yaşımdakı qədər çox sevinirəm. Mən indi bilirəm böyüyəndə- yenidən o uşaq olmağı bacarmaq imiş hər birimizin xəyalı...
Böyüyəndə onu unutmamaq, qapılıb itməmək, axışın gətirdiklərini mənimsəyib, bizə yeridilənləri arzulayaraq onlar üçün çalışmamaq...
Düşün əzizim, əgər sona qədər gəldinsə mənimlə deməli sənin uşaqlığın indi bizi izləyir. Deməli gözləri bərk-bərk sıxsan və dərindən nəfəs alsan sən ən təsirli uşaqlıq anlarından birinə qayıdacaqsan indi, elə indi...
Sən də ona çatmaq, özünü tapmaq istəyirsənsə bu yolda mütləq yenə qarşılaşacağıq səninlə...
o vaxt kənddə xalamın mücrüsü var idi, içində balaca balerina. mücrünü açıb balerinanı qoyurdun, für elise sədaları altında fırlana-fırlana oynayırdı özü üçün. elə maraqlı idi ki bir ayağı arxaya doğru qalxmış, iki əli başının üstündə birləşmiş mini balerinanın rəqsinə baxmaq, bizi görən də elə bilərdi londonda royal opera house-da oturub həqiqi ballet izləyirik..
necə xoşbəxt olurduq 1, bəlkə də yarım dəqiqəlik "ballet show"dan.. bütün günü dilimizdə "dırıdırırı" oxuya-oxuya balerinalıq edirdik. su içməyə o pozada, mağazaya o pozada, tualetə belə o pozada girib-çıxan, çəhrayı xəyalları olan qızlar idik. indi üstümüzü toz basıb, rənglərimizi itirmişik, tapa bilmirik, nəinki xəyal qurmaq.
123. Papaq atmaq. Dünən 3 uşaq papaq atdı bizə. Bundan əvvəlki illərdə heç yadıma gəlmir kiminsə papaq atmağı. Özüm uşaq olanda bir dostumu da götürüb düşürdüm teretoriyadakı bütün binaların canına. Axşam da tonqal qalayıb qənimətləri tonqal ətrafında əridərdik. -*-*
102. (baxma: rey mysterio )
O vaxtlar kart paketləri var idi. 30 qəpik. içindən, üstündə wwe Güləşçilərinin şəkli olan kartlar çıxırdı. Mənə heç vaxt rey çıxmadı. Birdə bizim oralarda "pokemon" deyilən dairə kartlar var idi. 8 dənəsi 20 qəpik. Bu iki şey məni uşağlığıma aparır.
10. kisel - sovet dövrünün içkisi idi. elə bu yaxınlara kimi satılırdı 6-7 il əvvələ kimi amma indi yoxdu nədənsə.
tetris - o da keçmişdə qaldı artıq subway surfers zad var
82. Tarqovuda 5 addımdan bir "final" "dirol" reklamları görmək, bir də ən çox da yeni ildə xatırladığım "Gülüstan"ın "çox dadlıdır gülüstan, iç və hədiyyə qazaaan" - TV də bar bar bağıran reklamı
81. baş rolunu ofeliya sənaninin ifa etdiyi *mücrü* qısametrajlı bədii televiziya filmi.
həftə içi hər gün axşam saat 8 də aztv də gözümün kökü sarala sarala gözlədiyim ovçu pirim ya da savalan babanın söhbəti ilə başlayıb cizgi filmlə bitən yarım saatlıq uşaq verilişi. ne günlerdi bee... bir neçə il sonra krosnu aparatı dəbə düşdü, vəfasızlıq etdik aztvnin o mənasız uşaq verilişinə.
bu videoya anamın telefonunda ya da o vaxtın iri pc'lərində baxanda həmişə "uşağı niyə belə bir videonu çəkməyə məcbur edirlər" deyib ağlayırdım. Bir az böyüyəndə gülmək üçün izləyirdim
96. bir ara telefon zəngimə qoyduğum samurai jack soundtreki. bədbəxtlikdən nə dediyini də anlamırdıq, yalnız"cək, cək, cək, voçaau" kimi bir hissəsi anlaşıla bilən gəlsə də, uşaqlığı xatırladır
119. Bəzi insanlar, əsas da bəzi insanlarla (fərqi yoxdu nə barədə) danışmaq mənə uşaqlığı xatırladır və kövrəldir. Ancaq bu şirin bir kövrəklikdir. Bitter şokolad kimi. Nə qədər acı olsa da, xoş bir ləzzət bəxş edir. Yaxşı ki var o insanlar. Heç getməsinlər hətta, dursunlar yanı başımızda. -*
42. kiminsə yadındadı ya yox bilmirəm ama stimorol saqqızları. dirol və orbit'ə oxşayan, ama çox daha təravətli dadı olan saqqızıydı. zalımın hələ bir növü varıydı, tünd göy rəngdə olan, çeyniyəndə elə bil adamın içinə tundra girirdi.
(baxma: stimorol)
99. capri-sun, anamgilin novruz bayramı üçün şirniyyat bişirdiyi isti otaqda ictimai tv-də bağban qızı serialını izləmək, 10 qəpiyə iran biskviti (marketdən buna yaxın dadda biskvit tapanda çox sevinmişdim, amma o daha qəşəng idi).
34. plasmasdan sarı rengde qılınclar var idi. onu alıb evde oturub "yüzüklerin efendisi" kinosuna baxırdım. düşünürdüm bir qapı açılacaq düşəcəm o dünyaya. indi hər o filmi tvde verəndə o günlərim yadıma düşür yüngül vari gülürəm.
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
)
